Hoihoi, Ik zou graag willen kletsen met mama's die een postnatale depressie hebben of hebben gehad. Na mijn borstvoeding ben ik mij slechter gaan voelen. Ik heb last van angst- en paniekaanvallen, vermoeidheid, lusteloosheid en overbezorgdheid t.o.v. mijn dochter. Momenteel slik ik antidepressiva en ben in therapie bij een psycholoog. Zij heeft pnd bij mij vastgesteld. Stukje bij beetje gaat het nu beter met me. Groetjes
Ja, helaas kan ik me bij je clubje aansluiten! Heb na de geboorte van de oudste last gehad van een pnd. Onze oudste wordt in december 3 en sinds 2 weken hebben we er een dochtertje bij. Op dit moment voel ik me goed. Hopelijk zet dit gevoel zich voort! Ik wilde niet accepteren dat ik ziek was (ben een gezonde jonge vrouw, heb een prachtig gezond kind op de wereld gezet, dus waarom nou zo'n rot gevoel...). Ik heb geen medicatie geslikt, maar door middel van gesprekken met een psycholoog ging het langzaam aan weer wat beter met me. Ook had / heb ik dat overbezorgde naar mijn dochter toe. Ik heb tijdens mijn zwangerschap van de tweede ervoor gezorgd dat ik nu verschillende instanties (huisarts, psycholoog, verloskundige enz.) achter de hand heb die van mijn situatie weten en me mee in de "gaten" houden. Maar hopelijk is dat deze keer niet nodig!! Liefs MaCi
hier nog 1 die het ook heeft gehad. bij me 2kind heb ik gekregen. gene medicatie gekregen maar flinke gesprekken gehad tot 4 keer in de week aan toe en nu 2 jaar verder gaat het super met me. moet wel opletten dat ik niet weer terug val in een depressie
@MaCi: Goed van je dat je nu instanties achter je hebt staan. Hopelijk gaat het goed. Bij mij was het ook te verwachten omdat ik het in mijn zwangerschap psychisch heel moeilijk had. Maar omdat het pas na drie maanden kwam, is het er toch nog onverwachts langzaam ingeslopen @Daantje86: hoi, jij ook hier Wat fijn dat het nu zo goed met je gaat en dat je het met gesprekken hebt opgelost. Heb morgen een tweede intake gesprek met de pscyhologe. Gelukkig klikt het wel tussen ons. Dus heb er vertrouwen in.
Ook ik kan me bij jullie aansluiten. Al na een week na de geboorte van mijn dochter merkte ik dat er iets niet goed was. Ik had helemaal geen gevoel bij haar en dat veranderde er langzaam in dat ik helemaal niks van haar moest weten. Ik had het liefste dat iemand haar had meegenomen. De verandering was voor mij zo groot dat ik er niet mee om kon gaan. Ik kreeg ook paniekaanvallen en huilde ongeveer de hele dag. Ik wilde niet alleen zijn met haar en had het gevoel de grootste fout van mijn leven te hebben gemaakt. Gelukkig had ik destijds een hele fijne huisarts, die ook doorhad dat er iets niet klopte. Ik heb ook medicatie gehad (Cipramil) en veel gesprekken bij de psycholoog. Nu, 2 jaar later gaat het heel goed met me, maar alles bij elkaar heb ik er ongeveer een jaar last van gehad. Ik vind het een van de meest heftige emoties die ik ooit gehad heb. Je verwacht het mooiste van de wereld en je krijgt het meest nare dat je op dat moment kan bedenken. Een ding is zeker, Pelikaantje, je komt er doorheen. Het gaat over, maar het is wel een lange en moeilijke weg. Het belangrijkste is dat je geduld hebt en heel veel vertrouwen erin dat het goedkomt.
