Niet persoonlijk, maar wel in mijn omgeving. One way or another in zo ongeveer alle man vrouw vriendschappen is er wel eens wat gebeurd. Tot affaires aan toe (en ja ook bij mensen die getrouwd zijn en kinderen hebben en ook dat zowel de man als de vrouw getrouwd is etc). Maar persoonlijk heb ik gewoon bepaalde gedachtegangen over vriendschap en relaties. Als ik in een groep verblijf heb ik de voorkeur aan een overwegend mannelijke groep, bij een op een contacten voorkeur voor met een vrouw en voor een liefdesrelatie heb ik de voorkeur voor een man. Ik denk ook dat je in een relatie aan mag geven wat je wel en niet wil dat een ander doet. Ik heb daar respect voor bij mijn man en andersom werkt dat net zo. Het is niet zo dat we beide niet in een ruimte mogen zijn met iemand van het andere geslacht als er verder niemand is, maar een op een afspreken kan ik gewoon niet bedenken waarom? Hier liggen de interesses van mannen en vrouwen nogal uit elkaar
Ik heb gezegd dat ik geen problemen heb met de vriendin die hij al heeft maar de situatie die jij schetst is voor mij ook geen optie hoor haha. Andersom ook niet trouwens, daar zijn wij het over eens. Oppervakkig prima, en een appgesprekje op zijn tijd gaat ook helemaal prima maar gezellig samen dingen doen en ineens 3 uur lang op visite bij nieuwe vriendin ... Nee dat zou ik niet pikken.
Ik ben met 2 (vrijgezelle) buurmannen naar de dierentuin geweest samen met onze kinderen. Met 2 buurmannen en kinderen ga ik wel maar niet met 1 haha 😅 Maar dat doe ik voor de kinderen. Op een of andere manier doe je toch wat goed voelt. Het is niet dat ik bang ben dat er iets gebeurd, absoluut niet, maar het voelt gewoon niet vanzelfsprekend. Nu moet ik ook zeggen dat ik opzich genoeg vrouwelijke vrienden en contacten heb.
Ik zou zeggen: prima, veel plezier!. Bij een man zou ik het precies hetzelfde hebben gezegd, dus waarom bij een vrouw niet?
Uitzonderingen daargelaten.. Maar verder geloof ik echt niet dat de meerderheid van de vrouwen het zo'n geweldig plan zouden vinden. Wat trouwens ook als een tang op een varken slaat is vrouwen die er eerlijk voor uitkomen het niet leuk te vinden jaloers te noemen. Beweren dat ze geen eigenwaarde hebben en een laag zelfbeeld en dat ze hun man iets verbieden omdat er geen vertrouwen is. Wat een onzin. Ik zou ook kunnen zeggen dat het vrouwen die het allemaal best vinden geen hol interesseert wat hun man uitvoert of dat het ze geen bal interesseert wat ze eventueel op het spel zouden kunnen zetten door hun ongeïnteresseerde houding. Slaat net zo goed nergens op! Ik heb een heel gezond huwelijk, vertrouw mijn man blindelings, hij mij, zijn vrouwelijke vriendinnen waardeer ik, hij waardeert mijn beste vriend. Er is niks mis met mijn zelfbeeld en al helemaal niet met mijn eigenwaarde. Maar mocht hij morgen even doodleuk zeggen dat ie oh zo'n leuke meid heeft leren kennen er hij er wat mee gaat drinken dan zou ik toch wel even achter mijn oren krabben. Ik schaam me er niks voor om te zeggen dat ik wel even zou slikken en een steek van jaloezie zou voelen, ook al vertrouw ik hem voor de volle 100%. Ik zou hem niks verbieden maar ik zou ook niet aan mijn eigen gevoel voorbij gaan. Trouwens..al vertrouwen we elkaar..een beetje jaloezie (niet dat ziekelijke) houdt ons scherp en is in een relatie helemaal niet zo ongezond.
Mijn man heeft heus wel een goede vriendinnen, maar dat zijn dan wel ook vriendinnen van mij. Eigenlijk "delen" we bijna al onze vrienden; iedereen heeft een partner en met partners erbij en evt met kinderen erbij spreken we af. Mijn man en ik gaan samen hooguit 1x p jaar uit eten wegens chronisch oppas-gebrek, dus als hij vaak met een andere vriendin uit eten zou gaan zou ik jaloerser zijn op het etentje dan op die vrouw Maar op papa-dag mag hij rustig met onze gezamenlijke vriendin naar babyzwemmen en daarna lunchen met de kinderen erbij.
Mijn man heeft ook een aantal vriendinnen, ik zie ze zelf ook als vriendinnen overigens, maar hij is ook wel eens zonder mij bij hen op de koffie o.i.d. Een heeft er zelf een vriend, de ander is vrijgezel en is onze buurvrouw. Daar heb ik totaal geen problemen mee. Ik vertrouw m'n man volledig en de vriendinnen ook overigens. Waarom zou ik dat verbieden...
Ik denk overigens ook dat bij de meesten die zeggen nee dat zou ik niet tof vinden, dat een vriendschap met de andere sekse gewoon helemaal niet ter sprake is geweest. Althans dat is een gesprek dat wij nooit hebben gevoerd. Ik houd het ook niet af omdat ik dat ten opzichte van mijn man niet wil doen, maar doordat het niet natuurlijk voelt zijn dat soort situaties eigenlijk nooit aan de orde van de dag.
