Hallo meiden, Ik lees alweer jaren met veel plezier mee op het forum en gooi er af en toe wat op. Maar nu toch de stoute schoenen aan getrokken.... We hebben namelijk een prachtige dochter van drie en door diverse oorzaken lijkt het er best op dat ze ons enig kind gaat blijven en heb het hier best moeilijk mee. Graag zou ik contact hebben met anderen en eens ervaringen en gedachten uitwisselen want voel me best wel eens lonely. Ook mama s die 100% vrijwillig hebben gekozen voor 1 kindje, helemaal welkom! Groetjes
Dit topic bedoelde ik: http://www.zwangerschapspagina.nl/algemene-clubs/167246-mama-bewust-kiezen-voor-1-kindje-meer-dus-niet.html
dank je Lexie! Ik heb inderdaad een tijdje meegelezen maar volgens mij was het topic een beetje stil gevallen. Punt is dat ik in mijn omgeving geen mensen heb die dit hebben en me soms dus een beetje eenzaam voel. Voor een belangrijk deel heeft het een medische oorzaak. We zijn al een jaar of twee bezig met operaties om mijn baarmoeder weer oke te krijgen en zijn al die tijd door gegaan. Ik merk nu dat we de grens bereiken en dus langzaam gaan nadenken over het houden bij 1 kindje. Het is dus ergens nog wel een eigen keuze in de zin van de grens trekken. Maar ik vind het erg moeilijk en zou er wel over willen kletsen vandaar.
Hoi Vlindertje11, Aangezien het topic dat Lexie aanhaalt gesloten is, reageer ik hier maar even. Wij hebben een prachtige dochter. Ze wordt in november 3. De kans is groot dat ze geen broertje/zusje krijgt. Ik ben daar eigenlijk al wel uit, mijn man nog niet. Maar misschien is het eigenlijk wel zo dat ik het niet aandurf om te beslissen dat ik het nog wel wil, omdat ik te bang ben dat het niet gaat lukken en dat ik daar dan heel verdrietig van zal worden. Waarom ga ik niet voor een tweede? - ik heb nog steeds niet het gevoel van "ja, dat wil ik" - ik ben vorig jaar 30 kilo afgevallen - ik ben eindelijk van m'n aambeien af (eerste teken van m'n zwangerschap, nog voor de positieve test, begin dit jaar eindelijk laten wegsnijden) - ik ben bijna 40, waardoor de kans dat het niet lukt steeds groter wordt. - onze dochter heeft rond de bevalling een hersenbloeding gehad, waardoor we een paar weken tussen hoop en vrees in het ZKH beleefd hebben en ook daarna nog veel zorgen hadden over hoe het verder zou gaan. En hoewel alles nu goed is, ben ik bang dat ik 9 maanden niet durf geloven dat het goed gaat, omdat ik zo goed weet dat het dan ook mis kan gaan. Er is laatst tegen me gezegd dat ik het niet zo rationeel moet benaderen, maar op m'n gevoel af moet gaan. Maar daarom staat de eerste reden bovenaan: ik voel die wens, dat verlangen niet. Mijn wens is vervuld met onze krummel. En ik weet ook wel dat als die wens, dat verlangen er wel is, dat ik dan alle andere redenen zo van tafel zal vegen. Ook de leeftijd en ook de angst.
Hoi, Hier is nog eentje. Ik heb een zoon van 3 jaar en tot nu toe heb ik besloten om geen 2e te hebben. Niet door medische oorzaak maar meer van familie omstandigheden. Ik voel me soms egoistisch (sorry voor mijn nederlands) maar voor mijn gevoel had ik een rotte periode achter de rug. Soms voel ik me ook lonely omdat mijn zoon vaak thuis alleen speelt, of met mij dan. Ik probeer zo vaak mogelijk om andere kinderen uit te nodigen om bij ons thuis te spelen. Ik weet niet of ik mijn situatie met die van jou kan vergelijken maar dat lonely gevoel ken ik een beetje.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Mag ik vragen hoe je zo zeker weet dat dit jullie enige kindje zal zijn? Gezien je onderschrift heeft het vast te maken met een lange weg die je hebt moeten gaan om dit wonder te beleven, maar ja, dat is giswerk van mij...
Waarom vind je jezelf egoïstisch? Omdat je niet meer kinderen wilt? Meer kinderen willen kan ook heel egoïstisch zijn. Voor mij zou een heel egoïstische reden zijn dat dochterlief dan altijd een speelkameraadje heeft en mama dus minder met haar bezig hoeft te zijn (of zoiets). Dat "lonely" gevoel herken ik overigens niet zo, niet voor mezelf en niet voor m'n dochter. Ik werk vier dagen in de week en manlief ook. Ze gaat drie dagen naar het kdv en daar heeft ze het enorm naar haar zin. Ik zie ook (nog) geen reden om op de dagen dat ze thuis is speelkameraadjes te laten komen, maar dat komt ook doordat ze vaak nog vrij veel slaapt. Hmm, bedenk ineens dat ik mssn wel eens een meisje van het kdv uit kan nodigen. Maar dan heb ik er vast ook de handen vol aan, want het ene moment zijn ze de dikste vriendinnen en het volgende moment zijn ze aan het gillen en duwen.
