Mama die bewust kiezen voor 1 kindje (en meer dus niet)

laten we zeggen dat dat een fase is die ik gehad heb (wat niet helemaal klopt want hoewel ze pubers zijn gaat het gewoon door. maar met kleintjes speelt het meer en nadrukkelijker)

ik heb 2 kinderen waartussen precies 2 jaar zit ( en 4 dagen maar kniesoor die daarop let ) mijn kinderen zijn beiden autistisch en mijn zoon was doof en heeft adhd en een ontwikkelingsachterstand. mijn ex kon het hebben van een gezin niet trekken door wat later bleek een psygische ziekte en die is opgenomen toen en mij werd verteld dat als ik hem niet losliet hij zichzelf vroeg of laat van kant zou maken. ik stond dus van de een op de andere dag alleen met een baby van 5 maanden en een kleine van 2 en half. kinderen met adhd slapen niet tot nauwelijks omdat ze van zichzelf geen melatonine aanmaken ( een stof in de hersenen die ervoor zorgt dat we moe worden en willen gaan slapen) dit alles weet je natuurlijk pas na een jaar of 6/7. ik bleef dus achter met de kinderen een hoop verdriet ( ik zat in een rouwproces volgens de psyg wat niet afgesloten kon worden omdat de persoon in kwestie nog leefde. ik had geen geld dat zat in het opvanghuis van mijn inmiddels ex. ik werd daardoor gedwongen door de gemeentelijke instanties per direct de scheiding aan te vragen. affijn ik ben door een hel en terug gegaan. ondertussen had ik de zorg voor 2 kleintjes. ik draaide minimaal 21 uur per dag 7 dagen per week. kreeg zo goed als geen hulp.naarmate de kinderen ouder werden gingen ze steeds meer hakketakken zoals ik dat noem. en mijn zoon moest volcontinu aandacht hebben en in de gaten gehouden worden.omdat hij doof was moest je altijd in zijn gezichtveld spreken dus je kon hem niet even naar een andere kamer sturen. het was net een boemerang je kreeg hem niet geleerd op zijn beurt te wachten. hij schepte er genoegen uit zijn zus pijn te doen en haar spullen te slopen. mijn dochter is autistisch en huilde de eerste 2 jaar van s'ochtends 7 tot savonds 7. en daarna nog een jaar of wat om de 5 minuten elke keer als er iets niet lukte en daarna kwamen de driftbuien en de depresieve fases. en werd ze heel erg gepest op school.ik zat elke week minimaal 4 keer urenlang op school met leraren en noem maar op in gesprek, maar niks hielp. mijn zoon kon ook niet mee vanwege zijn spraak en gehoor en naar later bleek ook een autische stoornis. ze was angstig en klampte zich aan mij vast. het duurt jaren voordat er goed diagnoses voor de kinderen waren. de wachtlijsten en de trajecten zijn lang. mijn dochter was toen 8 en mijn zoon 6 en ondertussen al een keer of 10 geopereerd. inmiddels kon hij horen wat niet automatisch betekend dat ze ook luisteren.( woorden van de kno arts ) dat moeten ze helemaal leren want dat zijn ze niet gewend. hij praatte in een eigen taal en ik moest allerlei logopedie oefeningen doen. ondertussen gaan alle opvoedkundige dingen en alle verzorgsdingen dagelijks ook gewoon door. maar mijn zoon ging standaart linksaf als ik rechts zei. om het maar ff kort door de bocht te zeggen. ik heb heel erg mijn best gedaan en meer dan mijn best nog om goed voor ze te zorgen in mijn eentje met alle extra zorgen erbij door hun handicaps. je moest ze constand uit elkaar halen en ik moest er constand voor waken dat mijn oudste ook genoeg aandacht kreeg.
toen was ik al ruim 45 kilo afgevallen en kon ik al 2 jaar niks meer binnenhouden van oververmoeidheid. ik draaide toen al ruim 9 jaar dagen van minimaal 21 uur. soms sliep ik 2 of 3 dagen helemaal niet.ze hebben allerei therapieen gehad en ik ook en ik kreeg comlpimenten over hoe ik ze opvoedde ondanks hun problemen amar ik was aan het eind van mijn latijn en al die lof kon me ondertussen al weinig meer doen. ik voelde me alsof ik otnzettend gefaald had. kort daarna ging ik van de trap vallen omdat mijn benen dienst weigerdeen na 3 keer die week ging de huisarts me eindelijk eens goed onderzoeken en bleek ik constand 40 graden koorts te hebben en was ik ver over een burnout heen. zo'n beetje elk orgaan was langzaam gaan ontsteken er klopte totaal helemaal niks meer van het bloedbeeld. mijn zoon werd in een kliniek opgenomen ter observatie en mijn dochter ging anar een speciale school voor dagbehandeling. toen storte ik in en heb anderhalf jaar op bed gelegen met zware medicatie.het duurde ruim een jaar voordat alle ontstekingen weg waren.de arsten snapte geen van allen dat ik nog leefde want gezien de gevorderdheid van de burnout kon dat helemaal niet. je moest psygisch wel zo sterk zijn om jezelf zover kapot te maken amar ik had geen keus ik was alleen en ahd bij de geboorte van mijn kinderen geworen mijn best voor ze te doen tot ik erbij ener zou vallen en dat gebeurde dus letterlijk.hulp van fam kreeg ik niet. ik was degene die mijn zoon in een kliniek stopte. voor die tijd waren ze echter ook nooit erg bereidwillig geweest me bij te staan maar dat vergaten ze amar ff. mijn zoon is in totaal ruim 3 jaar weggeweest. ik heb 2 jaar daarvan nodig gehad om terug op de been te komen en heb therapie gehad. maar ik zal nooit meer de oude worden. mijn dochter kwam elke avond thuis en ze is opgegroeid tot een fijne meid waar ik ontzettend trots op ben. ze groeit nog elke week in haar handicap en ze wordt steeds zelfstandiger. en aan het einde van deze week haalt ze hopelijk de eerste helft van haar diploma.( ze doet dit in 2 jaar door ziekte ze heeft pfeiffer gehad ) ze zijn nu een stuk ouder maar het geregeld hakketakken blijft. het bewaken van ieders grenzen blijft. de zorgen blijven ook. wat ik nu verteld heb is natuurlijk amar een klein gedeelte.

