@Lisa: de oorspronkelijke echo die ik volgende week donderdag zou hebben blijft staan. Dat is dan de echo van alles of niets (met 95% kans op niets).
Hai dames, Kennen jullie mij nog? Ik dacht kom nog eens langs. Niet toevallig natuurlijk, laatste eisprong ineens weer ontzettend veel zin nog een kindje te maken... Niks mee gedaan, gelukkig was ik verstandig, maar wat raar is dat toch he, die hormonen nemen een loopje met je! Ik denk dan maar dat het vast weer eens een "goed" eitje was (tussen al die oude, beetje kapotte eitjes ) en dat het daarom van zich liet horen ofzo En joh, Sneeuwmees zomaar nog eens zwanger, dat viel me op. Meid, spannende tijden voor jullie. En de rest: daahaaag, ik schreef hier ooit mee
@Schrikje: natuurlijk kennen we je nog! Ja, herkenbaar dat de hormonen ons 'oudjes' nog steeds de kop gek kunnen maken....hihi.. Moet zeggen dat aan de ene kant deze zwangerschap en het feit dat het kan (blijkbaar) ook wel weer iets aangewakkerd heeft om de natuur op z'n beloop te laten in de hoop dat er nog een keer een cadeau-eitje voorbij komt. Weet niet hoe mijn man erover denkt (en weet ook niet hoe ik daar vorige week weer over denk). Aan de andere kant als ik weer zie in wat voor een achtbaan met onzekerheid bij ieder toiletbezoek, bij ieder krampje (of het ontbreken eraan), dan mis ik dat zeker niet. @Babywish: ja, meid. Het is inderdaad kl*te. Daar is geen woord teveel aan gezegd. Vanmorgen weer telefoon gehad van de verloskundige. Wilde weten hoe het was na de echo van gisteren en de onzekerheid omdat we nu nog niet echt uitsluitsel hebben. Ja, snap dat hun nog een slag onder de arm houden, maar er zijn (volgens mij) echt geen lichtpuntjes meer om aan vast te houden. Ik zie de echo van volgende week dan ook meer als de definitieve vaststelling en niet eentje waar nog verrassingen uit zullen komen. Wel aardig dat ze zo meelevend zijn van de praktijk. Ze vroeg of ik nog vragen had, of ze nog iets voor me kon doen. En of ze misschien maandag of dinsdag nog een keer terug moest bellen om even te vragen hoe het ging. Erg aardig, maar dan zit ik weer op mijn werk en dan zijn dit soort telefoontjes lastig. Heb maar gezegd dat ik voor nu geen vragen had en dat ik hun anders wel wist te vinden. Ook als er verandering op een of andere manier zou zijn. Ook mochten we gisteren op een pretecho-spreekuur aansluiten waar een van hun echoscopistes ook werkt. Aan het eind wilden mijn man en ik betalen (omdat dat gebruikelijk is bij een 'pretecho'). Maar ze zei toen, ik gooi het er wel op dat dit een echo was ivm bloedverlies en dan dien ik hem gewoon in bij de verzekering. Dus kan niet anders zeggen dat ze erg begaan zijn, ook als een zwangerschap dus anders loopt dan gehoopt. Vandaag echt een off day gehad. Ben lam, leeg. En het gekke is dat ik stik van de honger de hele dag. Dus geef er maar aan toe, maar het is raar honger te hebben, terwijl je dus zwanger bent van 'niets'. Helaas zeggen deze kwaaltjes niets over een succes, want heb veel ervaringen gelezen dat vrouwen zo ontzettend zwanger gevoel kunnen hebben met allerlei kwaaltjes en ook een leeg vruchtzakje hadden en wat dus ook fout afloopt.
Oh sneeuwmees wat rot voor jullie. Al die weken leef je toch in een achtbaan van emoties. In je hoofd is het al een kindje maar toch had je nog geen zekerheid of het goed zat.... Toch niet goed afgelopen voor jullie. Sterkte de komende tijd, dikke knuffels.
@Fashionlover: dank je. Ja, vanwege de leeftijd en eerdere MA was ik al die tijd al zo op mijn hoede. En dan durf je er soms toch voorzichtig van te gaan dromen. En dan word je alsnog van die lichtroze wolk gedonderd. Het is niet anders. Het scheelt dat ik al twee geweldige jongens heb waar ik zo ontzettend blij en dankbaar voor ben. Dus we komen er wel overheen. Maar even door de zure appel heenbijten.
