Mag ik even inbreken en zeggen dat ik enorm veel respect voor jullie heb? Ik weet dat het een situatie is waarmee je wel moet leren leven maar jullie doen het toch maar! Veel plezier met dit topic en hoop dat jullie veel steun aan elkaar zullen hebben maar daar ben ik eigenlijk wel van overtuigd... Ik breek weer uit
Haha... wat kunnen vrouwen raar worden he tijdens de bevalling. Maar na 3 dagen weeen kan je volgens mij ook echt niet goed meer nadenken. Dan vallen die 9 uur van mij nog wel mee Het enige wat mijn man kon doen was keihard met zijn vuisten in mijn rug duwen tijdens een wee (voortdurend dus) en dan riep ik nog steeds dat het harder moest! Wat zal hij een spierpijn hebben gehad, die arme schat Dank je wel Monkeylove: lief!
@ Pluk Dat was pas echt een zwangere buik! Dat je nog rechtop kon blijven staan Hier duurde mijn bevalling 16 uur, maar ook hier wat afgevloekt hoor... Vooral een stagiaire Die was mij steeds aan het vertellen dat ik het goed deed en mee moest puffen... Maar hoeveel pijn ik ook had op dat moment, ik was nog steeds erg bijdehand dus vroeg haar of ze ook al kinderen had, haar antwoord was nee, dus toen zei ik: "dan hoef je mij ook niks te vertellen"! Ze heeft daarna alleen maar lief gezeten en toegekeken Ik ben trouwens bevallen met 41wk 3dg. 's Ochtends om half 8 begon het (op mijn eigen verjaardag!) om half 6 zaten we in het zkh, om half 11 had ik volledige ontsluiting en Joris is om 01:35 uur met de vacuumpomp op de wereld getrokken...! Dus hier altijd 2 dagen feest achtereen
Bevallende vrouwen zijn monsters Ook bijzonder dat het begint op je eigen verjaardag! Dat is nog eens een cadeau! Vraagje: werken jullie op dit moment? Ik zit sinds mijn zwangerschapsverlof in de ziektewet en aan het eind van het jaar word ik gekeurd (is versneld in werking gezet omdat de arbo het onzin vindt om eerst 2 jaar in de ziektewet te zitten voor iets wat toch niet meer weggaat). Ik werkte 28 uur, maar dat zal volgens de arbo nooit meer gehaald worden (ik weet zelf ook wel dat ik dit niet meer kan), maar ik ben heel benieuwd hoeveel uur ik dan wel mag gaan werken. Zijn jullie gekeurd en hoe is dat gegaan en wat kan/mag je nog wel en wat niet? En wat deed je voor werk? Ik was leidinggevende aan een team jongerenwerkers, maar dat wordt hem niet meer. Als ik weer ga werken ga ik me bezig houden met beleid en ontwikkeling, waardoor ik flexibeler ben in het tijdstip van werken en eventueel zelfs thuis kan werken (ik heb een superbaas die heel goed met mij meedenkt).
Ik was bejaardenverzorgster toen ik de diagnose kreeg (zat in de ziektewet) en werkte bij een klein bejaardenhuis. Samen met mijn toenmalige manager en de uwv ben ik een opleiding tot receptioniste gaan doen. (ging me heel makkelijk af allemaal mavo niveau vakken en die had ik dus al gehad ) Ik kon daar dus achter de receptie werken voor 16 uur. Dit een paar jaar volgehouden en toen na 2 jaar ziektewet en gedeeltelijk werken (6 uurtjes) opnieuw gekeurd en volledig afgekeurd. Maar ik wilde zo graag die 6 uurtjes blijven werken en dat mocht en de wao werd terug gezet naar 65% tot 80%. (achteraf bleek dit mijn grootste fout te zijn geweest). Ben gaan revalideren omdat ik heel slecht liep (loop nu met een kruk) en zwanger geraakt. Na het verlof en alle opgemaakte vakantiedagen in jan 2007 weer begonnen met werken. In mei 2007 was er een nieuwe schub (aanval) en ditmaal was mijn gehoor aan de beurt. In oktober dat jaar bleek dat de schade blijvend was en ook niet te revalideren. Door de beschadiging komen alle geluiden dus even hard binnen waardoor ik dus met heel veel moeite er 1 uit kan filteren. Tot aan januari 08 hoorde ik totaal niets van mijn werk (inmiddels 2x gefuseerd dus een heel groot bedrijf geworden). Toen plotsling een brief met uitnodiging tot een gesprek, tijdens dat gesprek (met een mij totaal onbekend persoon) werd er mij verteld dat als ik niet meer kon werken ik mijn ontslagpapieren kon ondertekenen. Ik zou dan volgens hun 100% wao krijgen want hun hadden al overlegd met het UWV. Een maal thuis (het duurt gewoon wat langer voordat ik dingen 'snap') vond ik het wel raar en heb ik zelf contact opgenomen met het UWV. Die bleken dus helemaal