Ohw dat laatste lijkt mij idd lastig met jouw beroep. Ik heken het wel, ik zie ook veel details en vergeet dan vaak de rest. Was als kind ook altijd snel verdwaald omdat ik weer eens niet oplette enzo. Het alles willen snappen herken ik ook heel erg, maar gelukkig heb ik dat wel een beetje in kunnen dimmen. Met mijn familie is dat ook een behoorlijk punt wat mij enorm veel energie kost. Maar nu probeer ik heel vaak gelijk aan wat anders te denken als dat er weer eens tegenstrijdige dingen gezegd worden want ik weet dat ik hun toch niet kan begrijpen. Op andere plekken kan ik mij er niet vanaf zetten en dan probeer ik wel het onderste uit de kan te krijgen wat soms best frustrerend is.
Cliënten en hun verwanten weten dit niet en heb ook nog nooit opmerking gehad over mijn functioneren. Ik moet alleen zelf dubbel zo hard werken om me te blijven concentreren/compenseren. Ben blij dat ik na iedere afspraak weer de auto in stap op weg naar de volgende afspraak, even mijn hoofd weer leeg maken.
Dat kan ik mij voorstellen. Wel fijn dat je die mogelijkheid hebt om tussendoor je hoofd leeg te maken, al is het onderweg naar de volgende client.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het zit met medicatie bij ASS.. Ik hoor van sommige dat je om medicatie kunt vragen om de drukte in je hoofd te temmen zeg maar.. Ik ben geen voorstander van medicatie indien echt noodzakelijk, maar mocht het een optie zijn zou ik het wel graag willen uitzoeken op voorhand omdat bij mij de chaos zeker in huis voor 'problemen' zorgt.
Hey Vica86, Ten eerste nog bedankt voor je antwoord. Medicatie kan helpen ja. Je kunt het altijd een paar maanden proberen en kijken of je blij bent met het resultaat toch? Je zou kunnen aangeven bij je psych of dokter dat je graag iets wilt om wat meer rust te krijgen geestelijk omdat het voor stres zorgt en dan kijken hun gewoon welk medicijn bij je past. Ik heb er zelf slechte ervaringen mee, maar zat mensen voelen zich er juist goed bij. Het is altijd het proberen waard denk ik zo.
Hier nog niet zwanger, maar wel ASS - autisme. Daarnaast nog een nest andere medische problemen. Ik heb al 8 jaar een relatie met een "normale" partner. Ik weet het nu officieel een jaar of 4, maar eigenlijk al van mijn 14de (ik ben 29). 4 jaar geleden had ik echt hulp nodig in mijn zoektocht naar werk en ik kon daar geen stap in vooruit zonder officiële diagnose. Bij mij is het vermoedelijk overgeërfd van mijn vader. Die heeft geen diagnose en zal er ook nooit één hebben (hij ziet de problemen zelf niet), maar mijn moeder herkent héél véél van mij in hem. Hoe gaan jullie ermee om dat jullie jullie handicap kunnen doorgeven aan jullie kinderen? Want dat is onder andere iets dat mij tegenhoudt om kinderen op de wereld te zetten. Ik heb autisme met "normale begaafdheid", maar wat als mijn kinderen mijn autisme in een zwaardere vorm erven? En kan ik dat zelf wel aan? Ten eerste al het omgaan met hun autisme. En daarnaast ook weten dat ik het hen heb aangedaan! Bovendien zijn er dus al mijn andere medische problemen. Ik zou moeten stoppen met mijn anti-epileptica, wat er weer voor zou zorgen dat mijn epilepsie mogelijk terugkeert (ik heb het nu al een paar jaar onder controle met medicatie). Ik heb een hersentrombose gehad op mijn 22, dus qua bloed moet ik ook gevolgd worden. En ik heb een hartoperatie gehad toen ik 5 maanden oud was. Kennelijk kan ik heel die zwik dan ook nog es doorgeven aan mijn kinderen! Bovendien is mijn netwerk rond mij om op terug te vallen niet echt groot. Mijn schoonouders zijn te oud, mijn ouders wonen te ver en vrienden heb ik nauwelijks. Ik heb een fantastische verloofde, maar die moet ook werken. (Ikzelf werk om medische redenen halftijds - 19 uur. Ik word gek van alleen maar thuis te zitten.) Ik hoor over autisme overigens altijd maar mannen spreken. Ongeveer 4 op 5 mensen met ASS is man. Fijn dat hier dus toch wat vrouwen zitten ... Alé ja, fijn is een beetje dubbel, want het blijft een rothandicap.
