Milano is nu 10 en halve maand en sinds 2a3 weken word hij zo boos! Als hij iets niet mag, bv tv uitdrukken en ik zeg nee luistert hij natuurlijk niet en gaat lachen. Als ik hem dan bij zijn speelgoed zet gaat hij zo hard gillen!! Laat hij zichzelf achter over vallen en gaat huilen dat hij geen adem meer krijg, dat ' achter adem' blijven doet hij wel vaker ik geef hem dan juist gedn aandacht omdat het dan alleen maar erger word en inderdaad hij doet het al minder of stopt gelijk gelukkig! Maar sinds een paar dagen gaat hij dan gillen en met zijn hoofd keihard gewoon tegen de muur slaan.. Ik maak me daar best wel zorgen over en ben dan helemaal in paniek! Ik weet niet wat ik moet doen kinderen weten heel goed wat wel en niet mag want als hij iets gaat doen wat niet mag gaat hij al lachen maar moet ik hem nu ook gewoon geen aandacht geven dat het vanzelf overgaat? Het lijkt mij dat als ik in paniek ben hij dan weet hoe die me moet bespelen voor zijn zin te krijgen maar dat slaan met zijn achterhoofdje tegen de muur dat is toch niet goed? Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe moet ik dit oplossen?
Lastig. Misschien kun je hem dan bij je nemen? En wachten tot hij rustig wordt? Of anders in de box, bed of campingbedje, op een kleed, kussens..? Lijkt me heel vervelend!
Hoofdbonken is heel gewoon voor kinderen. Om even te proberen en aandacht te krijgen. Ze doen zichzelf echt niet meer pijn dan ze kunnen hebben. Net als met stoppen met ademen, ze houden wel op als het te veel is.. Maar makkelijk is het niet. Toch is negeren de snelste manier om ervanaf te komen..
hier ook hetzelfde en als ze me te driftig wordt doe ik haar toch even naar boven in bed , negeren helpt hier niet dan blijft ze aan de gang
Hier ook heel herkenbaar.Het was even uitzoeken wat het beste werkte maar bij mijn zoontje is het dus negeren.Als ik em op pak word het alleen erger,dat hoofdbonken vind ik ook heel akelig om te zien maar blijkbaar doen best veel kinderen het. Probeer niet in paniek te raken,ikzelf ga wat "anders" doen maar hou em natuurlijk wel in de gaten,meestal ga ik op zo'n moment rustig en zachtjes tegen em praten/zingen dat helpt vaak wel hoe raar het ook klinkt. Het kan soms echt heel moeiijk zijn maar probeer echt de rust te bewaren dat helpt gewoon het best voor beide.