Hallo Meiden, Ik wilde alleen even het verhaal van me afschrijven en ben uiteraard ook benieuwd naar wat jullie van de situatie vinden. Ik ben nu bijna 30 weken zwanger en werk al bijna 9 jaar (vast contract) bij een bedrijf. Mijn collega is jaren geleden al 3 dagen per week gaan werken en ik wilde dit als ik zwanger zou worden ook. Ik heb voor ik zwanger was hun op de hoogte gesteld van mijn plannen en gevraagd of ik ook voor 3 dagen per week terug kon komen. De band met de werkgever was uitermate goed (vandaar niks op papier vast laten leggen) en ze hebben mij na wat twijfelen toegezegd dat dit kon. Ze zeiden letterlijk: menselijk gezien kunnen we dit niet van je collega wel toe staan en van jou niet! Dus ik blij natuurlijk ik hoefde tenslotte geen andere baan te gaan zoeken voor ik zwanger werd maar kon met een gerust hard gaan klussen. enkele tijd later was ik zwanger, ik heb dit al bij een week of 6 verteld. Er is later een gesprek geweest tussen alle betrokkene partijen en ondanks dat we een hoop hebben moeten beloven (mijn collega en ik) zoals ik moet komen op een dag dat ik niet werk als zei ziek is en andersom en in elkaars vakantie werken we die tijd wel fulltime. Alles was in kannen en kruiken tot ik op 4 mei een gesprek kreeg met de directeur waarin hij aangaf dat ik alleen fulltime terug kon keren. Hij bood mij wel aan te willen teken voor ontslag met wederzijds goedkeuren zodat ik een uitkering zou kunnen krijgen en hij bracht het echt alsof ik daar nog blij mee moest zijn ook (dan ben je lekker een tijd met je kindje fulltime thuis en kan je een uitkering trekken) ik wordt alweer misselijk als ik er aan terug denk. Vooral door het feit dat hij ontkende dat het ooit toegezegd was. Dat maakt mij nog het meest boos. Had hij nou eerlijk gezegd: sorry maar we moeten er van terug komen want we zijn toch bang dat je collega er met de pet naar gooit en steeds afwezig is en dat jij dan niet altijd de mogelijkheid hebt om in te vallen (dat was de reden dus dat was eerlijk geweest) maar nee. Ze ontkennen het. Ik ben na dit gesprek naar huis gegaan, totaal overstuur natuurlijk! Ook was bij dit gesprek de eigenaar ineens niet aanwezig (zeer laf) dus die zag ik die dinsdag op kantoor en deed vrolijk. Dit kon ik even niet verkroppen dus ik heb gezegd dat ik normaal zou doen maar dat ik het echt een rotstreek vond! Hij vond het toen nodig om tegen mij te gaan schreeuwen en ik uiteraard weer tegen hem. De idioot bleef maar schreeuwen dus ik heb besloten de slimste te zijn en en iig niet meer teurg te schreeuwen en hem maar een beetje te laten lullen. Toen bne ik aan het einde van de dag shakend en wel van de stress naar huis gereden (vraag niet hoe) en heb ik me die dag ziek gemeld. Meteen ook naar de dokter gegaan en die gaf aan dat ik zo niet kan werken. Ik kreeg een brief van mijn werkgever waar in staat dat "in navolging op Uw vermeende ziekmelding" wat hetzelfde betekend als zogenaamde ziekmelding (de verdere brief ging over sleutels inleveren, dus niet zo heel boeiend). ik heb alles bij de arbo art verteld en kopieen meegenomen van de brief en mijn verhaal uitgetikt voor hem. Gelukkig vond ook hij dat het onmogelijk was om en zwangere vrouw in die stress te zetten dus hij liet het daarbij en stelde mediation voor. de werkgeven moet hiermee akkoord gaan maar dat deden ze niet. Ze sturen doodleuk een brief dat mediation niet nodig is omdat er wat hun betreft geen arbeidsconflict is en dat ik maar gewoon terug moet komen als ik weer beter ben. Ze hopen zsm maar gaan er vanuit na mijn verlof. In die brief stond overigens ook weer dat hun niks fout hadden gedaan en het mij alleen uit goodwill van te voren hebben meegedeeld dat het niet kan voor het geval ik het officieel zou willen indienen (bij dat bedrijf gaat nooit iets officieel). Toen heb ik mijn rechtsbijstand een brief laten sturen met mijn verweer erin dat het weldegelijk was toegezegd en nu zo met mn rug tegen de muur sta dat ik niet anders kan dan met het akkoord te gaan met hun voorstel tot beeindiging met wederzijds goedkeuren om een slepende procedure te vermijden (ik zou ze voor de rechter kunnen slepen maar mn kansen zijn dan maar 50/50). En nu krijg ik een brief terug dat ik de zaken om draai. Dat er nooit iets is toegezegd en dat ik maar ontslag moet nemen of voor 5 dagen terug komen (oh ja en uit goodwil "kots" mag ik 4 uur minder per week gaan werken. Dus..... nu kan ik niet anders dan fulltime terug keren anders moet ik ontslag nemen en heb ik geen uitkering. De rechtbijstand kan nog wel proberen te vragen of ze t ontslag met wederzijds goedkeuren wel willen accepteren zonder de 2 maanden opzeg termijn in oog te nemen zodat het ze niks kost maar dat voelt toch een beetje als toegeven naar hun toe. Al is dat voor ons beide wel de beste optie! En anders ben ik genoodzaakt om fulltime terug te keren maar ik kan je wel één ding zeggen: die gemotiveerde werkneemster die alles voor haar werk over had (zelfs de eerste 3 weken van haar zw verlof voor 3 dagen terug keren ivm vakantie collega) is dan natuurlijk ver te zoeken! En dat is nog zacht uitgedrukt! Ik ben benieuwd wat jullie zouden doen in deze situatie!
