Ik heb alleen de post van TS gelezen, maar mijn reactie; Ja teleurgesteld zijn mag, maar ik begrijp je vriendin heel goed. Ik vond het zelf na die zeer vroege miskraam met 5 weken al erg moelijk, en zeker toen het al met al ruim een jaar duurde voor het goed lukte. Ik kon niet meer blij zijn voor anderen, wilde eigenlijk ook niet geconfronteerd worden met zwangerschappen en babys enzo. En ja, dat is misschien niet de beste reactie, maar de een kan er nu eenmaal beter mee omgaan dan de ander. Kan me best voorstellen dat je na 10 weken zwangerschap een flinke klap krijgt als het misgaat. Sommige huilen 2 dagen en gaan dan weer vrolijk verder, maar anderen kunnen dat gewoon niet. Dat ze het zelf niet vertelde begrijp ik ook. Ik wilde toen ook wel dat sommigen, zoals mijn ouders, het wisten, maar ik kon het ze niet vertellen. Mijn man heeft toen voor me gebeld. Ik kreeg de woorden gewoon mn strot niet uit, zeker niet in het begin. Dus ja, je mag best teleurgesteld zijn, maar je moet ook begrijpen dat niet iedereen hetzelfde reageert op gebeurtenissen, en soms reageren mensen niet echt goed, maar de vraag is of ze daar altijd wat aan kunnen doen..... Hou gewoon contact via de whatsapp ofzo, vraag hoe het met haar gaat, en dan komt de rest van het contact vast weer op gang als ze klaar is voor weer wat babydingen in haar nabije omgeving!
Ik snap je teleurstelling wel. Ikzelf snap de pijn van een mk maar al te goed helaas. Maar dat zegt niet dat je alles wat met babies maar uit de weg moet gaan. Ze had je hey zelf moeten vertellen. Via een kaartje/brief/mail. Zo veel kan tegenwoordig. Nu komt het over (in mijn ogen) alsof ze dit jullie geluk niet gunt. Doet ze vast niet maar jah. Waarschijnlijl heeft zij ook gedaan wat haat het beste leek.
Dan nog weet je niet hoe die zwangerschap verliep! Het komt best wel eens voor dat je lang in spanning en onzekerheid zit voordat het echt duidelijk is dat je kindje niet meer leeft(of wel in andere gevallen). Dan kan het ook nog een tijdje duren voordat de miskraam opgang komt.
Dat klopt maar meestal duurt dit geen 6 weken. Daar komen ze meestal vrij vlot achter. Enfin, ik zou het nu laten voor wat het is en haar zeker niet achterna lopen. Wacht gewoon af en gaat hier echt een langere periode over heen zou ik haar bellen voor een goed en duidelijk gesprek dat jij andere verwachtingen van een vriendschap hebt.
Ik ben het wel met kletskoek eens. Dus ik snap je teleurstelling wel. Het is heel verdrietig wat je vriendin heeft meegemaakt, maar jeetje zo ong 6 weken na je bevalling is het pas gebeurd! Of het al die weken al spannend en onzeker is geweest weet je dus niet, maar er vanuit gaande dat dat zo zou zijn, dan had ze je nòg een appje of mailtje, kaartje of whatever kunnen sturen met uitleg. Ik zou er wel klaar mee zijn in ieder geval.
Wat andere dames hiervoor ook al zeggen: Dan zit je nog met een 'gat' tussen jouw bevalling en haar miskraam. Een kaartje sturen kun je toch meteen? Maaarr..... Tegenwoordig zijn er steeds meer mensen, die een app-je voldoende vinden... Ik vind het stom, maar misschien is zij wel van die categorie... Of is het kaartje door de post kwijtgemaakt. Dat gebeurt ook veel... Hoe dan ook... Ik zou daar t.z.t. wel naar vragen!
