Ik vond de eerste maanden echt heerlijk, ze was een heel tevreden baby die goed sliep. Maar nu vind ik het echt zwaar en dat had ik echt niet gedacht, ik dacht dat het alleen maar makkelijker zou worden na die eerste maanden, maar ze is een ontzettend slechte slaper geworden, ze is soms ieder uur wakker. En ze weigert opeens de fles waardoor ze nog meer aan me gebonden is. Ik vind dit af en toe wel verstikkend. Ik vind bv geven heerlijk, maar kan de 'fles op vaste tijd'mama's wel eens benijden. Ik ben ook 24/7 met mijn dochter en ik ben echt haar alles, dit vond ik eerst geweldig en was goed voor mijn ego haha. Nu heb bij man al aangegeven dat ik nr. 2 wel meer aan hem zou overlaten. Ik heb mezelf dus ook echt leren kennen, in zware tijden kan ik best ongeduldig zijn en daar ben ik niet altijd trots op. Ik wilde ook altijd een groot gezin, ik wil dat nog steeds, maar ik ben er nog niet over uit of het wel zo verstandig is, ik vind 1 al zwaar, hoe moet dat met meer?
Het is nog mooier dan ik me had voorgesteld! Nu ben ik van nature wel een redelijk positief mens. Zal dus ook niet heel snel dingen zwaar of moeilijk vinden. Wat hierin ook wel mee weegt is dat onze dochter het beter doet dan alle artsen hadden voorspelt!
Eerlijk gezegd.. heb ik er nooit echt een beeld bij gehad.. Ja ik kreeg een baby en daar was ik me ook goed van bewust, maar je weet van tevoren niet hoe je baby is. Dan kan je maar beter geen beeld hebben dan een beeld wat erg vertekend blijkt te zijn. We hebben het gewoon op ons af laten komen en het is heerlijk! Uiteraard zijn er moeilijk momenten geweest, maar wij mogen echt niet klagen met ons mannetje.. Nooit een fles geweigerd, slaapt goed, eet goed.. heerlijk genieten!
Als nuchtere meid was ik van het ergste uit gegaan wat je maar kan treffen (zodat het alleen maar mee kan vallen) Nou dat doet het ook voor de volle 100% valt het ons mee. Ze is enorm makkelijk, flexibel en het mooiste van alles is dat ik weer helemaal verliefd ben. Maar dat kan ook niet anders dan met de mooiste en liefste dochter op deze aardbol
Ik ben heel blij met mijn mannetje maar ik heb het loodzwaar gehad de eerste maanden. Ik denk dat ik niet het type ben om thuis te blijven en dan is 6 maanden verlof wat lang. Maar ik ben ook een type dat erg moet wennen aan een nieuwe situatie. Ik voelde me wel eens een slechte moeder als ik al die verhalen las over liefde op het eerste gezicht na de bevalling. Ik heb op een donderwolk geleefd de eerste weken. Dat werd langzaam een grijze wolk en nu kan ik wel steeds meer genieten en is het af en toe heerlijk zonnig. Maar ik merk dat ik wel veel behoefte heb aan tijd voor mijzelf. Maar daarnaast voel ik mij wel completer met ons zoontje erbij. We zijn nu een gezinnetje en we zijn dol op elkaar. Ik zou het niet meer anders willen. De emoties (hormonen?) gaan alle kanten op, maar ik heb gelukkig een fantastische man die mij super opvangt. Hoe zwaar het ook is... we zijn toch al bezig voor een tweede
Ik vind het zo jammer dat er nog altijd een soort taboe rust op dit onderwerp, en met name dan over die eerste maanden, die zeker niet de makkelijkste zijn. Dat is ook de reden waarom ik dit onderwerp gestart ben. Je kan je soms zo alleen voelen die eerste maanden, worstelen met een soort schuldgevoel dat je niet constant op een roze wolk zit. Eigenlijk moet je het gewoon aanvaarden dat je moeilijke momenten hebt, dat je soms echt je kindje achter het behang zou willen plakken.
