Wij hebben bij de oudste een hele heftige eerste tijd gehad, (huilbaby door kiss-syndroom, reflux, kma en eczeem en toen dat allemaal onder controle was, kreeg ze enorme oorklachten. Ging pas doorslapen bij 23 maanden en tot die tijd was 2 keer per nacht wakker en hele goede nacht...). We hebben om die reden een tweede ook gewoon langer uitgesteld dan we eigenlijk wel hadden gewild. Kregen vervolgens nog een paar miskramen en vervolgens werd de periode met de jongste nog heftiger dan met de oudste, omdat zij behalve kma en verborgen reflux, ook nog een hartritmestoornis had en veel last had van bijwerkingen van de medicatie. Mensen zeiden hier vooraf, als ik aangaf dat ik wel de bibbers had dat het net zo erg zou worden als bij de oudste, dat het vast mee zou vallen, en anderen vroegen achteraf of we eraan begonnen zouden zijn als we dit vooraf geweten hadden. Heel eerlijk: als ik vooraf geweten had dat we 3 miskramen en weer zo'n heftige babytijd zouden krijgen, zou ik er ws niet aan begonnen zijn. Maar nu we na anderhalf jaar eindelijk de boel tot rust beginnen te krijgen, ben ik erg blij dat ik dat vooraf niet allemaal geweten heb Clou van mijn verhaal: laat je vooral niet door anderen vertellen of je wel of niet een kind erbij zou moeten proberen te krijgen. Dat weet je zelf wel. Maar: zet jezelf ook niet vast. Je ziet het nu totaal niet zitten, maar dat kan natuurlijk op enig moment ook gewoon veranderen. Dat zie je dan vanzelf wel toch? Beiden is goed, zolang jullie gelukkig zijn met de keuze die je maakt
Erg mooi gesproken dank je! Het irritante is dat men in mijn omgeving zegt: het IS toch leuk joh een kleintje! ................
Jaaa, heel herkenbaar!! Al vind ik het super om haar met andere kindjes te zien. Maar goed, dat kan natuurlijk ook op een kinderdagverblijf, dus daar willen we haar ook op doen. En later als ze vriendinnetjes krijgt zijn ze hier allemaal van harte welkom! En ik vind het ook wel lekker zo, ik vind het soms al druk genoeg met alleen haar.
Mijn dochter gaat al sinds ze 3 maanden is twee dagen naar het kinderdagverblijf en sinds kort de derde dag naar vrienden met twee grotere kinderen (daarvoor was papa een dag thuis en heeft ze tijdelijk 3 dagen per week op het kinderdagverblijf gezeten). Dat kan niet anders vanwege ons werk en geen andere oppasmogelijkheden. Het gaat helemaal leuk zo!! Mijn dochter gaat met veel plezier naar de andere kindjes toe, ze speelt met iedereen en is totaal niet verlegen met kinderen. Ze heeft al best veel sociale skills en weet dat het niet altijd om haar draait. Vriendjes en vriendinnetjes zijn hier ook altijd welkom! Mijn beste vriendin is enig kind en die was vaak bij ons of ging mee op vakantie en zo. Ik mocht ook vaak bij haar mee en mijn vader noemde haar weleens zijn derde dochter. Zo willen wij het ook gaan aanpakken als dat kan, super gezellig!
Ik ben een oudere mama en heb een prachtige zoon en omdat ik 39 was bij de geboorte van mijn zoon krijg ik juist vaak te horen nou ik zou er maar niet nog 1 nemen dan ben je al zo oud. Mensen bemoeien zich echt met een beslissing die heel persoonlijk is Ik zou dolgraag over een jaar gaan proberen voor een tweede kindje. En als het ons gegund is ben ik heel blij om een mama van twee te mogen zijn En als het er bij 1 blijft dan ben ik ook net zo gelukkig.
Jemig echt mijn dochter is best slank, toen zei een vrouw: krijgt ze wel goed te eten? Ik zei toen: verrek ik wist dat ik iets vergeten was! Zat ze me toch raar te kijken...
