@Lisa: dat snap ik dat het dan niet zo maar alleen maar een kwestie is van met ovulatietesten aan de slag en hupakee. Is je menstruatie wel weer teruggekomen uiteindelijk? Misschien zou je, als jullie het toch serieus willen weer eens een kijkoperatie laten uitvoeren om te zien 'hoe het ervoor staat'. Afhankelijk wat ze daar zien, kun je misschien ook makkelijker de keuze maken of het voor jullie goed voelt en mogelijk lijkt er weer te gaan. Maar snap dat met zo'n geschiedenis dat het inderdaad nooit meer heel onbevangen is om voor een kindje proberen te gaan. Zeker als een biologische klok enorm hard tikkend in je nek hijgt.
Ja, en die tikt als een flinke tijdbom. Maar aan de de andere kant hoorde ik van een vriendin dat haar collega op 47 jarige leeftijd haar eerste kindje heeft gekregen dus ja...... Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dat voor mezelf te oud zou vinden. Zo tobben en piekeren we maar gewoon verder, we zijn al erg blij dat ons zoontje er is dus soms overheerst dat gevoel ook, zo van het is ook goed zoals het is.
Lisa, dat hadden we ook lang, dat gevoel dat het goed is zoals het is. Met de oudste dan. Ik had nog wel eerder een poging willen doen voor een tweede maar ML was er echt niet aan toe. En een paar jaar later, toen de oudste al 5 was, kon ik hem toch nog 'overhalen'- of was hij tenminste niet meer zo mega tegen. Ik had de spiraal er gewoon uitgehaald toen. Een tijdje was ML nog 'voorichtig' met klussen omdat hij het idee van nog een kindje af en toe eng vond maar uiteindelijk toch voor gegaan. Maar ja, het is toch altijd ook de vraag: gaat het lukken? En dan: 'zet de zwangerschap door?' Vooral op onze leeftijd zoals ik nu weer heb moeten ervaren. En dan natuurlijk ook nog 'is het kind gezond?' Ik merk dat ik daar met elke zwangerschap onzekerder over ben geworden en gelukkig zijn er steeds meer tests mogelijk. Er zijn natuurlijk altijd verhalen van vrouwen die op vrij oude leeftijd nog moeder worden ( de schoonzus van onze werkster krijgt dit jaar in Rotterdam met 49 (!) haar tweede. Bij de eerste was ze al 46 of zo. Niet te geloven!) Ik denk: als je toch denkt dat je het eigenlijk wel leuk zou vinden, zou ik er gewoon voor gaan en vooral niet meer wachten. Gewoon nu voor gaan! Ik geniet enorm van de tweede en heb het gevoel alles veel intensiever te beleven dan bij de eerste. En de dynamiek tussen de twee is zo ontzettend leuk. De oudste zegt heel, heel vaak dat ze erg blij is met haar zusje. Dat vind ik heel fijn! Wij hebben vanochtend gezellig Cleo's verjaardag gevierd met een lekker ontbijt. Ze was zwaar omder de indruk van alle slingers en ballonnetjes. En cadeutjes uitpakken was een groot succes. Ze had voor het eerst een heel cakeje met suikerglazuur, dat was echt binnen no time op!! Vanmiddag komen mijn ouders nog en wordt er nog eens gevierd. 1 jaar, idd een mijlpaal. Nu is ze een dreumes 😄
Fantastisch dat ze een heel cakeje op heeft, heerlijk hoe ze daar van kunnen genieten. En inderdaad, nu heb je een dreumes in huis, ook weer ontzettend leuk. Fijne verjaardag nog verder
En wat fijn trouwens dat in dit topic zo prettig met elkaar 'gepraat' wordt, is niet in alle topics zo vind ik. Dit is echt heel anders en wel zo fijn.
