Nou, bovenstaande vraag dus. Wij hadden gisteren een discussie waar onze oudste zoon bij was. We waren het oneens. We hebben niet gescholden, geen stemverheffing gebruikt of wat, maar we merkten beiden dat onze oudste het er moeilijk mee had. Ik heb vroeger veel ruzie tussen mijn ouders meegemaakt. Zelf tot aan gooien met dingen naar elkaar. Schelden , dreigen en schreeuwen. Bij ons gaat het niet verder dan: ik vind het echt vervelend hoe je nu doet. En dan zoeken we even ons eigen plekje op om alles op een rijtje te zetten en praten het even later uit. Ik heb ook tegen mijn zoon gezegd dat we t zo wel weer goed zouden maken. En daar was hij ook bij. Kan het verder kwaad?
Geen idee of het echt kwaad kan. Zoals jouw ouders dat vroeger deden vast wel, maar op een normale manier lijkt het mij dat het er ook een beetje bij hoort. Wij hebben ook wel eens ruzie, schreeuwen ook wel eens en met 3 kinderen in huis krijgen ze wel eens wat mee ja, daad ontkom je niet aan. Leggen we ze daarna ook gewoon uit dat papa en mama ook wel eens ruzie maken en dat dat er ook bij hoort.
ik denk dat een discussie of meningsverschil best mag, zolang het op een normale toon en normale manier (geen rondvliegende spullen, niets fysieks etc) gaat . Dat je van elkaar houd of dat je vrienden bent, wil níét zeggen dat je het altijd met elkaar eens bent. En dat kun je ook naar je kind benoemen denk ik. Een ruzie, discussie, meningsverschil, betekend niet dat je geen vrienden meer bent. Als jullie het op een goede manier oplossen, is dat denk ik alleen maar een goed voorbeeld. Alleen oppassen dat je geen dingen naar elkaars hoofd gaat slingeren die je niet meent of die er niets mee te maken hebben als je kind erbij zit. (wat wel eens gebeurd in een verhitte discussie )
Ik ben van mening dat het geen kwaad kan om lichte meningsverschillen/“ruzie” (dus op een normale manier) te voeren waar kinderen bij zijn mits je het ook uitspreekt en/of goed maakt waar ze bij zijn. Ze moeten ook leren dat dat normaal is in het leven.
Ja hoor wij hebben ook weleens ruzie waar de kinderen bij zijn. Ben ik er trots op? Nee. Maar we blijven wel gewoon mensen met hun eigen emoties en soms loopt dat even niet zo lekker. Zolang we niet iedere dag slaande ruzie hebben denk ik niet dat kinderen daar schade aan ondervinden maar leuk is het natuurlijk nooit maar dat zijn wel meer dingen in het leven.
Een discussie vind ik geen probleem. Mijn ouders hadden nooit meningsverschillen en gingen toch opeens uit elkaar, ik begreep er niets van. Ik denk dat het best gezond is om te laten zien dat je discussies hebt en oplossingen vindt. Net zoals kinderen dat ook met elkaar hebben.
Mijn ouders maakten vaker wel ruzie dan niet. En dan ook heel heftig vaak; schelden, dreigen, met spullen gooien (op het eind van hun huwelijk helaas ook veel huiselijk geweld). Ik heb mezelf al voordat er kinderen waren voorgenomen het helemaal anders te doen. Natuurlijk is er wel eens een (felle) discussie maar daar blijft het dan ook bij. Maar mijn man en ik zijn allebei geen heethoofden ofzo dus dat maakt het natuurlijk ook wel makkelijker.
Tuurlijk hoort het erbij. Hier gaat het ook wel eens met stemverheffing. Wat ik wel mee wil geven is dat ze wel het hele proces zien, dus niet alleen ruzie maar ook het goed maken. Als je kind er zo mee zit, dan is het tijd om het bespreekbaar te maken. Bij ruzie maken zijn er ook regels.
Sinds ik vriend s'ochtends zelden nog zie maken we ook geen ruzie meer. Hij is geen ochtendmens Als kinderen kleine ruzies zien tussen de ouders kan het volgens mij geen kwaad. Ik denk dat ze er ook van kunnen leren. Ze zien dat de ouders het goedmaken en zullen dit ook zo doen bij hun vriendjes als ze eens ruzie hebben. Wij kibbelen graag, elkaar plagen dus we maken totaal geen ruzie maar we merken dit jaar wel dat zoon dit als ruzies aanzag. Hem erbij betrokken en duidelijk gemaakt dat dit echt geen ruzies zijn maar gewoon plagerijen. Volgens mij bereikte hij de leeftijd waarbij hij merkte dat sommige vriendjes van hem gescheiden ouders hebben of hadden ze het er op school over. Dus op bepaalde leeftijden moet je er wel wat meer rekening mee houden.
Ja hoor, hier krijgen ze ook wel eens wat mee. Maar ze begrijpen ook dat ook volwassenen ruzie maken en ze krijgen ook mee dat we het goed maken. Ik denk dat je het niet kan voorkomen, zeker niet naarmate kinderen ouder worden. Als ik boos ben ga ik echt niet wachten in het weekend tot 22:00 uur 'savonds omdat dan de kinderen slapen. Soms is het niet te voorkomen, jammer maar helaas.
