meiden, dank voor alle reacties. ik heb het vlug allemaal doorgelezen, maar nog geen tijd gehad om te reageren, lekker ongeïnteresseerd van mij: een topic openen om vervolgens niks meer te laten horen. Maar zo is het dus niet. Ik neem alle tips zeker mee! Ik hou jullie op de hoogte van de situatie!!
Hier is onze zoon net goed ziek geweest en in 1 week tijd 2kg afgevallen terwijl het al een slanke den is. Maar wij hebben hem ook nooit gedwongen met eten.. Net als wat Elmo al zei, ze leren het allemaal vanzelf en het is even doorbijten. Maar uitgehongerd naar bed gaat hij nooit, want als papa&mama toch smakelijk gaan eten neemt hij echt wel wat hapjes en anders zijn toetje wel. Maar ik weet wel.. het vergt enorm veeeeeel geduld en energie!
ben het met je eens. Hier ook niet willen eten? prima eet je niet en ik geef er geen aandacht aan verder. Hij moet wel aan tafel blijven zitten en idd na verloop van tijd pakt hij toch wel zijn vorkje en begint ook te eten (niet altijd maar vaak wel) eet hij niet en ik heb het op zet ik het aan de kant zonder er aandacht aan te schenken. Wil hij niet eten dan hier ook geen tussendoortjes dan kan hij zeuren wat hij wil, maar hij krijgt het niet en ook steeds "nee" kan me voorstellen dat je je geduld eens verliest hoor! gebeurt mij ook wel eens nu mijn zon zegt dan geen nee maar "hoeft niet" bij alles pffff ook heel leuk de hele dag Hoeft niet Ik negeer het "hoeft niet" en focus mij op de positieve dingen die ik wel beloon met aandacht en dit helpt wel. maar soms na een uur hoeft niet schiet ik ook wel eens uit mijn slof omdat ik gek wordt van dat hoeft niet... als ik boos ben geweest, praat ik even met mijn zoon en leg het hem uit waarom ik boos ben en dan weet hij ook goed dat mama het echt zat is en dan gaat het meestal 3 uurtjes goed tot we moeten warm eten... en dat is het weer: hoeft niet eten, lust ik niet Heerlijk he die peutertjes
Het klinkt allemaal erg leuk; "wil hij niet eten dan niet" en "nooit straffen of belonen met een toetje", maar als je kind al 10 maanden niks eet 's avonds, terwijl je alle adviezen hebt opgevolgd, dan ga je wel anders denken... Jille is nu net 2 jaar en we zijn het een beetje zat. Nu sinds kort maken we afspraken aan tafel en als hij niet van alles wat proeft/eet, krijgt hij geen toetje en het gaat al iets beter. Zoals gister; hij wilde nooit soep eten zelfs niet proberen. Gister stond zijn (beetje) soep voor zijn neus en hij vroeg om een stukje stokbrood. Eerder hadden we hem die gegeven, dan at hij tenminste wat, maar natuurlijk niet die soep. Nu zeiden we tegen hem dat als hij een hapje soep nam, hij een broodje zou krijgen. Eerst 2 min. huilen en schreeuwen. We bleven volhouden (moeilijk!!) en ineens... nam hij zomaar een hapje soep! Ik gaf hem gelijk een broodje en maakte hem een complimentje. En daarna heeft hij nog 6 happen genomen (oke wel mini hapjes, maar meer dan niks) en toen de broodjes op waren heeft hij nog 3 hapen gegeten. Ook het niet geven van een toetje als hij niks eet heeft al 2 keer geholpen. Het is nog niet helemaal goed, maar er is dus verbetering. Ik blijf het heel moeilijk vinden hoor, maar het werkt. Nog altijd zeggen mensen en het CB zei dit ook altijd; je mag niet straffen of belonen met een toetje. Leuk als je kinderen door altijd een toetje te geven wel eten, maar hier is dat dus niet zo.
Jille maakt ook een probleem van buiten wandelen. Hij probeert heel erg uit door niet mee te lopen. Hij blijft gewoon staan en het helpt ook niet als je weg loopt, dan blijft hij of gewoon staan of hij loopt de andere kant op, doet hem niks. Het is ook gevaarlijk soms als je langs een weg loopt dan kan ik niet eens van hem weg lopen. Dus dat loopt vaak uit op aan de hand meenemen onder luid gekrijs van hem. Ook als we de weg over gaan steken wil hij nooit een hand geven, dus dwing ik hem, want het moet gewoon, klaar. Heel frustrerend. Ik wil zo graag gezellig met hem kunnen lopen buiten. Weet iemand daar een oplossing voor? Af en toe gaat ook goed hoor, maar dat is maar zelden. De buren zien me vaak thuiskomen met een krijsend kind... En dan zie ik zoveel kindjes van 2 jaar gewoon gezellig meelopen met mama of papa en maken er nooit een probleem van.
