Hoi allemaal, Benieuwd hoe jullie dat voelen en/of ervaren. Sinds het moederschap oudste is 14 jongste 11 dus al heel lang voel ik me zo ontzettend verantwoordelijk voor hun geluk waar ook een stukje vermaak bij komt kijken. In hoeverre voel jij dat zo en vind je ook dat je iets moet doen met je kind als het zich verveeld of als er even iemand niet is om te spelen. Ik denk dat ik, doordat mezelf dit opleg, het moederschap als veel zwaarder ervaar. Sinds halfjaar hebben we een hond en naar hem toe heb ik het ook al . Merk echt dat ik er last van heb en krijg. Ervaringen, tips alles is welkom Thnx alvast Groetjes
Ik wil wel genoeg kwalitatieve tijd met de kinderen hebben. Dat hoeft helemaal niet duur te zijn, maar leuke uitstapjes en herinneringen maken. Ik maak daar dus ook voldoende tijd voor, en werk daarom maar parttime. Ik vond het vroeger niks toen ik op het kdv werkte dat sommige kinderen er buiten 2 of 3 weken zomervakantie bijna fulltime op kdv of bso zaten. Maar op deze leeftijd, vergelijkbaar met die van jou is vervelen echt niks slechts hoor. In de weken vakantie dat ik werk is dat 3 dagen. Dikke prima als ze zich dan regelmatig vervelen, dat is volgens mij ook heel gezond.
Onze kinderen kunnen alle 4 niet zelf spelen. De jongens kunnen überhaupt niet met speelgoed spelen, de meisjes kunnen dat tot op zekere hoogte wel. (En zij tekenen Bijv wel) De oudste is 15 en we hebben jarenlang geprobeerd hem te leren spelen. Urenlang op de grond zitten, rollenspellen spelen etc etc. Speltherapie gehad. Niks hielp. Bij de jongste heeft het voor ons echt voor een burn out gezorgd. Ik kan het gewoon niet meer. Vervelen betekend hier vooral óns vervelen, dus dat is ook niet fijn. We hebben de oplossing ook nog niet echt gevonden behalve groter groeien naar een leeftijd waarop ze niet meer spelen… Maar ik voelde me er dus ook heel erg verantwoordelijk voor. Dat heb ik nu niet meer zo, en dan denk ik nu dus vaker; dan verveel je je maar. Maar het levert nog niks op. Ze gaan dan niet na een uur toch maar zelf wat bedenken ofzo. Dat deed ik vroeger wel. de oudste 2 van 12 en 15 hebben nu wel wat dingen waar ze de dag mee doorkomen. We hoeven voor hun niks meer te verzinnen. Maar dochter van 12 heeft daardoor wel best veel Schermtijd omdat ze animatie filmpjes maakt op haar telefoon. Iets dat ik eigenlijk liever wat zou inperken maar dan weet ze echt niet meer wat ze moet doen met haar tijd. Wij werken ook allebei dus die tijd kunnen we ook niet steeds voor haar invullen.
Oeh, lastig! Want dit gedrag zit er in gesleten dat krijg je er maar zo ook niet uit. Het vermaken van de kinderen deed ik toen ze heel klein waren uiteraard wel, maar het worden steeds meer zelfstandige persoontjes, dus is ook steeds minder nodig. Uiteraard doe ik wel dingen met ze samen, maar niet "om ze te vermaken" Als ze zich nu (11 en 13 jaar oud) hardop lopen te vervelen roep ik "ik maak wel even een lijstje met klusjes" en dat helpt wel want ze weten inmiddels dat als ik ze 2 of 3 keer hoor klagen ik ze gewoon aan het werk zet. En of ik me verantwoordelijk voel voor hun geluk? Enerzijds wil je dat als ouder wel, maar als ik alle oneffenheden voor ze opruim om ze maar gelukkig te maken, wie help ik daar dan uiteindelijk mee? Mezelf niet, want zij verwachten dat ik alles voor ze doe. En hen ook niet, want ze zullen later ook wel eens tegenslag hebben. Edit: ik nu je onderschrift, "prinsje en prinsesje" ... Eh ja, dat helpt natuurlijk niet als je je kinderen als prinsje en prinsesje ziet, misschien eerst die mindsite veranderen?