Lieve meiden, bedankt voor al jullie reacties. Gisteren heb ik haar een appje gestuurd met de vraag om binnenkort even ergens een drankje te doen. Ik heb aangegeven het enorm rot te vinden voor ze maar dat ik baal van hoe het gegaan is etc. Gelukkig kreeg ik gelijk een berichtje terug dat ze het van mijn kant ook snapte maar dat als ik het hele verhaal wist, meer begrip zou zijn van mij kant. We gaan dus binnenkort een drankje doen en dan zal ze het me allemaal proberen uit te leggen. Eind goed, al goed.
Fijn dat je een afspraak met d'r gemaakt hebt! Ik snap dat ze uitleg wil geven om meer begrip te krijgen maar ga jezelf niet voorbij, je voelde je terecht rot en ook dat telt!
Helemaal goed van jou, jij bent de meest wijze geweest! 👍 Fijn dat jullie binnenkort praten, ik hoop dat het de lucht kan klaren en jij niet met een rotgevoel meer achterblijft. Ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd naar haar uitleg hierover, maar sowieso mag ze blij zijn met jou als vriendin.
Of dat echt 6 weken duurt, waarschijnlijk niet. Maar lees hier op het forum vaak genoeg verhalen waar het hele proces van echo's, wachten(en dus vreselijke onzekerheid en spanning) tot het uiteindelijk verliezen van je kindje wel flink lang, onmenselijk lang, kan duren. Zeker wel weken. Maar goed ik had ook wel iets van me laten horen, alleen dat ben ik. Heeft die vriendin het slim aangepakt? In mijn ogen niet! MAAR ik kan dat toch wel begrijpen en accepteren. Ik zou het in eerste instantie niet leuk vinden, net als ts. Maar het zou zeker geen einde vriendschap beteken! Mijn eigen ervaring met zoiets is wel anders......bij mij was het na het plotselinge overlijden van mijn vader. Op de dag dat ik het hoorde stuurde ik meteen een app naar 1 van mijn vriendinnen. Een app omdat ze in het buitenland was met nogal wat tijdsverschil. Vervolgens hoorde ik niks, geen reactie op mijn app, terwijl ik kon zien dat ze het wel gelezen had aan het einde van diezelfde dag. Ik heb haar uiteindelijk pas een week na de crematie(2weken later, hij is in het buitenland overleden) nog een bericht gestuurd. Dat ik het niet kon waarderen dat ze niks gestuurd had. Was er echt boos en verdrietig om! Uiteindelijk belde ze me met de staart tussen haar benen, dat ze geen idee heeft hoe ze ermee om moe(s)t gaan. Wat ze moest zeggen, of doen. Ze klapte dicht. Later durfde ze niets meer te sturen, omdat ze wist dat ik flink boos en verdrietig zou zijn en ze ook niet wist hoe daar mee om te gaan. Ik heb het geaccepteerd en weet nu dat ze emotioneel gezien niet veel steun kan bieden. Ze heeft zichzelf compleet afgesloten van haar emoties, ze weet gewoon niet wat ze ermee moet. Vervelend voor mij in zulke tijden, maar vooral heel vervelend voor haar. Ze is nog steeds een goede vriendin. 1tje waar ik altijd heel veel lol mee heb en dat kan ik vaak goed gebruiken Ts super gedaan! Hoop dat jullie goed kunnen praten en dat jullie elkaars gevoel kunnen accepteren.
Je weet het niet' sorry vind dit kort door de bocht om te zeggen dat als het 'pas' na 6 weken na de bevalling mis is gegaan om te beoordelen dat het dan allemaal wel goed was in die periode daarvoor. Ik begon net 6 weken al te vloeien en met 7 weken was het duidelijk dat het fout zat met de 10 weken een miskraam gehad. In die periode voelde ik mij zo ontzettend k*t dat ik niet weet of ik dan wel een kaartje had gestuurd of had gebeld het enige wat ik kon doen was huilen,huilen en nog eens huilen. Dus voordat iemand hier zegt ik ben er klaar mee want ze had van te voren wel wat kunnen zeggen, je weet niet wat er van te voren is gebeurd en hoe zij zich voelde. Dit is dus even mijn kant van het verhaal met mijn gevoel erbij hoe k*t iemand zich kan voelen en dat je hoofd dan niet op dat moment op andermans geluk staat als je het zelf net verloren hebt. TS, ik zal nog even wachten, en over 2/3 weken haar bellen of ze zin heeft in een bak koffie, eventueel zonder of met de kleien erbij. Bespreek je gevoel en als zij ook een vriendin van jou is dan begrijpt ze jou kant van verhaal ook.