Zomersproet gefeliciteerd met je dochter! Wel een groot contrast met wat je de afgelopen weken hebt meegemaakt, maakt het misschien extra speciaal deze mijlpaal. Heel veel succes morgen, hopelijk verloopt het goed en kan je daarna je verdriet een plekje geven (bij mij lukte dat nooit voor zo'n ingreep maar misschien is dat voor iedereen anders). Hier zijn de zw hormonen nog steeds niet helemaal uit mijn lijf... Duurt erg lang dit keer maar voel me al wel emotioneel sterker gelukkig. Binnenkort weer een 'normaal' leven hoop ik. @Lisa, hopelijk lukt het je om de knoop snel door te hakken...inderdaad worden we er niet jonger op helaas...wel wijzer misschien?!? Ben je dus bij je zoon alsnog spontaan zwanger geworden met wat hulp van Clomid? Als alles binnen nog oke is (qua verklevingen enzo) dan zou je op die manier misschien redelijk snel opnieuw zwanger kunnen worden? Of begrijp ik het verkeerd. Nu nog een paar jaar in de mmm lijkt me inderdaad lastig! In ieder geval veel succes met deze lastige keuze!
@Lisa: misschien kun je een keer een afspraak met een gyn maken om alles eens te bespreken. Misschien is er alleen clomid voor nodig om het toch te kunnen proberen? En stel dat er toch allerlei hand en spandiensten voor nodig zijn, dan heb je in ieder geval een keuze of je dat wel wil of niet. Wij hebben voor onze tweede ook alles uit de kast gehaald, om vooral later maar niet mezelf het verwijt te maken...hadden we maar dit of dat... Het was best een onzekere periode of het ons ooit gegund was. Maar net wat Zomersproet zegt. Als ik de oudste blij zie zijn met zijn kleine broertje en ook hoeveel we zelf van hem genieten. Dat heeft het het allemaal waard gemaakt uiteindelijk. @Zomersproet: nogmaals gefeliciteerd met je kleine meisje! Leuk, hè, hoe ze kunnen genieten van zelfs alleen maar de ballonnen en slingers. Fijn dat jullie een leuke verjaardag hebben gehad. Hopelijk hebben we snel lekker weer, zodat ze snel van de zandbak kan genieten! @Borelli: lijkt me lastig dat je nog steeds die zw.kwaaltjes hebt. Zal misschien ook nog wel langer duren omdat je zwanger was van een tweeling? Moet je nog op nacontrole komen? Ben je ook nog misselijk of zo? Want daar zou je iets voor kunnen krijgen dat je daar geen last meer van hebt.
Hallo dames Ik ben een tijd niet hier geweest. Ik heb een week de griep gehad en daarna op mijn werk en thuis heel erg druk! Zomersproet, wat verdrietig voor je n inderdaad ook erg dubbel, veel sterkte en een dikke knuffel! Ik hoop dat het goed gaat vandaag n sterkte me opknappen en de emoties!! Ook nog gefeliciteerd met Cleo, fijn dat je het goed hebt kunnen vieren! Sneeuwmees bij jou ook nog spannend geweest! Nu ook weer helderheid! Lisa, welkom, ik vind het hier inderdaad ook erg prettig! Borelli, ik hoop voor je dat de hormonen snel wat rustiger worden! Veder kan ik vertellen dat ik dit nu schrijf vanuit Frankrijk tijdens mijn wintersport vakantie! Dit jaar niet skiënd, maar wel genieten van de mooie natuur! Gelukkig lijkt Boaz het steeds leuker te vinden! Als laatste wil ik jullie graag vertellen dat wij een meisje krijgen. De 20 weken echo was helemaal goed! Groeten vanuit Frankrijk!
