Wow... echt dikke respect voor jou!! Zo als je hem dat vertelt... krijg er kippenvel van hoor. Zo lief en rustig... hoe pikt hij het op? Bij ons thuis valt het niet zo op dat Rafael andere ouders heeft, hij heeft namelijk lichtrood haar en ik donkerrood. (Toen ik klein was ook lichter) Veel mensen denken daarom dat hij gewoon onze zoon is. Zijn lichtere ogen heeft hij dan weer van mijn man (denken ze) want die heeft blauwe ogen. Je ziet dus niet meteen dat hij niet biologisch is. Ik vind het wel echt lastig om te vertellen dat wij zijn ouders niet zijn. Hij is hen kwijtgeraakt als baby en lijkt ook gewoon op ons. Bij jou zou hij vanzelf zeg maar gaan vragen waarschijnlijk waarom hij een afwijkende huidskleur heeft. Ik denk dat als wij niets tegen hem zouden zeggen over zijn ouders, hij in principe zou denken dat wij zijn natuurlijke ouders zijn... We hebben wel een foto van zijn ouders, en soms vertel ik een beetje om die foto heen wat er allemaal gebeurt is. Je kan toch moeilijk tegen zo'n ventje gaan vertellen dat zijn ouders omgekomen zijn door een auto-ongeluk?? Hij weet amper wat het begrip 'dood' inhoud...
Allereerst heel veel respect dat jullie samen een kind van anderen opvoeden! En natuurlijk ook gefeliciteerd met de zwangerschap van jullie tweeling. Ik zou toch proberen om van jongs af aan te vertellen dat zijn ouders zijn omgekomen bij een autoongeluk. Natuurlijk is het moeilijk te begrijpen. Ik ben zelf geadopteerd toen ik 9 mnd was. Mijn ouders hebben mij dat altijd verteld. Ook al is het heel moeilijk om aan een kind te vertellen dat je moeder niet voor je kan zorgen. Ik ben blij dat ze het gedaan hebben, van jongs af aan. Anders had ik het waarschijnlijk van een ander moeten horen en dan voel je je toch een beetje bedrogen. Dat komt veel harder aan als dat je van begin af aan het geweten hebt.
Mooi verhaal hoe jullie Rafael in jullie leven hebben gekregen. Respect hoor! De zorgen die je hierboven beschrijft, zijn precies dezelfde zorgen die ik heb over mijn dochter. Een tweelingzwangerschap vergt erg veel van het hele gezin merk ik. Ik vind het af en toe zo sneu dat mijn dochter zoveel rekening met me moet houden . Ik denk dat het feit dat je je hier zorgen om maakt, vooral aangeeft hoeveel je om hem geeft. Zolang Rafael dát voelt, komt het helemaal goed met de tweeling en hem. Ik zou trouwens wel nu beginnen met vertellen dat jullie zijn echte ouders niet zijn. Juist de baby´s in je buik kunnen een mooie aanleiding zijn? Dat hij in een andere buik heeft gezeten (foto's laten zien) maar net zoveel jullie kindje is als de baby's? Zoiets. Ik denk dat als je te lang wacht, dan wordt het echt zo'n 'big deal' en moet je echt een moment zoeken om het te vertellen. Hoe jonger hoe makkelijk het geaccepteerd wordt denk ik.
Helemaal mee eens. Wij hebben de verplichte VIA cursus gevolgd, moet voordat je mag adopteren, en zijn door de kinderbescherming helemaal uitgeplozen...die geven je wel of geen toestemming om te mogen adopteren, en welke kindjes je wel of niet mag adopteren (leeftijd bv, wel of geen special needs, wel of geen sibling of tribling -> 2 of 3 kinderen tegelijk). Deze raden allemaal aan om vanaf het begin af aan eerlijk en open te zijn. ZO belangrijk voor de identiteit van je kind. Daarom vertellen wij nu alles al, terwijl hij meer dan de helft ws niet snapt. En hij zou zelf ook voorlopig nog niet zien dat hij er anders uit ziet dan wij. Hij weet niet wat CHina is, hij weet niet wat een kindertehuis is, maar we benoemen dat wel als het ter sprake komt. We verwachten ook dat hij ms wel met herinneringen gaat komen. Jullie zoontje is van 2006, die begrijpt meer dan je denkt. Die zou je heel veel kunnen gaan uitleggen al. In kindertaal. Als je het zelf niet ziet zitten of aandurft kan je altijd begeleiding hierin vragen. Wij doen dat bij de adoptievoorziening nazorg, jullie kunnen dat bv doen bij een kinderpsygologe. Jullie zijn fantastische mensen dat jullie hem als zoon in huis hebben gehaald. Hij heeft zo getroffen met jullie!! STraks mag hij grote broer worden van 2 kindjes, geweldig.. Wat een zegen, drie mooie kids!