Mijn man gaat met enige regelmaat uit eten met een collega + ex-collega.. Geen problemen mee. Die kent hij al een hele tijd. Daarnaast vind ik dat een relatie geven en nemen is. Zolang hij bij mij het vertrouwen niet geschaad heeft, wie ben ik dan om voor hem te bepalen dat hij geen vrouwelijke vrienden mag hebben? En hij zal heus weleens een keer hebben gedacht dat ze toch best leuk/knap is oid.. Ja tussen man en vrouw zal altijd tot een bepaalde hoogte een soort intresse kunnen zijn/ontstaan... Hij mag best buiten de deur honger krijgen.. Maar eten doet ie thuis ....
Nee dat zou ik niet prima vinden. Ik geloof er niet in dat een goede vriendschap plotseling ontstaat. Dat gebeurd ook bij mij niet ineens. Een klik tussen mensen wel maar dat zie je groeien. Dat zou ik ook willen zien. Ik ga er van uit dat mijn man mij daar in mee zou nemen, daar open en eerlijk over is. En daarbij vertrouw ik op de goede smaak qua vrouwen van mijn man . Wij hebben hier op dit moment geen vriendschappen alleen met het andere geslacht. In het verleden heb ik wel veel mannelijke vrienden gehad. En soms was dat heerlijk om even een andere kant van het verhaal te horen. Hoewel ik er dus in principe geen probleem mee heb begrijp ik wel dat sommigen er wel moeite mee hebben. De kans dat mijn man gevoelens voor een vrouw krijgt is toch groter dan dat hij die voor een man krijgt. En tegenover een vrouw zijn het uiten van een gevoelens voor veel mannen makkelijker dan tegen een man. Dat geeft een diepere band en ja dat kan bedreigender zijn.
Mijn man heeft al jaren een beste vriendin. Nu is ze niet heel aantrekkelijk en totaal niet zijn type, dus ik zal me nooit zorgen maken. Sterker nog, als ze elkaar leuk hadden gevonden was het vast wel iets geworden
Ja hoor prima, ikzelf heb een goede vriend waar ik wel eens alleen mee afspreek omdat we fijn kunnen praten. Voor mijn man en zijn vrouw geen probleem.
Nou liever niet, voelt niet prettig en andersom ook niet trouwens. Nu scheelt het ook dat we beide geen vrienden voor ons zelf hebben van het andere geslacht.
ik kan eerlijk waar niet zeggen wat ik daarvan zou vinden, omdat het hier niet speelt, als ik mijn gevoel moet volgen op dit moment zou ik het niet leuk vinden, want de tijd die hij met haar zou spenderen wil ik liever zelf met hem nuttigen en anders de kinderen wel, andersom heb ik dus ook geen behoefte om een mans persoon als beste maatje te hebben, naar mijn idee hoort je partner je beste maatje te zijn en moet je alles met hem of haar kunnen bespreken, kun of wil je dit niet dan denk ik dat de relatie zelf niet heel erg goed zit.
Ik heb er op het begin van onze relatie nooit problemen mee gehad, we zijn ook 5 jaar lang hele goeie vrienden geweest dus waarom zou ik er toen problemen mee hebben gehad? Uiteindelijk waren al die meiden (vriend had een hele grote vriendengroep) maar op 1 ding uit en daar was ik biet van gediend ook al ging hij hier niet op in. Hem vertrouw ik maar hun das een ander verhaal.
Ik zou niet weten waarom hij een beste vriendin nodig heeft? Ik ben toch zijn beste vriendin en hij mijn beste vriend. Uit eten etc., doen wij samen, daar heeft hij geen andere vrouw voor nodig.
Lijkt me niks mis mee. Hij heeft een vriendin van vroeger, maar niet een beste vriendin te noemen ofzo... Ik heb ook een hele goede vriend
Zoals ik eerder aangaf heb ik er geen problemen bij, maar dat is inmijn huidige relatie. Een van mijn exen had een beste vriendin die mij niet accepteerde als zijn vriendin. Ik heb mijn best gedaan haar te accepteren, maar als iemand constant keihard tegen je in gaat en zijn vrienden tegen je op probeert te zetten, is dat na een half jaar ook over hoor. Na 2,5 (!) jaar was ik het zelfs zo zat dat ik hen de keuze heb gegeven tussen haar en mij. Let wel, ze ging heel ver om mij bij hem weg te krijgen. Het effect was dat hij stiekem contact met haar opnam. Dat was niet het enige waar hij niet in te vertrouwen was, dus ik ben blij dat ik hem nooit meer zie. Dat is echt een wereld van verschil met een beste vriendin van je partner waar je wel mee op kunt schieten en die je gewoon accepteert (en waar je zelf mee bevriend raakt. Zelfs zover dat ze geheimen vertelt aan mij, waarvan mijn partner niks weet. Maar ja, het gaat dan ook om 'vrouwendingen')
Maar verschillende mensen kunnen toch verschillende 'behoeften' bevredigen? Als ik denk aan de beste vriendin van mijn vriend. Zij kennen elkaar al veel langer dan ik hem ken, en zij heeft hem dus ook gekend tijdens een heel nare periode in zijn puberteit. Dat is een fase uit zijn leven die ik ken uit verhalen, maar zij heeft die periode belééfd. Dat geeft haar altijd een voordeel in situaties waarin die nare zaken opeens weer opspelen. En dat vind ik prima. Ik heb er overigens ook bij te winnen, bij die vriendschap tussen hen. Als het even moeilijk gaat tussen ons, stort hij zijn hart uit bij haar. Het zou niet de eerste keer zijn dat zij hem daarbij ineens handvatten aanbiedt waarmee hij mijn positie in een situatie opeens beter gaat begrijpen. Ik ga er in dat alles overigens nog steeds vanuit dat ik, als het echt een wedstrijd zou zijn, zijn béste vriendin ben. Dat zegt hij ook. Maar hij heeft ook andere vriendinnen waar hij leuke dingen mee doet en ernstig mee praat.