Hallo, tegenover mij zijn jullie nog allemaal piep hoor. Ik hoop dat ik hier ook mee mag kletsen ( dat ik niet te oud wordt gevonden...) Ik ben net 46 geworden en mijn jongste is 4. Ik was nog net 41 toen hij geboren werd. Na een paar miskramen hadden we de hoop eigenlijk opgegeven, toen ik in september 2009 een positieve test in mijn handen had. Door licht bloedverlies, kwam ik meteen in aanmerking voor een echo. Daar zagen ze dat ik al ruim 9 weken zwanger was. Ik dacht dat ik 4 weken daarvoor nog een menstruatie had gehad. Maar dat bleek dus een innestelingsbloeding te zijn geweest.. een mooi cadeautje dus
Nee, eigenlijk niet. Ik heb echt een droom zwangerschap gehad. Geen enkel centje pijn eigenlijk. Dat op zich vond ik zelf wel bijzonder, had namelijk verwacht dat ik wat sneller moe zou zijn of sneller pijn ergens. Maar nee. Ik weet niet of het relativeren echt leeftijdsgebonden is. Mijn zusjes waren ook redelijk relaxed onder hun zwangerschappen en die waren toch wel een stuk jonger toen zij zwanger waren. Beetje ook denk ik wat in jezelf zit. Hier is het feest wel begonnen trouwens. Sinds Eva het tijgeren heeft uitgevonden, is het nu dus overal bal. Ze wil zich optrekken aan tafels, muurtjes, het antieke kastje (liefst nog eerst alles eruit trekken), de tv kast, haar wippertje en de maxi cosy, de granieten dekplaat van de open haard, kabeltjes, stopcontacten. Ze kan geen seconde stil zitten, zelfs niet op de arm of op schoot. Ze wil altijd en overal ergens op, over, door, tussen, onder klimmen ... pffff Ik loop standaard nu achter haar aan om haar overal weg te halen waar ze niet mag komen. Als ze op de bank zit, dan wil ze standaard altijd over de rand kijken. Het is dat ik haar vastheb, maar ze zou zo eraf springen. Gisteren riep ik als dat ik geen baby heb gebaard, maar een klimgeit ... Da's wel ff een omschakeling hoor.
Ik heb twee (lichamelijk) zware zwangerschappen gehad vanwege bekkenklachten. Ik weet alleen niet of ik dat ook gehad had, als ik 10 jaar jonger geweest was. Want het heeft niet persé iets met oudere leeftijd te maken. En de tweede zwangerschap vond ik ook best pittig, maar dat kwam omdat er al een kleuter rondliep en dat je daardoor moeilijk aan je rust toekwam. Maar die 'klacht' hoor ik ook van piepjonge moeders als ze zwanger zijn van een tweede. Dus denk dat het wel meevalt. Mijn eerste is via een ks geboren en de tweede besloot de geplande ks niet af te wachten. Om 5 uur braken de vliezen en om 8.52 uur lag hij op mijn borst. De bevalling duurde een kwartier. De gyn zei dat ze nog nooit had meegemaakt dat een 42-jarige zo snel ontsloten en bevallen was. Dus dat compliment deed mij, als oudje, wel weer goed. @Suzy: ja, als ze gaan tijgeren en straks lopen, kom je inderdaad ogen en handen tekort....hihi... Over een paar maanden mag ik daar ook weer aan geloven.