Ik weet het... ben ook al een poosje bezig. Het is alleen heel moeilijk voor mijn man. Vanaf het einde van zijn laatste jaar van zijn studie is Rafael bij hem geweest. Hij vind het heel lastig om nu te moeten toegeven dat Rafael niet zijn zoon is. Hij is heel erg gehecht aan hem en is op de een of andere manier bang om hem kwijt te raken... Ook ziet hij het ergens als zijn plicht om hem een goed thuis te geven en dat dat niet kan als hij weet dat wij zijn ouders niet zijn. Vanaf het begin heeft hij zich heel erg verantwoordelijk gevoeld voor Rafael. En nu heeft hij zo'n gevoel van: ik moet Rafael niet vertellen wie zijn echte ouders zijn, want dat wilden zijn echte ouders niet. Ik weet niet echt hoe hij daarbij komt. Waarom zou zijn vriend dat denken?! Nou ja, mijn man kende hem en zijn vrouw beter dan ik, maar toch vind ik dat je het Rafael moet vertellen... Ik denk dat de ouders van Rafael dat zelf ook willen... Mijn man weet aan de andere kant wel weer dat hij Rafael moet vertellen over zijn afkomst, maar hij durft het niet, denk ik. Ik heb het gevoel dat hij hem wil beschermen... maar ik denk niet dat dit de goede manier is... Hij weet het allemaal, maar hij durft er niet aan. Sorry heel vaag verhaal, maar ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen.
Volgens mij zijn jullie nu wel de ouders van Rafael. Ouder ben je als je voor een kind zorgt, hem alle liefde en aandacht geeft die hij/zij zich maar wensen kan. Natuurlijk zijn er andere ouders geweest, zijn biologische ouders, zullen altijd zijn 1e ouders blijven. Zij zijn er nu niet meer en jullie zijn zijn 'nieuwe' ouders. Het moet niet een té negatief verhaal worden, zo van: wij zijn niet jou ouders.... Jullie zijn het wel omdat de andere ouders het helaas niet meer kunnen zijn. Zo zie ik het tenminste, maar misschien ga ik wel te ver in mijn gedachten hierover en willen jullie juist dat hij zijn biologische ouders ziet als zijn ouders. Maar hoe moet hij jullie dan zien...? Als een soort oom en tante die voor hem zorgen..? En waarom zou je man/of jij Rafaël kwijt raken als hij de waarheid weet? De waarheid vertellen geeft juist weer hoeveel je vriend om Rafaël geeft!
Ik denk er precies zo over als Sannebc aangeeft. Ooit zal Rafael het te weten komen, ooit zal hij het te horen krijgen. Je kunt zoiets niet een heel leven geheim houden. Hoe later je het vertelt, hoe moeilijker het wordt, en hoe meer Rafael het jullie kwalijk kan nemen. Als hij er in de pubertijd achterkomt dan kan het drama's opleveren en wordt het voor hem moeilijk achter zijn eigen identiteit te komen lijkt mij. Wel moeilijk dat je man dat nog anders ziet. Hopelijk kun je hem overtuigen. Zijn jullie wettelijk zijn ouders?