niets te weten en vonden het ook een hele rare procedure. Ik heb toen zelf een herkeuring aangevraagt en geen papieren ondertekend. Dit tot grote woede van de betreffende mw. Vanaf dat moment ben ik nooit meer alleen naar een gesprek geweest en is Jan altijd meegegaan. Uiteindelijk ben ik op 1 april 08 gekeurd en 100% afgekeurd. Maar het duurt altijd een week of 8 voordat je de uitslag krijgt. In die uitslag stond dus ook dat de werkgever ingelicht was (zelfs nog eerder dan mij). Toch wilden ze nog een gesprek en wij zijn netjes gegaan. Toen wilde ze weten wat er precies in het gesprek gezegd was en toen ik vertelde dat ze niet meer hoefde te weten dan dat het een voor mij fijn gesprek was werd ze een beetje pissig. Uiteindelijk heeft Jan een einde aan het gesprek gemaakt (terwijl ik in tranen was) en gezegd dat het voor haar maar haar werk was wat ze helaas erg beroerd deed maar dat het voor ons ons leven was. We zijn weg gegaan en ik heb nooit meer wat van ze gehoort. Zoo wat een lap (sorry) De keuringen zelf zijn bij mij altijd heel vlot, gezellig en duidelijk verlopen, de keuringsarts zei zelf dat ik erg duidelijk was in mijn beschrijvingen, ik heb altijd toestemming gegeven om eventueele gegevens bij mijn neurologe op te kunnen vragen. Maar misschien had ik mazzel en ben de juiste artsen tegen het lijf gelopen (je hebt wel steeds anderen als je keuring weer bijgesteld moet worden). Groetjes Anita ps Monkeylove bedankt
Ha Pluk, wat een vervelend verhaal vanuit je werkgever zeg! Ik werk zelf ook erg graag, maar ben bang dat ik voor een flink deel word afgekeurd . Maar als ik het goed begrijp is het niet handig om je afkeuring voor een deel terug te draaien als je dat zelf zou willen? Ik vind het heel spannend (en frustrerend, want ik had niet echt voor ogen om op mijn 31e al afgekeurd te worden), maar ik laat het maar even over mij heenkomen. Gelukkig heb ik nog een ander (nog veel groter) doel dan werk: mij prachtige gezinnetje) Ben een beetje kort van stof vandaag, maar ik ben erg verkouden en dat trekt behoorlijk wat energie weg (en ik heb er al zo lekker veel van ) Groetjes, Leontien
Hi, Ik ben Elle en ik heb reuma. Gelukkig vallen mijn klachten erg mee en heb ik een goeie zwangerschap gehad en het lijkt erop dat ik weinig extra schade heb opgelopen. Het tillen van mijn (zware) kindje valt me wel zwaar maar ach.. Ik ga binnenkort even echt goed lezen en reageren maar wilde me in ieder geval even voorstellen. Oja Conny... 27 oktober is een geweldige dag om geboren te worden! Dat is mijn verjaardag! groetjes, Elle
Elle wees welkom meid (even gewoon aannemende dat je een meid bent ) Mijn zus is een paar maanden geleden gediagnoseerd met Reuma, ze woont trouwens in amerika en ze zijn nu druk bezig met het zoeken naar med die haar wat kunnen verlichten. (de pijn bedoel is ) Nee in mijn geval is dat niet wijs gebleken, als ik toen gewoon die 100% had geaccepteerd was er mij (achteraf) een hoop stress bespaard gebleven (met de daarbij behorende verergering van de ms). Daarbij loop je natuurlijk het risico dat als het toch niet meer gaat je herkeurd moet worden door een andere arts om het weer 100% te krijgen. En je hebt geen garantie dat die arts er net zo over denkt dan de vorige arts. Elle hier soms ook moeite met het beuren van de kleine (14 kilo wegende) man. Vooral de trap op en natuurlijk is dat iets wat hij wel kan maar vaak weigert . Tja ze weten natuurlijk feiloos de vinger op de zere plek te leggen die monsters Groetjes Anita
Hoi Elle, welkom bij ons kluppie! Fijn dat je een goede zwangerschap hebt gehad en dat het goed met je gaat. En wat het tillen betreft: volgens mij is dat voor ons allemaal wel lastig. Ik heb zelf til en draagles gehad op het revalidatiecentrum (gewoon met Fenne zelf, ze vond het helemaal leuk) en daar heb ik wel hele goede tips meegekregen. Dus mocht het echt heel zwaar worden dan zou ik zeken een keertje naar een ergotherapeut gaan als ik jou was. Nu is Fenne nog maar een kilootje of 8, dus ik moet nog even niet denken aan het dubbele, volgens mij moet ik dan weer nieuwe tips hebben haha Pluk: Bedankt voor je verhaal, weet ik in ieder geval wat ik niet moet doen . Want stress en ms....