Hoi, ik schrijf ook graag lekker mee! Sommigen van jullie ken ok al van andere topics. Ik ben in 2008 met 35 bevallen van onze dochter. Lang getwijfelt over een tweede en dan- een maand voor mijn 40e - de spiraal verwijderd. Na een MA bij bijna 11 weken eerder dit jaar toch meteen weer zwanger geraakt. Vandaag had ik mijn eerste echo, en het hartje klopte Als alles goed gaat verder zal ik dus nog voor mijn 42e bevallen van ons tweede kindje. Ik kan niet zeggen dat ik het tot nu toe moelijker vind, maarik ben ook maar net 8 weken zwanger natuurlijk. Ik voel me verder wel fit, loop twee keer peer week hard en fiets elke dag rond 18km. Wat dat betreft denk ik dus dat ik redelijk fit ben. Ik kijk wel tegen de slapeloze nachten aan... Onze dochter sliep heel snel door maar dat geluk zullen we wel geen 2 keer hebben... Zelf hoop ik straks een relaxte moeder te zijn, want onze soms nogal pittige dochter kon me zo nu en dan best wel gek maken, die koppige ochtendruzies net op een dag dat je een vroege meeting op werk hebt, enz. Natuurlijk denk ik er wel eens over na hoe het straks is, als het kindje bv 18 is ben ik bijna 60. Precies zo oud is mijn moeder NU, want ze wAs 18 toen ik geboren werd. Dat is dus echt nogal een verschil. Gelukkig hebben onze kinderwn dan wel een jonge oma en opa ( mijn vader is ook nog maar 60 en trouwens 4,5 jaar geleden nog eens papa geworden, ook al was dat totaal niet gepland!) In ieder geval zie ik om me heen ( in de randstad) toch best veel oude ouders, dus daar maak ik me dan ook maar niet zo druk om. Mijn vriend is trouwens een jaar jonger dan ik, dus 40.
Heerlijk om met leeftijdsgenoten in een topic te zitten Voel me nog wel wat newbee want ben met mijn 40 jaar dus zwanger vd eerste. Totaal geen lichamelijke klachten eigenlijk. Ja spataderen, maar dat is meer een cosmetisch iets dan een echt ongemak. En die dikke enkels zijn ook niet heel vervelend, ziet er alleen niet fraai uit, maar voor t fraaie hoef ik niet zwanger te zijn haha.
Mijn eerste zwangerschap was echt heel zwaar maar dat was vanwege hellp en niet vanwege mijn leeftijd. Daarna twee keer een mk en toen twee heel makkelijke zwangerschappen. Maar ik denk ook dat relativeren makkelijker is als je ouder bent want ik vond mijn zwangerschappen prima te doen terwijl een jonge collega alle zelfde kwaaltjes loodzwaar vond
Mijn eerste zwangerschap op de piepjonge leeftijd (!) van 35 was veel zwaarder dan mijn tweede. Bij hem had ik dan ook zware bekkeninstabiliteit en uiteindelijk PE en HELLP. De tweede tjah, ik wist al dat ik er gewoon niet goed in ben, en dat ging eigenlijk een stuk beter. Wel uiteindelijk ingeleid bij 38 weken omdat ik niet meer kon. Beide zijn met een keizersnede geboren, en ondanks dat de eerste een spoedkeizersnede was bij 36weken is toch alles gegaan zoals een gentle sectio (behalve het laken naar beneden). Al met al achteraf alleen lof voor de ziekenhuizen hier. De eerste kostte me een ruime week in het ziekenhuis. De tweede werd vrijdagavond 23.40 geboren (na smorgens om 6 uur mijn vliezen te hebben gebroken) en ik was zondagavond rondom 7 uur lekker thuis. Ik geef nogsteeds borstvoeding, maar eigenlijk hoop ik dat mijn cyclus toch snel wel op gang gaat komen... want het kriebelt nogsteeds.
De zwangerschap heb ik niet als fysiek zwaar ervaren. Ik rolde er in feit zo doorheen. De verloskundige was ook steeds zeer tevreden. Alleen voelde ik mij niet thuis in het lichaam dat ik door de zwangerschap kreeg (weet even niet hoe ik het anders moet omschrijven). De laatste paar weken had ik wel wat pijn hier en daar en was ik minder mobiel. Door het warme weer was het ook minder goed te doen. Ik was er ook wel een beetje klaar mee en wilde graag bevallen. Toch besloot mijn dochter bijna twee weken na de uitgerekende datum te verschijnen. Ze had het goed bij mij. De herstelperiode heeft heel lang geduurd, mede door allerlei ontstekingen. Na twee jaar heb ik nog bekkentherapie, wegens verlossing met de vacuümpomp. Ik merk wel dat de gebroken nachten mij nu eerder opbreken dan tien jaar geleden. Toen kan ik nachtenlang doorhalen, maar nu......