Ik zou het toch proberen bij de kantonrechter... Ook al zijn je kansen 50/50, daarna is de arbeidsrelatie toch verstoord en is dat een reden om je contract te laten ontbinden. Ik weet niet of er getuigen zijn van het gesprek waarin je leidinggevende heeft gezegd dat je minder uren terug kon keren na je verlof? Daarmee zou je nog wat sterker staan... Succes met deze lastige situatie....!
Nee helaas zijn er geen getuigen. Het probleem met via de rechter afdwingen is dat ik punt 1 eerst moet zien te winnen en punt 2 als ik al win is de arbeidssituatie idd zo verstoord dat het ook niet meer gaat dus dan heb ik alsnog een probleem want ik ken ze, ze zullen het niet nalaten me weg te pesten. Dat van ouderschapsverlof is op zich wel slim en een mogelijkheid alleen ook dan gaan ze niet normaal tegen mij doen. Ik werk al lang voor ze en ken ze inmiddels aardig goed. Ze deinzen voor niks terug en dus is iedere vorm van daar ik daar weer echt moet gaan werken lastig...
Je zou idd ouderschapsverlof kunnen aanvragen, maar gezien de tijd dat je al bij dit bedrijf werkt.. mag je je ook beroepen op de Wet Aanpassing Arbeidsduur. Dit betekent dat je gewoon kunt vragen (uiteraard schriftelijk ) dat je minder uren wilt gaan werken. Je werkgever mag dit alleen weigeren wanneer het bedrijf er zeer grote problemen door krijgt en het eigenlijk niet verder zou kunnen. Je werkgever moet deze weigering ook schriftelijk motiveren. Hiermee sta je bij een rechter al sterker. Ik begrijp dat het heel erg lastig en erg vervelend aan het worden is, maar je moet iets. Mocht het dan alsnog op een zaak uitdraaien, dan sta je in ieder geval sterker dan nu, zonder iets op papier. Heel veel sterkte ermee.
Helaas is ook dat geen optie. Het bedrijf telt minder dan 10 werknemers en valt net buiten die wet. Heb alles al helemaal uit laten zoeken door mn rechtsbijstand verzekering. Er zijn wel gevallen bekend van soortgelijke situaties dan mij die door de kantonrechter wel in het gelijk zijn gesteld achteraf alleen is dat per situatie gewoon anders en mijn werkgever zal het waarschijnlijk op onderbezetting gooien en dan is het vrij lastig voor mij om mn gelijk te krijgen ( dit aldus mijn rechtsbijstand) ik sta dus gewoon niet zo sterk in een zaak helaas Ook ben ik uiteraard erg boos en de motivatie om daar te werken is totaal weg maar ik zal NOOIT zomaar zelf weg gaan als ik niks anders heb dus ik vrees dat t laatste wat ik kan doen gewoon in dienst blijven is en me ziek melden ivm stress door de hele situatie net zo lang tot ze wel die mediator accepteren en alsnog tot een beindiging met behoud van WW komen of dat ik in de tussentijd zelf iets anders heb gevonden. Mocht dit niet lukken en ik moet echt weer terug aan de lag heb ik als laatste redmiddel nog het ouderschapsverlof wat ik in kan die ene maar dat ik er uiteindelijk weg zal gaan staat wel vast. Ik ken ze dus normaal gaan ze nooooooit meer doen tegen mij.... Daarbij komt. Nu ik mn kwadheid en die zal ook niet zo snel meer weg gaan ik vind het zo bizar dat je bijna 9 jaar ergens kan werken en de sfeer echt meeeerdan goed was. Ook privé ging ik met de bazen om en dan zo lullig behandeld te worden??? Dan wil je ze alleen nog maar laten bloeden hoor!!! Nou was ik dar al gedeeltelijk van terug gekomen omdat t voor iedereen beter zou zijn, en voor mijn gemoedsrust, om gewoon tot een beëindiging te komen maar dan ineens je worden terug trekken en alleen de optie fulltime of ontslag nemen geven maakt mij nog weer kwaaier. Dan maar tegen het volle salaris terug en de ziektewed in. Ze laten me geen andere optie vrees is. Ja of toch die rechtszaak. Aan maar sta gewoon niet sterk genoeg dus dat is niet handig- Iig wel bedankt voor t meedenken. Nog iemand die een andere aanpak heeft of zouden jullie t ook uiteindelijk doen zoals ik nu moet gaan doen?