Je hebt ruzie en je hebt woordenwisseling. Ik vind een goeie discussie, ook waar de kinderen bij zijn, niks mis mee. En die ga ik absoluut ook niet uit de weg. Ergens vind ik het ook wel goed dat ze zien dat je het niet altijd met elkaar eens hoeft te zijn. De wereld is nu eenmaal geen sprookjes boek. Zolang er niet met spullen gegooid of gescholden naar elkaar zie ik er niks ernstigs in. Een ruzie is heel wat anders.
Tot op een bepaalde hoogte Hier krijgen ze het ook mee als we ruzie hebben.En weer goed maken/gemaakt hebben
Wij hebben nooit ruzie Maar ik wil absoluut geen ruzie waar de kinderen bij zijn. mijn ouders maakte vroeger veel ruzie. Mijn vader sloeg ook. Wij hebben daar heel veel van meegekregen en als pubers sprongen we er ook tussen. Dat tekent je.. ik wil daarom absoluut geen ruzie waar de kinderen bij zijn.
Hier zeker wel eens discussies(ruzie hebben we vrijwel nooit) waar de kinderen bij zijn. Als ik dan aan de kinderen zie dat ze er "last" van hebben, leg ik altijd uit wat een discussie is. Dat discussies helemaal niet erg zijn, in tegen deel. Dan zijn ze vaak gerust gesteld en discussiëren man en ik verder Ts, Als je het idee hebt dat je zoon er last van heeft of wanneer jij benieuwd ben of wat het in zijn hoofd doet/heeft gedaan. Dan zou je met hem in gesprek kunnen gaan. Horen wat hij voelt, denkt, bang voor is. En vervolgens uitleggen wat er gebeurde en wat voor gevolgen het heeft. Dan merkt hij dat de gevolgen (vaak) heel klein zijn en helemaal in de trant van 'nu blijven jullie altijd boos op elkaar'.
Hier krijgen ze ook wel eens wat mee inderdaad, maar we hebben ze vaak uitgelegd dat óók als je veel van elkaar houdt je weleens ruzie hebt. Als voorbeeld gebruikte ik dan dat zij ook weleens ruzie met elkaar hebben maar ondertussen nog steeds veel van elkaar houden en elkaar de liefste zusjes vinden. ❤ De ouders van mijn man hadden NOOIT ruzie. Of dat hadden ze wel maar dat stopten ze 100% weg voor hun kinderen. Dus was mijn man totaal niet gewend aan ruzie/discussie en in de beginjaren van onze relatie was hij bij iedere ruzie bang dat ik het ging uitmaken. Hij had daar echt last van. Nu niet meer gelukkig! Ik denk dus ook dat 100% weghouden bij je kinderen ook niet goed is, zo lang het niet te erg is. (niet schelden, keihard schreeuwen, met spullen gooien of fysiek worden ofzo)
Fijn om jullie reacties te lezen! Wij dachten er ook zo over, maar werden er wel onzeker van toen we zagen dat onze zoon het zo lastig vond. Heeft met zijn karakter te maken ook. Soms gebeurd er iets, zoals dat zijn broertje gaat huilen als hij honger heeft en dan vraagt hij of het zijn schuld is. Dus we hebben hem gisteren uitgelegd dat het niet zijn schuld is als wij even ruzie hebben. En dat we t altijd weer goedmaken. En als voorbeeld gegeven dat hij ook weleens ruzie heeft met zijn vrienden, maar dat ze een uurtje later ook weer gezellig samen spelen. Verder is afgelopen jaar een jongetje in de klas gekomen van wie de ouders zijn gescheiden. Daar had hij heel veel vragen over. Misschien is het zijn angst dat wij uit elkaar gaan? Hij was bij het goedmaken en zei ook meteen dat we nooit meer ruzie mogen maken. Ik heb gezegd dat het vast nog vaker zal gebeuren, maar dat hij zich daar geen zorgen om hoeft te maken, omdat we het dan ook weer goed maken. En ergens vind ik ook dat het goed voor hem is als hij weerbaarder wordt en met deze gevoelens leert omgaan. Maar hij is pas vijf en kan nog niet goed zijn angsten onder woorden brengen. Dus het blijft spannend wat er in dat koppie omgaat. Afgelopen zomer hebben we tijdens de vakantie ook een keer woorden gehad. Paar uur later was t weer goed. En daarvan bleef hij nog wekenlang zeggen: toen het vakantie was hadden jullie geen ruzie hè. Waarop wij dan zeiden: Jawel, we hadden ruzie en we hebben het toen weer goed gemaakt. Duurde echt weken voor hij het kon accepteren. Ben echt benieuwd wat hem zo beangstigd eraan. Want wij gaan totaal niet tekeer tegen elkaar ofzo. En we hebben ook niet vaak ruzie/discussie. En zeker geen schreeuwen of gooien.
Hier hebben we t over gehad, maar er komt dan niet veel uit. Behalve dat hij probeert te "bezweren" dat het nooit meer gebeurd. Het lijkt erop dat hij het nare gevoel niet goed kan verdragen..