Hier ook een kindje wat heel erg licht is en dus eigenlijk wel moet eten, maar dan nog, als ze niet wil, dan wil ze niet, ik ken nog geen kind wat dood is gegaan doordat het zichzelf heeft uitgehongerd (beetje kort door de bocht, maar de strekkign klopt wel). Als ze honger krijgen gaan ze wel eten, is mijn mening. En hoe graag ik ook wil dat mn dochter haar groente op eet, als ze "klaar" is, halen we het bordje weg en is ze klaar. Daarna krijgt ze gewoon nog een toetje, of ze nu 2 of 10 happen gegeten heeft. We laten haar ook altijd alles zelf eten en als het niet goed lukt, dan vraagt ze wel of we even willen helpen. Verder vind ze fruit wel lekker dus elke dag banaan (kcal ) en soms gewoon eten wat zij heel erg lekker vind (gebakken aardappelen of boerenkool). Wat hier heel erg goed helpt tegen het nee zeggen is gewoon 2 keuzes geven. Het naar boven gaan was altijd drama, nu vragen we of ze zelf wil lopen of dat we haar moeten tillen en 9 van de 10 x rent ze dan al zelf naar de trap toe. Ook vraag ik haar wat ze wil eten, bv. krentenbol, boterham of cracker en dan mag ze zelf zeggen wat ze erop wil hebben. Zo heeft ze het zelf gekozen en eet ze er meestal iig iets van. Zelf heb ik ook de ene dag zin in boterham en de andere dag in een cracker. Ook met tussendoortjes kun je hetzelfde doen, wil je een koekje of een banaantje oid. Dus een beetje de keuze bij hun laten (of iig laten denken dat ze de keuze hebben), werkt hier prima en de dagen zijn erdoor een stuk makkelijker geworden, bijna nooit meer erge strijd hier. O en als ik een dagje een kort lontje heb zeg ik dat ook tegen mn dochter en zeg ik ook sorry als ik uitgevallen ben om niks, ben ook maar mens hoor
Dames, het gaat de laatste dagen weer een beetje beter. Qua avondeten hebben we de "wil-je-niet-dan-niet"manier geprobeerd, maar dat hielp niet echt, meneer at rustig een week geen avondeten. Toen hebben we er toch een beetje een strijd van gemaakt, eerst op de gang gezet om vervolgens toch te gaan eten. Nu spreken we af dat hij 5 hapjes eet, met tegenzin eet hij dan zijn eten, vervolgens reageren we heel enthousiast dat ie lekker gegeten heeft. Het lijkt te helpen, want hij had zijn bordje al 2x bijna leeg. Gisteren weer een paar hapjes, dus het blijft iedere dag een verrassing wat ons te wachten staat, maar het lijkt over het algemeen dus weer iets beter te gaan, alhoewel ik me afvraag voor hoelang haha, maar goed, we blijven stimuleren. Zijn ontbijt en lunch gaan ook weer goed, vandaag bij een vriendin 2 boterhammen op en toen we net thuis kwamen vroeg hij weer om een boterham en daarna nog 1! dus hij heeft 4 boterhammen op. Prima!! Zijn toetje ontneem ik hem niet, die krijgt hij altijd, dan heeft ie toch iets binnen. Iemand had het er over dat het wandelen buiten een drama is, dat is hier ook hoor, hij treuzelt en wilt niet meelopen, dan weer wel, dan weer niet, dan wilt ie weer getild worden. Ik ga dus nooit zonder wagen weg, dan kan hij altijd zitten als hij wilt. meneer is 17 kilo, ik hou het niet vol om hem een hele weg te dragen hoor!
oh ja, ik geef hem ook steeds vaker een keuze dat ie iets kan kiezen en dat helpt inderdaad ook wel, dan is ie helemaal trots haha.
Dat van die keuzes is wel een goed idee. Dat doen we eigenlijk alleen met naar boven lopen, hier ook altijd een probleem. Dan vraag ik ook of hij zelf wil lopen of getild moet worden. Meestal kiest hij voor zelf lopen, maar soms moet ik hem wel tillen onder luid gekrijs... Tja ik moet wel waar maken wat ik zeg. Fijn om te lezen dat Jille niet de enige is die een probleem maakt van buiten lopen. Wagen neem ik niet altijd mee, maar mss wel handig, zelfs voor korte stukjes, kan hij kiezen of zelf lopen of in de wagen
Het negeren van een niet etend kind is 1, maar wanneer hij het bordje wegslaat en daarna blijft krijzen om zijn bordje... En als je die geeft hij het niet wilt en het dan weer uit je handen slaat. ZO frustrerend. Ook omdat ik WEET dat hij het eigenlijk wel wilt alleen omdat het niet precies op de manier is gegaan zoals hij het zou willen is het feest. En eigenlijk als hij zijn bordje wegslaat moet ik ook gewoon niet meer terug geven, helemaal niet meer. Maar dan denk ik van, stel dat hij het nu wel wilt (eten). Maar meestal is datdus niet zo. Maarja, dan zit je dus vaak te eten met een krijzende peuter aan tafel (heel gezellig hoor, moet je proberen )