Ik vind persoonlijk zelf mama-voornaam ook apart klinken. Net alsof je kindje meerdere mama's heeft en de voornaam erbij zegt om duidelijk te maken welke mama er wordt bedoeld. Als het een keer wordt gezegd, prima geen probleem. Maar ik zou het niet fijn vinden als dat een gewoonte wordt. Er is maar 1 mama en dat ben ik, en zo wil ik ook graag aangesproken worden. En eerlijk gezegd vind ik dat niet meer dan normaal. U zeggen tegen ouders vind ik dan weer wat afstandelijk. Wel leer ik mijn zoontje als hij oud genoeg is om tegen ouderen en onbekenden u te zeggen. Ik vind het echt verschrikkelijk als kindjes die oud genoeg zijn om te begrijpen dat ze tegen ouderen en onbekenden u moeten zeggen, iedereen maar aanspreken met je en jij.
ik vond het ook gek toen ik op mijn huidige werk kwam om de ouders bij hun voornaam te noemen, is hier heel gewoon. Maar ik moest er steeds even aan wennen. Zeker omdat de meesten ouder zijn dan ik.
tulip, als oudere moeder (bijna 40) zou ik het helemaal niet gek vinden om met m'n voornaam aangesproken te worden, ook niet door een heel jonge leidster. alle leidsters worden hier ook gewoon met de voornaam aangesproken, ongeacht hun leeftijd. de kans is ook erg groot dat als ze 'mevrouw achternaam' gaan zeggen ze het verkeerd doen, omdat ik een andere achternaam heb dan de kinderen. maar ik vind ook dat de leidsters van het kdv dicht bij ons gezin staan; ze dragen toch een deel van de zorg voor m'n kinderen, veel dichterbij kun je niet komen!
Zal ook een beetje te maken hebben met de relatie die je met ze hebt denk ik. Alhoewel ik in het begin alle opties gek vond voor mezelf hoor: pa/ma was het niet voor m'n schoonouders, is te dichtbij. Meneer en mevrouw ... ook niet, te afstandelijk. Voornamen vond ik ook gek, maar daar vroegen ze zelf om, dus ik noem ze bij de voornaam. Mijn ouders willen niet dat hun schoonkids dat doen, die willen pa en ma. Mijn man heeft er even aan moeten wennen, maar inmiddels is het heel normaal. Hij heeft het de eerste tijd gewoon ontweken en dan was het meer van : Eh, trouwens... en dan had ie de aandacht ook wel Toen het allemaal wat vertrouwder werd, ging die drempel ook omlaag en werd het toch pa en ma, (overigens: ik zeg zelf pap en mam. Vind pa en ma alweer te afstandelijk, en papa en mama niet meer passend voor de volwassen relatie die ik heb met m'n ouders).
haha af en toe roept mijn dochter me vriend bij zn naam , heel grappig maar gelukkig zegt ze eigenlijk altijd papa of mama . mijn naam weet ze volgens mij niet eens hihi . maar ik roep papa vaak als ik iets moet hebben haha dus ze doet t na
dat vind ik nu grappig, want ik denk er dus precies zo over. Mijn vriend heeft het nog steeds over: mama zei..... Ik vind dat zo raar, zo kinderachtig, maar hij snapt echt niet wat ik bedoel.
Oh ja, dat vind ik ook altijd een beetje vreemd. Volwassenen die het over papa en mama hebben. Maar ik hoor het toch heel veel om me heen. Mijn schoonouder spreek ik overigens gewoon aan met de voornaam. Doet mijn man ook bij mijn ouders. Echt niet dat ik mijn s.o. pa(p) of ma(m) ga noemen, ik heb maar 1 vader en 1 moeder en die zijn eventueel pap en mam (maar meestal dus gewoon de voornaam).