Hier overigens vooral problemen qua het sociale, mondelinge communicatie en controle. Ik kan eindeloze voorbeelden geven. Ik kan bijvoorbeeld perfect hier schrijven (en ik schrijf zelfs graag), maar laat mij het niet mondeling uitleggen, want da's een ramp! Zeker bij mensen die ik niet ken. Ik kan mij ook niet verkopen, sollicitaties zijn dus echt een nachtmerrie voor mij. Ik weiger winkels binnen te gaan met maar 1 verkoopster. Grote ketens geen probleem. Maar een kleine winkel en maar 1 verkoopster, die krijg ik echt niet van mijn lijf! En dat haat ik, want ik wil zelf rustig kunnen rondzien, zonder allerlei dingen aangesmeerd te krijgen. Af en toe lukt het om mijn vriend of mijn moeder mee te nemen, maar af en toe ren ik ook gewoon quasi gillend buiten als verkoopsters zich willen moeien. Mijn vriend poetst graag, maar ik haat het als ik mijn spullen nadien niet meer terugvind omdat hij ze "heeft opgeruimd". Als ik dus iets hoor van "poetsen" bij hem, word ik kwaad. Hij bedoelt het lief, maar ik wil daar echt zelf controle over houden. Een feestzaal vinden voor ons huwelijk was een nachtmerrie, want dan loop ik weer vast op mijn mondelinge communicatie. En uit handen geven aan mijn moeder ofzo doe ik echt wel niet, want dan doet zij haar eigen zin. Met de versiering mag zij en mijn zus bijvoorbeeld wel haar zin doen, want daar ken ik toch niks vanaf en dan moet ik daar tenminste al niet over lopen stressen. De volgende stap gaan hier de huwelijksringen zijn, maar dat gaat ook weer een nightmare worden want er zijn véél te véél soorten en ik zou niet weten wat ik zelf wil. En zomaar een juwelierszaak binnenstappen en daar iets aangesmeerd krijgen met bijhorende rekening, daar heb ik geen zin in. Voor de goede orde: Vriend heeft mij vorig jaar ten huwelijk gevraagd. Ik wil echt wel graag trouwen met hem, maar moet dat echt allemaal zo ingewikkeld zijn en zoveel lastige keuzes betreffen? Naar de buitenwereld toe lijk ik overigens "perfect normaal". Ik draag dan ook meestal mijn masker. Mensen die mij maar vaag kennen, zien mijn autisme niet echt. Mijn vriend wist het van in begin en zelfs voor we iets begonnen, maar de eerste tijd merkte hij ook maar weinig. Af en toe word ik daar ook wel kwaad om. Als ik tegen beste vriendin - een meisje dat ik intussen al 26 jaar ken - vertel dat ik echt wel troubles heb door mijn autisme, dan wil zij dat niet zien. Die term "autisme" is volgens haar maar om er een naam op te kleven en nogal in de mode ... En ik ben toch helemaal niet zo abnormaal? Fijn compliment langs de ene kant, maar langs de andere kant beseft ze echt niet (en velen beseffen dat niet) hoeveel moeite het mij kost om "niet abnormaal te lijken". Mijn zwaarste periode een paar jaar geleden heeft ze "gelukkig" niet te hard meegemaakt. Worsteling met een angststoornis, met mijn epilepsie, met mijn diagnose, met een depressie, ... net op een moment dat zij nauwelijks tijd had door werk, partner, kind, ... Ze is zowat mijn enigste vriendin en we hebben samen echt wel al jaren plezier, dus ik vergeef het haar ook wel ... Maar toch. Die angststoornis kan ik mij overigens al herinneren sinds mijn 12 à 13, maar is des te heviger teruggekomen toen mijn epilepsie terug opkwam 5 jaar geleden. Ondertussen zit ze gelukkig terug in "sluimerstand", maar zo maar buitenlopen op straat zonder echt doel zal ik bijvoorbeeld niet doen. En als ik alleen op straat loop is er bijna continu die angst van "er zal toch niks gebeuren" (een aanval). Naast mijn hoogtevrees en andere angsten en stresstoestanden dus. Zowel mijn epilepsie als mijn ASS als mijn angststoornis hangen nogal aan elkaar. Ik ben bovendien op school jarenlang gepest en genegeerd, dus bij mensen die mij een beetje raar aankijken of lachen hebben ik altijd iets van "Wat denken ze van mij?" en "Zijn ze weer met mij aan 't spotten of mij aan 't uitlachen?". En dan schrikken ze dat ik niet zomaar op mensen afstap ... En dat je eerst een betonnen muur moet zien afgebroken te krijgen, vooraleer je "echt" tot bij mij raakt.