Fijn dat jullie het gaan uitpraten ts en idd je weet nooit het hele verhaal. Hier ook een ellendig lange mk gehad die echt niet makkelijk was, en wie weet waren ze al een tijd bezig met zwanger worden.
Fijn te horen, TS! Uit haar berichtje maak ik op, dat er toch een verhaal achter zit en dat het niet zo eenvoudig is, als we hier allemaal maar aannemen. Hopelijk komen jullie er samen uit!
Fijn dat jullie het uit gaan praten. Echte vrienden kunnen ook dit overwinnen samen. En zoals ik al eerder zei in dit topic, aan ieder verhaal zitten twee kanten, nu zal jij ook haar kant te horen krijgen. Dit is wat in mijn ogen echte vriendinnen doen, niet meteen de deur dicht slaan voor iemand zijn gezicht maar het als volwassen mensen gewoon bespreken.
helemaal mee eens !! natuurlijk mag je teleurgesteld zijn en ik vind eerlijk gezegd ook vreemd dat ze wel contact heeft met der andere vriendinnen en leuke dingen doet, zeker als je bedenkt dat ze 3 weken geleden de miskraam heeft gehad, maar goed daar over oordelen ga ik ook liever niet doen, ik zal het alleen niet kunnen Beste TS gelukkig heb je haar een appje gestuurd en kunnen jullie binnenkort met elkaar praten, ik hoop dat er meer duidelijkheid komt en jullie vriendschap niet verloren zal gaan wat betreft het onderwerp, ik herken vooral de vriendin haar kant, ik heb in 2010 naar 9 weken ook een miskraam gehad, ik kon echt 9 a 12 maanden daarna het niet opbrengen om echt blij te zijn met iemand zwangerschap/baby nieuws, ik heb ze gefeliciteerd dat wel, gelukkig woonde ze allemaal te ver uit mijn buurt om op kraam visite te gaan, ik denk dat ook echt niet had aangekund. ik werd al verdrietig en naar dat gebeurde zelfs naar dat ik een aankondiging in de tuin of huis van een vreemde zag, gelukkig is die gevoel verdwenen, als ik kijk naar TO kant kan ik haar teleurstelling begrijpen, ik zal persoonlijk wel genoegen nemen met dat hoor van een gezamenlijk vriendin, maar dat ligt misschien gewoon aan de mens zelf, ik ga niet zoveel kraamvisite krijgen, prima ook, we zijn graag op ons zelf
Mijn 1e kindje heeft 3,5 week dood in mijn buik gezeten, dus het kan weken duren. Voor de één is een miskraam een klompje cellen, voor de ander een kind waar je van houdt. Voor mij persoonlijk een kindje waar ik van hou en die ik enorm mis. In die tijd dat ik net mijn kindje verloren was, merkte ik dat mensen er totaal niet mee om konden gaan. Het was zelfs zo erg dat mijn man zei dat ik het maar niet moest vertellen. De andere kant is, mijn vriendin en ik waren bijna even lang zwanger, zij was 10 dagen verder dan ik. Haar kindje is overleden met 25 weken zwangerschap. Mijn zoontje (3e zwangerschap) is kerngezond en haar jochie had precies zo moeten zijn. Mijn blijdschap is enorm, maar haar verdriet is gigantisch. Echter aan blijdschap wen je snel, het wordt je nieuwe leven. Haar verdriet blijft, wordt niet kleiner. Elke keer als ik haar zie en mijn zoon is erbij, zie ik haar verdriet. Daar kunnen we allebei niks aan veranderen. Het enige wat ik kan, is luisteren en meehuilen. Zij hoeft niet geforceerd blij te zijn voor mij... Er zijn zoveel mensen blij voor de blije mensen, maar hoeveel echte vriendinnen heeft iemand met een groot verdriet?