Bedankt allemaal voor jullie reacties, daar heb ik echt veel aan... Ik ben zelf ook nog vrij jong en vind het allemaal ook heel lastig. Ik ben er zelf ook van overtuigd dat we het hem moeten vertellen. Ik ben daar ook al vrij vroeg mee begonnen, alleen zie ik er de laatste tijd steeds meer tegenop. Aan het begin vond ik het niet zo erg om het alleen te vertellen, maar ik vind dat mijn man er eigenlijk ook gewoon bij hoort te zijn. Anders krijgt Rafael een heel verkeerd beeld van hem. Mijn man weet alleen niet zo goed hoe hij er mee om moet gaan... Ik denk dat hij het hard vind om de waarheid onder ogen te zien. Zodra ik met hem een rustig avondje alleen ben ga ik er over praten met hem. Ik wil niet dat Rafael later zegt: Jullie hebben mij niets verteld. Wij zijn z'n ouders, en wettelijk ook. We houden van hem als onze eigen zoon en zien geen verschil tussen hem of biologische kinderen. En dat wil ik graag zou houden
Precies...Mijn zoon heeft biologische ouders, maar wij zijn zijn papa en mama hoor!!!! Echt wel..doet gewoon een beetje pijn om te lezen dat dat niet zo zou zijn moet ik bekennen
En zo is het hoor!!! Echt waar!!! Maar hij heeft heel erg het recht om te weten hoe het zit. En hij is al aardig 'op leeftijd' , dus zou er niet te lang meer mee wachten. Hij snapt t allemaal echt wel. Je kan idd uitleggen dat deze kindjes uit jouw buik komen, maar dat hij uit een andere buik is geboren. En verpak dat in een mooi verhaal. ZOals ik al zei je kan overal begeleiding hierin zoeken hoor meis.. Sommige adoptie ouders, praten over buik-mama, en 'gewone mama' , wij noemen de biologische ouder de china papa en mama. Het is niets om je voor te schamen, en je kind is nog jong genoeg om dit goed op te pakken en te beseffen dat er ook andere vormen zijn dan het geijkte ouderschap. ALs je dit pas gaat vertellen rond een jaar of 10 krijg je kans dat hij zich gaat afzetten en het tegen jullie gaat gebruiken. Dan krijg je veel meer ellende dan dat hte nu evne moeilijk is. Laat je vriend dit topic anders lezen als je het lastig vind. Ik vind jullie een topstel, super ouders!!
Sorry ik snap de laatste tijd ook niet meer zo veel van mezelf, zal wel door de hormonen komen... Soms heb ik gewoon het gevoel dat ik keihard moet janken, alleen maar omdat ik dan bang ben dat ik geen goede moeder voor hem ben of dat hij ooit van ons zal weggaan en ons niet als zijn ouders wil zien... weet ik veel allemaal. Natuurlijk zijn wij zijn papa en mama, vanaf het begin al, en dat moet zo blijven. Ik houd superveel van hem, mijn man ook, we zorgen voor hem en dat zal allemaal altijd zo blijven. Hij is gewoon mijn lieve zoon! Dankjewel allemaal... het is fijn om over zulke dingen te praten met mensen die er zelf ook 'verstand' van hebben. Soms zit ik er gewoon helemaal doorheen en niemand begrijpt me dan, omdat zij niet in zo'n situatie zitten.
Je verwoord het zo mooi Sanne. Wij vertellen ons zoontje ook dat hij china papa en mama heeft. Maar dat deze niet voor hem konden zorgen. Wij zijn juist zo trots dat wij daarom zijn papa en mama hebben mogen worden. Idd Rafael heeft een papa en mama die er helaas niet meer zijn, en daarom mochten jullie zijn papa en mama worden. Samen fotos van de ouders bekijken. Dat is zoooo waardevol. Wij hebben dat niet en kunnen ook niets van zijn oorsprong vertellen, dat is echt een groot gemis. Alles wat je kan vertellen geeft hem meer en meer een beeld van wie hij is en wie hij wil worden later.