Ik herken heel veel maar heb sinds april de diagnose ADD. Ik heb zeer waarschijnlijk ook een hoog IQ en dat maakt dat een diagnose zo lang op zich heeft laten wachten. Soms twijfel ik of er toch geen sprake is van ASS met veel aangeleerde skills. Ik heb veel moeite met prikkels en plotselinge veranderingen. Ook kan ik er niet tegen als ik niet weet waar ik aan toe ben (bv. vriend zegt met D. boodschappen te gaan doen maar zit nog 10 min. op de bank omdat D. nog zo lief speelt, daar word ik pisnijdig van). Als ik opruim moet alles schoon zijn wat er vaak toe leidt dat in 1 hoek alle hoekjes en gaatjes gepoetst zijn maar de rest nog een rommeltje is. Bij het afwassen moet alles in een bepaalde volgorde staan en voorgespoeld zijn anders kan ik niet afwassen... op sociaal vlak heb ik altijd ook wat moeilijkheden gehad. Als kind vond ik nauwelijks aansluiting en tegenwoordig voelt het nog steeds aangeleerd hoewel ik we graag sociaal contact heb. Een gesprek gaat volgens een bepaald patroon met bijbehorende vragen. (Ik zeg iets, de ander reageert, ik reageer terug. Heb ik voldoende interesse getoond in de ander? Praat ik teveel over mezelf of heeft de ander zijn zegje ook kunnen doen? Doodvermoeiend) Ik weet nog dat ik mezelf dat als 18jarige heb aangeleerd en dat mijn tante naderhand tegen mijn moeder zei dat ik zo'n leuke jongvolwassene was geworden. Natuurlijk past dat ook bij die leeftijd maar het is na 6 jaar nog steeds geen natuurlijk gedrag geworden. Op zich maakt het me me weinig uit of er nu ADD of ASS in het spel is, ik kan me goed redden maar heb wel vaak het idee dat ik de wereld niet goed begrijp en dat is ook wat mijn vriend ziet en wat hem zorgen baart. Ik ben snel moe en overprikkeld en maak me zorgen over de toekomst. Ik heb nog nooit een baan kunnen vasthouden, houd het niet vol. Het gaat te goed om hulp te krijgen en ik l*l elke psych onder tafel en praat mijn eigen problemen weg. Ik krijg wel medicatie en dat helpt om de dag onder controle te krijgen maar de volgende dag moet ik het wiel weer opnieuw uitvinden, ik krijg geen grip op de enorme hoeveelheid dingen om me heen.
@kaboutermeis: zal zo in de bus eens googlen..maar toevallig vond ik vandeweek een artikel over vrouwen met autisme en dat dat toch vaker voorkwam dan gedacht. Alleen compenseren/maskeren vrouwen het kennelijk beter... Nu even rennen.... :
Wat betreft de ringen... Bij ons in de stad (rotterdam) zit een juwelier met een etalage vol trouwringen. En niet onbelangrijk... De prijzen staan erbij en hij is heel betaalbaar. Ik wilde perse goud omdat zilver altijd spontaan zwart wordt. Erg jammer want ik vind zilver wel veel mooier. Nu voor een heel betaalbaar bedrag witgoud. Helemaal happy
Iemand vroeg waarom diagnose op latere leeftijd handig is; vanwege het feit dat behandelvormen van psychische klachten dan anders is. Voor vrouwen gaat autisme vaak toch gepaard met angst, en andere stoornissen of dingen. Deze dingen moeten anders aangepakt worden bij iemand die autistisch is, of b.v. een borderline stoornis zou hebben. Volgens mijn psychiater is de kans groot dat sommige autisten toch hun een goed aantal jaar een steuntje in de rug kunnen gebruiken, en dan niet omdat ze niet intelligent genoeg zijn (vaak gaat het namelijk gepaard met hoog/gemiddelde intelligentie), maar omdat ze genoeg drempels in het leven ondervinden.