Nou, zeg, naar hè, je lijf weet t natuurlijk ook niet helemaal, lijkt mij zo. De zwangerschap kan volgens mij nog een hele tijd blijven zitten ook al is er geen vruchtje Hopelijk heb je snel duidelijkheid. Ja, pff, na mijn tweede mk (ma) was ik t ook echt zat t zwanger worden gebeuren. Het houdt je enorm bezig, nog los van de kwalen en kwaaltjes.
@Schrikje: ja, je lichaam kan rare dingen met je doen. Bij mijn missed abortion heb ik 3 wkn met een dood vruchtje gelopen, voordat ik bloedverlies kreeg. Wat heb ik me bedrogen gevoeld door mijn eigen lichaam. Ook omdat mijn buik wel dikker werd, omdat het vruchtwater gewoon toenam. Heb zelfs nog buikfoto's zitten maken. Wat ben ik daar boos en verdrietig om geweest. Nu dus weer. Heb nog steeds een opgezette buik en loop nu dus weer met mijn positiebroek aan. Terwijl je dus weet dat je zwanger bent van niets. Voel me ook zo lam nog steeds en er komt niets uit mijn handen.
Nou bah Heb je al een plan? Ik ging stoer een curettage met lokale verdoving doen, nou, gatver ik vond t enorm pijnlijk en afschuwelijk en lang duren en afzien Sorry Maar afwachten is ook zo zwaar...
@Schrikje: moet in ieder geval tot donderdag wachten en dat wachten is inderdaad killing. Ga ervan uit dat ik dan doorverwezen wordt naar het zkh (geen idee wanneer ik daar terecht kan) en dan nog beginnen met pillen of een afspraak voor curettage. Ik ben er dus nog wel een week of twee zoet mee. Maar het voelt vreselijk. Het idee dat het niet goed zit en je toch zwanger voelen en tot het tegendeel bewezen is je ook zwanger gedragen (niet te zwaar tillen, zwangerschapsvitamines, geen rood vlees ed).
@Babywish: heb nu bloedverlies, dus het komt vanzelf al op gang. Vind het wel doodeng, want ben op mijn werk en bij mijn vorige mk liep ik compleet leeg met maandverband wat binnen 10 min compleet doordrenkt was. 😰
Oh, dat is eng ja Hopelijk valt het wel mee, en anders kun je misschien ziek naar huis? Is er een winkel in de buurt voor mv? Sterkte, toch wel fijn dat het vanzelf komt...
Ben goed voorzien van huis gegaan 😉 Heb een megadik pak meegenomen. Tot nu toe valt het nog mee. Vorige keer had ik enorme stolsels, ter grootte van een flinke biefstuk. Hopelijk blijft me dat nog even bespaard tot ik thuis ben.
Jullie zijn lief. Bedankt voor het meeleven. Het zet nog niet echt door, maar het begin is er. Had vanmiddag even een zwart stolseltje, en dacht zou het nu echt beginnen? Maar daar bleef het bij. Ben er op dit moment best rustig onder. Gisteren wel een slechte en verdrietige dag gehad en zal waarschijnlijk nog wel eens gebeuren. Vraag me wel steeds af wanneer het dan wel allemaal los gaat komen en hoe erg het zal gaan zijn. Dat vind ik eigenlijk nog het meest moeilijke, dat onvoorspelbare. Ik wil morgen in ieder geval mijn collega inlichten (die was vandaag vrij). Dat als het echt op gang komt, dat ik dan naar huis kan en zij ervan af weet tenminste. Voor de rest heb ik nog niet echt behoefte er over te praten met collega's. Had eerst donderdag vrij willen nemen. Maar nu op het vanzelf op gang lijkt te komen en hiermee ook het bewijs is dat het echt fout gaat aflopen, is er ook geen reden de hele dag vrij te zijn voor die echo. Dus ik ga tussendoor even snel op en neer van het werk. Zat me dit weekend nog te bedenken hoe het leven er anders uit kan zien in een paar dagen tijd. Toevallig vorig weekend nog een beetje aan het dagdromen, over namen, over een andere kinderwagen. En ik wilde al heel lang een keer naar een babywinkel. Gewoon voor het gevoel om lekker tussen baby-spulletjes te snuffelen. Op de een of andere manier kwam er steeds niet van. Zal ook wel een teken geweest zijn. En dan ineens is dat allemaal voorbij. Had het er dit weekend nog wel met mijn man over. Hij vroeg of ik het nog actief zou willen proberen. Op zich heeft het wel een 'aan' knop bij mij aangezet. Mijn man is erg teleurgesteld dat het misgegaan is. Een derde was altijd een stille wens. Hij zit erg met zijn leeftijd in de maag. Vooral ook omdat zijn moeder jong gestorven is. Op de een of andere manier blijft hij dat steeds maar in zijn achterhoofd houden. We zijn er nog niet uit. Misschien denken we er over een paar weken wel weer anders over en dat het toch echt goed is zo. Je merkt ook aan mensen dat ze heel lauw reageren als je zegt dat je zwanger bent op mijn leeftijd. Ze hebben toch meer het gevoel dat het niet echt de bedoeling kan zijn geweest op zo'n leeftijd een kindje te krijgen. Terwijl ze daar bij mijn jongste zoontje 2 jaar geleden niets van lieten merken.