Hier dezelfde situatie als bij jou. Wij hebben 1 dochter van bijna 5 en de kans dat daar een broertje of zusje bijkomt is zeer klein. In ons geval heeft dat alles met mijn leeftijd te maken. Ook ik heb het daar erg moeilijk mee. Ik heb altijd 2 kinderen gewild -en onze dochter heeft ook duidelijk behoefte aan een broertje/zusje-, maar 'de ware' kwam ik pas op mijn 35e tegen. Door omstandigheden konden we pas aan kinderen beginnen toen ik 38 was, maar ik raakte pas op mijn 40e zwanger. Onze dochter was 1 1/2 toen we voor de tweede gingen. In ronde 2 was ik zwanger, maar dit werd een miskraam. Hierna volgden nog twee miskramen. Na de laatste miskraam bleek uit een bloedonderzoek dat ik een kleine stollingsafwijking heb, en zou ik bij een volgende zw.schap bloedverdunners moeten gaan gebruiken. Die laatste miskraam is echter nu al 2 jaar geleden, dus het ziet ernaar uit dat het einde oefening is...
Hai meiden, Dank voor de reacties, wat fijn dat jullie wat hebben geschreven. Ik zit nog even op mijn werk, dus moet het een beetje kort houden, kom vanavond of morgen even uitgebreider. Hinke, wat kan jij het duidelijk omschrijven en inderdaad boven alles..... als het gevoel er niet is... is dat niet waar het uiteindelijk omgaat. Wel heel heftig hoor wat je beschrijft, heftige en angstige start, ik kan me voorstellen dat dat ook impact heeft. Had jij voor jullie aan kinderen begonnen een duidelijk idee over hoe jullie wilden dat jullie gezin eruit zou komen te zien? En hoe kijkt je partner ernaar? Ik herken het heel erg dat het zooooo moeilijk is om er een definitief besluit over te nemen. Bij mij gaat het echt op en neer. Nefertany (hoop dat ik het goed schrijf) dat klinkt pittig meid en echt alsof je er geen keuze in hebt mogen maken.... Nogmaals meiden, ik kom vanavond of morgen even terug. Heel kort even mijn situatie voor de duidelijkheid: nov 2007 vlot zwanger van mijn dochter, aug 2008 bevallen, sep 2008 curettage ivm placentarest, april 2009 diagnose asherman en dus onvruchtbaar, juli en okt 2009 eerste operaties, rustperiode, aug tot en met nov 2010 pogingen om zwanger te worden, 1 vroege miskraam, recidive asherman, juli 2011 opnieuw operatie en nu dus weer in de wachtstand. Ik vind het vreselijk, het legt enorme druk op me, moet binnen 6 weken besluiten of we het weer gaan proberen, lukt het niet, dan weer een operatie. Ik word gek van die druk....... stel dat ik zou kunnen besluiten een jaar geen keuze te hoeven maken, stel dat mijn dochter alleen zou blijven hoe erg is dat, kan en mag ik haar dit aandoen.... tja, dat zijn allemaal van die dingen die 's nachts door mijn hoofd gaan...... Oke ga nu gauw even verder! Kom snel terug
Ik denk dat het hier ook bij ééntje gaat blijven, partner wil absoluut geen tweede. Hij is bang om weer al die ellende te moeten mee te maken, mij depressief te zien omdat zwanger worden moeilijk is (kan bij een volgende natuurlijk ook direct prijs zijn) missed abortions te krijgen, heb alle zwangerschappen 50 % kans om mk (kan ook van de eerste keer goed gaan), onzekerheid tot 20 weken (tot uitslag van VWP bekend is) en bevalling die 38u geduurt heeft en baby die niet ademde bij de geboorte. Ik heb het hier ontzettend moeilijk mee, want volgens mij als we ervoor zouden gaan, duurt het niet lang voor ik zwanger ben, is de eerste zwangerschap de goede, goed resultaat na VWP, en sowieso keuze voor keizersnede bespreekbaar met gyn. ik ben dolgelukkig met de kleine, maar ik mis gewoon iets. Ik blijf hopen op een wonder, en dat mijn ventje van gedacht zal veranderen.
Ook hier zal het bij 1 kindje blijven. Onze dochter is nu bijna 3 en we hebben in april de knoop doorgehakt. Heel in het kort, 3 miskramen, 1 eug, restweefsel, asherman en uiteindelijk slijmvlies wat zich niet op blijkt te bouwen, nooit dikker dan 4 mm ongeveer en bij mn laatste zwangerschap zelfs maar 2 mm bij 6 weken. Ik wil het mn kind niet aandoen, al dat verdriet en ellende en steeds maar bezig zijn met zwanger worden/blijven.