Wat fijn om te lezen dat er ook moeders zijn die het moederschap soms als zwaar ervaren! Ik ben nu zwanger van de tweede en soms bekruipt me wel eens het gevoel van 'het wordt nu nog drukker en nog minder tijd voor mezelf, hoe ga ik dat vinden?' En dat terwijl ik dolgelukkig ben dat er een tweede op komst is. Moet wel zeggen dat mijn hormonen deze zwangerschap erg opspelen en ik soms zelfs wat somber ben maar gelukkig weet ik dat de hormonen dan spreken dus neem ik het niet te serieus . Bij de eerste vond ik het einde van mijn verlof heel zwaar. Hij gedroeg zich voorbeeldig, kerngezond en sliep al snel door maar ik verveelde me dood thuis en hij sliep veel waardoor ik weken maar wat heb rondgehangen en mijn werk en mijn leven daaromheen erg miste. Vergeleken met wat sommigen hier meemaken peanuts natuurlijk, dat besef ik me heel goed, maar voor mijn voelde dat op dat moment zwaar. Nadat ik weer ben gaan werken, viel alles in balans; zorgen en ook mijn eigen leven weer wat terug en sindsdien verloopt het heerlijk! Die balans tussen zorg en werk is voor mij wel cruciaal, van alleen maar zorgen word ik echt niet gelukkig (ik voel me soms al een slechte moeder als ik het alleen maar denk want welke moeder wil nu niet altijd bij haar kindje zijn? Ik dus en hier durf ik het nu wel te zeggen ). Nu dus een tweede op komst, erg gelukkig en ook benieuwd wat de toekomst gaat brengen.. Het altijd zorgen, 24 uur per dag, valt me soms zwaar. Ik verlang soms naar even mezelf zijn in de zin dat ik eventjes aan niemand hoeft te denken en lekker met mijn kerel weer weg zou kunnen zonder steeds die zorg. Maar ik doe het niet omdat ik ons zoontje niet wil missen hahaha. Voordat ik ga bevallen, ga ik nog lekker even een weekendje met mijn vent weg, voor het eerst even met zijn tweeën om op te laden voor twee lieve kindjes om voor te zorgen! Ik kijk er enorm naar uit, zoals ik uitkijk naar het zien van de kleine die in mijn buik groeit. Voor mij gaat het allemaal om het vinden van de juiste balans en als die er is, ben ik zielsgelukkig met het ouderschap, ondanks dat het soms ook zwaar is en ik op die momenten het liefst wil wegrennen eventjes! Maar dat zeg ik dus meestal niet hardop want idd, daar rust nog steeds een enorm taboe op! Jammer eigenlijk want volgens mij is het heel normaal om die gevoelens af en toe te hebben! Misschien moet ik het ook maar eens gewon gaan uitspreken om het taboe te doorbreken .
Ik had een niet al te rozig beeld, door mijn werk in de kinderopvang weet ik hoe zwaar het is... En toch vond ik het erg heftig, vooral door het hele ziekenhuis gebeuren hier... Maar nu kan ik me niet anders voorstellen..ik hou zoveel van hem., Dus heftig, zwaar en een hele intense donderwolk, maar zou niet anders willen. Nu omgeven met zonnen en regenbogen.
Ik vind het heerlijk om moeder te zijn. Ik ben trots op mezelf hoe ik met haar doe, alsof het instinct is ook al weet je niet precies wat je doet, snap je! Er zijn ook momenten waarop ik denk: ik zou dit jaar wel een flinke reis willen maken of nu even lekker uit eten gaan als ik foto's van anderen zie op fb. Maar dan kijk ik naar mijn mooie meisje en dan denk ik dat komt wel weer een keer. Ook mijn sociale leventje is nu bijna niks, maar ik ben nogal van de 3 R'en en dat vind ik nu belangrijker dan een gezellig momentje. Ook al wordt zij nu makkelijker en kan dat ook veel sneller. Maar mocht zij niet lekker in d'r vel zitten, bel ik gerust af. Alles voor mijn meisje. Wat ik ook grappig vind is dat ik helemaal niet vies ben van haar poepjes en spuugjes, de net ook weer een golf over me heen. Ff doekje erover en weg...haha had ik nooit verwacht.
Ik voel me heel erg op mijn plaats als moeder. Ik heb ook altijd heel goed geweten hoe ik moest handelen. Het enige wat me tegenviel is hoe zwaar het werkelijk is voor je lichaam en hoe moe je kunt zijn als je vanaf je bevalling 3 keer per nacht op moet staan 6 maanden non stop zonder 1 keer doorslapen. ZZZzzzzZZZzzZZZZzzz....