Welkom Elle! Hier was ik verzorgende IG bij de thuiszorg. Werkte net daar en toen werd ik zwanger, dus 9 dagen na de geboorte van Joris werd mijn contract niet verlengd. Maar ik werd al 2 weken na de bevalling ziek, dus zit sinds de bevalling eigenlijk al in de ziektewet. Nu dus al 1,5 jaar! Hoe nu verder is maar even de vraag. Ligt er helemaal aan hoe het gaat verlopen met mijn ziekteproces! Als na de operatie ook alle klachten verdwijnen, waaronder moeheid en vaak gewrichtspijn kan ik weer aan het werk, maar als zo'n klachten blijven zou ik niet weten wat ik moet doen! Plof al vaak doodmoe op de bank als Joris om 7 in bed ligt en daarbij ga ik vaak een uurtje slapen in de middag als Joris slaapt. Als de klachten zo blijven zou ik niet weten waar ik de energie vandaan moet halen om te werken + de dingen die ik nu al moet doen (huishouden en Joris, en uiteraard mijn vriend tevreden houden ) Dus hier is het echt afwachten hoe verder! @ Pluk -> idd, wat een ellende zeg! Zelf vragen voor procenten minder zodat je kan blijven werken wat alleen maar in je eigen nadeel heeft gewerkt! Daar moeten ze eigenlijk toch superblij om zijn? Iemand die volledig afgekeurd word en toch wilt blijven werken! Ze willen de mensen toch aan het werk houden? Gelukkig is die ellende nu achter de rug met werk... Maar ja, neemt helaas de ellende van de ziekte niet weg!
inbraak wat een goed topic! ik denk dat jullie veel aan elkaar kunnen hebben! zelf heb ik prikkelbaar darmsyndroom, zeer pijnlijk en chronisch, maar lang niet zo erg als jullie ziekten. ik heb bewondering voor jullie! zet 'm op! groetjes, Arri uitbraak
Minimuisje ik was dus net begonnen met de bijscholing tot IG-er toen ik de uitslag kreeg. Die altijd en eeuwige vermoeidheid is inderdaad kloten, hoe vaak ik wel niet gehoord heb van mijn moeder dat ik me niet aan moest stellen en dat ik geen 80 was , maar ja toen wisten we ook nog niet dat ik MS had. En later nog een keer zo'n leuke collega die wist te melden dat ik me er nu maar eens een keertje overheen moest zetten. Maar goed moeheid is ook zo moeilijk te begrijpen als je het zelf niet hebt gehad. 's avonds moe naar bed gaan om 8 uur en de volgende morgen om 10 uur opstaan en je zo mogelijk nog moeier voelen . Ook hier ben ik vaak blij dat Kylian 's avonds in bed ligt, gelukkig voelt jan zulke dingen vrij goed aan. Zoals gisterenavond en is meteen na het eten met Kylian naar de Karwei en de Gamma geweest zodat ik even helemaal alleen de afwas kon doen (vreemd genoeg had ik vroeger een hekel aan de afwas terwijl ik net nu ontspannend vind ) O en omdat Jan nog wel eens naar een concert wil gaan hebben mijn schoonzus en ik op 8 november een dagtoch naar de kreadoe besproken. Betekend wel in een bus zitten ( krijg ik vaak kramp in mijn benen van) en veel lopen (maar ik neem mijn kruk lekker mee) en dus waarschijnlijk een hele week ervan bijkomen. Groetjes Anita
Ha meiden, Hier ook iemand die continu aan het worstelen is met vermoeidheid. En het valt inderdaad bijna niet uit te leggen aan iemand die niet weet wat 'echt moe' zijn is. Als je een nachtje goed slaapt dan moet je de volgende dag toch weer aardig opgeknapt zijn? Soms wel ja, maar soms moet ik inderdaad dagen bijkomen van iets wat voor een ander heel normaal is (een verjaardag bijvoorbeeld). Gelukkig heb ik veel begrip vanuit mijn omgeving en mensen die er een oordeel over hebben kunnen de pot op (zo ver ben ik gelukkig inmiddels). Ik heb de diagnose pas 2 jaar, maar er zijn wel een aantal puzzelstukjes op zijn plek gevallen van klachten van jaren terug. Zo heb ik in het