Happy, Dat lijkt me heel moeilijk zeg als je man en jij verschillen in hoe je je erover voelt. Kunnen jullie er met elkaar over praten? Gek is dat eigenlijk he? Dat het aan de ene kant onmogelijk lijkt om nog een kindje te krijgen maar aan de andere kant ook weer zo dichtbij... zoooo verwarrend. Ik heb bijvoorbeeld 's ochtends dat ik denk "het is ook wel goed zo, zo met zijn drietjes"en dan als ik 's avonds in bed lig en dan denken "Ik kan mijn dochter dit niet aandoen"en dan ben ik weer erg verdrietig. Er is geen pijl op te trekken en het lastige is dat je gewoon niet echt een echte keuze kan maken. Oh, jee, ik ben bang dat ik nu een foutje maak in de naam, maar volgens mij was het Zena toch? Wat erg meis, jij dus ook asherman..... hier ook. Onze dochter is van augustus 2008 en wordt dus bijna drie. Met tranen in mijn ogen lees ik je bericht, het raakt me omdat je verhaal zo lijkt op het mijne... alleen klink jij alsof jullie echt een besluit hebben genomen... dat moet een lange weg zijn geweest.... ik kan nog geen besluit nemen, maar doorgaan op deze manier kan ook niet. gekmakend dus eigenlijk.....
@vlinder, ja wij hebben echt de knoop doorgehakt. Sinds 2 mnd heb ik een implanon. Ik zou graag een tweede hebben gekregen, maar de miskramen zijn geestelijk zo slopend! En dan steeds weer complicaties erbij. Ik kon het echt niet meer opbrengen. Moet zeggen, het geeft veel rust hoor! Ik hoef niet meer te hopen. Hoop doet leven vond ik ook echt niet meer opgaan. Misschien herkenbaar? Maar t zijn geen makkelijke beslissingen. Daar gaan heel wat tranen overheen en je moet er ook wel echt aan toe zijn om die stap te zetten.
In januari ben ik bevallen van ons dochtertje. Dit meisje zal mijn enige kindje zijn, mijn vriend heeft nog 2 kinderen uit een vorige relatie. Ons gezin is compleet zo. Aan de ene kant vind ik het jammer aan de andere kant is het ook wel goed zo.
@vlindertje11, ja idd is erg lastige situatie, zeker omdat ik het echt niet van me kan afzetten, en ook wil ik dat mijn dochter later iemand heeft, heb er al nachten van gedroomd, en ventje wil er eigenlijk gewoon niet eens over babbelen, ik begrijp zijn redenen echt wel, maar ik denk echt dat ik met alles nu veel anders zal omgaan, ik heb van mijn zwangerschap door al die angst dat het misliep en door een bepaald persoon, niet echt kunnen genieten. En ik wil nog 1 keer zwanger zijn en gewoon genieten van dat kleine wonder in mijn buik. Voor jou nog veel succes met het overwegen, moet eens effe opzoeken wat asherman juist inhoud heb er al wel veel van gehoord maar weet niet wat het precies inhoud. @Zena, denk dat het moeilijk is om die keuze te maken, maar idd eenmaal je achter je beslissing staat dat het enorm veel rust brengt, ik ben daar gewoon een hele dag mee bezig en het slorpt al mijn energie op
Hai meiden, Wat fijn dat er toch wat reacties komen. En bijzonder dat we allemaal om verschillende redenen hier zo mee bezig zijn. Ik heb bewondering voor je Zena dat je dit besluit nu hebt kunnen nemen. Ik blijf me elke keer maar afvragen.... stel dat ik spijt krijg... stel dat ik net nog wat meer mijn best had gedaan? Ik vind het erg moeilijk om een besluit te nemen. Maar voel ook dat ik erg moe ben. Jij hebt ook Asherman dus je zal het procede wel kennen: Ben nu inmiddels 5 keer op de OK geopereerd en 4 keer poliklinisch.....Ik blijf me gewoon afvragen waar ligt de grens en wanneer stop je ermee? Ik heb een tijdje geleden een boek gelezen "Enig kind"via de bieb en ik moet zeggen dat dat me wel wat geruststelling heeft gegeven. Ook vind ik de reacties uit de omgeving soms erg lastig. Soms kom ik zomaar iemand tegen die bewust en vrijwillig voor 1 kind kiest en daar kan ik dan zo jaloers op zijn. Ik geloof dat ik jaloers ben op iedereen die een besluit durft te nemen hihihi gewoon omdat ik zo aan het dolen ben. Moet wel zeggen dat ik het erg fijn vind hier even met jullie over te kunnen kletsen! Zijn jullie ook aan het genieten van het zonnetje?Normaal ben ik op dinsdag aan het werk, maar ..... net vandaag een dagje vrij, heerlijk!