de wens voor een kindje bleef echter ook. die heb ik 12 jaar lang meegedragen als een wens die nooit uit zou komen. daarvan was ik overtuigd. daarvoor waren mijn angsten te groot.ik leerde een nieuwe man kennen en nog was dat hoofdstuk voor mij afgesloten. hij wilde dolgraag een kind maar ik durfde niet meer.na veel praten en ook met artsen bleek deze weg toch niet zo doodlopend te zijn als ik mezelf had wijsgemaakt. maar veel angsten stonden in de weg. tot we besloten om ervoor te gaan. inmiddels is hij 14 maanden en mijn kadootje. ik beschouw hem nog dagelijks als een godsgeschenk voor al mijn werk pijn en verdriet van de afgelopen 12 jaar. ik kan alleen veel minder aan en heb hulp van mijn vriend en mijn oudste nodig. ik geniet van elke minuut van elke dag van onze jongste en van de andere 2 uiteraard. maar ik wil nooit meer 2 kinderen in dezelfde leeftijdcategorie. voor mij is het goed zo. ik heb altijd 3 kinderen gewild en die heb ik bij gods gratie gekregen. daar ben ik dankbaar voor en meer wens ik niet. en ik wil ook nooit meer die constante strijd tussen 2 kinderen meemaken en altijd de agent moeten zijn. ik wil nu genieten van 1 kindje wat zich rustig kan ontwikkelen. vriendjes vind hij straks buiten wel en op school. het is zo zielig zo alleen daar kijk ik tegenwoordig heel anders tegenaan.het is vooral een stuk rustiger alleen. voor hem en voor mij. ik hou zielsveel van alledrie mijn kinderen en ga door het vuur voor ze. maar voor mij nooit meer 2 tegelijk.

poeh da's een heel verhaal geworden.

 

yinte: phoe wat een verhaal! Je heb flink wat meegemaakt. Ik zit hier al te zeuren dat ik te weinig slaap heb met een 1jarig zoontje die vanaf dag 3 na gebeoorte al door slaapt elke nacht en zelden huilt of vervelend is... voel me lichtelijk schuldig want het is niks vergeleken met wat jij heb meegemaakt. Vind het ontzettend sterk van je dat je toch voor een 3de wondertje bent gegaan! Ik wens je alle geluk toe met je 3 kids.