Dat kan altijd, maar dat kan ook met de kinderen die uit je buik komen, dat ze zomaar uit je leven verdwijnen. Daar hoef je geen adoptie ouder voor te zijn. En de keuze is ook aan hem (of aan onze zoon) om ons wel of niet als ouders te zien. En daar maak ik me ook geen seconde druk om, omdat ik daar zo zeker van ben dat de liefde die je geeft je ook terug zal krijgen. Maar: Als je niets zou vertellen en je brengt het opeens in de puberteit kan je wel eens je kansen verspeelt hebben omdat hij je dan zou kunnen verwijten dat je niet eerlijk geweest bent. Je neemt dan een deel van hem weg die hij werkelijk is. Elke ouder twijfelt wel eens aan zichzelf of die het wel goed doet allemaal, of je de juiste keuzes maakt in het leven van je kind..maar dat staat zo los van wel of niet de bio ouder te zijn. Ik snap je vriend wel, die is bang om hem kwijt te raken, maar hij raakt hem echt niet kwijt als hij eerlijk is. Die kans is groter als je blijft verzwijgen en dan nog wil dat echt niet zeggen dat hij weg zal gaan later zeg maar... Meisje, je doet het zo ontzettend goed. Je komt heel volwassen en verstandig over. Je weet hoe het zit. En je weet hoe je het wil. Je vind het alleen lastig om je vriend/man dit duidelijk te maken. Praat met hem hierover... Je doet het goed zo!! Knoop dat in je oren!! Rafael mag heel erg trots op jullie zijn!! En dat zullen de ouders die vanaf hun wolkje meekijken ook zijn op jullie!
Dank je! Ik ben opgevoed door hele liefdevolle adoptieouders die mij, door hun opvoeding gevormd hebben. Hierdoor kan ik ook met een heel goed gevoel op mijn adoptie terug kijken. Ik ben mijn ouders hier eeuwig dankbaar voor. En wens hierdoor alle kindjes die een moeilijk begin hebben meegemaakt zo'n opvoeding toe. En zo'n gevoel van wederzijds respect en liefde kan je alleen krijgen door eerlijk tegen elkaar te zijn, je gevoelens te laten spreken en heel veel van elkaar te houden. Je mag best 'boos' en verdrietig zijn om de moeilijke start, je mag best vragen hebben waarom dingen in het leven zo gelopen zijn. Maar onthou altijd dat er mensen (ouders) zijn geweest die je alle liefde van de wereld hebben willen geven door je een nieuwe toekomst te geven. En dat is toch het mooiste wat er is, ondanks het rugzakje wat je als kind altijd met je mee draagt?
Hier geen adoptiekinderen, maar wel 3 stiefkids die om het andere weekend en de helft van de schoolvakanties bij ons zijn. Ik denk persoonlijk dat ik het makkelijk zou vinden als ze altijd bij ons zouden wonen, want nu is het 12 dagen stil, en dan opeens 2 dagen heel erg druk (zijn erg drukke kinderen, terwijl ik van mezelf heel erg rustig ben. Hun biologische moeder is ook vreselijk druk en aanwezig, laat anderen ook nooit uitpraten enzo). Heb er in de zomervakantie wel altijd verdriet van dat "onze" 3 weken voorbij zijn, want dan gaan ze weer naar de moeder terwijl ik er net aan gewend ben, dan mis ik ze zo! Meestal zakt die drukte van hun na een paar dagen ook weg, omdat mijn vriend en ik beiden heel rustig en kalm zijn... Ze waren heel erg blij toen ze te horen kregen dat ze een broertje of zusje krijgen!! Ze zijn nu 10 en 12 (tweeling van 10) en ik ken ze al ruim 5 jaar. Ze zijn ook erg gek met mij, net als ik met hun, dus dat zit wel goed... Ben alleen een beetje bang dat ik me straks soms stoor aan hun drukke gedrag terwijl ik zelf rustig ben, en misschien is mn kindje ook wel rustig net als mij en mn vriend... Ik heb graag rust in huis, en met hun er bij is het soms net een wervelstorm. Dan merk ik zooo dat het mn eigen kinderen niet zijn! Soms neemt mn vriend ze wel even ergens mee naar toe zodat ik lekker bij kan tanken thuis...
