Mijn dochtertje noemt ons ook gewoon pappa en mamma. Doe ik ook bij mijn ouders, alleen is dat in de loop van de jaren pap en mam geworden. Ze hoeft geen u te zeggen, ook niet tegen opa's en oma's.
Onze dochter zegt ook gewoon mama en papa. Als we bij vrienden (met veel kids) zijn, dan zijn er natuurlijk heel veel papa's en mama's. Dan zegt ze wel eens 'mama L..'.
We leren onze dochter om ons papa en mama te noemen, maar ik vind het niet respectloos als ze mij wel een keer bij mijn voornaam noemt. Nu is het allemaal nog omdat het grappig is. Respect tonen zit in hele andere dingen dan in papa en mama zeggen. Ik ben dus wel voor respect! Vroeger moesten veel kinderen ook tegen hun ouders U zeggen ipv je en jij. Dit ook om respect af te dwingen. Zijn onze kinderen nu respectloos omdat ze hun ouders meestal met je en jij benoemen???
grinnik.... ik dacht nog: dat zeg je eigenlijk niet goed. want 'geen porem' betekent dat het geen gezicht is. maar als je ook zegt dat het verschrikkelijk klinkt in je ogen, snap ik de woordkeuze
porem /ponem = (aan)gezicht / smoel Het smoelt niet. Het is geen gezicht. Het is een jiddisch woord (net zoals mazzel, joet, mesjogge) Feitelijk kan je dit alleen gebruiken als je iets kunt 'zien'
Nou ja, ik hoor het erg veel bij volwassenen van mijn leeftijd. Veelal zijn wij de kinderen van de hippies van vroeger ( mijn moeder niet helemaal want die was daar nog net te jong voor). ( ben bijna 33 jaar) En ik ben toch ook wel opgegroeid op een soort hippie school ( heel veel meesters en juffen waren nogal kunstzinnig) met veel kinderen waarvan de ouders in woongroepen woonden.
Klopt wat je zegt. In de jaren 70 en begin 80 was het de normaalste zaak van de wereld om je ouders bij de voornaam te noemen. Zijn ook de ouders uit de tijd van de anti-autoritaire opvoeding. Nu ben ik ook in die tijd opgegroeid, maar mijn ouders waren een stuk ouder (oudste kinderen uit de jaren 50) en die deden daar echt niet aan mee. In de buurt waar ik opgroeide was het overigens ook niet normaal om je ouders met voornaam aan te spreken, maar zeiden we wel tante <voornaam> en oom <voornaam> tegen de ouders van vriendjes.
Ik ben van 1981 en sprak vooral mijn vader vaak aan bij de voornaam. Leeftijdsgenootjes heb ik dat echt nooit horen doen. Maar mijn vader vertelde pas nog dat hij het juist zo leuk vond als wij hem bij de voornaam noemde. Misschien dat het er bij mij ook wel mee te maken heeft gehad dat mijn ouders gescheiden zijn en dat ik dus altijd spraak over K. en A. als ik over mijn vader (K.) en mijn stiefmoeder (A.) sprak, omdat ik het raar vond om pap(a) en A. te zeggen ofzo . Geen idee of dit echt zo is overigens, want mijn vader en mijn stiefmoeder zijn al bij elkaar sinds ik 3,5 was ofzo, dus ik weet niet beter of zij is er altijd geweest. Maar doordat ik mijn stiefmoeder dus bij haar voornaam noemde zijn mijn (half)zusje en -broertje dat ook automatisch gaan doen denk ik. Wat mijn vader en stiefmoeder overigens prima vonden.
Ik wil dat Finn ons gewoon aanspreekt met papa en mama. Schoonmoeder probeerd nog wel eens van...kijk daar komt A (papa) aan, maar dan zeg ik al snel...ja Finn, daar komt papa aan.
Nee, ik vind er niks aan als onze kinderen ons bij onze voornaam aanspreken! Ik ben trots op de titel mama, daar word ik dus graag mee aangesproken, ditzelfde geldt voor mijn man. Onze oudste roept wel eens één van onze voornamen, ik word dan niet boos, maar corrigeer hem wel. Opa en oma worden ook niet met de voornaam aangesproken, daar houden wij niet van. U moeten we nog aanleren, voorlopig je en jouwt onze zoon nog lekker tegen iedereen.
Ik ben van 1972... maar mijn ouders bij hun voornaam noemen.. nou nee hoor. Hippies had je trouwens niet overvloedig veel in Nederland.. daar was Nederland toen ook wat te conservatief (en verzuild) voor!
ja snap ik wel maar toch dan voelt het ja toch anders als moeder zeg maar. 7 jaar is niet nix ja snap je wel is lastig