zwaar werk

Discussie in 'Zwangerschap' gestart door -, 28 dec 2005.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Niet meer actief

    Hoi

    wat ik me afvroeg is. Kun je doro steeds heel zwaar tillen een miskraam krijgen?
     
  2. bien

    bien Lid

    7 okt 2005
    14
    0
    0
    brandweer
    wassenaar
    Hoi,

    Ik heb op internet gekeken en daar zeggen ze dat je door zwaar tillen geen miskraam kunt krijgen. Miskraam krijg je eigenlijk alleen als dat genetisch bepaald is.

    Groetjes Bien.
     
  3. Sylvie

    Sylvie Fanatiek lid

    20 nov 2005
    1.733
    0
    0
    Belgie
    Denk als je voorbij je eerste trimester bent dat het vooral heel veel kans op vroeggeboorte geeft. Goed zal het zeker niet voor jou en je baby zijn.

    Groetjes
     
  4. berbel

    berbel Fanatiek lid

    25 nov 2005
    2.800
    96
    48
    In het begin valt het juist wel meem later in de zwangerschap is het slechter.

    www.szw.nl
    veilig werken en dan zwangerschap
     
  5. Daan0201

    Daan0201 Fanatiek lid

    28 okt 2005
    1.830
    0
    0
    Je kunt er geen miskraam van krijgen, en ook geen vroeggeboorte volgens mij. Het is alleen later in de zwangerschap te belastend voor je buik- en rugspieren en dat kan wel (blijvende) klachten geven.
     
  6. Jansen

    Jansen Bekend lid

    6 nov 2005
    588
    0
    0
    Miskraam krijg je eigenlijk alleen als dat genetisch bepaald is.

    Groetjes Bien.[/quote]


    Beste Bien,
    Dat lijk me niet correct. Of een te ongenuanceerde uitspraak?

    Jansen
     
  7. bien

    bien Lid

    7 okt 2005
    14
    0
    0
    brandweer
    wassenaar
    Beste Jansen
    zoek het gerust even op op internet. ik zuig het niet uit mijn duim. er zijn ook andere oorzaken natuurlijk, maar zwaar tillen is er niet een van.
     
  8. Jansen

    Jansen Bekend lid

    6 nov 2005
    588
    0
    0
    Daarom vroeg ik me ook af of het niet wat ongenuanceerd was. Maar je geeft zelf al het antwoord.
     
  9. bien

    bien Lid

    7 okt 2005
    14
    0
    0
    brandweer
    wassenaar
    Voor jansen

    De kans op een miskraam wordt in het algemeen geschat op 15 % van alle zwangerschappen die vastgesteld worden. Daar veel zwangerschappen al geëindigd zijn voordat de normale menstruatie op gang komt en dus niet alle zwangerschappen bekend zijn, wordt wel gezegd dat de helft van alle zwangerschappen eindigt in een miskraam. De kans dat een vrouw drie miskramen achter elkaar krijgt, zou statistisch dus 0,4% moeten zijn. In de praktijk blijkt dat echter twee keer zo veel te zijn: 0,8 tot 1,0% van alle vrouwen. Daarom spreekt men bij habituele abortus van een apart ziektebeeld.

    Van alle vormen van zwangerschapsverlies treedt 90% op in de eerste zestien weken (miskramen). Van deze treedt weer 90% op in de eerste twaalf weken. Daarbij moet bedacht worden dat bij veel miskramen die rondom de twaalfde week spontaan optreden, het vruchtje al eerder is gestopt met groeien: het is heel normaal dat daar een week of twee tussen zit. Wie dus bij een echo met tien weken hartactie ziet, heeft een heel grote kans dat de zwangerschap daarna voorspoedig zal verlopen.

    De oorzaken van (herhaalde) miskramen liggen verschillend afhankelijk van hoe ver de zwangerschap gevorderd is. Bij late miskramen (tussen ca. twaalf weken en ca. zestien weken) zijn vaak al andere dingen aan de hand dan bij vroege miskramen (tot ca. twaalf weken). Oorzaken kunnen onderscheiden worden in oorzaken bij het vruchtje, oorzaken bij de vrouw, oorzaken bij de man.


