Kinderwens; er nog niet helemaal aan toe.

Om eerlijk te zijn toen ik eind twintig was dacht ik serieus dat ik nooit aan kinderen toe zou zijn.
Ik vond het ook echt niet allemaal leuk (al die moekes die alleen nog maar met hun kind bezig zijn), zoveel leuke dingen moeten laten, niet meer kunnen gaan en staan waar je wilt etc etc.
En nog erger (en je wordt gevormd door wat er op je pad komt in je leven): ik dacht echt dat het meerendeel van de kinderen allemaal irritante huilende en zeurende duiveltjes waren.
Doordat ik bij een aantal stellen van dichtbij heb meegemaakt hoe irritant die kinderen waren heb ik er echt een hekel aan gekregen........................... raar hé?

Toen ik begin 30 was begon het te kriebelen, en sloeg de twijfel toe. Pas toen kon ik mij open stellen voor de leuke dingen en mooie dingen mbt het ouderschap!! En stiekem vind ik het achteraf wel jammer dat ik zo gevormd ben door de gebeurtenissen om mij heen. Achteraf zie ik pas dat het puur aan de opvoeding en consequentheid van de ouders ligt ipv dat het rotkinderen waren... ;(... maar ja....

Op mijn 33e ben ik mama geworden en tsja, helemaal op tijd. Voor mij/ons dus op tijd. Weet dat sommige mensen het al oud vinden maar eerder was ik er absoluut niet klaar voor. Nu is het perfect zo! En genieten is het.... want alle cliches zijn echt waar.... het is absoluut het mooiste wat er is, een kindje op de wereld te mogen zetten, zien opgroeien en zielsveel van houden!

Dus het komt vanzelf, en je bent er pas aan toe als je het 100% zeker weet!

 

Ik had zo ongeveer tot de bevalling wel eens het gevoel 'Ben ik hier wel echt klaar voor????" En dat terwijl ik toch al jaren een kinderwens had. En ook verder mijn leven 'op orde' (huisje boompje beestje, haha) Ik vind dat op zich niet gek; je kunt nog net overzien DAT je leven ingrijpend gaat veranderen. Maar HOE? Dat blijft de vraag.

Maar nu ik eenmaal een kindje heb, is die twijfel er echt niet meer. Ik kan het iedereen aanraden Het is zo geweldig leuk! Natuurlijk zijn er ook mindere (lees vooral: vermoeiende) momenten. Maar al met al geniet ik er intens van.

 

Ik verwachtte mn eerste kindje op mn 22ste en het was een complete verrassing! Was er zelf nog niet aan toe. Maar bij mezelf de knop om gezet. En wat hierboven beschreven is, is helemaal waar. Kinderen zijn echt geweldig!! Er zijn vermoeiende periodes, maar elke fase heeft zn bekoring. Maar het persoontje, het individu, dat is zo gaaf om die te leren kennen en te zien ontwikkelen. En het is iets van je samen, dat maakt het zo bijzonder. En er horen bij de kinderwens/zwangerschap ook gevoelens van onzekerheid etc. Je bent er helemaal klaar voor, zodra je je kleintje in je armen houdt. Dan ben je gelijk volop moeder en merk je dat het moedergevoel altijd al in je zit! Verwacht niet van jezelf dat je een kinderwens/zwangerschap met zeker gevoel ingaat, laat het over je heen komen! Als je samen het aan durft, dan ben je zeker niet te jong om zwanger te worden!
(al merk ik idd ook om me heen dat ik wel een jong moeke ben maja, ben geboren als moeke, dat is de job helemaal voor mij)

 

Erg herkenbaar jouw verhaal...
Wij zijn "bezig" voor de 1e(moet eind vd week testen), maar ook ik vind het best wel spannend allemaal. Soms twijfel ik ook, of ik er wel aan toe ben, maar volgens mij komen die twijfels doordat je niet weet waar je aan begint als je nooit moeder bent geworden. Je weet nou eenmaal niet hoe het is om zwanger te zijn, te bevallen en te moederen. Eigenlijk spring je in een diep gat zonder te weten waar je neerkomt. Ik denk altijd maar: mijn oma is het gelukt, mijn moeder is het gelukt, het zal mij ook wel gaan lukken! Ik zie trouwens meer op tegen zwanger zijn dan het uiteindelijke resultaat: een kindje. Ik heb een hekel aan lichamelijk ongemakken, ben bijna nooit ziek o.i.d, maar het idee dat je allerlei klachten krijgt en daardoor niet meer kunt functioneren zoals je altijd hebt gedaan, brrrr. Ik doe alles altijd zelf, hele huishouden, de tuin, mijn huisdieren, enz. Ik heb een hekel aan hulp vragen(doet toch nooit zoals ik het wil, hahaha). Nou ja, we shall see, het is maar tijdelijk...Overal is een mouw aan te passen Veel suc6!!