Ik wist het natuurlijk nog niet voordat de kinderen kwamen, maar ik denk niet dat het mij zou hebben tegengehouden. Inmiddels ben ik alleenstaand en heb nauwelijks een vangnet om op terug te vallen. Nu pas merk ik hoe zwaar het is met deze beperking en sindsdien ben ik dus ook achter de onderzoeken aan gegaan. Ik denk dat als je het zelf hebt en je hebt het doorgegeven aan je kinderen dat je er ook meer in kan begeleiden, beter uitleggen.. Maar of dat echt zo is weet ik niet. Wel is het goed om na te denken of je alle onvoorspelbaarheden van kinderen aan kan. Dat is bijv een heel zwaar punt hier. Maar ik heb er nooit spijt van gehad hoor, ben supergelukkig met mijn kinderen. Met werk heb ik er achteraf ook altijd last van gehad. Bijna elke langdurige fulltime baan zorgde ervoor dat ik overspannen thuis belande. Ik heb veel tijdelijke banen aangenomen en dat ging opzich prima, maar de langdurige zorgde echt voor problemen. Ik hoop hier ook meer begeleiding in te krijgen. Parttime gaan werken is voor mij voorlopig ook de enige optie. Ik ben nu 2 ochtenden bezig met dagbesteding en vanaf volgende week een 3e ochtend erbij. Dit valt mij nu al heel zwaar want ik heb geen energie meer voor het huishouden, maar uiteindelijk zal het wel beter gaan. Autisme bij vrouwen is ook moeilijker vast te stellen dan bij mannen. Vrouwen zijn over het algemeen beter in staat om zich aan te passen en hierdoor valt het minder snel op.
@Laravelk, hier stellen ze nauwelijks nog de diagnose ADD omdat het zoveel op ASS lijkt. @Kaboutermeis, die angststoornis herken ik. Ik kan ook niet zomaar tegen mensen ingaan, verkopers ofzo en ga dan het liefste gelijk weer naar buiten. Shoppen doe ik dus ook liever niet alleen. Ik ben ook geneigd om binnen te blijven om zo geen vreemde mensen tegen te komen. Ik woon in een flat van 10 hoog en je wordt van alle kanten aangestaart, dat kan ik echt niet hebben. Daarnaast heb ik nog veel meer angsten zoals hoogtevrees, belangst, enorm bang in het donker, continu angst voor inbrekers en nog veel meer.. Knettergek word ik ervan. En hier ook steeds mensen die zeggen dat iedereen wel autistisch is omdat iedereen wel 1 van die symptomen heeft. Dat het idd een mode ding is en dat het eigenlijk niks voorsteld. Ik weet dat het puur onwetendheid is van hun, maar ik kan mij er wel echt aan ergeren.
@Vica wat het ook is, het is vervelend en goede begeleiding heb ik nog niet gevonden. Het probleem is dat ik het allemaal zelf ook wel kan bedenken maar dat verandert niets aan het gevoel.
Hoe doe je dat dan eigenlijk met je kinderen Vica? Wat doe je in een situatie als je dan overprikkeld raakt en toch verplichtingen buiten de deur hebt?
Dat heb ik ook hoor. Ik kan het prima allemaal zelf bedenken, maar toch komt het niet goed tot uitwerking.. Heel vreemd. Ik hoop dat ik daar hulp mee kan krijgen. Ik krijg thuisbegeleiding van het Riwis, dat is een organisatie die hier het begeleid wonen ook regelt. Ook stichting MEE zou je kunnen vragen. Die kunnen veel hulp bieden bij ASS.