verleden regelmatig periodes meegemaakt dat ik ook zooooo moe was. De dokter kon nooit wat vinden, dus moest ik maar even rustig aan doen. Nu weet ik bijna zeker dat de MS toen al voorzichtig om een hoekje aan het kijken was. Pluk: lijkt me leuk 'creadoe' ben zelf ook wel een creabea. Maar met 2 dagen revalideren in de week wordt het voor mij een beetje teveel van het goede. Ik ben wel van plan om binnenkort te gaan beginnen met het beschilderen van porselein serviesgoed. Ik denk dat dit redelijk te doen is voor mij (heb snel last van verkrampte armen) en het lijkt me erg leuk om te doen. Ik weet helemaal hoe het is om een week bij te moeten komen, maar soms heb je het er voor over he? Minimuisje: Heel veel succes met de operatie en sterkte met het opknappen erna. Ik hoop dat het je heel veel goeds brengt! Arri, ook jij bent van harte welkom hoor meis om lekker mee te kletsen als je dat gezellig vind of er behoefte aan hebt!
Bij mij verkrampen juist mijn handen snel, ik deed erg veel aan scrappen maar dat lukt niet meer zo goed. Heb nu het digitaal scrappen gevonden wat ik ook heel leuk vind. ook al mis ik het papier . Ben toch weer begonnen maar dan met minialbums, die zijn wat sneller klaar Miranda heel veel succes vandaag (al denk ik niet dat je dit nog/al leest) Groetjes Anita
Raar he, hoe het zich bij iedereen anders ontwikkelt. Bij mij zijn eigenlijk niet mij armen verkrampt, maar de aanhechtingen van mijn schouders, maar dat voel ik dus bij alles wat ik met mijn armen en handen doe (daarom zeg ik altijd dat ik last heb van mijn armen, terwijl het mijn schouders zijn). Erg vervelend! Bij de reva proberen ze nu de spieren langzaam wat op te rekken. Ik denk dat het wel resultaat gaat hebben, maar voorlopig heb ik steeds heel erge spierpijn. Heb jij trouwens ook een rolstoel of gebruik je alleen krukken als je wat langer moet lopen? Ik ga zo maar eens kijken bij mijn muppie, die ligt na haar eerste fles van 7.00 nog steeds te slapen. Even kijken of ze het nog doet, want meestal is ze na deze fles klaarwakker of slaapt ze hooguit een uurtje.
Hier wel. Ik red me voorlopig nog goed met een kruk op de lange afstanden al hoewel ik meestal achter de wandelwagen loop Het is hier even wennen en druk omdat Kylian heel langzaam in een ander patroon aan het kruipen is (lees wil niet altijd zijn middagslaapje doen). Dus ben ik net maar met hem gaan wandelen en toen viel hij lekker in slaap, hij lag zo lekker dat ik een flink eind gelopen heb (een uurtje) en eigenlijk ver over mijn limiet ben gegaan (ooooh dat ga ik morgen bezuren ) Groetjes Anita
Na dagen lang ons afvragen wat Kylian toch met hiehaan bedoeld zijn we erachter. Hij bedoelt zichzelf Het kwartje viel bij mij gisteren avond toen ik hem in bed legde en meneertje zei Hiehaan lekker slapen. En als je hem nu vraagt hoe hij heet dat zegt hij hiehaan Voor de rest vandaag besloten dit jaar geen griepprik te nemen, waarom weet ik echt niet maar het staat me ineens tegen. Dus dan maar eens kijken dit jaar hoe het zonder gaat. Groetjes Anita
Hoi alle mama's, Ik ben nog geen mama, maar ik hoop het wel te worden.. Ik heb ook een chronische ziekte, namelijk osteogenesis imperfecta (leuk woord voor galgje). Het houdt in dat mijn botten zeer breekbaar zijn. Ik heb nu ongeveer 40 keer iets gebroken ofzo.. Mijn lichaam is ook een stuk korter dan normaal. Ik ben 1.30 'lang' omdat mijn rug is ingezakt (scoliose). Zwanger worden vind ik daarom extra spannend omdat ik hoop dat mijn lichaam het trekt. Maargoed, eerst maar hopen dat ik uberhaupt zwanger mag worden.. Groetjes Danielle