Hallo allemaal, Ik moet even mijn ei kwijt: al mijn hele leven vecht ik tegen een ongezond laag zelfbeeld wat zich bijvoorbeeld in mijn puberteit geuit heeft in anorexia/boulimia. Na een jaar waarin ik erg ziek ben geweest bleek ik in de zomer zwanger te zijn. Ik ben superdankbaar en heel erg gelukkig maar toch.... Ik voel me vaak zo ontzettend lelijk en dik, ben ook al veel aangekomen. Dit komt vooral doordat mijn lichaam jarenlang gefunctioneerd heeft op 'spaarstand' en ik nu eindelijk goed voor mezelf (of eigenlijk de baby) zorg met regelmatige maaltijden. Ik schaam me diep om het te zeggen wetende dat er zoveel vrouwen op deze wereld er alles voor over zouden hebben om met me te ruilen, maar kan mezelf gewoon niet in de spiegel zien. Tranen branden iedere dag achter in mijn keel en heb vaak het gevoel te schreeuwen zonder geluid. Ik heb gelukkig begeleiding van een psycholoog en huisarts, maar het gevecht met mezelf valt me heel zwaar... Is er iemand die dit herkent? Begrijp me niet verkeerd, ik wil absoluut niet 'zielig' doen want dat ben ik niet, maar moet gewoon even mijn ei kwijt...
Ik kan me heel goed voorstellen dat het ontzettend zwaar voor je is om je lijf dikker te zien worden. Ik heb dat zelf al, en heb niet eens de geschiedenis met eetstoornissen zoals jij dat hebt. Lukt het je om je te troosten met de gedachte dat je al over de helft bent en je na de bevalling weer (op een gezonde manier) je best kunt doen voor een voor jou acceptabel gewicht?
Ik kan me heel goed voorstellen dat je het zo moeilijk vindt je lichaam te zien veranderen. Probeer jezelf te troosten met de gedachten dat heel veel mensen je prachtig vinden met je zwangere buik! Heel veel sterkte en ik hoop dat je ondanks alles kan genieten van het wonder dat in je groeit