Pff nou wat een fijne verhalen allemaal. Ik vond het allemaal wel zwaar eerlijk gezegd. Ben 37 weken misselijk geweest, van drie dagen voor nod tot aan de ks. Het herstel vond ik ook niet meevallen. Mijn dochter ging pas met 1,5 doorslapen en ik had op mijn werk een zware opdracht met veel reistijd. Kolven in de auto etc. Ben echt zwaar oververmoeid geweest. Ik denk wel dat de misselijkheid steeds erger zou zijn, ben in die zin ook wel bang voor nog een zwangerschap. Eigenlijk pas sinds een half jaar weer wat fitter (ze is nu 3, 5). En nu de wens voor een tweede, maar bang dat het te laat is Mijn vriend ziet het ook bij vlagen niet erg zitten trouwens, dat helpt ook niet mee.
Ik heb morgen een afspraak bij de ha om een spiraaltje te laten plaatsen. In eerste instantie voelde het goed dat die afspraak stond. Mijn verstand zei dat het goed was zo. Twee gezonde kinderen (meer dan ik ooit had durven dromen) en een derde zou betekenen ruimte gebrek in ons huis, de auto, ons werk enz. Dus het was een goede beslissing dat we het bij twee zouden laten. Maar ja, dan komt een dag later je gevoel weer om de hoek kijken. En dan kriebelt het weer en dan lijkt het ook weer aanlokkelijk om toch er nog voor te gaan, zo lang het nog kan. Heel dubbel. Aan de andere kant, na 2,5 jaar gewacht te hebben op een zwangerschap voelt het ook wel fijn geen stress meer te hebben van testen, NOD's en evt. dingetjes die je wel of niet voelt. Lastig, lastig....
Wat een dubbel gevoel he sneeuwmees? Hier nogsteeds de kriebels maar toch denk ik soms wel eens praktisch en denk dan, je bent gezegend met twee gezonde jongen en alles is standaard voor 4... wil ik het echt nog? Als iemand anders de zwangerschap voor me kon doen had ik ook veel minder twijfels Op het moment van de keizersnede heb ik de gyn gezegd me maar gelijk te steriliseren... ze riep toen...ooooooooh maar je hebt nog zeker 6 jaar! nee hoor, dat deed ze niet.... En bam, daar waren de twijfels - terwijl we overtuigd waren dat het klaar was zo. Het blijft moeilijk, maar hier las ik ooit eens: Je krijgt nooit spijt van een kindje... god ik wilde dat ik dat nooit gelezen had want het is waar. Ik kan wel spijt krijgen van het niet meer geprobeerd te hebben. Maar het valt me op dat we alles recht kunnen lullen wat krom is als het in ons straatje past, dus het is opletten of ons hart of verstand spreekt ! Dilemmas dilemmas..
