Hallo Het is al even geleden dat ik hier op het forum zat, ik wil graag de mening van een buitenstaander over een kwestie. Het gaat over de zoonvzoon van mijn vriend. Ik vind namelijk dat deze jongen door zijn moeder niet goed wordt verzorgd. Ik weet ook dat ik me niet moet bemoeien met andermans opvoeding, maar ik ben in dit geval een beetje bang dat het kan escaleren. Wat is er dan aan de hand? Nou, mijn vriend's zoon is vijf, hij is drie dagen per twee weken bij zijn vader en de overige 11 dagen bij moeder. Moeder vertroetelt haar zoon en geeft hem alles wat hij wil en doet niets wat hij niet wil of waar hij van moet huilen. Met als gevolg dat de tanden van de jongen niet worden gepoetst als hij bij moeder is. Een paar kiezen zijn gaan rotten en afgelopen weekend is één van die kiezen eruit gevallen. Ik dring mijn vriend er al een jaar op aan om naar de tandarts te gaan met zijn zoon, maar moeders is bang dat haar jochie een trauma krijgt van de grote boze tandarts. We hebben hem al eens "stiekem" meegenomen naar mijn tandarts, en die was best wel geschrokken. Zij heeft een verwijsbrief voor de kaakchirurg gegeven, maar moeder is er nooit geen gegaan. Hoe ga ik hier verder mee om? Mijn vriend en ik zijn net een jaar samen, we wonen in onze eigen huizen en we bemoeien ons verder niet met de opvoeding van elkaars kinderen. Moet ik dat nu wel gaan doen? En zo ja, hoe? Bedankt voor het lezen van dit boekwerk
Een kies die zo rot is dat ie eruit is gevallen.. bij een 5-jarige? Daar moet zeker iets mee gedaan worden! Wat vind je vriend zelf? Ik heb mijn tandarts een keer ouders flink horen toespreken over hun jonge kind dat een heel slecht gebit had (en dat volgens hem overduidelijk kwam door niet poetsen)... hij zei daarbij dat t niet de eerste keer was dat hij er iets over zei en hij ging melding maken bij Veilig Thuis. Ik wil niet zeggen dat er nu melding moet worden gemaakt... maar wel dat er iets moet gebeuren.
Hij vindt het vervelend maar ik denk niet dat hij de consequenties inziet. Daarnaast dringt hij niet goed bij moeders door. Zij vindt hem de grote boze vader. Hij gaat nu op "dwingend advies" van mij maandag de tandarts bellen (en hopelijk meteen heen). Helaas is het zo dat we ruim 150km uit elkaar wonen en ik fulltime werk, anders had ik er wat meer bovenop gezeten. Ik vaag me af wat ik verder nog moet doen. Er zijn wel meer dingen die ik niet in de haak vind, maar dit is wel het ergste.
Zou jij of je vriend de school er misschien bij kunnen betrekken? Als zij hun zorg uitspreken naar moeder komt het misschien wel aan? Heeft jouw vriend gezag? Dan kan hij gewoon zeggen tegen moeder dat hij met zoon naar de tandarts gaat als zij het niet doet. Het klinkt alsof moeder het opvoeden en verzorgen lastig vind. Ook dit kun je op school bespreken. Van hun wil ze misschien makkelijker hulp aanvaarden dan van jou/jullie
Lastig hoor. Rottende tanden kunnen nu al het volwassen gebit aantasten. Mijn vader moest als student al een kunstgebit omdat hij vroeger nooit zijn tanden poetste en al zijn tanden kapot waren. En geen wonder dat hij zijn tanden niet wil poetsen, het zal vast pijn doen als ze zo rot zijn dat ze eruitvallen. Dus zeker naar de tandarts. Maar waarschijnlijk is er veel meer aan de hand. De tip om er bij school over te praten lijkt me een goede.
Primaire reactie bij de vraag "Moet ik me bemoeien met de manier waarom de ex van mijn partner hun kinderen opvoedt?" is bij mij altijd NEE! Maar in dit geval... pfff, wat een lastige situatie. Zoals jij het beschrijft, is het in feite verwaarlozing. Natuurlijk lezen wij maar één kant van het verhaal, dat maakt het lastig. Maar goed, bij gebrek aan informatie vanuit de andere kant zullen we het hiermee moeten doen. En op basis van wat ik lees, vind ik dit echt een melding bij Veilig Thuis waard. Althans: als het niet op een andere manier opgelost kan worden. M.i. is dit iets dat de school zou kunnen / moeten doen. Als tanden uit de mond wegrotten en het kind steeds gepamperd wordt, is dat iets dat de school ook ziet. De vraag is natuurlijk: gebeurt er vanuit school al iets mee? Hebben ze moeder al in beeld, zijn ze al in gesprek, verzamelen ze al informatie? Want in alle eerlijkheid: het zou voor jou gewoon wel de fijnste en 'veiligste' optie zijn als iemand anders de kastanjes uit het vuur haalt. Jouw vriend heeft recht op alle informatie vanuit school. Gaat hij ook naar oudergesprekken of heeft hij op een andere manier contact met de leerkrachten? Als dat contact er (nog) niet is, zou ik niet zomaar ineens vanuit het niets gaan bellen met "Ik ben de vader van ... en ik wil eens even weten of jullie ook vinden dat mijn ex ons kind verwaarloost." Als het contact met de school er nu nog niet is, zou ik daar sowieso eerst in gaan investeren. (Nog los van de rest van wat er speelt, lijkt dat me verstandig.) Als