Dank jullie voor de felicitaties! Borelli, idd een groot contrast. Heel vreemd om door al die ellende te moeten gaan en nota bene de dag na cleo's eerste verjaardag de curettage te hebben. Ik heb wel extra genoten van ons meisje en die speciale dag. Wat vervelend dat je nog zo veel last van zwangerschapskwaaltjes hebt! Hoe uit zich dat bij jou? Ik heb opmzich niet veel last van kwaaltjes. Sinds een week of anderhalf voel ik niets eigenlijk, daardoor had ik al een beetje een vermoeden dat het niet had doorgezet met de zwangerschap. Mijn buik is nog wel dikker, gek ook dat mijn navel een beetje uitsteekt- dat heb ik normaal pas veel later in de zwangerschap. De curettage met sedatie verliep vandaag goed. Ik was erg gespannen van tevoren maar het is allemaal goed verlopen. On half 10 moest ik er zijn, kwart over 11 mocht ik naar de voorbereidingskamer en om kwart voor 12 werd ik wakker uit de 'roes'- een mix van slaapmiddel en pijnstiller. Ik moest er nog een iur blijven liggen voor controle en mocht dan weer naar mijn kamer, eindelijk iets eten. ML had daar moeten wachten. De gyn zei dat het ook voor hem de eerste curettage was met sedatie ipv algehele narcose en hij was er erg tevreden mee. Ik ook, want het is toch minder heftig. Ik heb gek genoeg helemaal geen pijn. Dat had ik me veel erger voorgesteld. Er was een moment van verdriet toen ik wakker werd, het besef dat het frummeltje er nu voorgoed bij me weg is. Ik ben blij dat ik de echo foto had meegenomen. Samen met de foto van de tweeling van twee jaar geleden zal het een speciale plek krijgen in een boek. Ik hoop dat we het nu kunnen laten rusten en weer over gaan tot ons normale leven. Mijn ouders zehpggen elke ker dat ze me zien dat ik zo dun ben geworden en de spanning van de afgelopen weken erg in mijn gezicht gegraven is. Maar ja, ergens manifesteert Ich zo'n verdriet toch, ook al probeer je daar zo normaal mogelijk mee om te gaan als je ernaast nog een gezin runt. Borelli, ik hoop dat je ook gauw weer emotionaal op een normaal level bent en alles achter je kunt laten! Lisa, het is idd een fijne ronde hier in dit topic. Iedereen is erg betrokken. In het verleden was de groep groter, maar sommigen hebben de groep op gegeven moment ook verlaten natuurlijk. Zo was het er voor een na herhaaldelijke miskramen niet meer te doen, ze werd er te verdrietig van en wilde even zonder zp. Het is fijn dat er veel begrip is en vooral ook veel ervaring - zowel positief als ook negatief- en dat kan je ook steunen! Ik wens je van harte dat je er gauw uitkomt wat jullie willen. Het is niet nix, zo'n besluit.
Zomersproet, wat zullen de afgelopen dagen voor jou emotioneel geweest zijn, van een verjaardag naar een curettage, lijkt me ergens heel onwerkelijk. Ik hoop dat het goed met je gaat.
@Fiol: een meisje in aantocht! Wat leuk en straks dus een koningskoppel! Geniet nog even van je vakantie en de skies inderdaad maar even in de kast laten dit jaar! @Zomersproet: 'fijn' dat de curretage meegevallen is. Logisch dat het ook confronterend en verdrietig was na afloop. Omdat het dan ook gelijk definitief is. Hoop dat jullie snel weer in rustiger vaarwater terecht komen.
Hi, met mij gaat het wel weer OK hoor dames. Had gewoon lang last van allerlei zwangerschapskwaaltjes na de curettage, waarschijnlijk omdat het er twee waren. Vooral moe, misselijk, mijn borsten(!!!), etc. Maar inmiddels vind ik koffie weer lekker dus dat is een mooie indicatie dat het weer 'normaal' wordt. @ Zomersproet, hoe gaat het nou met je? Al wat tot rust kunnen komen deze week? @ Fiol gefeliciteerd met je kleine meisje! Super nieuws dat de 20 weken echo goed was.
Hallo dames, hier ook weer eens een update na een lange tijd afwezigheid. Heb zojuist een aantal pagina's teruggelezen en wat is er veel gebeurd in de tussentijd zeg. Veel sterkte ook...opluchting & verdriet, alle emoties komen voorbij dan he? Ik had een tijd geleden een cyclus van 47 dagen terwijl ik normaal eentje had van 26 a 27 dagen. De vorige keer was dat 24 dagen en nu even afwachten wat het wordt. Ovulatietesten heb ik nog niet weer gedaan want wil eigenlijk me er wat minder mee bezig houden. De wens is er nog steeds, inmiddels halverwege 43 en mijn vriend is 33. Ik kijk het even aan, en hou mijn cyclus goed bij. Mijn vriend staat er wat makkelijker in, die wil het graag maar laat ook graag de natuur zijn gang gaan. Ik let er uiteraard wel iets meer op maar heb de lijnen even laten vieren. Geeft me wat rust en tijd om te focussen op mijn werk. Anders bijt ik me zo vast en levert alleen maar stress op. Kom hier af en toe wel kijken hoor. Heel goed weekend allemaal!
