Hoe Kinley ter wereld kwam

Eerst maar eens mijn voorgeschiedenis.

Van Kylian ben ik 42+6 weken zwanger geweest, na 3 dagen weeën en 2 uur persen werd het toch nog een keizersnee (die me ontzettend mee is gevallen).

In december 2008 een positieve test in handen.
In januari 8 weken echo en het hartje klopt
In februari kunnen ze het hartje niet vinden dus weer een echo en springboon deed het goed.

De 20 weken echo en ze kunnen 1 ader van het hart niet goed vinden, na lang zoeken (ons meisje wilde niet stil liggen) goed bericht er is niets aan de hand.

Daarna rond de 32 weken een groei echo, kleintje is net als haar broer groot, schatting is dat ze ruim 9 pond zal zijn rond de uitgetelde datum.

Met 36 weken ga ik over naar de gyn (ivm die eerdere keizersnee).
Ik heb veel vruchtwater dus wordt ik gecontroleerd op suiker.
Uitslagen zijn goed maar toch blijven ze sterk controleren.

met 38+3 weken tijdens een controle blijkt ons meisje zich in stuit gedraait te hebben.
De gyn zegt niet veel en probeert haar te laten draaien, na 3 pogingen (au au) geeft hij op en moet ik nog even een half uur aan de ctg blijven liggen.
Hij zegt dat hij de volgende dag zal bellen om de keizersnee te plannen.

Stiekum ben ik blij, ik zag me alweer zo lang lopen en ik was nu al helemaal kapot, mijn heupen doen ontzettend zeer en ik zak erdoor als ik loop.

De volgende dag krijg ik het bericht dat ik 25 augustus verwacht wordt.

De dag erna belt opname met de mededeling dat ik om 7 uur aanwezig moet zijn en op de maandag ervoor heb ik een gesprek met de anestesist.
Hij legt uit hoe een ruggeprik nu eigenlijk precies werkt en hoe het voelt.
En dat als mijn armen ook lam worden ik dit moet melden en als ik het gevoel heb dat het ademen moeilijk wordt ik meteen aan de bel moet trekken en dat ik dan een algehele narcose krijg.

Dinsdag 25 augustus melden wij ons op de afdeling, er wordt meteen een catheter gezet en dan moeten we even wachten op het echo apparaat.
Ondertussen begin ik harde buiken te krijgen die om de 5 minuten komen .

Het echo apparaat is vrij en dan tot onze grote verbazing blijkt madammeke zich weer in hoofdligging te hebben gedraait.
Volgens de echo dame kan ik dus wel weer naar huis om de natuur zijn werk te laten doen, ze belt met de gyn (die een spoed ks had) en komt terug.
De gyn wil dat er even van binnen gevoelt wordt omdat ik heb aangegeven harde buiken te hebben.
Tot onze grote verbazing is de baarmoedermond dus al verweekt en wat nog schokkende is het hoofdje van ons meisje is weg.

Dus weer bellen en de gyn besluit om de ks door te laten gaan.

Op naar de voorbereidingskamer, waar we heel wat af grappen over de mooie mutsen die we op moeten en over het feit dat de (toch erg aantrekkelijke) infuusprikker zo lang mijn hand vast heeft (ben erg moeilijk te prikken) en dat het maar goed is dat J er niet bij is.

En dan is het zover ik wordt naar de ok gereden, mijn gyn ziet er niet uit 2 brillen over elkaar op en een baard van hier tot gunter (tja hij is natuurlijk uit zijn bed gebeld).
De ruggeprik wordt gezet, mijn benen beginnen te tintelen en worden heerlijk warm.
J komt binnen en dan is het echt zover.

Er wordt gesneden en de sfeer is enigzins lacherig (achteraf blijkt het vruchtwater precies in het decolete van de arts assistent te zijn gespoten).
Ondertussen worden mijn armen lam, ik meld dit, gelukkig kan ik ze nog wel bewegen.

Ik voel een band om mijn borstkast komen, maar ik houd me stil en begin hoog in te ademen (dank je wel panfluitlerares van vroeger), ik kan op de monitor kijken en zie dat de zuurstof 99 % is (dus dat gaat wel goed).

En dan een huil en aan de zijkant van de tafel verschijnt in mijn blik onze dochter, mama is in tranen en papa spurt naar de onderzoekstafel van de kinderarts (is altijd aanwezig bij een ks).
Ik kan zien dat de testen gedaan worden (10/10/10) en papa mag symbolisch een stukje navelstreng afknippen.
Dan komt de kleine nog even bij mijn gezicht en gaan papa en Kinley naar de afdeling.

Onder het hechten keldert mijn bloeddruk in 1 keer, ik wordt erg misselijk en moet overgeven wat niet echt makkelijk is omdat je op de rug ligt en een lege maag hebt.

En dan naar de uitslaapkamer, ik voel me beurs, heb veel meer pijn als bij Kylian en snap dat eigenlijk niet zo goed.

Later blijkt dat Kinley dus nog vrolijk rond zwom, ze dus met 2 mensen aan mijn buikwand hebben gehangen zodat nr 3 haar met de tang uit mij kon vissen.

En dan lekker naar mijn eigen kamer, daar hebben ze netjes gewacht met badderen tot ik terug was en ik krijg haar even lekker op mijn borst.

De eerste nacht slaap ik bijna niet ik heb pijn niet aan mijn wond maar aan mijn kont (van de hele dag in bed zitten).

De volgende dag ga ik uit bed, ik kan gewoon niet meer liggen, het doet pijn en ik voel me net een oud wijf van 80 maar ik zit lekker op een stoel.

Die nacht krijg ik nog een morfine spuit en omdat ik er zo duf van wordt mag Kinley met de zuster mee.

De volgende dag voel ik me goed en omdat het druk is op de afdeling weet ik een vroeg ontslag eruit te praten.
Dus donderdag 27 augustus aan het einde van de middag was ik alweer lekker thuis.

Groetjes Anita

 

Nee dat was juist het probleem, als het kindje vast ligt kunnen ze dus rustig het hoofdje pakken en ze eruit tillen.

Kinley bewoog gewoon teveel en kroop met haar hoofd weer onder mijn ribben.

Bleek dus dat ze nog zoveel ruimte had dat ze nog alle kanten op kon bewegen.