@ pelikaantje ik ook hier idd, helaas wel. gelukkig geen last meer nu almerk ik wel soms dat ik er last van heb gehad hoor nu 2 jaar erna. je blijft gevoelig daarna voor depressie's. @ivka76 je moet idd vertrouwen en geduld hebben
@Ivka76: wat fijn dat het nu goed met je gaat. Hier gaat het ook weer beter. Wat jij hebt gehad geen gevoel bij je dochter, is bij mij juist het tegenovergestelde. Ben juist heel gehecht aan haar en overbezorgd, dat ik het heel moeilijk vind om zonder haar te zijn. @Daantje86: het is mij ook een punt waar ik overgevoelig voor ben. In het verleden heb ik al last gehad van angst- en paniekaanvallen. Daarnaast ben ik heel gevoelig voor hormonen.
Ik ben ook erg blij dat ik het achter de rug heb en ik wil het ook nooit meer meemaken. Voor mij is het één van de redenen waarom ik geen tweede kindje meer wil. Ik durf het gewoon niet aan. Ik weet nu hoe gevoelig ik ben voor die hormonenstorm en ben bang dat het nog een keer kan gebeuren. Hoe is het eigenlijk bij jullie met de omgeving? Hoe ging je vriend/ man ermee om? En je ouders? Mijn vriend is een vrij nuchter persoon, dus hij liet zich niet meeslepen en deed gewoon alle noodzakelijke dingen die met een baby moeten gebeuren. Hij deed een groot deel van de verzorging en probeerde mij zover te krijgen dat ik ook weer leuke dingen voor mezelf ging doen. Verder is mijn ervaring dat de vrouwelijke kant van de familie het wel begreep en de mannelijke niet echt. Hormonen? Wat zijn dat voor dingen? Op mijn werk had ik ook veel begrip. Ik heb alle tijd gehad om het werk langzaam op te bouwen. Hoe is dat bij jullie gegaan? Wat ik nog meer ervaren heb is, als je er dieper op ingaat met andere moeders, die geen pnd hebben gehad, ook zij de eerste maanden toch wel als heel zwaar hebben ervaren. Die roze wolk heb ik eigenlijk bij niemand echt van gehoord.
@ Pelikaantje: Dat overbezorgde en dat gehechte aan je dochter dat heb ik ook. Nu nog steeds... Alleen mijn moeder of onze gastouder "mag" oppassen op haar. Bij hen durf ik haar met een gerust hart achter te laten. @ Ivka: Kan me helemaal voorstellen dat je die angst hebt om dit weer mee te zullen gaan maken als je voor een tweede kindje zou gaan. En ook dat je daarom ook geen tweede meer wil. Heb zelf ook enorm in dubio gestaan. Je vraagt hoe mijn omgeving ermee omging: Mijn man: met heel veel geduld en steun. Nam ook veel van me over. Snap soms nog niet waar hij de energie vandaan haalde... Mijn ouders zijn altijd van: "Hup schouders eronder en doorgaan". Hier kon ik niet mijn verhaal kwijt. Ze wilden het wel begrijpen, maar konden / kunnen het niet. Nu pas merk ik dat mijn moeder er meer voor open staat. Alleen krijg ik nog steeds opmerkingen waarbij ik denk: Laat ook maar... En bij de meeste vrienden / vriendinnen hoefde ik ook niet met mijn verhaal aan te komen. Als ik mijn hart luchtte, kreeg ik opmerkingen terug waarvan ik merkte dat ze het niet begrepen. Dus dan vertel je een volgende keer maar niets meer. Ik werk in de psychiatrie en met mijn collega's (waarvan ik enkele als vrienden kan beschouwen) kon / kan ik er heel goed over praten. Deze hebben echt begrip en een luisterend oor. Hier kon ik dus mijn ei echt kwijt. Ben therapeutisch begonnen met werken en het zo langzaam uitgebreid. Kreeg dus ook alle tijd. En inderdaad als je met vrouwen spreekt over de roze wolk, is er maar een enkeling die de periode na de bevalling ook echt zo heeft ervaren!
met me man kon ik er goed over praten. hij is zelf mee gegaan met me gesprekken. familie deed wisseld erover