Dit is waar ik ook tegenaan loop, voornamelijk met de jongste. Vanwege haar bijzonderheden en beperkingen is niet ingevulde tijd kliertijd (of liever... ontregeling en meltdown) en als het geen scherm is, dan kan ze niets (en dan ook echt niets) verzinnen waar ze mij niet voor nodig heeft. Mijn oudste kan ook nog wel dingen verzinnen, maar heeft ook (heel) vaak mij nodig om dit op gang te helpen (dingen klaar zetten, zoeken, uitprinten etc). Ik voel me niet perse verantwoordelijk voor hun vermaak, als ze straks volwassen zijn zullen ze ook zelf hun dagen moeten vullen (mijn middelste mag het echt allemaal zelf uitzoeken/bedenken en doet dat ook wel. Ze is ook de enige die serieus zou luisteren naar ideeën die ik aandraag. "Als je je verveelt, dan kun je..."). Maar als ik oudste en jongste niet (intensief) begeleid, heb ik grote kans dat de pleuris uitbreekt en dan hebben ze mij (ook) weer nodig om door al die grote emoties te worstelen... Soms ben ik daar dan langer mee bezig, dan als ik ze op weg geholpen had. (maar goed, ik denk dat mijn jongste ook echt extreem hierin is) Je kunt eventueel ergens een lijst (of kaartjes of...) van ideeën ergens hebben, zodat ze daar naar kunnen kijken als ze zich vervelen en inspiratie kunnen op doen. Mijn 14-jarige heeft voor zichzelf een lijst gemaakt...
Ik voel mij niet verantwoordelijk om ze continu bezig te houden. Maar wel voor het zorgen dat ze spullen en structuur hebben om bezig te kunnen zijn. Vervelen is een lastig iets hier want vooral dochter gaat dan de jongens vervelen. Maar onderling is de rest daar ook wat beter in dan gemiddeld. Waardoor ik ze ook wel verplicht aan een bezigheid zet als ze zelf niks kiezen. Uitstapjes zijn beloningen. Dat is niet per se zo bedoeld. Maar anders is de ruimte er niet. Zowel voor hun als voor mij niet.
Ik voel me ook heel verantwoordelijk om ze bezig te houden allemaal. En mijn jongste die verzint nog weleens wat, maakt plannen, wordt eigenlijk overal enthousiast van. Maar de oudste die wil niks, heeft nergens zin in. Gaat op de bank liggen wachten tot zijn game-tijd aanbreekt. Er gebeurt weinig magisch als hij zich verveelt. Ik had ze vandaag toch meegenomen naar het strand, ookal was de weersverwachting niet geweldig. Maar dan gaan ze toch ineens samen een kuil graven en beachballen zijn ze me toch ineens actief. Mijn moederhart wordt daar toch echt heel blij van. Als ik mijn oudste maar de deur uit heb dan kan hij zichzelf toch wel vermaken.
Ongetwijfeld maar ik wou een zelfde soort reactie geven. Ik voel me niet verantwoordelijk voor hun vermaak, maar ik heb vooral geen zin in gezeur en gezeik en dat is dan mijn motivatie om wat te bedenken voor ze om te doen.
Heb de quote aangepast niet zozeer dat ik ze verwen als prins en prinsesje maar leuke 1e verandering Ga om de week naar een psycholoog en hij geeft aan dat dit ook komt door stukje opvoeding die ik zelf in t verleden heb gehad. Dus snap wat je bedoelt met bepaald gedrag en denkwijze wat er is ingesleten. Gelukkig is alles te veranderen al zal dat niet 123 gedaan zijn. Fijn om te lezen hoe andere dat ervaren.
Ben net een boek aan het lezen over dat stukje vanuit het verleden. Drama van het begaafde kind, van Alice Miller. Wie weet heb je er wat aan.
Ik ben alleenstaand met 1 kind. We spelen wel regelmatig bij vriendinnen van mij met kinderen, maar verder is het hij en ik. Ik voel me niet verantwoordelijk om hem de hele dag bezig te houden, want dan blijft al de rest liggen. Hij gaat vaak zelf spelen, maar hij is ook echt een speelkind wat van alles speelgoed kan maken. Hij haalt ook regelmatig een Pan uit de kast, bestek uit de la of de wasmand en verzint hele spellen. Ik rem hem daar niet in, spelen hoeft niet met speelgoed te zijn. Heel af en toe komt hij wel eens van ik verveel me, maar ik ben daar best duidelijk in (al van jongs af aan), ik ben niet van het Animatie Team. Er zijn dingen waar hij wel begeleiding bij nodig heeft, zo is hij dol op knutselen/ tekenen, maar krijgt hij zijn ideeën vaak niet omgezet, dan is het hier ook gezeur en gedram tot ik kom helpen. Dan laat ik vaak wel alles staan en liggen en ga samen met hem zijn idee omzetten, de afwas loopt niet weg. Ik ben ook best duidelijk in wat ik wel en niet samen wil doen, knutselen, spelletje, bouwen, zandbak, fietsen ja. Autootjes, vage fantasiespellen waar ik de regels niet van begrijp, cowboy, brandweerman, nee. Mijn ervaring met 1 kind (zonder special needs). Duidelijk zijn.