    Oorzaken bij het vruchtje
    Van verreweg de meeste miskramen wordt gesteld dat de miskraam ontstaan is door een chromosoomafwijkingen, toevallige of erfelijke. Dat is dan ook het antwoord dat vrouwen als eerste krijgen wanneer ze hun gynaecoloog vragen naar het waarom van deze miskraam.


    Toevallige chromosoomafwijkingen (na de bevruchting ontstaan)

    Oorzaken bij het vruchtje (verkeerde chromosomensamenstelling) wordt geacht de grootste oorzaak te zijn van miskramen (volgens de literatuur variërend van meer dan de helft tot 90%). De meeste van deze chromosoomafwijkingen ontstaan na de bevruchting, dus worden niet veroorzaakt door de chromosomen van de ouders.
    Je moet je voorstellen dat na de samensmelting van eicel en zaadcel elk van beide hun 'halve' rijtjes chromosomen hun wederhelft moeten opzoeken. Aangezien het veel chromosomen zijn en deze ingewikkeld in elkaar zitten, is het een hele kunst om de goede wederhelft te vinden. Als er in dit proces iets spaak loopt, is het vruchtje vanaf dat moment niet meer levensvatbaar en kan het niet anders dan dat het vruchtje vroeger of later in de zwangerschap vastloopt in de ontwikkeling. Meestal gebeurt dat in de eerste of tweede maand (ofwel al voor de innesteling, dan krijg je een gewone menstruatie en wist je niet eens dat je zwanger was; ofwel in de weken die daarop volgen). De meeste van deze miskramen gaan fout vóór de achtste week. Vaak duurt het even voordat een miskraam door het lichaam afgestoten wordt, dus ook veel miskramen van minder dan acht weken kunnen tussen de tiende en twaalfde week afgestoten worden, of (nog later) via een echo ontdekt worden.
    De enige definitieve manier om te achterhalen of zo een toevallige chromosoomafwijking inderdaad de oorzaak is van deze miskraam, is door chromosomenonderzoek (karyotypering) te doen op het vruchtje zelf. Voor veel vrouwen zou dit een bevestiging geven van de oorzaak van de miskraam en zou dit helpen in de verwerking ervan. Aangezien de gynaecologen op het standpunt staan dat een chromosomenafwijking die na de bevruchting ontstaan is, geen enkele voorspelling doet over toekomstige zwangerschappen, wordt chromosomenonderzoek op het vruchtje in Nederland niet gedaan. In Engeland en Amerika wordt aanbevolen om dat wel te doen.


    Erfelijk bepaald (door chromosoomafwijking bij een van de partners of beide partners)