@Alexa: fijn dat je de touwtjes wat meer kan laten vieren. Weet als geen ander hoe je ermee 'bezig' kan zijn en hoe vervelend dat is. Ik hoop toch dat jullie alsnog wens in vervulling mag gaan. Vaak gebeurd zo iets op een moment dat je het eigenlijk niet (meer) verwacht. Dus wie weet... @Borelli: fijn dat de koffie weer smaakt. Dat is inderdaad weer een teken dat je lichaam weer 'normaler' aan het raken is. Heb je nog een soort van nacontrole een keer? @Zomersproet: bij jou ook weer de rust weer gekeerd? Hier niet veel te melden. Was een week later ongesteld geworden en vloeide ook nog iets langer door. Daarnaast hele pijnlijke borsten. Denk dat mijn hormoonhuishouding in alle opzichten even de kluts kwijt was. Hopelijk was het eenmalig. Alhoewel op mijn leeftijd natuurlijk alles anders kan worden... Verder erg druk met familiegedoe. Het huwelijk van mijn zus staat letterlijk op knappen en in dit geval is mijn zus de onredelijke van de twee. Wat we ook proberen, incl. haar man, er is geen doorkomen aan bij haar. Dat vreet erg aan mij en mijn ouders en kost ons letterlijk de nodige nachtrust.
Sneeuwmees, dat is vervelend, familiegedoe! Vooral als het jou slapeloze nachten bereid... Wij zijn inmiddels terug uit Zwitserland. Wat bedoeld was om lekker bij te komen en energie te tanken was uiteindelijk een voortzetting van de kwaaltjes en dingen. Maandag nog de piste op geweest maar s'avonds helemaal doodop, ik snapte er niks van. En in de nacht heftige koorts, zweten en rillingen, en twee dagen lang heftige kop- en spierpijn en griepachtige verschijnselen. Vanaf woensdag voelde ik rare plekjes in mijn mond en dat werden er de dagen erop alleen maar meer en pijnlijker, een soort blaartjes of aften aan gehemelte, wangen, tong, binnenkant lippen en ook mijn tandvlees heftig ontstoken en opgezet. Heb het zitten googlen en ik blijk Herpangina te hebben, een virusinfectie, eigenlijk een kinderziekte. En die begint dus met koorts, hoofdpijn en spierpijn en vervolgens een week lang soort Herpes blaartjes in de mond. Mijn weerstand is gewoon op een heel laag pitje en ik neem zo'n neetje alles mee wat er langs komt. De volgende verkoudheid is er ook al weer. Ik ben een beetje einde raad, tijdens mijn vakantie ook zwaar gedeprimeerd tot aan huilen toe eerlijk gezegd. Enige voordeel is dat ik hier wel enorm van afval (5kg inmiddels totaal), ik heb volgens mij met 24 voor het laatst zo weinig gewogen, haha. Nee, maar serieus, ik kan bijna niet eten door al die plekjes in mijn mond. Eten is erg onprettig, en dan eet je gewoon niet. De huisartsenpost had ook nog nooit zo veel van die plekjes bij elkaar gezien. Ik heb een verdovend middel, dat kan ik een voor een op die plekjes doen en dan voel ik even niks- heeeerlijk! Ik weet ook even niet wat dit allemaal is en waarmee ik het allemaal heb verdiend. Van de curettage had ik echter helemaal geen last mee. Ik verlies af en to nog wat bloed (ik draag inlegkruisjes) maar dat is blijkbaar normaal. Ik moet dezer dagen wel contact opnemen met de gyn want die ene eileider mt doorgeprikte Essure spiraal moet er nog uit. Alleen, gezien mijn gezondheid momenteel wacht ik daar eigenlijk nog even liever mee... Als dat kan. Maaaarrrr, voor de kids was de vakantie wel erg leuk. De oudste heeft haar tweede skicursus gedaan en haalde tijdens een race op vrijdag toch ook nog eens de eerste plaats!!!! Wat was dat meisje blij en trots (en wij ook 😁, en elke dag draagt ze nu de medaille, en s'nachts heeft ze de medaille onder haar kussen. Zo lief. En mijn ouders, oom, tante en nichtje waten ook in datzelfde chalet, zo hebben de kinderen mooi kunnen genieten van een gezellige familievakantie in de sneeuw. Allen was ik graag ook fit geweest, maar ja. Sorry voor mijn klaagverhaal! Moest er even uit 😥
