Dit had ik getypt kunnen hebben. Behalve postnatale depressie en burn out maar wel met HG beschrijf jij precies hoe het voor mij (ons) voelt.....
Niets mis met maar 1 kindje hoor! Wat een ander ook zal zei; beter dat je zelf goed in je vel zit, dan een broertje of zusje en zelf niet lekker in je vel zitten! Ik weet het ook nog niet. Voorlopig nog niet. Heb een heerlijke zwangerschap gehad (en dat wil ik zeker nog eens meemaken) maar heb toch wel een flinke knauw gehad van de bevalling en erna (zoontje maar 5 min op borst gelegen, placenta kwam niet, naar de OK, Fluxus (3 liter bloed verloren) borstvoeding wilde niet op gang komen, borstontsteking, een kraamzorg die mijn zoon van mij afpakte, etc) Erg heftig geweest allemaal maar het is het natuurlijk wel allemaal waard geweest, maar ik kijk niet met goede en leuke gevoelens terug op de eerste 2 maanden en juist dát voelt zo ontzettend naar
Shandari, ik moet wel zeggen dat een 2e kind vaak wel anders schijnt te zijn, als ik mijn vriendinnen mag geloven. Je weet dan wat je kunt verwachten, bij mijn dochter was het zó overweldigend allemaal. En dan die vreselijke onzekerheid!!! Gisteravond keken we toevallig oude filmpjes terug en toen hoorde ik haar huilen en de stress schoot er gewoon weer helemaal in. Heb al vaker tegen mijn man gezegd dat het anders zou zijn als een baby bij de geboorte al 3 maanden oud zou zijn hahaha.
Daar heb je ook gelijk in inderdaad. Dan is het allemaal niet meer zo nieuw zoals het bij de 1e was. En heel herkenbaar ja, als ik oude filmpjes bekijk dan voel ik dat direct in mijn hele lichaam. Nu nog hoor, als hij soms huilt en ik niet precies weet wat er is.
Ook wij weten echt niet of er ooit een tweede komt. Ik wilde altijd twee kinderen, maar ik vond de bevalling en de eerste periode na de geboorte echt ontzettend zwaar. En nog altijd ben ik erg moe van de gebroken nachten. Mijn man deelt mijn mening gelukkig. Maar we krijgen zo vaak de vraag of en wanneer een tweede komt. Mijn moeder komt ook altijd met zo'n onzin opmerking: wat als je eerste kind wat overkomt, dan heb je niets meer. Nou sorry hoor, ik ga geen kind als back-up of reserve maken.
Meis troost je het is nooit goed. Ik was 21 bij de eerste hier werd verwacht dat het er 1 zou blijven toen ik zwanger was van de tweede en in het ziekenhuis belandde door hg en ik totaal uitgedroogd was. Was er zelfs een persoon die zei dat het mijn eigen schuld was omdat ik ook gekozen had voor een tweede. Ik kwam op veel onbegrip want ik was 23 dus te jong. Toen kwam de derde met alle risico op weer hg maar daar liet uk me biet door tegenhouden. Ik ging met 5 weken al aan de medicijnen en dat werd telkens zwaarder zo zwaar dat ik met 12 weken aan de zofran kwam (medicijnen die normaal bij chemotherapie gebruikt word) ook dit was mijn eigen schuld. Niemand snapte het hier dat ik nog een keer zwanger werd. Maar uit eindelijk moet je doen waar je goed bij voelt. Ik was niet compleet met 1 kindje maar dat is zoo persoonlijk.
Pfff heavy idd! Ik moest met spoed naar het zkh omdat dochter klem zat in mijn bekken. Uiteindelijk kwam ze met de pomp. Pff wat een pijn en ellende zeg... hier ook veel huilen dmv krampen, verborgen reflux en spruw.