    Na drie of soms al na twee miskramen wordt aan de partners een chromosomenonderzoek (karyotypering) aangeboden. Het gaat hierbij om chromosomen van de partners afzonderlijk (via het bloed). Bij 3% van de paren wordt zo bij een van beide partners een chromosoomafwijking opgespoord die een erfelijke aanleg heeft. Hierbij gaat het om gebalanceerde translocaties (een stukje chromosoom is van zijn normale plaats verhuisd) . Als een gebalanceerde translocatie gevonden wordt, is de kans op herhaling 50% hoger dan bij een ander paar. Medicijnen hiertegen zijn er niet. Wel is er een goede kans dat bij lang genoeg proberen een gezond vruchtje ontstaat waaruit een verder normale zwangerschap volgt.
    Overigens is de uitkomst 'geen afwijking gevonden' bij dit chromosomenonderzoek nog niet hetzelfde als dat er niets verkeerd is in de chromosomen: er is nog veel onbekend op dit gebied en er zouden best afwijkingen kunnen bestaan die nog niet onderzocht worden. Chromosomenonderzoek betekent overigens niet dat het hele genetische plaatje van de partners wordt blootgelegd: de genen liggen wel op de chromosomen, maar genetisch onderzoek vraagt op elk chromosoom veel gedetailleerder onderzoek dan het normale chromosomenonderzoek. Verder genetisch onderzoek wordt alleen gedaan wanneer daar aanleiding toe is (wanneer er erfelijke afwijkingen in de familie zijn).
    Oorzaken bij de moeder
    Infecties
    Toxoplasmose en rode hond kunnen hooguit één keer een miskraam veroorzaken. Wanneer een vrouw deze infecties eenmaal gehad heeft, heeft ze antistoffen aangemaakt die bij een volgende infectie haarzelf en haar vruchtje beschermen. Herhaalde miskramen zijn dus nooit het gevolg van een infectie zoals door toxoplasmose of rode hond.
    Op deze stoffen kun je je eenvoudig laten testen. Als je zwanger bent, zegt dat niets over deze huidige zwangerschap: het kan zijn dat je de ziekte net opgelopen hebt en dus net aan het doorgeven bent aan je kindje. Maar als je je laat testen vóórdat je weer zwanger bent en de uitslag is positief (antistoffen gevonden) dan hoef je daarna niet meer bang te zijn voor katten (bron van toxoplasmose besmetting) en kun je daardoor geen miskraam meer krijgen. Dit geldt overigens niet voor de lysteria-bacterie die in rauwe melk en rauw vlees kan zitten. Deze bacterie kan ook bij herhaalde besmetting miskramen en /of afwijkingen aan de vrucht veroorzaken.


    Oorzaken in de vorm van de baarmoeder (anatomische problemen)
    Van vleesbomen, een tussenschot in de baarmoeder, vreemdgevormde baarmoeders is niet bewezen dat zij een miskraam veroorzaken. Andere vrouwen met eenzelfde kwaal kunnen een zwangerschap volledig uitdragen. Innestelingsproblemen treden overigens vaak pas op in het tweede trimester (als de placenta echt moet gaan werken) en zijn in de regel geen oorzaak van vroege miskramen (onder de acht weken).


    Hormonen
    Er wordt beweerd dat een tekort aan progesteron in de eerste weken van de zwangerschap merkbaar is wanneer een zwangerschap fout loopt. Om die reden krijgen vrouwen soms progesteron voorgeschreven. Ze moeten daar dan mee beginnen meteen na de bevruchting, dus voordat ze weten of ze zwanger zijn. Europese gynaecologen staan echter op het standpunt dat een gebrek aan progesteron eerder een gevolg is van een verkeerd lopende zwangerschap dan een oorzaak. Met onderzoek is aangetoond dat het slikken van progesteron geen meetbaar effect heeft op het voorkomen van miskramen. Het slikken van progesteron is dus overbodig voor vrouwen die op de natuurlijke manier zwanger worden. Overigens: voor vrouwen die via IVF zwanger worden, geldt dat het slikken van dit hormoon wel zinvol is.


    Immunologische problemen 1
    Pas sinds recent wordt er veel onderzoek gedaan naar immunologische problemen bij vrouwen met herhaalde miskramen. Tot voor kort werden afwijkingen in het immuunsysteem beschouwd als zeer zeldzaam en nauwelijks een noembare oorzaak voor herhaalde miskramen. Voortgaand onderzoek begint uit te wijzen dat (nieuw ontdekte) immuunafwijkingen toch voor een heel groot deel van de herhaalde miskramen verantwoordelijk kunnen zijn.

    Normaal gesproken is het immuunsysteem een gezond systeem van het lichaam om ziekte in het lichaam op te sporen en zich te verdedigen tegen vreemde stoffen. Zodra het immuunsysteem een vreemde stof herkent, worden antistoffen gemaakt tegen de indringer (door de witte bloedlichaampjes) die de indringer kunnen bevechten of het lichaam beschermen tegen de indringer.

    Er worden twee soorten immuunafwijkingen onderscheiden:


    auto-immuunafwijkingen

    zijn immuunafwijkingen van het lichaam van de vrouw tegen lichaamseigen stoffen


    allo-immuunafwijkingen

    zijn immuunafwijkingen van het lichaam van de vrouw tegen niet-lichaamseigen stoffen (deel van het embryo is afkomstig van de man) .