In eerste instantie ben je verantwoordelijk voor je eigen geluk. moeders zetten zichzelf vaak ergens op de 38ste plaats. de kinderen, de man, het huis, de hond. alles moet gelukkig zijn vermaakt worden etc. en zo verlies je jezelf helemaal. waar sta jij? natuurlijk voel ik me ook wel verantwoordelijk voor hun geluk. maar als je kinderen al 11 en 14 zijn moeten ze toch ook hun eigen boontjes kunnen gaan doppen. natuurlijk kun je ze een richting in sturen. goh misschien is dat vriendje/vriendinnetje er wel, of een taakje geven voor iets wat ze kunnen doen voor je op vakantie gaat ofzo. maar ze gaan vermaken op die leeftijd gaat mij echt te ver. dan vervelen ze zich maar. komen de meest creatieve dingen van. Ik denk niet dat kinderen gelukkiger zijn als mama de hele dag hun dagschema maakt, ik denk ook dat kinderen een stuk weerbaarder, zelfstandiger en gelukkiger worden als ze binnen grenzen losgelaten worden. daar kan bij horen dat ze dan een tijd op een scherm zitten, maar de grens is dan bijv. de schermtijd die je afspreekt of instelt. daarna zullen ze toch zelf iets anders gaan doen. bij ons gaan ze dan toch maar buiten spelen, rondhangen op het voetbalveld, of er worden opeens vellen papier op de grond gelegd en er worden hele plattegronden van steden getekend. nu zijn pubers natuurlijk lastiger omdat ze vaak hun eigen telefoon hebben, en nog meer tegen de grenzen aan duwen, en zo oud is mijn oudste nog niet. dus wie weet denk ik er over 4 jaar heel anders over
Ik zie bij mijn patienten dat het vooral zit in het eerst erkennen van je eigen verleden, herinneringen, pijn. Als je die kunt zien en doorvoelen, staat daarna de weg open voor nieuwe gedachten, ideeën en bijbehorend gedrag. En dat verankeren en uitvoeren
Ik doe veel dingen met ze maar ze kunnen zich hier ook prima zelf vermaken En als ze zich vervelen is dat niet zo erg toch ? dan verzinnen ze vaak zelf wel iets Of gaan naar buiten etc Hoort ook bij een stukje zelfstandigheid
Onze oudste kon zich als kind nooit zelf bezighouden waardoor zowel hij als zijn 11 maand jongere broer altijd gewoon geweest zijn dat ik hen bezig hield of samen met hen vanalles deed. Nu worden ze 13 en 14 en hebben ze mij minder nodig maar als ze zich vervelen komen ze toch eens horen of ik iets wil doen met hen. Bij de jongste ligt dat anders. Had ik alleen hem gehad ik had gedacht dat het aan mijn aanpak lag .
Ik herken dat gevoel ook wel hoor. Ik neem me vaak bijvoorbeeld in het weekend een hele lijst dingen voor die ik gedaan wil krijgen, of juist dat ik in de middag een uur met een boek op de bank wil ploffen, maar dan wil de jongste toch heel graag samen met mij kleien, de oudste wil een spelletje met me doen en de middelste wil graag een stukje fietsen, en dat doe ik dan toch weer allemaal, en dan is er weer een dagdeel voorbij. Ik heb ook erg het gevoel dat als ik met kind 1 iets heb gedaan dan ik dan niet vervolgens nee kan zeggen tegen 2 en 3. Heel irritant. En als ik dan eens echt me aan mijn voornemen houd en niets met ze doe, dan worden ze zo vervelend dat ik er eigenlijk meer last van heb.
Deels natuurlijk wel hoor. Eten, schone kleren, tijd met elkaar, fijn gezin, leuke band, dingen ondernemen, vakantie, schooldagen, feestdagen etc ben ik verantwoordelijk voor. Ik sta echter niet de hele dag voor hun ter beschikking voor de entertainment. Dus als ze zich vervelen, hebben ze pech vooral als ik op dat moment iets anders moet doen/aan het doen ben.