Ik snap je redenering heel erg goed; de afgelopen 5,5 jaar heb ik in het familiebedrijf gewerkt van mijn schoonfamilie. Eerst onder mijn schoonvader en zijn broers, later onder 2 neven en een buitenstaander. 26 maart heb ik te horen gekregen dat mijn arbeidsovereenkomst ontbonden ging worden. Alles moest voor 1 april geregeld worden zodat ik per 1 juni werkeloos was. Waarom ik eruit moest? Het zou om bedrijfseconomische redenen gaan. Uit een bedrijf met 70 personeelsleden, ben ik de enige die eruit moest. Ze waren bereid me met een flinke stapel geld de deur uit te werken. Vanaf september 2009 (toen heb ik verteld dat ik zwanger was van de eerste) werd er moeilijk gedaan. Alles was in goed overleg gegaan, dacht ik. Ik zou 3 dagen gaan werken na mijn verlof, verdeeld over maandag, woensdag en vrijdag. Dat zou voor mijn nieuwe functie, waarin ik na mijn verlof zou gaan starten, de mooiste oplossing zijn. Echter door complicaties na de bevalling, kon ik maar halve dagen gaan werken. Ik moest me niet aanstellen, het zat maar tussen mijn oren! (ik was incontinent geraakt voor ontlasting) Wat ik had was helemaal niet zo erg. Ik moest maar een luier aan doen en dan kon ik gewoon werken! Dat werd dan door je eigen familie gezegd.... Ik heb me nooit gesteund gevoeld. Er is vaak tegen me gezegd dat ze nooit blij waren geweest met het feit dat de voorgaande directie mij in dienst had genomen. Nooit is er na een operatie gevraagd hoe het met me ging (heb 3 zware operatie gehad afgelopen jaar) maar alleen wanneer ik weer hele dagen kwam werken. Die nieuwe functie, die heb ik niet meer gekregen want door mijn beperkte "wil" om te werken was ik niet meer gemotiveerd genoeg in hun ogen. Inmiddels ben ik dus werkeloos, en ik kan je vertellen. Ik heb me de afgelopen jaren nog nooit zo goed gevoeld! Ik hoop dat je hier snel een oplossing voor vind, zodat je snel van de stress verlost bent. Tot die tijd, zou ik ook lekker in de ziektewet gaan en ze maar eens even goed na laten denken over de manier waarop ze jou behandeld hebben.... Sterkte!
Jeetje Stich ik zit met klapperende oren je verhaal te lezen! Wat een onmenselijkheid zeg! Die opmerking over die luier!!! Enige wat wel een voordeel was voor jou is dat ze je iig nog met een zak geld de deur uit wilde sturen. Het probleem bij mij is dat is als ik weg zou gaan helemaal niks heb, geen zak geld en geen uitkering. Dat is ook de reden dat ik het wel op deze manier aan zal moeten pakken en zo ben ik helemaal niet maar ik vind het gewoon zo erg wat ze mij aangedaan hebben. Het ergste vind ik nog dat ze mijn zwangerschap en straks de eerste tijd met mijn kindje verzieken door me in deze positie te drukken!