Meis ik vind je zoo krachtig en ik heb bewondering voor hoe jullie er in staan, neem jullie tijd, om te bedenken wat jullie willen.. En dikke middelvinger naar iedereen die op een rare manier denkt over vrouwen die op latere leeftijd mama wensen te worden.. Gaat niemand toch wat aan, als dat de keuze is dan is dat de keuze zo niet dan niet... Vroeger werden de vrouwen op hun 45ste gewoon nog moeder hoor en als janet Jackson op 49 jarige leeftijd mama kan worden waarom wij niet dan(niet dat ik dat wil hoor) maar bij wijze van spreken... Sorry voor mijn hele relaas.. Dikke knuffel en ik hoop echt dat het los mag gaan komen en dat het voorspoedig verloopt...liefs
@Babywish: dank je, meid! Ja, het is wonderbaarlijk hoe anders mensen er instaan als je op latere leeftijd evt. moeder wordt. Ik had gisteren mijn collega ingelicht. Ook voor het geval het loskomt de komende dagen (of op een werkdag) dat ik dan weg kan of als ik me ziek zou melden, dat zij dan weet wat de reden is. Ook zij reageerde niet 'blij' op het feit dat ik zwanger zou zijn en heeft wel meerdere keren gezegd dat het maar goed is zo en dat ik het nu misschien niet zo zou zien, maar later wel zou beseffen dat het beter is zo. Mijn man had ook al diezelfde ervaring. Ik had het als eerste aan mijn moeder verteld. Nu heeft mijn moeder niet vooraan in de rij gestaan bij het uitdelen van tact. Maar het enige wat zij zei (omdat het niet gepland was), was dat we toch beter uit hadden kunnen kijken, omdat je tegenwoordig toch zoveel anticonceptie had dat een ongelukje niet echt nodig was geweest. Maar verder was ze niet negatief over de zwangerschap. Meer zorgen omdat onze jongste een echte handenbinder is (in het kwadraat) met een eigen willetje. Ik natuurlijk 3 lange dagen werk. Dus meer van hoe moet het allemaal. Mijn man vond dat zo lullig dat mijn moeder niet enthousiast had gereageerd. Ik ken haar al langer en snapte haar argumenten wel en vond het niet persé negatief. Maar inderdaad ze stond niet te juichen.. Maar toen heeft hij zijn eigen broer gebeld en heeft hij het nog een vriendin verteld en toen kwam hij erachter dat ook mensen aan 'zijn kant' niet op de stoelen staan van blijdschap (blijkbaar) als je op onze leeftijd dus zwanger raakt. En ook nu het misgaat, dat mensen je wel aanhoren, maar inwendig dus bijna 'opgelucht' zijn omdat het beter is blijkbaar. En niet echt begrip hebben voor je verdriet of dat wij het jammer vinden omdat wij (na de eerste schrik) er toch heel blij mee waren. Het bloedverlies zet overigens niet echt door. Heb zondag en maandag wat helderrood bloedverlies gehad en gisteren menstruatiekrampen gehad, maar er kwam niets uit. Morgen heb ik de echo. Wil zodadelijk toch even bellen met de vk of er evt. al iets met een gyn geregeld kan of moet worden. Ben vandaag vrij, dus wie weet kan ik vandaag nog wel ergens terecht.