Toch maar..

ook mijn bevallingsverhaal.
Let op, lang verhaal!

7 augustus:
Mijn man en ik gaan bbq-en bij ons pap en mam.
Ik roep al de hele week dat de kleine deze dag niet geboren mag worden, omdat ik nog graag wil bbq-en. Jurgen vindt het wel een mooie datum om te bevallen. ’s Avonds neem ik mijn eigen stoel mee naar ons pap en mam, omdat die toch fijner zit dan de tuinstoelen van hun. Die van ons kan ik tenminste wat naar achteren zetten, want ik heb toch wel wat last van mijn buik. Het lijkt net of de kleine in de weg zit, dus ingedaald, maar dat zal mijn verbeelding wel zijn. Het is een gezellige avond bij ons pap en mam, maar hoe later het wordt, hoe meer ik last krijg van mijn rug. Ik sla er verder geen acht op, want dat had ik toch al wat langer. Zal wel door het lange zitten komen denk ik. Rond 23.00 gaan Jurgen en ik naar huis. Eenmaal thuis aangekomen zet Jurgen de tv nog aan. Ik plof op de bank met een boekje, en ga nog even wat lezen. Lang hou ik het niet vol, en zeg tegen Jurgen dat ik naar bed ga, omdat ik last heb van mijn rug en het lijkt alsof de kleine al in mijn bekken zit. Jurgen gaat mee naar bed. ’s Nachts word ik wakker van de rugpijn, poeh, het is nu wel pijnlijk aan het worden… Ik kijk op de wekker: 3.15. Ik probeer weer te gaan slapen, maar de pijn wordt steeds heviger. Ik hoor de wasmachine draaien, en besluit om eruit te gaan als de was klaar is. Rusteloos lig ik te woelen en draaien in bed. Ik weet écht niet meer hoe ik moet gaan liggen. Rond 4.00 hoor ik dat de wasmachine klaar is. Wat ben ik blij, nu heb ik eindelijk een reden om uit bed te ‘mogen’. Ik ga op mijn gemak de was ophangen, want als ik in beweging ben, is de pijn nog wel te houden. Als de was is opgehangen, weet ik niet wat ik moet doen. Terug naar bed is geen optie, dan maak ik Jurgen wakker met mijn gedraai. Ik besluit naar beneden te gaan. Ik ga daar op bed liggen, die daar nog staat ivm die vloeiingen, eerder in de zwangerschap. Pff, ik weet niet hoe ik moet gaan liggen, en lig weer wat te draaien. Ik hoor de hond heel blij zijn staart er bijna af kwispelen in de bench, dus ik laat hem maar los. Die springt heel blij op mijn bed, en gaat tegen me aan liggen. Heel lief, maar dat kan ik nu niet hebben, en ik duw hem dan ook opzij. Om 5.15 weet ik echt niet meer wat ik moet doen, ben ik nu aan de gang of niet? Dus besluit ik Jurgen toch maar eens wakker te gaan maken. Ik schud hem wakker, en zeg dat ik ‘volgens mij aan de gang ben’. Hij zegt dat ik dan de verloskundige maar moet bellen. Dat doe ik dan ook. Die hoort mij puffen, en ze zegt dat ik onmiddellijk het ziekenhuis moet bellen, omdat ik daar al onder behandeling sta, en véél te vroeg ben. Dus bel ik daar heen, en daar vertelt een verpleegkundige dat ik meteen mag komen, omdat ik al aan het puffen ben. Jurgen trekt snel zijn kleren aan, en wij rijden aan richting het Groot Ziekengasthuis in Den Bosch. Shit, portomonnee vergeten, dus terug! Jurgen vraagt of ik bospaddenstoelensoep wil, maar ik snap hem niet. Zitten we dus ook nog tegen elkaar te chagrijnen in de auto! Nou, Jurgen thuis zijn portomonnee gepakt, en terug naar het ziekenhuis. Daar aangekomen mag ik meteen een verloskamer in. Ik mag meteen aan het CTG, en ik wordt getoucheerd. Ik heb al dik 3 cm ontsluiting! En wat ben ik blij dat ik weer mag liggen, want de rugpijn wordt steeds heviger. Jurgen zit er een beetje verloren bij, en weet niet goed wat ie moet doen. Na 1,5 uur wordt ik weer getoucheerd, en