Prima toch als jullie het er bij eentje willen laten. 1, 2 of 3 kids het allemaal voor- en nadelen. Gewoon doen waar jij je goed bij voelt. Ik kan me voorstellen dat het irritant is dat mensen altijd maar een verwachtingspatroon hebben van een 2e kindje erbij. Ik moet toegeven dat ik dat zelf ook wel denk, maar ik zal dat nooit uitspreken. Geniet lekker met zijn drietjes zou ik zeggen
Snap je helemaal!!! Mijn broer heeft ook heel bewust een kindje. Ze is nu 1,5 jaar en ze hebben het goed zo. Ik heb altijd gedacht dat ik minimaal twee en misschien wel drie kinderen zou willen hebben. Maar, nu dat ik het allemaal meemaak, twijfel ik.... Het zwanger worden en zijn was opzich niet het probleem. Op wat bi na verliep het eigenlijk op rolletjes. Maar de tijd erna... De eerste 8 weken vond ik echt niet leuk. Die zo genoemde roze wolk was een grijze met af en toe een roze randje. . Miet zeggen dat ik het wel steeds leuker vind worden hoor!! Maar door mijn ADHD heb ik best wat moeite met de veranderingen in m'n patroon. Rust en regelmaat is soms ver te zoeken en daar kan ik niet zo goed tegen. Op dat soort momenten vraag ik mij af, hoe gaat dat dan als er nog een bij komt . Maar als ze dan zo lief bij me op schoot zit en zit te schaterlachen, dan smelt ik en denk ik weer dat ik er echt nog wel eentje bij zou willen, ook omdat het me super leuk lijkt om ze samen te zien opgroeien. Maar voorlopig mag het nog niet ivm een ks en past een tweede ook niet in ons kleine appartementje erbij Conclusie: als jullie gelukkig zijn met een kindje en die daardoor alle liefde van de wereld geven, dan groeit zo een kindje toch super gelukkig op? Volg je gevoel, das het beste!!!
Ik herken het, maar in een andere vorm. Bij ons in de omgeving is 2 kinderen bijvoorbeeld "anders" 3/4 is "doorgaans" zeg maar. Had het er van de week met mijn man over, wat als ik "maar" 2 kinderen wil? (ging me al bijna verontschuldigen) Hij vind het allemaal best, ik zou echt best 4 kinderen willen (heerlijk die liefde die ik van mn dochter krijg) maar ik kijk gewoon meer naar het praktische/financiële plaatje. Wil m'n kinderen zoveel mogelijk bieden, en eerlijk is eerlijk twee is makkelijker en wijzer op dit moment. (Denk aan sparen, geen andere auto, niet hoeven verhuizen ed; natuurlijk alles is mogelijk maar toch) Misschien is alles tegen die tijd weer heeeel anders, maar weet zeker dat mijn omgeving dit ook iet wat raar gaat vinden.
Als wij gewoon nog normaal zwanger hadden kunnen worden en niet al die ellende voor, tijdens en na de bevalling hadden gehad dan hadden wij er ook twee gewild.... Maar na al die icsi ellende kunnen we het niet meer opbrengen nog een icsi ronde te doen. We hebben nog een cryo maar zelfs dat wil ik nu niet. Alleen al bij de gedachte dat ik zwanger zou moeten zijn raak ik in de stress. Nu in onze vriendengroep bij de vleet zwangerschappen en baby's aangekondigd worden merk ik dat ik dat best verdrietig vindt. Ik gun het ze en ben blij voor ze maar wat zou ik ook graag gewoon op de normale manier zwanger worden en genieten van mijn zwangerschap. Dat schuldig voelen tegenover dochter herken ik ook. Dat heb ik ook. Maar ik weet zeker dat ze meer heeft aan een gezonde papa en mama. Maar toch steekt het, maar goed het is niet anders en we zijn onvoorstelbaar blij met onze mooie dochter.