 

Wij hebben laatst de spulletjes van onze zoon op Hyves gezet, met de oproep of iemand interesse had. We kwamen om in de vragen of we alles niet moesten bewaren voor de volgende.
Nou, nee, dus! We hebben er één, die is leuk & gezond; voor ons is dat genoeg. Ik kwam laatst trouwens tot de ontdekking dat ik hele kleine baby's ook eigenlijk helemaal niet zo leuk vind Doe ze mij maar vanaf een maand of 6 (maar dan wel net zo stevig en sterk als mijn eigen zoon toen al was )

Toch gek dat mensen je niet geloven als je er niet meer wilt... Hoe zou dat toch komen?

 

roosjuh DANK JE!

mvs hoe dat komt omdat we toch een bepaald bveeld hebben van de maatschappij denk ik. en daar horen 2.4 kinderen bij hoe ze op dat getal komen mag me ook een raadsel zijn maar goed. mensen hebben algauw de veronderstelling dat als je 1 kind hebt je er dan vast en zeker 2 neemt ofzo. ik bedoel op het moment dat je zegt dat je voor de viedre of vijfde gaat ben je ook anders dan de middenmoot en wordt je vaak ook wat meewarig aangekeken. ik denk dat het gewoon door een bepaald beeld van onze maatschappij komt.

 

Hahaha! Das ook weer waar Nou ja, in ons geval is het dus 1.0 kind
Maar we kennen ook verschillende gezinnen met 3 of meer kinderen, dus dat compenseert weer mooi

Ik heb al vaker gelezen over jouw kinderen en heb er nog altijd veel bewondering voor hoe je daarmee omgaat. Sterke vrouw! Zeker om dan 13 jaar later er nog eens aan te willen beginnen. Heel gaaf

 

hier zeg ik al van kleins af aan dat ik maar 1 kindje wilde, en dat wil ik nog steeds. we hebben een prachtige zoon en ik wil dus echt geen 2de (manlief wel) maar mensen,familie/vrienden om mij heen snappen niet waarom ik geen 2de wil. 'is toch leuk?!' krijg ik dan te horen. 'maar dan is damian niet meer zo alleen' alleen?? hij krijgt straks echt wel genoeg vriendjes lijkt me. ik zelf heb 2 oudere broers en vond het de eerste 19jaar van mn leven echt vreselijk. ik wenste altijd dat als ik volgende ochtend wakker werd dat ik enigst kindje was maar nu laatste jaren vind ik mn broers wel tof hoor, begrijp me niet verkeerd. maar ik moet er zelf niet aan denken om met 2 kids rond te lopen. wanneer heb je nou écht tijd voor jezelf? oppas voor 2? is geen makkie. extra kosten enzo. en ik zie regelmatig een moeder in de winkel met 2 of 3 kids en die rennen als stelletje hyena's door de winkel en moeders heeft daar vaak geen controlle meer over want tja, je heb maar 1 lichaam en 3 kids waar je achteraan moet huppelen en zie dan nog maar eens 'rustig' je boodschappen te doen zodat je niks vergeet en vervolgens weer terug moet

haha nee ik vind het perfect zo

 

bedankt voor je woorden mvs

roosjuh ik denk precies hetzelfde nu hoor. vroeger leek het me ook sneu 1 kindje hebben voor het kindje maar met wat ik nu allemaal weet denk ik daar heel anders over.

 

zo herkenbaar hier!
Mijn gevoel zegt ik weet het niet,.
Mijn verstand zegt het is beter als ze alleen blijft.

 

erg benieuwd maaruhh waarom zou het beter zijn

 

mijn gevoel zegt 1 kindje is zo alleen. Stel er gebeurd wat met ons dan is ze niet alleen.
Maar mijn verstand zegt: je zat al in een post nataledepressie en met me zwangerschap voelde ik me al niet goed. Stel t gebeurd weer en dan lijdt misschien me dochter er onder als ik weer zwanger zou worden.
Ik vind het eng.

Ik heb altijd gedacht ik wil er maar 1. Vroeger zei ik nooit kinderen! Maar ik heb er nu 1. Ik ben dol gelukkig!
Soms zie ik wel eens moeders met 2 kinderen. Gehaast door de supermarkt. De ene uitscheldend omdat die niet luisterd. Zelf helemaal verwoekerd en uitgeblust.
Omdat ik me wel eens uitgeblust kan voelen....ben ik zo bang dat ik straks ook zo iemand wordt.
Depressie's zitten in de familie. Ik wil niet dat me kindje nu de dupe daarvan wordt zoals ik me moeder gemist heb. Ik heb wel eens van haar gehoord dat ze ook maar 1 kindje wilde maar omdat me vader persee 2 wilde....