Ja dat minder slapen valt me ook erg tegen. Af en toe dikke wallen hier. Ik was zo'n typetje rond 22.30 uur of later naar bed en dan tussen 8 en 10 uur rustig wakker worden in het weekend. Nu is het nonstop vroeg opstaan en mocht zij een keer later wakker worden, lig ik toch al wakker (nou ja, als een zombie met dikke ogen) te luisteren of ze al wakker wordt. En ze heeft veel gehuild toen ze 4 weken was, wat ik erg zwaar vond. Dat is tot nu toe het enige wat ik zwaar vond. Gelukkig geen zks opnames meegemaakt, want dat lijkt me echt heel zwaar en moeilijk en snap dan ook heel goed dat ik eigenlijk niet moet gaan zeuren over minder slaap
De eerste maanden zijn idd wel zwaarder geweest bij de oudste dan ik verwacht had. Ik wist wel dat een kind hebben niet allemaal rozegeur en maneschijn was maar schrok er toch wel van. Vooral die eerste weken! Hier in België beval je in het ziekenhuis, thuis bevallen kan hoor maar is hier eerder de uitzondering dan de regel. Je verblijft voor eerste kind 5 dagen daar maar was dat wel even pittig! Ik had een zware en lange bevalling gehad en een nacht niet geslapen daardoor. Na de bevalling dacht ik dus: 'oef en nu rust!' Hhaha niets was minder waar natuurlijk! Dan begint het pas. Dat is toch zo het enige waar ik me aan mispakt heb, dat je dan echt vertrokken bent voor maanden zonder slaap, direct na die zware bevalling. Ik dacht dat de baby in zo'n zaaltje met baby's samen terecht kwam, waar ze dan samen liggen, zeker 's nachts. Maar nee, er wordt nu aan roaming in gedaan, zoals dat heet, baby 24/24u bij je. En eigenlijk is het maar normaal ook he, je moet je kindje zoveel mogelijk bij je hebben om een band te krijgen en je wil die gewoon bij je hebben! Maar goed, in mijn geval was het die eerste nacht beter geweest denk ik,had ik een uur of 4 kunnen doorslapen. Zoontje had direct last van reflux, darmkrampjes, dronk slecht aan borst dus nog afkolven ook en ik had niet de tijd om ook maar even te slapen. Dat was borstvoeding, dan afgekolfde melk in speciaal flesje geven, zoontje troosten na de voeding en daarna nog een halfuur afkolven. Ik heb die dagen in het ziekenhuis dus niet geslapen. Maar dan ook echt niet! En overdag slapen ging ook niet want de hele ochtend door vanaf 7u was het de zoete inval: de vroedvrouw voor de verzorging van de baby, de vroedvrouw voor de verzorging van mij, de poetsdame, de gynaecoloog, de pediater, de kinesist, weer vroedvrouw, tussendoor dan zelf proberen eten en mijn zoontje voeden en sukkelen met de borstvoeding en weer afkolven enzovoort. En in de namiddag dan een hele stroom bezoek! Wat was ik blij dat ik terug thuis was, daar kon je tenminste een beetje zelf bepalen wat en hoe! Allen is het dan ook zwaarder aan ene kant omdat je het huishouden er ook bij hebt. Ik heb geen kraamhulp dus was het onmiddellijk allemaal voor mij. Ik denk er toch wel sterk aan, moest er ooit ene derde kindje komen, thuis te bevallen.
Kort samengevat: er zijn dingen die ik minder zwaar had verwacht (oudste kindje met reflux en darmkrampen is erg uitputtend, eerste maanden heel weinig geslapen en een huilbaby) maar aan de andere kant, hoe zwaar ook, je verdraagt het toch omdat het nu eenmaal om een hulpeloos klein wezentje gaat die je doodgraag ziet. Ik was ook gewoon van lang en veel te slapen. Manlief en ik grapten vaak dat onze hobby slapen was. We werken beiden in een ploegensysteem waardoor we soms erg weinig slaap hadden en vroeg opmoeten en 's nachts werken, dus vroeger profiteerden we er dan van als we thuis waren om dan lang uit te slapen ter compensatie. Nu slapen we (en ik nu nog minder door de komst van ons tweede zoontje (die wel minder huilt en geen reflux of dergelijke heeft! Maakt toch groot verschil hoor!) ) zo'n 5 à 6 uur per nacht. En we slagen er toch nog in te blijven functioneren. En een groot voordeel; was ik vroeger een slechte slaper (moeilijk in slaap raken, uren liggen piekeren), dan is dit nu tegenovergestelde, ik leg me neer en val soms al in slaap voor ik mijn kussen raak! We slapen dus korter maar wel veel beter en dieper.
Ik vind het veel zwaarder dan gedacht maar ook veel mooier dan gedacht . Dat er iets op de wereld is die je elke seconde zo blij kan maken . Dat je zo trots kan zijn , op de kleinste dingetjes . Het zo snel dubbel liggen , om de kleinste dingen . Dat kan alleen om je eigen kind ! Maar , het is ook een grote zorg . Ineens zoveel van een mensje houden en hem overal tegen willen beschermen . Hier ook medische dingen aan het begin KMA en verborgen reflux . En wat een grote zorg is het op het moment dat je nog niet weet wat het is . Die zorgen zijn natuurlijk uit pure liefde , maar dat vond ik best zwaar .