heb ik 4 cm ontsluiting. De rugweeën worden ook steeds heviger. De verpleegkundige vraagt of ik onder de douche wil, en dat doe ik dan ook. Wat fijn, zo wordt de pijn een beetje verlicht. Een uur later besluit ik maar weer uit de douche te komen. Dan ga ik weer de verloskamer in, en weer aan het CTG. De rugweeën worden steeds heftiger, en op een gegeven moment weet ik echt niet meer wat ik moet doen tegen de pijn. Er zitten geen pauzes meer tussen de weeën, dus de pijn opvangen lukt niet meer. Ik roep dan ook dat ik niet meer kan en wil. Jurgen vraagt of ik geen pijnbestrijding kan krijgen. De verpleegkundige vertelt me hoe ik moet puffen, maar dat lukt me niet! Uiteindelijk heb ik het onder de knie. Ik blijf dan ook puffen, tot de verpleegkundige zegt dat ik mag stoppen omdat ik geen weeën meer heb. De verloskundige komt, en die gaat me toucheren. Ik blijk 6 cm ontsluiting te hebben, en de verloskundige besluit mijn vliezen te breken. Het vruchtwater is bloederig. Ondertussen heb ik zo’n last van mijn rug, dat ik wil gaan zitten. Ik zit goed en wel overeind, als ik voel dat ik moet poepen, en ik zeg dat dan ook. Meteen moet ik weer gaan liggen, en mag ik gaan persen. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, dat lukt me niet! Ik pers uit alle macht, maar de verpleegkundige en verloskundige zeggen dat ik niet moet puffen, maar persen. Ik dacht dat ik dat deed, maar nee dus. Bij de volgende wee mag ik weer persen. Sodeknetter, dat is zwaar! Er gebeurt dan ook niet veel. Bij de volgende wee komt het hoofdje tevoorschijn. Ik moet doorpersen, maar het lukt me écht niet. De verloskundige zegt dat ik bij de volgende wee moet persen, en als ik dat niet doe, dan gaat ze een knipje zetten. Bij die woorden pers ik bij de volgende wee uit alle macht, maar dat schijnt niet voldoende te zijn. Ik wordt dan ook ingeknipt bij de volgende wee, maar voel er niks van. De verloskundige trekt wat aan de kleine, en de verpleegkundige duwt op mijn buik. Ik kijk en zie tot mijn verbazing dat de kleine eruit is! Maar hij wordt meteen meegenomen, en nagekeken. Omdat mijn vruchtwater zo bloederig is, en gezien mijn voorgeschiedenis, met het vloeien, vertelt de verloskundige dat mijn placenta al half losgelaten was. Die woorden dringen maar half tot me door. Ik wil mijn kindje zien! Ondertussen is de verloskundige bezig op mijn buik te duwen, omdat de placenta er niet vanzelf uit wil komen. Als de placenta er eindelijk uit is, laat ze zien dat er een flinke stolsel op de placenta zit. Ook is de placenta veel te klein. Deze wordt dan ook onderzocht, net als de navelstreng, omdat deze ook te klein was. Eindelijk komt Kenji dan in mijn armen te liggen, en de verloskundige hecht me ondertussen. Daar voel ik vrij weinig van.
Ik was blij dat de bevalling voorbij was!

 

Pluk, ja ik snapte dat van de soep pas een paar dagen later. Ik vroeg toen aan Jurgen wat ie nu eigenlijk bedoelde. Op dat moment zelf had ik ook geen behoefte aan uitleg haha.

Slaapzak, nee ik had alleen rugweeën. Gelukkig geen beenweeën, dan had ik helemaal niet meer geweten hoe ik de bevalling door moest komen denk ik.
En ja, we hebben echt geluk gehad dat de placenta niet helemaal was losgelaten. Pff, moet er niet aan denken, dan had er niet zo'n mooi menneke boven in zijn bedje gelegen..

 

Ken je die reclame niet dan? Van die vrouw die hoogzwanger is, en bospaddenstoelensoep aan het eten is.
Das de grap.

 

Unox ofzo, ik weet het zo niet meer precies.