@Zomersproet: wat vervelend dat je zo rot in je vel zit en maar door kwakkelt. Het kwaaltje wat je noemde ken ik helemaal niet, maar klinkt niet fijn. Na mijn mk ben ik ook lichamelijk en geestelijk in een soort vrije val geraakt en kreeg ik ook het ene kwaaltje na het andere. Ook ik heb toen ernstige tandvleesontsteking gehad, waarvoor ik meerdere zware behandelingen bij een tandarts moest ondergaan. Alsof de mk nog niet genoeg was. Maakte mij inwendig ook wel eens boos en verdrietig. Kun je niet via het zkh hulp krijgen dat je af en toe erover kan praten. Een mk is niet niks qua impact en soms is het lekker van je af te praten hierover (vond ik toen tenminste). Kun je er wel met je man over praten, of is die weer overgegaan tot de orde van de dag? Uiteraard mag je ook hier zo vaak en veel als je wil lekker van je af kletsen. We zijn er voor je, hè? En wat schattig van je dochtertje. Wat kunnen ze dan blij zijn, hè. Mijn zoontje kan dat ook hebben dat hij dan alles mee naar bed sleept en vol trots op de rand van zijn bed legt, of naast zijn kussen. Heel aandoenlijk. Hier gaat alles z'n gangetje. Ga volgende maand weer terug naar de orthopeed om toch te gaan praten over de mogelijkheden mijn heup te laten vervangen later dit jaar. Vind het doodeng, maar zo doorgaan met 2 jonge kinderen is ook geen optie. Verder wordt de jongste over precies een week al weer 2. Onvoorstelbaar hoe snel die 2 jaar voorbij gevlogen zijn. Dus cadeautje is in huis, en nu nog bezig met het bestellen van de taarten en slingers e.d.
Sneeuwmees, precies dat voel je dan: was het niet al genoeg? En je wordt er verdrietig van maar ook boos! Dat is wel heel toevallig dat je dat noemt met je tandvlees want ik kan nu al een week mijn tanden niet fatsoenlijk poetsen, al helemaal niet electrisch, vanwegen gigantisch ontstoken tandvlees! Voor mij viel het allemaal in de categorie virusinfectie en dacht ik dat het daar wel mee samen hangt maar nu jij dat zo noemt vraag ik me af of ik dan niet ook beter eens naar de tandarts kan gaan... Ik niet eens brood eten of in een appel bijten door de pijn. Hm, dat is echt heel toevallig. Hoe kan het toch dat je systeem er zo van worden ontregelt...? Je kleine mannetje wordt ook alweer 2!!! Ik weet nog dat hij toen we elkaar hier leerden kennen nog maar net iets ouder dan een half jaar was!! Ik vind dat je aan je kinderen pas ziet hoe snel de tijd vliegt!! Spannend idd met je heup! Ik kan me voorstellen dat het vreemd voelt om met 43 eeen nieuwe heup te moeten vragen, maar waarschijnlijk zal je later denken, had ik het maar eerder gedaan. Als het goed gedaan wordt ben je gewoon van je pijn af en kun je weer dollen met je jongens!! Zo, ik ben doodmoe en ga nu slapen. Welterusten 😊
@Zomersproet: ik had het ook niet door met het tandvlees en de link leggen met hormonen en de zwangerschap/miskraam. Bij mij kwam het maanden later aan het licht toen ik voor controle ging. Ik had wel vaker last van bloedend tandvlees gehad, maar er geen acht op geslagen, omdat ik dan waarschijnlijk wel iets te hard gepoetst zou hebben. Maar bij mij bleek het behoorlijk heftig en bleek ik paradontitis te hebben, waarschijnlijk getriggerd door de hormonen van de zwangerschap en miskraam. Je hoort toch ook vaak dat vrouwen tijdens een zwangerschap last hebben van hun tandvlees? Achteraf met een paar behandelingen van een mondhygiëniste ben ik er nu van verlost (en er zelf meer alert op zijn, met vaker spoelen en raggen). Ja, die boosheid en verdriet begrijp ik heel goed. Je voelt je al genoeg gepijnigd en 'gestraft' met een miskraam, dat je er niet nog meer bij kan en wil hebben. Hopelijk voel je je snel weer wat beter in je vel.
