Een beetje wel, maar ik herkende het nu heel snel, dus kon er eerder wat aan doen. Ik heb ook nog lang contact met de vk gehad en we hebben stevig ouderschap (noord-nederland ). Ik had het er in ieder geval niet om gelaten! femke is mijn 4e, bij de oudste twee geen pnd gehad maar na de 2e wel ook een paar maand uit de running door pfeiffer. De eerste pnd is waarschijnlijk veroorzaakt door een combinatie van stress op het werk voor die tijd maar het ergst door veel bloedverlies na de bevalling. Afgelopen jaar ook een doodzwaar jaar gehad dus dat waren allemaal tekenen voor een herhaling. Ik ken iemand die bij al haar 3 kinderen een pnd had. In ieder geval moet je niet bang zijn om medicatie te nemen, ik heb dat trouwens niet gedaan. Ik ben nu een maand gestopt met borstvoeding en nu ga ik echt met sprongen vooruit!
yep...shit.... Weetje over een jeugd die niet al te happy was. Dat merk je echt als je zwanger bent en die hormonen die versterken t echt. Pas achteraf zeg ik. Ja het was zo. Bv is super goed maar qua hormonen bleef ik erin. Het deed de band tussen mij en me dochter wel goed. Dat zeide ze bij bv.com omdat ik haar dan dicht bij me hield.
Ik heb alleen de eerste pagina gelezen, dus weet niet wat de tips en adviezen en jouw reacties daarop van daarna zijn. Ik zit zelf ook depressief thuis. Gen PND, maar toch een depressie. Ik heb daarom ook veel moeite met het opbrengen van alle zorg en aandacht voor mijn 2 kindjes (18 mnd en ruim 3 jaar). Ik ben dol op ze, maar ben iedere dag dat ze naar het KDV gaan zo blij dat ze dan gaan. Ik heb namelijk zo'n enorme behoefte aan RUST. En als ze dan weer een dag thuis zijn, dan kan ik het beter opbrengen. Ze gaan de ene week 2 dagen en de andere week 3 dagen. Die dagen zijn echt voor mezelf. Om te werken aan de emoties van de depressie, maar ook om gewoon een tijdschrift te lezen, wat te klussen in en om huis, ee verwendagje. Sinds ik dat doe voel ik me langzaam (heeeeel langzaam, maar toch...) wat opladen en de depressie te boven komen. Ht kan nog wel maanden duren, daar ben ik bijna van overtuigd, maar ik denk dat het langer zou duren als ik ook nog de kindjes thuis zou hebben. En ik merk ook dat ik gemakkelijk kortaf tegen ze ben en dat zou zijn geëscaleerd als ik ze niet af en toe naar het KDV bracht... Neem je eigen beslissing, maar voel je niet schuldig als je toegeeft dat je tijd voor jezelf, zonder je kindje wilt. Ik heb echt geleerd dat het niet erg is als ik daaraan toegeef. Mijn kinderen hebben recht op een moeder die zich kan opladen. Als ik niet depessief was, zou de situatie misschien anders zijn, maar ik ben dat wel. En dat heeft tijd nodig. Ander voordeel: ik plan mijn therapiesessies op de KDV-dagen: geen opvangprobleem. Succes meid en sorry voor het lange verhaal....
Heb toch nog even wat meer gelezen in dit topic en ik denk niet dat de afstand tussen jou en je kindje groter wordt als je haar af en toe een paar uurtjes wegbrengt. Het is en blijft jouw kindje, ook als ze er even niet is. Misschien ben je alleen maar blijer en gelukkiger als ze dan weer terug komt. Maar ook als dat niet zo is: je blijft echt niet langer in je PND. Die moet je gewoon gaan aanpakken met de juiste therapie. Meisje, alles wat nu nog als hopeloos eruit ziet, wordt uiteindelijk wel draaglijker en zelfs goed. Maar gun jezelf dat zoiets echt tijd nodig heeft. De verhalen over verlatingsangst, perfectionisme en faalangst zijn hier heel bekend. Ze zijn voor mij de reden van mijn depressie. Alles heeft met vroeger te maken: met de relatie tussen mij en mijn ouders en broer. Ik heb een zware, maar niet slechte jeugd gehad. Ik heb echter (mezelf) aangeleerd om altijd voor anderen klaar te staan, te dienen, te pleasen en mezelf weg te cijferen. Dat wordt heftig versterkt als je zwanger bent en een kindje krijgt. En dan kan het teveel worden. Maar met de juiste therapiesessies kun je die angsten aan gaan pakken en nieuwe dingen daar tegenover zetten. En dat is niet zo makkelijk als het hier staat geschreven, weet ik uit ervaring... Maar weet dat het bij mij niet slechter werd toen ik mijn kinderen toch weg bracht. Ik voelde me er juist echt beter bij. Schuld- en irritatiegevoelens naar mijn kinderen vielen even weg, waardoor ik rust vond om naar mezelf te luisteren. Sorry, weer een lang verhaal, maar ik leef erg met jou en de andere meiden uit dit topic mee.
Ooozoooo herkenbaar dit. Ook hier geen slechte jeugd, maar een zware jeugd gehad. Als oudste, uit een bepaalde cultuur en als dochter. idd er altijd voor anderen zijn en zelf altijd sterk moeten zijn en blijven. Je zwakte vooral niet kunnen laten zien maar ook niet mogen. je verhaal is helemaal niet lang ben juist "blij"" om herkenning te lezen. ik vind het heel erg voor je dat je het zelf door moet maken, maar het sterkt mij wel dat ik weet dat ik niet de enige ben. @napoleon: na een hele zware periode op werk, heel veel stress in de afgelopen jaren en toen ook nog eens de zware bevalling is het me gewoon allemaal teveel geworden. Uber Perfectionistisch en heel veel faalangst, daarbij verlatingsangst en een zwaaaaar minderwaardigheidscomplex. @Sweetlakecity: idd. als ik de liefde niet kan geven dan kan ik m vast wel kopen. dus dan blijf je kopen