@Picaris: verstandelijk vind ik ook dat het mooi is zo. Alles past in de auto die we hebben. We hebben allemaal een eigen kamertje. Met het werk is het nu te combineren. Onze jongste clustert 's avonds nogal vaak en dat is echt slopend en dan denk ik wel eens, ik trek het niet als ik zwanger mocht zijn. Of een drukke kleuter, een peuter hebben en dan nog een baby erbij. Maar aan de andere kant voelt het ook zo definitief om anticonceptie te gebruiken. Ons idee was ook om gewoon voorzichtig te zijn rondom de eisprong en als het dan toch zo mocht zijn, dan is het zo en krijgen we een derde ook wel groot. Maar omdat mijn cyclus helemaal van slag is door de bv, weet ik ook niet wanneer we evt. uit zouden moeten kijken. En dan blijf je toch continue bezig met een kinderwens, spanning van zou het.... Toen ik nu voor nacontrole was bij de gyn, vroeg ik haar hoe zij het inschatte of ik anticonceptie zou moeten gebruiken. De kans op een zwangerschap op mijn leeftijd is zo minimaal, misschien 2-3% per maand (en dan moet je nog je eisprong weten te vinden). Maar volgens haar lag het bewijs in de kinderwagen achter me dat het toch wel zinvol zou zin om anticonceptie te gebruiken. Toen vroeg ze: of is jullie gezin nog niet compleet? Het verbaasde me dat een gyn het blijkbaar nog heel normaal vond als dat niet zo mocht zijn. Had eigenlijk verwacht dat ze me het een beetje zou afraden. Dus dat bracht me weer aan het twijfelen. Maar goed, misschien moet ik ook mijn (twee) zegeningen maar tellen.
Ik ben denk ik geen goed voorbeeld, want toen mijn tweede geboren was had ik een beetje een twijfelgevoel of het wel compleet was. En ik zeg altijd:"Bij twijfel gewoon doen" Dus nu is nummer drie iets meer dan een jaar. En direct na de geboorte van nummer drie, en nu nog steeds, hebben we allebei een heel zeker gevoel dat het zo mooi en voldoende is. Ik moet zeggen dat het wel lijkt alsof 3 het nieuwe 2 is, dus voldoende ingericht op 3 kinderen, dus praktisch heb ik geen problemen. En dus ook geen twijfels toen ik na de derde een spiraaltje liet zetten Maar zo'n spiraaltje kan er ook zo weer uit hoor, dus als je twijfels groter worden is er ook geen man overboord haha.
@Juul: toen ik voor de tweede keer zwanger was (en toen ik mijn zoontje op mijn borst had liggen na de bevalling) dacht ik echt. Zo, we zijn compleet. Nu dus toch wat twijfel. Ik heb gisteren het spiraaltje laten plaatsen en het is een koperspiraal, dus mocht ik helemaal er geen goed gevoel bij hebben, kan die er redelijk makkelijk uit zonder nasleep van hormonen. Maar volgende maand word ik 43, dus ik moet ook reëel blijven, dat het ook een keer welletjes is geweest (zeg ik nu even streng tegen mezelf).
@sneeuwmees, dat is ook wel weer zo. Ik was toen 37 dus dat speelde dan iets minder. Maar daarentegen is mijn achternicht ook gewoon op haar 43 weer zwanger geworden hoor
@Juul: hihi... je maakt het me wel weer moeilijk. Ik weet dat de kans nog niet helemaal verkeken is, zelfs niet op mijn leeftijd. Maar probeer me nog even te focussen op de twee jongens die ik heb. En de kleine man is een pittig kereltje met een eigen willetje. Dus denk dat ik mijn handen daar meer dan vol aan ga krijgen. Gisteren zei mijn oudste nog dat hij graag een zusje wilde... en dat was net nadat ik terugkwam van de huisarts. Toen dacht ik wel even....shit... nu kan het in ieder geval zeker niet meer.
Oh maar dat blijven ze roepen hoor. Mijn dochter wil nu een zusje er bij want ze heeft twee broertjes en 'dat is niet eerlijk'
Dat klinkt herkenbaar! Hier ook bij elke keer dat ik mijn lijf bekijk (dar kan ook zijn in de spiegel of zoals gisteren -confronterend- door strandfoto's) het gevoel dat mijn hoofd op een vreemd lijf staat.
Wij hebben al een dochter van 7. In maart is onze tweede dochter geboren. Ik ben nu 43 jaar. Wij zijn heel gelukkig dat ze gezond is en zijn wat ons betreft helemaal compleet !