wat een verhaal... ik zal het verhaal eens van een andere kant vertellen, omdat je bang bent dat je zoontje minder van jullie zou houden/jullie anders zou zien als hij het weet. Mijn man is geadopteerd. Hij komt uit India en is hierheen gekomen toen hij 10 maanden was. Hij heeft altijd geweten dat zijn ouders niet zijn biologische ouders zijn (kan ook niet anders, hij is gekleurd) maar mijn man ziet zijn ouders wel gewoon 100% als zijn ouders natuurlijk. Hij heeft precies zo een, misschien nog wel betere band met zijn ouders als ik. Zijn vader en hij zijn 2 handen op 1 buik. Ze lijken ook gewoon enorm op elkaar qua karakter. Mensen zeggen altijd, het is dat ik een donker kleurtje zie, anders had ik niet gelooft dat hij geadopteerd was. Mijn man is goed gehecht, waarschijnlijk ook door zijn leeftijd toen. Zoals ik hoor, is jullie zoontje ook goed gehecht. Hij was ook heel jong toen hij bij jullie kwam. Hij heeft niet zo een behoefte om zijn bio ouders te leren kennen. Hij zegt zelf dat hij weinig met die mensen heeft, behalve een paar genen. Hij is wel 1 keer met zijn vader en 1 keer met mij naar India geweest. We hebben daar het weeshuis bezocht waar hij gezeten heeft, gewoon om iets van zijn achtergrond te weten. het weeshuis zei dat ze niks wisten van de bio ouders. Mijn man had wel graag een geldbedrag willen schenken aan ze omdat ze hem toch het leven hebben gegeven. We hadden misschien verder kunnen aandringen maar mijn man had daar totaal geen behoefte aan. Een iets ander verhaal... maar meer om te illustreren dat het "weten" niet perse negatief hoeft te zijn...
Ik hoop dat als ons zoontje volwassen is, ook zo terug mag kijken op zijn jeugd! Meen k uit de grond van mijn hart.
Denk zelfs dat het ' weten ' positief is. Zoals Sannebec zegt, je mag boos zijn of verdrietig omdat het leven gelopen dat je ms had gewild. Je mag verdriet hebben omdat je je bio ouders niet gekend hebt, of zal kunnen leren kennen. Je mag je vragen hebben over hoe je leven zou zijn verlopen als je bij je bio ouders zijn opgegroeid. Je mag vol met vragen zitten, en het zou dan zo fijn zijn als je dat met je ouders (adoptie) kan bespreken, je emoties delen samen. Daarom hebben wij ook een plekje gemaakt hier in huis, een china hoekje, met zijn naam in het chinees op een orginele manier in CHina laten schilderen, met 2 volwassen pandas en een babypanda erop (papa mama en zoon). We hebben in CHina zijn sterrenbeeld laten maken in een bepaalde steensoort die geluk moet maken, hij is geboren in het jaar van de os. Dit is dus een Os in een bepaalde steensoort die als je ermee stempelt, zijn chinese naam in chinese karakters, de nederlandse versie (naam blijft zelfde) en de Os stempelt op papier. Ook hebben we in China bij de overdracht (toen we eindelijk zijn papa en mama mochten worden) onze foto af laten drukken in glas met de CHinese karakters : loving family. Staat allemaal in zijn hoekje. Hij kan er nog zelf niet bij, maar dat mag straks als hij groter is wel natuurlijk. Ik zou niet willen dat er iets stuk gaat waar hij later zelf waarde aan kan hechten. Alles wat we uit China meegenomen hebben, zijn kleding die hij droeg tijdens overdracht, spullen die we gekocht hebben daar in zijn geboortegebied, de fotos die we gemaakt hebben, zitten in een kist die we met chinese karakters hebben laten beschilderen. Er zit een heel emotioneel adoptieboek in. Mijn schoonzusje heeft al vanaf moment van voorstel (dat je hoort dat je papa en mama bent geworden) alle mails van ons, en fotos die we van hem kregen in een map gezet. Vanaf moment van voorstel tot aan moment van landen in nederland. Ik mailde elke dag fotos en mails naar ned, die heeft zijn dus ook gebruikt voor zijn boek. Zelf heb ik ook een adoptiemap bijgehouden. Waarin we alles opschrijven, en schreven. Met wie we de reis maakten, hoe de andere kindjes heetten die ook tijdens die reis geadopteerd zijn enz enz... Dat zit ook in die kist. Samen kijken we naar fotos, hij mag dat nog niet alleen doen. Veel te kostbaar. Hij mag weten dat hij Chinees is, ook al heeft hij nu de nederlandse nationaliteit. Hij is onze zoon, en we houden van hem, meer dan van wat dan ook ter wereld.