Mijn ouders noem ik pap en mam. Schoonouders spreek ik aan met de voornaam. Mijn man doet t ook zo. Mijn kindjes zal ik later leren dat ik voor hun mama heet, en voor andere mensen die mijn kindjes niet zijn Brabbel. Anders lijkt t net alsof t mijn kindjes niet zijn, zou dr een raar gevoel bij hebben denk ik.
ik wil niet dat julian ons bij de voornaam noemt ook opa en oma mogen ze van mij niet bij de voornaam noemen de rest wel ik vind het tja niet netjes het is mama en papa en opa en oma en tegen ons hoeft hij echt geen u te zeggen en opa en oma ? tja leren wel maar hij is pas 2 en half
Dat ontwijken ken ik ook, maar dan bij mijn eigen moeder. Heel gek misschien maar we hebben elkaar 7 jaar niet gezien (van mijn 7e tot aan mijn 14e) en sinds het contact weer is hersteld kan ik haar geen mama noemen. Ik vind het zelf ook best vervelend want ze is gewoon mijn moeder, maar ik krijg het er niet uit. Met anderen heb ik het wel gewoon over 'mijn moeder' maar nooit mama ofzo. Mijn vader noem ik wel gewoon papa. Maar zijn vrouw daarentegen noem ik dan weer gewoon bij haar voornaam ondanks dat ze al 16 jaar met mijn vader is. Ook bij haar kan ik het woord mama er niet uit krijgen, maar weer wel als ik met mijn half broertje en zusje over haar praat. Lekker ingewikkeld
maar in deze situatie kan ik het begrijpen dat je je moeder geen mama kan noemen dus dan vind ik het niet erg en is goed begrijpelijk
Mijn zoon van 3 noemt zijn vader vaak bij de voornaam, soms ook gewoon papa, en mij bij m'n voornaam, vaak ook gewoon mama. Ik maak hier geen punt van. Ik ben van mening dat je een voorkeur kunt hebben, maar je kind toch ook? Ga dit zeer zeker niet opdringen.
Tsja, maar haar bij haar voornaam aanspreken voelt ook weer raar en afstandelijk. Dus ontwijk ik het maar en probeer op een andere manier zonder mama of naam de aandacht te krijgen als ik wat wil zeggen. Erg eigenlijk..
Grappig, als ik met m'n zus of broer over onze moeder praat, zeg ik altijd mama. Vind daar niks raars of onvolwassens aan. Volgens mij doen zij dat ook, of ze zeggen zelfs mammie. En dan heb ik het over vijftigers. Ik heb een heel warme, bijzondere relatie met mijn schoonouders. Maar toch zal ik ze nooit mam en pap noemen, omdat ze dat voor mij niet zijn. Dat ontwijken herken ik heel goed. Deed het met de ouders van m'n ex ook. Maar mijn schoonouders noem ik altijd bij hun voornaam, misschien is dat makkelijker omdat mijn vriend ze ook altijd zo noemt. Mijn vriend noemt mijn moeder ook bij de voornaam, vindt ze prima. Zijn ouders hebben daar weer moeite mee en blijven mevrouw achternaam en u tegen haar zeggen. Ze is ook bijna 15 jaar ouder dan zij zijn. En zij blijft maar zeggen: het is <voornaam> hoor, en dat doen ze dan weer, maar de volgende keer dat ze elkaar zien is het toch weer mevrouw... We dwalen lekker af van het oorspronkelijke topic, maar ik vind het wel gezellig en grappig om te lezen hoe dit bij iedereen gaat. Hopelijk vindt TS het niet erg...
Onze voorkeur heeft het om ons papa en mama te noemen en opa & oma. Maar mocht het een keer gebeuren dat hij me bij mijn voornaam noemt zou ik daar geen drama van maken. Bij de naam noemen klinkt wat afstandelijker, maar onrespectvol is natuurlijk totale onzin!! Voornamelijk zeg ik tegen mijn ouders pap en mam, maar het komt ook voor dat ik ze bij hun voornaam noem. Verder werd/wordt er bij ons thuis gewoon gesproken met je en niet met u. Dat vind ik zo afschuwelijk u tegen je ouders zeggen (sorry)
Ik vind het echt geen porem als een kind zijn moeder bij de naam noemt. Achterneefjes van mij deden dat ook bij de ouders en zelfs oma. Echt waar.. stel pubers die hun moeder roepen RRIIIIIIAAAAAAA!!! Echt geen porem als je het mij vraagt. *Persoonlijke mening*