    Auto-immuunafwijkingen
    Volgens sommige onderzoekers zijn auto-immuunafwijkingen verantwoordelijk voor 30% van de herhaalde miskramen. Er worden drie soorten auto-immuunafwijkingen onderscheiden:


    Antifosfolipide Syndroom (AFS)
    Fosfolipiden zijn stoffen die het lichaam zelf tijdens de zwangerschap aanmaakt als een soort 'lijm' tussen de cellen. Ze zijn onder meer verantwoordelijk voor het goed ingroeien van het vruchtweefsel (later de placenta) in de baarmoederwand en de doorvoer van voedingsstoffen naar het vruchtje en afvoer van afvalstoffen van het vruchtje uit de baarmoeder. Als het lichaam hier antistoffen tegen maakt, kunnen de fosfolipiden hun werk niet goed meer doen. Dit kan resulteren in vroege miskramen, maar ook in ontijdige geboortes (miskramen tussen de twaalfde en twintigste week) en in vertraagde groei van de foetus.

    Cardiolipide is een ondersoort van de fosfolipiden. Anticardiolipiden zijn al langer bekend en worden soms al standaard wel getest bij vrouwen met herhaalde miskramen. Maar er zijn er in totaal zeven verschillende soorten die alle zeven veroorzaker kunnen zijn van herhaalde miskramen. Het is niet gemakkelijk deze afwijking op te sporen: tests kunnen onbetrouwbare uitslagen geven en moeten dus herhaald worden om met zekerheid te kunnen vaststellen dat je met het antiphospholipidesyndroom te maken hebt.

    Lupus-achtige anticoagulant wordt bij 4% van de vrouwen met herhaalde miskramen gevonden.

    De kans op een gezonde zwangerschap wanneer een vrouw AFS heeft (en niet behandeld wordt),wordt geschat op 11 tot 20%. Wanneer er echter behandeld wordt, wordt die kans geschat op 70 tot 80% op een gezonde zwangerschap.


    Antinucleaire antilichamen (ANA)
    Antinucleaire antilichamen richten zich op normale componenten van de celkern. Ze kunnen onderdeel uitmaken van veel bekende immunologische afwijkingen en ziektes, zoals Lupus (SLE), progressief systeem sclerose, Sjögren syndroom, scleroderma polymyositis, dermatomyositis en ook voorkomen als gevolg van het slikken van medicijnen (hydralazine, procainamide of isoniazide).
    Hoe het de ontwikkeling van de placenta verstoort, is niet duidelijk, maar wel zeker is dat het de veroorzaker kan zijn van herhaalde vroege miskramen.


    Antithyroide antilichamen (ATA)
    Er zijn er twee soorten en 31% van de vrouwen met herhaalde miskramen hebben een van beide syndromen. Wie dit syndroom heeft, heeft een verdubbelde kans op miskramen. Ook kunnen na de bevalling problemen optreden. Ook dit syndroom laat zich niet gemakkelijk testen, maar er zijn tests die dit syndroom op kunnen sporen.


    Behandeling van auto-immuunafwijkingen
    Er wordt veel onderzoek gedaan met behandeling van auto-immuunafwijkingen door toedienen van combinaties van lage doses aspirine en prednison of van aspirine en heparine. Ook aspirine alleen wordt wel voorgeschreven. Vooral de combinatie blijkt de kans op een goed verlopende zwangerschap te kunnen verhogen tot 80 of 90 %. Opvallend is hierbij dat ook vrouwen bij wie geen auto-immuunafwijking is vastgesteld goed blijken te reageren op deze behandeling. 2

    De voornaamste werking van aspirine en heparine is dat ze bloedverdunnend werken en zo voorkomen dat bloed klontert in de baarmoederwand waar het vruchtje bezig is met innestelen en de vorming van een placenta. Prednison is een zwaar middel dat veel complicaties in de zwangerschap kan geven en wordt om die reden liever alleen voorgeschreven als gebleken is dat heparine niet werkt. Veel zwangerschappen die begeleid worden met aspirine en heparine krijgen wel complicaties, mogelijk in elke fase van de zwangerschap. Daarom is goede gynaecologische controle vereist.3