Mensen, deze adviezen doen me goed. Soms weet ik echt niet meer wat ik moet doen. Ukoldaatje, mooi zo'n herinneringsplekje! Zoiets is voor ons een beetje lastig omdat we niet zulke tastbare herinneringen hebben. Ook geen brieven enzo, alleen die dingen van de instanties e.d. Het enige wat we hebben zijn foto's en natuurlijk de herinneringen van mijn man en mij, maar die kent Rafael natuurlijk niet... Ik ben wel van plan om een soort tijdlijn te maken van Rafaels leven. Trouwfoto van zijn ouders, hijzelf als baby, en dan wij... Is het verstandig om daar een foto tussen te doen die te maken heeft met het ongeluk? Niet een letterlijke foto lijkt me, maar ik wil daar eigenlijk wel iets mee doen... nouja, dat zijn nog maar ideetjes... Deerne, bedankt voor je verhaal! Lijkt me ook weer lastig, de ene keer zijn ze er en de andere keer niet... Als ze er zijn is het heel druk en als ze weg zijn mis je ze weer... maar zijn dat pleegkinderen of kinderen van je vriend ofzo? Als het pleegkinderen zijn, gaan ze toch niet zo vaak naar hun moeder toe? Debby82, ik hoop zó dat het bij ons ook zo wordt... wat wil je nog meer dan dat?! Maar zal even vertellen wat er vanavond gebeurde. Ik bracht Rafael naar bed en begon toen voorzichtig een beetje te vertellen over zijn ouders. Op een gegeven moment kwam ik aan bij iets wat ik geloof ik zo zei: En toen waren er een papa en mama die graag wilden dat jij ben hen kwam. En ik had m'n zin nog niet af (de bovenstaande zin had ik dus nog niet eens helemaal gezegd) of hij zei: Ja, en dat waren jullie!! En jij bent de allerliefste mama van de wereld! Prompt barstte ik uit in huilen... Dus Raf helemaal geschrokken, kruipt tegen mij aan. Hij vraagt: Mama, waarom moet je nou huilen? En toen zei ik dat ik moest huilen omdat hij zo'n lieve jongen was en dat mama ook heel veel van hem houd. Dus ik bleef nog even zitten op zijn bed, met hem tegen me aan. Na een poosje gaat de deur open. (Ik had mijn man al wel gezegd dat we het Raf moesten vertellen, maar hij liet dat liever een beetje aan mij over... deed best wel pijn bij mij, maar ik wist dat ik het Raf moest vertellen en deed dat dus.) Mijn man kwam binnenlopen en ging bij ons zitten. Hij sloeg zijn armen om ons tweetjes heen en zo hebben we heel lang gezeten, net zolang tot Rafael in slaap viel... Oh ik ben zo blij!!!!!!! Ik heb gewoon zin om te schreeuwen ofzo, en tegelijkertijd kan ik wel huilen van blijdschap... Toch voel ik nu een beetje de schuld tegenover de ouders van Rafael, omdat hij ons nu echt als zijn papa en mama ziet. Maar goed, het ventje weet niet beter. Ik weet ook wel dat ik niet zo mag denken, maar toch is het heel lastig om dat schuldgevoel kwijt te raken... Ik ben ook echt zo blij dat mijn man die stap genomen heeft, hij heeft niets gezegd, maar zijn daden zeggen veel meer!! En hij kwam precies op het goede moment.... Kan een mens gelukkiger zijn dan nu?!!