Hier ook een klein mannetje gebaard van 1800 gram. Velen zeggen: oh een makkie. En uiteraard 'logisch' dat ik direct weer in mijn kleren kon. Maar ik vond de weeen ook pijnlijk om nog maar te zwijgen over persen zonder persweeen...En zo fijn dat wij moeders van prematuren lekker een rustig kraambed hebben gehad NOT. Makkelijk praten voor een ander.
lichamelijk gezien was de geboorte van mijn eerste (32 weken) idd heel erg makkelijk. dat we daarna 6 weken in het ziekenhuis hebben gezeten hopen dat hij ooit thuis zal komen vergeet men. onlangs met 36.5 bevallen en ooooh wat deed dat zeer! maar wel binnen 3 uur dus lekker vlot. nu zegt iedereen zozo ruim 3kg dat zul je wel gevoelt hebben pffff ja het deed zeer maar ik mocht binnen 2 dagen naar huis MET baby en roze wolk!
@pinacolada: ik hoop nu ook op een heerlijk pijnlijke bevalling zo rond de 38-40 weken Fijn dat jullie zo snel naar huis mochten nu.
Mensen die dit niet hebben meegemaakt begrijpen het gewoon echt niet. Dat kunnen ze ook niet. Ik was 10 juni uitgerekend en ben op 1 april met precies 30 weken in het ziekenhuis terecht gekomen met weeën en bloedverlies. Toen zeker was dat het weeën waren hebben ze een echo gedaan waarop 2 cm ontsluiting te zien was. Toen meteen aan de longrijpers en weeënremmers. Toen nog ff in de ambulance naar een ander ziekenhuis, daar de hele dag aan de remmers gelegen in de verloskamer. Constant mensen om je heen om bloed af te nemen, nog maar een echo, gezeik over een bevalplan, folders over hoe een kindje er nu ongeveer uitziet. De hele dag veranderde er niets. 's avonds ben ik naar een zaal gebracht. 's nachts werd ik wakker van de pijn, dat was om drie uur, toen zat ik op ruim 3 cm en ben naar de verloskamer gebracht, moest toen ook meteen mijn vriend bellen. Om vijf uur had ik 5 cm, om half 6 7cm en om 6.17 is Mark geboren na 5 minuten persen. Achteraf vond ik de weeën en het hechten erger dan het persen, maar alle emoties die er bij komen kijken... De navelstreng werd door de gynaecoloog doorgeknipt en meteen werd Mark naar een couveuse en kinderarts gebracht. Die stonden al klaar. Mijn vriend mocht even kijken en wat foto's maken voordat hij aan alle slangetjes ging. Ik heb toen een foto gezien. Even later werd Mark in de couveuse voorbij gereden zodat "ik hem even kon zien". Het enige wat je ziet is een prop aluminiumfolie en een mutsje. Heel onwerkelijk... Ik werd gehecht, moest douchen en wat eten en toen zag ik 2 uur na de bevalling eindelijk mijn kindje. Ik heb echt een week ofzo nodig gehad voordat ik besefte dat hij daadwerkelijk mijn zoon was. Heel onwerkelijk. En dan komt de visite... "Goh, je buik is alweer helemaal plat! Dat voelt vast heerlijk." Mijn buik begon laat en was net zichtbaar. Had van mij nog wel drie keer zo groot mogen worden. "Heerlijk dat je kindje nu al bij jullie is, een ander moet nog 10 weken wachten." Doe normaal!!! Wat denk je wat het met je doet om je kind tien weken lang elke dag maximaal twee uur te zien en elke keer achter te moeten laten? "Lekker dat je 's nachts gewoon door kan slapen en dat hij verzorgd wordt." Uh, ik kolfte, dan moet je er ook 's nachts minimaal één keer uit. "Geniet er maar lekker van, zolang hij niet thuis is heb je ook geen gezeur en gebroken nachten." Echt, mensen beseffen niet hoe het voelt om je kind op zo'n manier achter te moeten laten. En nu inderdaad veel over de bevalling, dat zo'n kleintje makkelijk gaat. "O, moet je dan ook gewoon wachten tot 10 cm ontsluiting? Kan je niet gewoon eerder gaan persen?" De weeën vond ik echt het ergst. Het voelt niet leuk om in een uur van vijf cm naar bevallen te gaan... Dat snappen mensen niet... En ik had het geluk dat Mark goed lag...
Na de geboorte van de eerste (27+6)kreeg ik deze opmerking vrij vaak, na de geboorte van de 2de en 3de (27+4)durfde niemand meer iets te zeggen maar wel erg herkenbaar en super kwetsend.
aarrghh...sommige mensen. Mensen denken vaak gewoon niet na als ze opmerkingen maken en dat die zelfs kwetsend en pijn kunnen doen. Maar meiden, stuk voor stuk zijn jullie kanjers evenals onze kinderen. Niemand weet hoe e.e.a voelt totdat je het zelf meemaakt. Maar eigenlijk is dat natuurlijk met veel dingen zo. Mijn vriendin was 1,5 jaar eerder bevallen van een premature baby, en nu zat ik zelf huilend in de auto, omdat ik nu wist hoe dat echt voelde. Ik naar huis, mijn moppie daar achterlatend! Vind dat overigens nog steeds moeilijk als ik aan die tijd terugdenk. Dat ik eigenlijk zoveel gemist heb voor mijn gevoel van haar, en dan heb ik nog het "geluk" dat ze al snel mee naar huis mocht. Dikke knuffels meiden. Heel herkenbaar e.e.a