Ik heb dit ook meegemaakt bij mijn oude werkgever. Ik wilde parttime gaan werken, dit was prima. Vlak voor mijn bevalling krabbelden ze terug en ik heb meteen ouderschapsverlof aangevraagd, dit mogen ze niet weigeren. Dit gold voor een jaar dus ik had een jaar de tijd om na te denken en uit te zoeken wat ik wilde. Ik kon het gaan aanvechten (had een vast contract) maar zag in dat dit de werkrelatie niet goed zou doen. Ik heb uiteindelijk een andere baan gevonden met het gewenste aantal uur en dus eieren voor mijn geld gekozen. Dit is drie jaar geleden en zal in deze tijd niet heel makkelijk meer gaan. Als ik jou was zou ik toch ook eieren voor mijn geld kiezen en niet de stress van het aanvechten van hun besluit en de slechte relatie die je daarna met je baas hebt. Vooral in die supermooie tijd zou ik dat er niet bij willen hebben. En dan van daaruit op zoek naar een baan met het aantal uur dat je wilt werken. heel veel succes!
Bedankt voor je reactie debster! Ik denk dat ik het nu gewoon even zo laat en me eerst een tijdje ziek meld. Dan kijken of ze van me af willen dmv beeindiging met wederzijds goed vinden (behoud ww) en als dat niet lukt ouderschapsverlof aan vragen. Dan trekken hun alsnog aan het kortste eind en heb ik mn zin! Enige jammere is dat de arbeidsrelatie sowieso al verziekt is dus die tijd dat ik daar dan zal werken voor de 3 dagen die ik wenste door ouderschapsverlof zal zwaar worden maar het id een laatste red middel om vanuit daar een andere baan te zoekne! Maar ik zeg één ding: NOOIT maar dan ook NOOIT zal ik hun hun zin geven en daar fulltime gaan zitten na mijn verlof (zit nu ook al in ziektewed sinds dit speelt)
Ik kan je helaas geen advies geven, Justy, maar wilde wel zeggen: wat een &%*&(* die bazen van je! Echt totaal onfatsoenlijk. En is een mondelinge overeenkomst trouwens niet ook rechtsgeldig? Je zit wel met elkaar tegensprekende partijen, maar een rechter zou daar toch niet zomaar overheen mogen stappen...
Hihi ja dat zijn ze zeker! Nou ja t punt is dat daar geen bewijzen voor zijn. Om sterker te staan bij een rechter moet je dan iemand hebben die dat kan bevestigen en die heb ik niet.... Bedankt voor je lieve reactie!
He Justy, Ik weet niet of je er nog iets aan hebt maar ik zat in een soortgelijke situatie. Na 11 jaar bij een bedrijf te hebben gewerkt kwam ik erachter dat ik zwanger was. Iedereen helemaal blij natuurlijk . Totdat ik vertelde dat ik voor 3 dagen terug wilde komen in plaats van 5 dagen. In eerste instantie vertelden ze mij dat ze liever wilden dat ik voor 4 dagen terug moest komen en dat de beloning dan 75% van mijn salaris was in plaats van 80%. En als ik dan echt 3 dagen wilde werken zou ik 55% krijgen in plaats van 60%. In meerdere gesprekken heb ik aangegeven dat ik het hiermee niet mee eens was en dus ook niet akkoord kon gaan. In overleg met mijn rechtsbijstand heb ik een brief gestuurd met hierin de dagen die ik zou werken en de beloning hiervoor. Hier zijn ze uiteindelijk niet op terug gekomen en na het verlof ben ik dus voor 3 dagen gaan werken. Na een aantal weken te hebben gewerkt moest ik bij de directeur komen en werd mij verteld dat ze een ontslagprocedure bij het uwv hadden aangevraagd ivm organisatorische en bedrijfseconomische redenen. Ik mocht naar huis om bij te komen.... Nou hierna had ik nog een aantal afsprakane maar uiteindelijk ben ik er via de rechtsbijstand uitgekomen dat ik met wederzijds goedkeuren (laat dit wel goed doorlezen door de rechtsbijstand) ontslagen zou worden en dat ik 4 maanden nog fulltime betaald zou worden. Dus op zich een goede afspraak. Maar ik begrijp maar al te goed dat je je enorm genaaid voelt want datzelfde voel ik ook. Helemaal omdat er nu iemand anders mijn werk doet.... Maar mijn verhaal wordt nog iets anders omdat ik in die 4 maanden onverwacht weer zwanger ben geworden. Dus het solliciteren gaat iets moeizamer dan verwacht . Succes met je beslissing en ik hoop dat jullie eruit komen. Maar maak het ze in ieder geval niet te makkelijk en zorg wel goed voor jezelf. Want het is het niet waard om alleen maar gestressed thuis te zitten. Jullie krijgen nu een prachtig wondertje en daar moet je vooral van genieten!