er al wel een goed contact is, zou hij al eens voorzichtig kunnen polsen of er op school dezelfde zorgen spelen en welke stappen er misschien vanuit school gezet worden. Wellicht zijn ze daar ook al met gesprekken bezig om moeder te laten inzien dat ze bepaalde dingen beter anders aan kan pakken. Of misschien zijn ze al bezig met het verwijzen naar opvoedingsondersteuning. Als je weet dat zulke stappen al gezet worden, kunnen jullie je nog even iets terugtrekken en afwachten wat daaruit komt. Kinderen dusdanig pamperen dat je niet eens de tanden poetst is niet goed. Maar het is ook nog niet een acuut gevaarlijk situatie waarbij meteen ingegrepen moet worden. Maar ja, wat als school en de verdere omgeving nog niks doet? Er is zo te lezen geen sprake van acuut gevaar. Maar op lange termijn is de situatie die jij beschrijft wel gevaarlijk en ongezond. Dus er moet wel iets gaan gebeuren. En als niemand anders het doet, ben jij misschien uiteindelijk wel degene die het moet gaan doen. Maar ik zou dat echt als allerlaatste redmiddel zien. Want als jij die rol op je neemt, schaadt dat natuurlijk sowieso de 'relatie' tussen jou en moeder en waarschijnlijk ook de relatie tussen moeder en vader, en als klap op de vuurpijl zal het waarschijnlijk ook gevolgen hebben voor de relatie tussen jou en je vriend. En in alle eerlijkheid: als de veiligheid en gezondheid van een kind op het spel staat, zou het mij dat allemaal waard zijn. Maar als het mogelijk is om de situatie voor het kind te verbeteren, zonder dat het voor problemen zorgt in je eigen relatie, is dat natuurlijk beter. Ik zou dus echt eerst met je vriend in gesprek blijven. Hij is tenslotte de (andere) ouder en zijn zoon is dus in eerste plaats zijn verantwoordelijkheid. Blijf hem dus motiveren en stimuleren om de nodige stappen te gaan zetten: - contact met moeder blijven onderhouden en bij haar aandringen op het aanvragen van opvoedingsondersteuning - contact opbouwen / onderhouden met de school en andere betrokkenen in de omgeving (eventueel de huisarts bij moeder?) - zelf met zijn kind naar de tandarts - wellicht kijken naar een omgangsregeling waarbij zijn kind vaker bij jullie kan zijn Misschien vindt hij het wel spannend om stappen te ondernemen, uit angst om de relatie tussen hem en zijn ex (verder) te verslechteren. Als hij die angst heeft, denk ik dat je daar aan de ene kant begrip voor moet hebben en hem daarin moet steunen. Maar aan de andere kant ook moet blijven benadrukken dat de veiligheid en gezondheid van zijn kind ècht voorop moeten staan. Probeer wat je kunt om hem zelf die verantwoordelijkheid te laten nemen. Ik vind echt dat dit beter vanuit hem kan komen dan vanuit jou. Maar als uiteindelijk echt niks anders lukt. Tja, dan kun je denk ik nog maar twee dingen doen: niets of zelf melding doen bij Veilig Thuis.
Bedankt voor de antwoorden! De school is inderdaad betrokken bij de opvoeding en beide ouders komen regelmatig samen op gesprek. Ik moet zeggen dat het contact onderling (ook met mij) best oke is, zolang het oppervlakkig blijft. De jongen zit op speciaal basisonderwijs, omdat hij in ontwikkeling iets achter loopt en nog net niet mee kan komen met leeftijdsgenoten. Geval op het randje, het is goed mogelijk dat hij kan doorstromen naar regulier basisonderwijs. Ik mag het niet zeggen, maar ik heb het vermoeden dat de overbeschermende opvoeding hieraan heeft bijgedragen. Niet als hoofdoorzaak, wel als versterker. Maar goed, dat weet je nooit zeker. Ze richten zich bij hem op school vooral op motorische ontwikkeling en sociale verhoudingen. Ik word een klein beetje betrokken bij de gesprekken omdat mijn vriend ondersteuning vraagt van mij bij bijvoorbeeld het invullen van oudervragenlijsten (wat ze zouden kunnen bedoelen met bepaalde vragen en of ik er wat aan toe kan voegen). Ook hebben ze het wel eens over mijn deel in de opvoeding, omdat de jongen ook wel eens een weekend bij mij is (met zijn vader natuurlijk). Afgelopen jaar hebben we samen heel veel stappen vooruit gemaakt, hij at bijvoorbeeld maar drie verschillende dingen en we hebben spelenderwijs steeds meer laten proeven. Nu eet hij al twintig verschillende dingen, waaronder veel soorten groenten en fruit. Moeder vond dat wel lastig, omdat ik me ermee "bemoeide". Ze is heel bang dat we boos op hem worden en dat het allemaal averechts werkt. Ik heb bemoeienis of boze opvoeding natuurlijk niet als bedoeling gehad, mijn vriend heeft zelf om hulp gevraagd en het had een goed resultaat. Daarom vind ik dit ook zo'n lastig punt. Het is wéér iets waar ik me niet tussen zou mogen dringen, maar wat gevolgen gaat hebben als ik het niet doe. Ik zal mijn vriend inderdaad kunnen vragen of hij gebitsverzorging op school bespreekbaar kan maken, omdat het nu onder de radar blijft. Veilig thuis inschakelen vind ik dus een nog te ver gaan.