Hallo dames, Bij mijn vriend is 2 weken geleden acute leukemie ontdekt. Graag kom ik via dit forum in contact met andere jonge moeders die hetzelfde hebben meegemaakt of nu ook meemaken. Mijn verhaal in het kort: ongeveer 3 weken geleden kreeg mijn vriend erge hoofdpijn en rare blauwe plekken op zijn benen. Dokter gebeld, en hij moest paracetamol en ibuprofen slikken. Enkele dagen later is hij toch maar naar de huisarts gegaan omdat hij de hoofdpijn niet meer trok, daar aangekomen moest hij bloed laten prikken in het ziekenhuis. Omdat hij in het ziekenhuis bijna flauwviel is hij naar zijn ouders gereden, zijn moeder was thuis, en zij heeft hem naar ons huis gereden. Net thuis aangekomen werd hij door de eerste hulp gebeld, of hij met spoed naar het ziekenhuis wilde komen. Daar kreeg hij te horen dat hij leukemie heeft, maar dat het te genezen is. Zij hebben mij op mijn werk gebeld, gelukkig was ik net op tijd daar, en zijn we met loeiende sirenes naar een ander ziekenhuis gereden. Op dat moment zit je nog grapjes te maken in de ziekenwagen, en ben je nog best relaxed. En ook later, want je zit echt in een soort roes. De volgende dag hebben we onze baby meegenomen, (4 mnd oud) ik, samen met mijn schoonouders en de baby wilden bij mijn vriend op de kamer. Maar dat mocht niet, een baby is een grote infectiebron en omdat er nog iemand op de kamer lag was het niet mogelijk om haar de kamer op te nemen. Alleen achter het glas mocht hij haar zien. Dat was een verschrikkelijk moment. Je bent zo uit het leven geplukt, met de mededeling dat je leukemie hebt, en dan mag je je dochter niet eens van dichtbij zien, laat staan aanraken. Gelukkig zijn we nu 2 weken verder en staat er hier een campingbedje, ze mag daar liggen, maar dan wel op afstand. Nu zit mijn vriend midden in de dip, dus mag ze even niet komen, ivm verkoudheid. Met mijn vriend gaat het momenteel zoals het "normaal" gaat met leukemie. Dat was in het begin wel anders, hij kwam binnen met 180 leuco's, terwijl je normaal rond de 2-10 zit. Dit is nu gelukkig gedaald, wat de kans op bloedingen een heel stuk kleiner maakt. Hij heeft de vorm M3, deze staat er om bekend in het begin heel zwaar te zijn, (als je de eerste week maar doorkomt) maar de kans op genezing is het grootst. dat is mijn verhaal even in het kort, anders word mijn vriend gek van mijn getyp Ik hoor graag wat de ervaringen zijn van anderen, hoe zij hiermee omgingen/omgaan en hoe zij het ervaren. liefs Maike
He meis, Ik zie net dat er nog niemand heeft gereageerd.. Aan de ene kant is dat fijn, dan zijn er niet meer mensen ziek..( sorry als het wat cru over komt, ik bedoel het niet zo) Ik heb hier ook geen ervaring mee, het lijkt me verschrikkelijk.. Voor jou, je man en je kleintje.. Ook hoop ik dat hij heel snel weer beter wordt en jullie weer kunnen genieten van de toekomst! Heel veel sterkte!! *knuffel*