Mijn dochter heeft vorige week gezien hoe een jongetje moest overgeven op kamp. Ze is hier enorm van in paniek geraakt, de leiding heeft me gebeld om te vragen hoe ze haar rustig kregen. Dit was de eerste keer dat ze zo'n reactie vertoont, maar ik ken van mezelf. Ik was als kind ook panisch om over te geven en de weinige keren dat het gebeurde, was het een ramp. Bij enige vlaag van misselijkheid raakte ik dan ook meteen in paniek. Dit is pas verbeterd in mijn laatste zwangerschap vorig jaar. Toen moest ik tot in week 26 dagelijks (meerdere keren) overgeven. Ik ontdekte toen dat het helemaal niet zo erg is, hoe vervelend ook, en dat het gevoel dat je ervoor hebt, verschilt van de misselijkheid die ik krijg als ik in paniek ben. Die paniekgevoelens zijn nu weg. Mijn dochter is niet vaak ziek geweest en als ze ziek is, spuugt ze ook bijna nooit. Het komt dus heel weinig voor bij haar. Ook dit herken ik van mezelf. Is er iets dat ik voor haar kan doen, behalve er over praten, haar angst onder woorden brengen en proberen gerust te stellen? Als ze moet spugen, ben ik altijd bij haar, ik praat tegen haar, zeg dat het niet erg is, etc. Ze heeft dus nooit alleen hoeven overgeven. Ik zou het zo erg vinden als zij er ook tot haar 30e last van heeft.
Lastig! Ik heb zelf ook emetofobie en weet dus hoe vervelend het is. Misschien met een psycholoog laten praten? Of filmpjes opzoeken waarin het gebeurd en er samen naar kijken en over praten? Uitleggen wat er met je lijf gebeurd als je moet spugen en zo dus duidelijk maken dat het helemaal niet erg is?
Mijn dochter heeft het. Ik wil je niet bang maken maar bij haar is het een hele tijd heel slecht gegaan. Ze durfde niet meer te eten omdat ze bang was over te geven. Paar maanden alleen maar wat chocolade gegeten. Deeltijd therapie moeten volgen. Gelukkig is het langzaam weer beter geworden. Al zal ze dit altijd houden. EMDR nog niet geprobeerd maar is wel een optie. Ze heeft een angststoornis officieel.
Oh jee, dat is emetofobie. Ik heb het zelf helaas ook. Neem het in ieder geval serieus, maar dat doe je al. Ik weet niet of een psycholoog op deze leeftijd er iets mee kan, maar ik zou het in ieder geval bij de huisarts aankaarten. Ik zit in een groepsapp met lotgenoten waarbij het bij veel leden al begonnen is op zeer jonge leeftijd. Heeft ze misschien al een keer eerder iets meegemaakt op school waarbij een kindje ziek werd in de klas? Sterkte ermee in ieder geval.
Pff zo herkenbaar en wat rot voor haar Ik ben zelf hulp gaan zoeken toen ik de zorg in ging omdat ik er bij anderen ook niet mee om kon gaan (trillen, zweten en flauwvallen). Ik kan door de hulp tegenwoordig wel met anderen omgaan die moeten overgeven, moet daarna wel even rustig in en uit ademen als ik weg uit de situatie ben. Bij mezelf blijft het altijd lastig, als ik moet overgeven dan moet het maar ik moet helemaal alleen zijn en zweet mezelf kapot dan. Blijft doodeng. Ik zou zeker al hulp zoeken want het kan zo erg worden dat je nergens meer naar toe durft, niet meer durft te eten etc.
Bedankt voor de reacties! Ze heeft het er deze weken niet meer over gehad. Vanmorgen ging ze terug naar de opvang waar ze die keer dat kindje had zien overgeven. Bij het zien van de zaal zei ze dat ze misselijk werd. Ik heb haar naar buiten gebracht en toen ging ze meteen spelen. Toen ik haar ophaalde deze middag was ze ook heel vrolijk en zei ze spontaan: 'vandaag voelde ik me goed mama, ik had dat gevoel niet'. Ik herken het heel goed want had er zelf ook last van... Echt tot de zwangerschap van mijn derde. Het was niet echt een fobie maar ga bijv niet graag met het ov. Hopelijk blijft dit haar bespaard, maar anders ga ik zeker verder kijken voor therapie.
Wat heftig je hoopt juist dat een kind redelijk zorgeloos door het leven kan gaan. Gelukkig dat het beter gaat inmiddels. Al begrijp ik dat het inmiddels een traject is geworden. Hopelijk raakt ze haar angsten kwijt.
Dank je wel. Ze is een keer ziek geworden in bed en raakte toen in paniek. Ze heeft ook een tijdje last gehad van wagenziekte, dus dat werkt allemaal niet mee. Vorige week moest een kind op de opvang overgeven en ze heeft dat gezien, ze raakte toen in paniek. De leiding heeft me gebeld voor tips. Uiteindelijk is ze wel rustig geworden en achteraf kan ze er ook goed over praten. Ik heb er zelf ook heel lang last van gehad, hoop zo dat haar dat bespaard wordt.
Helaas zal ze het nooit kwijtraken. Het is een erfelijke aandoening. Maar uiteindelijk kun je er best goed mee leven. Maar omdat ze nog jong is moet ze dat nog leren. Makkelijk is het niet. Maar het lukt steeds beter. Goed van jou dochter dat ze het zo goed kan benoemen. Dat is al een grote stap vooruit