 

ik denk niet dat je je door je leeftijd moet laten beinvloeden!
zelf was ik 24 toen mn dochter geboren was, en om mij heen krijgen veel meiden van 23/24/25 een kindje.
ik heb het idee dat het niet gek is om ergens (voor) halverwege 20 aan een kindje te beginnen. tuurlijk er zullen altijd mensen zijn die zeggen oh je bent veel te jong, andere zullen zeggen wat ben je verstandig. er is nooit een juist moment om aan kinderen te beginnen en je kunt het absoluut niet plannen. als je wilt is er een weg. je weet alleen niet hoe je die weg gaat bewandelen en of het je allemaal gegund is.
als je wilt kan je er voor gaan en zien waar het schip strand. ik zelf ondervind geen problemen dat ik zo "jong" moeder ben geworden en er zijn een helebloel 87,88,89 topics en ook nog jonger.

 

Jeetje wat herkenbaar allemaal.
Ook wij hebben besloten om binnenkort met de pil te stoppen.
Ik (en mijn vriend ook) twijfelen nog steeds, kunnen we dit, willen we dit enz enz.
En idd het idee van het zwanger zijn met de daarbij behorende klachten en kwalen vind ik ook zeer spannend.
Maar de wens om een gezin te starten, kindje te krijgen, opvoeden, opzien groeien en van houden is groot.
Persoonlijk denk ik ook dat je er eigenlijk nooit echt helemaal aan toe/ zeker van kan zijn omdat je (bij de eerste) eigenlijk niet kan weten hoe het zal zijn voor jezelf, je relatie enz. Hoe kun je zeker zijn van iets van je nog nooit hebt meegemaak. Toch?
Ben benieuwd hoe jullie hierover denken!

 

Ik herken me best wel in sommige van jullie!
Mijn kinderwens is heel groot. Het begon eigenlijk echt te kriebelen toen ik 19 was. We woonden heerlijk samen en dachten toen we 20 waren, waarom niet? Niet heel lang daarna was ik zwanger, wat waren we blij! Helaas is het na 5,5 weken mis gegaan. We zijn toen nog een paar maanden gaan proberen. Maar door omstandigheden hebben we toen besloten te stoppen met het zwanger worden.
Nu houd ik mijn cyclus al weer een hele poos bij en moet eerlijk bekennen dat we het niet altijd veilig doen. (vaker niet dan wel).
Dit omdat we het heel moeilijk vinden de wens opzij te zetten.. en met name ik. Ik wil dat gevoel weer, ik vind het heerlijk alles bij te houden, heerlijk om te 'moeten' klussen en heerlijk om naar die tuur testen te kijken! Maar voor al heerlijk om dan een licht streepje te ontdekken, nog een test.. het streepje is donker yes!
Vind het heel moeilijk om dat gevoel echt op zij te zetten en gewoon weer aan de pil te beginnen. Dit omdat de situatie waar we nu in zitten eigenlijk best rot is, en het zou ergens onverantwoordelijk van ons zijn.
Ik wil mijn kindje(s) alles kunnen bieden, een leuk huisje, liefde en volle aandacht.
Ik ga in september weer studeren en zoals het er nu naar uit ziet duurt het nog wel een fiks aantal maanden voordat wij een leuke woning hebben gevonden met 2 slaapkamers. (die hadden we wel tot vorig jaar).
Ook wil ik graag nog minimaal twee keer twee volle weken op vakantie samen. (ga voor t eerst samen met mijn vriend op een zon zee strand vakantie dit jaar).

Het is een beetje tegenstrijdig wat ik hier boven allemaal heb geschreven, maar zo voelt het voor mij ook. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan het zwanger worden. help...

Ergens ben ik er dus wel helemaal aan toe, maar een klein (verstandig) deel van mij zegt; wacht nog even, al is het voor een jaartje. Misschien heb ik dit niet helemaal in het juiste topic geplaatst, sorry meiden maar moest het echt even kwijt en vriendinnen van mij zijn nog lang niet zo ver.

 

ik heb ook best wel een grote kinderwens maar ook het gevoel dat ik er nog niet aan toe ben..
mijn vriend wil liever vandaag nog een kindje dan morgen hhaha

 

sterker nog, heb nog steeds twijfels denk dat het wel een beetje blijft, maar uiteindelijk komt het wel goed is gewoon stuk onzekerheid wat de meesten denk ik wel min of meer hebben