Wat herkenbaar dit topic. Bij ons is de eerste al een hele strijd geweest. Mijn vriend wist niet zeker of hij uberhaupt wel vader wilde worden (hij vond zichzelf niet echt geschikt hiervoor en twijfelt nog steeds, hoe raar dit ook moge klinken hij vindt het soms gewoon lastig en snapt het niet, zegt hij zelf). Uiteindelijk, na veel praten en hem overtuigen dat de kinderwens bij mij erg groot is, besloten er voor te gaan. Ik was toen al 34. Na een jaar was het raak en dit bleek een bbz, met spoed naar het ziekenhuis en 1 van mijn eileiders moest worden verwijderd. Gelukkig werden we binnen 5 maanden weer zwanger van onze gezonde dochter. Ik vond de zwangerschap en bevalling geweldig. Hoe raar dit ook mag klinken (vooral de laatste haha), ik heb er beide van genoten. Nu begint het weer te kriebelen maar mijn vriend heeft net een redelijk zware burn out gehad (door werk maar ook door roerige tijden, oa met dochter) en begint hier net uit te krabbelen. Nu dus echt niet de periode om hierover/aan te beginnen. Ook weet ik dat zijn wens voor een 2e er echt niet is. Hij raakt heel gauw gestresd en kan nu voor 1 kind een goede vader zijn en niet voor 2 (heeft hij sterk het gevoel). Daarom begin ik mijn wens langzaam op te geven. Ik denk als er een 2e bij zou komen dat ik hem dan echt iets aan doe. De wens voor een eerste was er vanuit ons allebei en voor een 2e gewoon niet. Dan vind ik dan moet je dit het kind en de vader niet aan doen. Daarbij heb ik ook niet zoveel meer te wilen. Ik was 36 toen ik m'n eerste kreeg en ben nu 38 en heb 1 eileider (ook duurde zwanger raken al heel lang). Ik moet wel zeggen dat het, gek genoeg, soms voelt als een rouwproces. Rouwen om een kindje wat er niet komt. Ik heb ook gevraagd aan m'n vriend of hij dit kan respecteren en zijn gevoelens niet op mij reflecteerd. Hij zei een tijdlang 'oh echt niet dat er nog een tweede gaat komen', never nooit niet. Hier trapte hij mij erg mee op m'n ziel. Inmiddels begrijpt hij dat het een soort afscheid nemen is en dat ik daar tijd voor nodig heb. Ml. is zelf enig kind. Zijn ouders hadden ook enkel een wens voor 1 kind (zijn zelf ook enig kind). Hij zegt eveneens niks gemist te hebben.
Helemaal mee eens! Als ik het zo lees ben je trots om moeder te zijn, maar als je zeker weet dat je een 2e kindje erbij niet aan kan, moet je het gewoon niet doen. Je mag ook best aan jezelf denken hoor! Jij hebt ook nog een leven. En als jij dat leven rustiger kan leven met 1 kindje, wat is er dan mis mee? Zelf heb ik nu een dochter van 8,5 maand, ben thuisblijfmoeder maar heb er wel mijn handen vol aan, aan het gezinsleven. Ook doordat wij een bedrijf aan huis hebben(boerderij). Manlief maakt hele lange dagen dus grootste gedeelte vd zorg komt op mij neer. Ook bij ons in de familie komen geestelijke problemen voor, autistische stoornissen en depressiviteit. Mijn broer kwam er bv ook 33-jarige leeftijd achter dat hij een vorm van autisme heeft. Ik ben nooit onderzocht, maar heb wel enkele keren bij maatschappelijk werk en ggz gezeten voor gesprekken vanwege depressiviteit. Maar als ze mij zouden onderzoeken komt er ook wel wat uit denk ik. Ondanks mijn "buien" die ik regelmatig heb, kan ik redelijk goed met mezelf uit de voeten. Ik wil graag een 2e kindje, maar voorlopig nog niet. Ondanks dat zwangerschap, geboorte en kraamtijd redelijk normaal verliepen vond ik het toch een hele impact hebben op mijn leven. Ik wil gewoon even rustig aan doen nu en genieten van de 1e levensjaren van mijn dochtertje, en alle nieuwe dingen die je als moeder mee maakt ook bewust mee maken. Daarnaast zou ik het heel prettig vinden als mijn dochter wat zelfstandiger is als er een 2e zou komen. Dat ze kan lopen en zichzelf duidelijk kan maken doormiddel van praten en zelf kan eten en drinken. Ik moet er niet aan denken om een baby en een "halve" baby te hebben!
Dit had ik kunnen schrijven, Zara!! Alleen moet Spanje bij ons België zijn, maar verder precies hetzelfde!
En dit dus ook, precies hetzelfde... Soms, als ik mensen met meer kinderen zie, denk ik 'oooooh, wat gezellig', maar eerlijk: een baby maakt bij mij lichte paniek los (een huilende baby sowieso), ik mis de babytijd totaal niet en heb geen kriebels. Als ik moeders met twee of meer kindjes zie denk ik meestal toch 'wat ben ik blij dat ik dat niet heb' en dan geniet ik weer van de rust in huis als mijn dochter lekker aan het spelen of met mama/papa/poesjes aan het knuffelen is. Ik voel me alleen vaak schuldig tegenover mijn dochter en denk dat voor haar een broertje of zusje gezelliger zou zijn. Maar voor mij en mijn man niet en ik denk dat gelukkige ouders heel belangrijk zijn. Het voelt vaak zo dubbel.