    Ook is er onderzoek gedaan naar behandeling met intraveneuze immunoglobuline (IVIg), het toedienen van antilichamen van donoren die de antilichamen in het lichaam van de vrouw tegen moeten houden. De resultaten hiervan zijn niet onverdeeld positief. Coulam en Hemenway 1 zijn enthousiast over de resultaten, maar ander onderzoek wijst uit dat IVIg lang niet altijd helpt.4



    Allo-immuunafwijkingen
    Allo staat voor 'niet lichaamseigen', dus in dit geval het deel van de vrucht dat door de vader wordt geleverd . Normaal zou je verwachten dat het immuunsysteem van de vrouw tracht om vreemd weefsel te vernietigen, maar een zwangerschap is een uitzondering.

    Allo-imuunafwijkingen kunnen twee oorzaken hebben: ofwel het immuunsysteem herkent de zwangerschap niet, ofwel het vormt een abnormale immunologisch respons op de zwangerschap.
    Normaliter maakt het lichaam van de vrouw tijdens een zwangerschap een blokkade (blokkade-antilichamen) aan waardoor het immuunsysteem de vreemde stoffen van de vrucht niet zal afstoten. Wanneer het lichaam de zwangerschap niet herkent, worden deze blokkade-antilichamen niet aangemaakt en zal het immuunsysteem gewoon zijn werk doen en de vrucht afstoten. Een Leukocyte Antilichamen Detectie test (LAD) kan aantonen of en hoeveel blokkade-antilichamen de vrouw aanmaakt.

    Er wordt geëxperimenteerd met injecteren van de vrouwen die te kort hebben aan blokkerende antilichamen met witte bloedlichamen van haar partner, in de hoop dat ze zo blokkerende antilichamen gaat aanmaken.

    'Natural Killer' cellen

    NK-cellen zijn witte bloedlichamen die heel primitief reageren op alles wat vreemd is in het lichaam. Een te grote hoeveelheid nk-cellen kan miskramen veroorzaken.

    Embryo toxiciteit

    Cellen maken proteïnen (eiwitten) die cytokinen genoemd worden. Er zijn veel soorten cytokinen die elk een eigen functie hebben. Er zijn cytokinen die de celgroei stimuleren en cytokinen die de celgroei remmen of stoppen. Een test kan cytokinen opsporen die embryo's doden.

    Behandeling van allo-immuunafwijkingen

    Veel van deze afwijkingen kunnen (volgens Coulam en Hemenway 1) behandeld worden met intraveneuze immunoglobuline (IVIg - toedienen van antistoffen via de bloedbaan). Het percentage gezonde zwangerschappen zou hiermee stijgen van 20% naar ruim 90% (in geval van NK cellen) of 10 % toenemen tot 60% in geval van antilichamen tegen de van de partner afkomstige delen van de vrucht.

    Oorzaken bij de vader
    Afgezien van chromosoomafwijkingen (zie erfelijke afwijkingen bij het vruchtje) lijkt er weinig fout te kunnen zijn bij de vader. Onderzoek naar de kwaliteit van het sperma wordt standaard overgeslagen met als argument dat het zwanger worden immers wel lukt. De beweeglijkheid, spermadichtheid, en vorm (morfologie) van het zaad is bij mannen met herhaalde miskramen niet anders dan bij gemiddelde vruchtbare mannen. Eén onderzoek in Engeland (1997) heeft nog een mogelijk ander verband opgespoord dat kan wijzen op een oorzaak bij de man. 5.
     
  10. Jansen

    Jansen Bekend lid

    6 nov 2005
    588
    0
    0
    Bien nogmaals en dan wil ik het eigenlijk wel bij laten...
    Of je een miskraam krijgt is NIET ALLEEN ERFELIJK bepaald.
     
  11. Niet meer actief

    bedankt voor de antwoorden
     

Deel Deze Pagina