 

Dat vind ik altijd een beetje een non-argument (niet aanvallend bedoeld, hoor; zo voel ik het gewoon)...
Ik heb een broer, maar als mijn ouders komen te overlijden ben ik evengoed helemaal alleen (nou ja, heb natuurlijk mijn eigen gezin nu, maar je snapt m'n punt). En dat doet misschien wel meer zeer dan wanneer je enig kind bent

 

klopt. Dat zei een vriendin ook al. Dan moet je er 3. MAarja dan moet je er...zucht.
Dat wil ik niet. 2 liefst ook al niet.

 

Moeilijk, he, als je er zo over na gaat denken...?

Het bekruipt mij soms ook, hoor, de vraag of ik mijn zoon niet tekort doe door hem enig kind te laten. Maar dan bedenk ik alle redenen die ik heb om daarvoor te kiezen en denk ik toch dat ik er goed aan doe. Als mijn enige reden om nog een kind te willen zou zijn dat ik hem niet alleen wil achterlaten, dan ben ik verkeerd bezig, want ik kan ook op een andere manier voor een goed vangnet zorgen, zodat hij dat niet zo zal voelen (kinderen van vrienden, neefjes/nichtjes, goede voogd regelen voor het geval dat...).
Nee, hoor, 1 kind is hier gewoon de beste keuze.

 

gelukkig krijgt ze hier een neefje/ nichtje deze komende weken. Ligt eraan wanneer ze bevalt he. EN ik kan het goed vinden met me schoonzus. Dan kan ze daar misschien wel goede vrienden mee worden??

Ik heb altijd gezegd ik ga een vertroetel mama worden. O willen ze onverwachts eten! Tuurlijk kom maar!
Blijven slapen? Als het mag van hun mama's dan kan het makkelijk.
Vriendjes mee op vakantie. Nou als er plek is mag het zeker.

Jij schreef toch ook al van de spullen die je wegdeed?
Ik heb het ook gedaan of leen me spullen uit.
Klein deel van binnen zegt: bewaar nog iets. Dat doe ik wel. Misschien...misschien....heel misschien.....
Maar zoals kleren daar "verkoop" ik veel van. Speciale dingen bewaar ik maar dat is voor me dochter voor later.

 

ik wist ook altijd al dat kleine baby's niet mijn ding zijn.
Ik werkte op een kdv en zat het liefst in de peutergroep
Hoe ik dus de eerste 6 mnd met depressie ben doorgekomen...
pffff.

 

Hihi! Dat hele hele kleine vind ik geinig bij een ander; als ik zo'n kindje kan weggeven als 't gaat huilen Vond natuurlijk mijn eigen kind wel geweldig, hoor, maar slopend toen hij nog zo klein was. Nu is hij veel steviger en snap ik hem ook veel beter, dus ben blij dat die eerste periode voorbij is. En nee, kan me niet voorstellen dat ik dat nog eens zou willen. Heb dus ook niet als ik op kraamvisite ben dat het gaat kriebelen ofzo. Vind het leuk om zo'n kindje ff vast te houden, maar dan ben ik er wel weer klaar mee

Ik was idd degene die ook al spullen definitief weg doet. Heb er ook geen moment twijfels bij gehad. Het enige dat me een beetje zwaar is gevallen is toen ik mijn positiekleding weggaf Gek genoeg deed dat me meer dan de MaxiCosi of de box of de kleine z'n kleertjes... Suf, he?!

 

o mijn positiekleding dat kon ik dus wel meer ritueel verbranden! Hahaha alleen me broeken heb ik maar die koste me een fortuin!

Ik heb dus wel als ik bij een ander zie het gevoel van: wat schattig en dan daarna moet ik een week lang gaan zitten denken wilde ik nou wel of niet. :-s

 

@ Yinthe...dat is nog eens een zware tijd geweest.
Daarom is mijn motto ook..Niet zeuren Iris er is altijd wel iemand op aarde die het veel erger heeft en het ook redt.

 

ja lastig he?! Ik denk soms heel egoistisch, wat als er iets met haar gebeurt dan heb ik geen kind meer.
Slaat ook nergens op