Herken ik ook wel hoor. Ik weet gewoon dat ik de eerste maanden alleen maar doorbikkelen vind. Ik ben ook blij dat het eerste jaar voorbij is. Het was voor mij geen reden niet een tweede te willen, ze hadden van mij ook een stuk dichter op elkaar mogen zitten, maar ik kan me de emoties goed voorstellen. Tijdens de zwangerschap zei ik ook heel eerlijk dat het me niet om de zwangerschap te doen was, maar om de kinderen. En ik vind mijn gezin nu wel compleet. Ik heb totaal geen behoefte om nog een keer die weg te gaan. Ik kan mij ook prima voorstellen dat mensen dat na 1 kind zo ervaren. Hetgeen absoluut niet betekent dat je niet van je kinderen houdt, maar gewoon dat je je grenzen kent.
Ik vind het wel fijn om mezelf in jullie verhalen te herkennen, zeg! De meeste van mijn vriendinnen en collega's hebben twee of drie kinderen of hebben in ieder geval de wens voor een tweede of derde. Als ik dan zeg dat wij het bij eentje houden begrijpen veel mensen dat niet, al zeggen ze dat ze wel kunnen begrijpen dat we het fertiliteitstraject niet nog een keer in willen. Maar dat is dus niet de enige reden waarom we geen tweede willen. Soms voel ik me daardoor best een buitenbeentje. Gisteren, in het zwembad tussen alle kindjes met broertjes en zusjes, realiseerde ik me opeens dat ik niet jaloers ben op vrouwen, die een tweede kind hebben, maar wel op vrouwen, die de wens hebben voor een tweede kind. Beetje ingewikkelde gedachte misschien, hihi. Als ik nou in ieder geval de wens had voor een tweede zou ik me misschien wat minder schuldig voelen tegenover mijn dochter.
Ik heb wel de wens maar vermoed dat er geen tweede komt. Heb hele erge bekkenklachten gekregen tijdens de zwangerschap en is nog steeds niet over. Nog steeds twee keer per week fysio. Denk dat mijn lijf geen tweede aan kan. Maar mijn gevoel wil wel een tweede
Ik herken het. Zwanger worden mocht lange tijd niet van de artsen, vanwege mijn gezondheid. Uiteindelijk groen licht gekregen, gestopt met alle medicijnen en gelukkig vrij vlug zwanger geraakt. Net op tijd ook, ik had zo veel pijn dat we ermee zouden stoppen als ik ongesteld zou worden. Gelukkig werd ik dat niet. Zwangerschap was heftig, veel/zware bloedingen zonder dat er een verklaring voor te vinden was. De laatste paar maanden extra controles en de laatste maand dagelijks (of vaker) in het ziekenhuis. Heb haar eigenlijk nooit voelen bewegen Dochter was iets te vroeg en veel te licht toen ze geboren werd. Bevalling duurde 27 uur, placenta liet niet los en kwam er in stukjes uit op de operatiekamer. Hij heeft waarschijnlijk nooit goed gewerkt, vandaar dat dochter zo klein was en niet bewoog in mijn buik. Ze kon zich na de geboorte absoluut niet warm houden (en onderkoelde dus steeds), had verborgen reflux en is daarvoor 2 keer opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ze krijste uren per dag (soms meer dan 14 uur), zo hard en niet te troosten. Na een aantal weken niet slapen, veel bloedverlies bij de bevalling en een constant krijsend kind kon ik niet meer. Man ook niet trouwens. Wat een ellende. Ik zou best een tweede kindje willen hebben. Maar stoppen met medicijnen, zwanger raken, zwanger zijn en het eerste jaar, ik moet er niet aan denken dat nog eens mee te moeten maken. Als ik nu kon bevallen zou ik het zo weer doen. Wat vond ik het cool dat het gelukt was Maar dan wil ik wel dat mijn kind binnen een week 1 jaar is Dat laatste is helaas een beetje ingewikkeld, dus ik denk dat het hierbij blijft. Man denkt er ook zo over.
Meid, al had je geen medische reden wat betreft de voorgeschiedenis; 1 kindje is een keuze en het is jullie goed recht! Zijn er genoeg die dat doen
Lief bericht, dankjewel. Jij hebt ook geen makkelijke tijd achter de rug zeg! Wat fijn dat jullie kleintje onderweg is