Rustig hier! Hoe is het met iedereen? Wij hebben vorig weekend de verjaardag van ons zoontje gevierd en afgelopen dinsdag was hij dan echt jarig. De kleine man al weer 2 jaar! Kan er nog steeds niet over uit dat het zo snel gegaan is die 2 jaar. Hij is in ieder geval goed verwend en speelt dagelijks nog met alle soorten speelgoed die hij gekregen heeft. Ik heb volgende week weer gesprekken op het werk, dus zit in mijn hoofd vooral al weer voor te bereiden hoe en wat ik wil gaan zeggen. Mijn man gaat volgende week donderdag op gesprek. Mijn man is niet zo baan-vast als ik en de afgelopen jaren keek hij al vaker om zich heen. Iedere keer zette hij het toch niet door of was het toch niet wat hij zocht. Nu heeft hij wel iets gevonden wat hem leuk lijkt, maar nadeel is dat hij dan om de week van do-avond t/m zondag van huis is. En dat vind ik dan best pittig voor mezelf met de kinderen. Voordeel is wel dat hij de overige tijd ook echt vrij is. Maar lastig. Ik ben zelf altijd erg honkvast, dus ik ben zelf altijd bang dat je weet wat je hebt en niet weet wat je krijgt. Bovendien heeft hij een hele fijne baas, die altijd mee wil denken en waar hij makkelijk om afspraken heen kan laten inplannen. Ik vind het dus reuze spannend en weet niet waar ik blij mee moet zijn. Dat het niets wordt of dat hij er toch voor gaat. Verder weer in afwachting van mijn menstruatie. De 4 wkn heb ik nu weer niet gehaald, dus het zal wel ergens tussen nu en volgende week donderdag komen.
Sneeuwmees spannend die werkgesprekken! Ik snap wat je bedoelt, ik zit sinds zondag met de kids alleen omdat ML weer in VS is. En sins zondag avond is de grote ziek met koorts en overgeven, echt ziwlig. Ben pas donderdag bij de ha geweest omdat ze nu ook loopoor had en blijkt dat ze een heftige oorontsteking heeft. De hele week was het dus geregel met werkafspraken, twee dagen thuis gewerkt en twee dagen waren mijn ouders/ mijn moeder oppassen. Cleo is gelukkig wel fit, maar sinds gisteren zit ik te kwakkelen , gisteren koorts 38.9 en griepachtig gevoel, maar gelukkig is dat vandaag beter. Ben zoooooo blij dat ML morgen weer terug is- ook al zal hij morgen middG toch slapen ivm met zijn jetlag, dus morgen heb ik nog niets aan hem. En de eerst week van april is hij alweer een week weg, maar dan heb ik hulp van mijn schoonzus die bij ons logeert. Aan de andere kant, als je man niet helemaal blij is met zijn werk is het nu wel de tijd om te veranderen, want op bepaalde leeftijd wordt het alleen maar lastiger. Succes met de keuze! Hie gaat het met de zwangeren hier!! Alls goed?