Fijn! @Rozemarijke, ja idd veel mensen zeggen ja maar dat doet die en die ook hoor das heel normaal.. nou weet het wel zeker van niet, want met adhd is het gewoon veel lastiger, veel chaotischer en veel meer lijstjes werk zeg maar..
Ik heb geen partner met ADHD, maar wel een broer. Ik ben 30 en mijn broer wordt woensdag 33... Ik ben dus opgegroeid met iemand met ADHD en nog steeds heb ik veel met hem te maken. Respect voor mensen die er dagelijks mee te maken hebben. Het kan heel zwaar en chaotisch zijn.
Even mijn laatste posting uit het oude topic hier plakken.. Inderdaad; ik sta ook altijd op mijn man te wachten. Hij zegt dat we gaan en dus ben ik klaar. En jawel... voor we weg zijn. Zucht. Heel vermoeiend soms. Wat ik zelf heb ervaren is dat ik vóór de diagnose zoiets had van "als, dan is het zo". Maar na de diagnose leek het wel of ik in een soort van rouwproces kwam. Alles kon nu verklaard worden en dat viel me koud op mijn dak. Ik was alles ook in één keer beu. Het zorgen, regelen, opletten dat dingen niet in de soep liepen ten koste van mij en het gezin. Ik was ook boos. Heel boos. Waarom moet ik nu weer overal rekening mee houden? Ik moest maar een memo bord maken, ik moest maar... ik moest van alles en dat wilde ik eigenlijk niet meer. Ik had en heb echt genoeg aan mezelf en onze kleine meid. Mijn partner had in het begin ook echt een "achterover leun houding". In het kader van; ik heb adhd dus ik kan er niets aan doen. Relaxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx.... fout. Er zijn harde woorden gevallen. Ik eis (ja echt, ik eis..) van hem dat hij ook zijn inzet toont in de hele behandeling. We zitten nu in een heel drukke tijd; allebei een andere baan, een ander huis, een huis te verkopen. Hectisch dus. Dat kost ons heel veel energie. Hem omdat hij echt moet ordenen en voor mij omdat ik hooggevoelig ben en alles te snel gaat. Maar het komt wel goed, we slaan ons hier ook goed doorheen. En gelukkig kunnen we soms ook lachen om zijn klunzigheid hierin. Toen ik nog 's avonds werkte, was dat vooral in het begin enorm zoeken met eten. Maar ok, hij kookte voor ons drietjes en at samen met onze dochter en dat van mij apart. Maar toen ik een keer riep; we eten bloemkool, aardappel en gehakt en voor mij graag een sausje met melk erbij, maar die maak ik zelf wel... ging het mis. Hij had keurig gekookt, maar mijn bordje eten was nergens te bekennen. In de koelkast lag een gedraaide bal gehakt, ongebakken en een struikje bloemkool. Ook niet gekookt. En de aardappels moest ik ook schudden. Bij dat melksausje was hij de weg kwijt. Legde niet de link dat het helemaal los stond van alles even klaar maken en apart zetten. Of zo druk zijn en stamppot wortels en uien maken en tijdens het eten bedenken: wat crispy.... ja, als je de wortels en uien niet kookt heb je dat he? Had ie zo de zak bij de gekookte aardappels in gekieperd. Wel het idee hebben dat het niet helemaal goed ging, maar dat pas op het laatst merken.. Sja...
Ik sta nooit op mijn man te wachten als we ergens naar toegaan. Hij is juist de eerste die al bij de auto staat terwijl de achterdeur nog afgesloten moet worden en de tv moet nog uit (terwijl hij degeen was die tv aan het kijken was). Beetje a la hyper zeg maar. Dat inpakken van de vakantietassen enzo zelf doen is ook erg herkenbaar Las ik dat nu hier of elders online, weet ik ff niet meer. Maar herkenbaar ook dat de adhder vaak denkt dat ie iets verteld heeft, terwijl dat niet zo was. Of dat jij iets verteld hebt en de adhder dan zegt van nee hoor heb je niet verteld. Hij zegt zelf dat ie 3 zinnen in zn hoofd heeft en die dan zo snel eruit wil gooien en dan krijg je dus een zin die niet klopt of die niet is wat hij nou eik zeggen wil. En nu merkt ie door de ritalin dat ie makkelijker voor 1zin kan kiezen ipv ze door elkaar te husselen.
Wat herkenbaar allemaal zeg! Toch ook wel fijn om dat allemaal te lezen bij anderen. Hier nog een partner met adhd. Op het moment verloopt de thuis situatie hier niet super, toch echt wel mede daardoor. Hij heeft veel ruzie met onze dochter. Die kan heel fel op hem reageren en hij reageert weer heel verkeerd op haar. Je ziet haar zelfvertrouwen minderen. Ze heeft nu al een paar keer haar spullen gepakt om naar oma toe te gaan. Ze is al 10, dus ook wel beginnend puber, maar bij mij heeft ze nooit zulke buien. ook mijn zoontje van 3 luisterd slecht naar hem. Hij is nooit constant met ze. de ene keer kan hij ze prima hebben, de andere keer totaal niet! Is wel aan de ritalin sinds een paar maanden. Daarvoor 1,5 jaar gestopt geweest met medicatie. Hij moet ze 3x daags innemen. De eerste gaat nog wel, al is t in t weekend al lastiger. Maar de rest vergeet hij gewoon! Totdat ik merk dat ze weer uitgewerkt zijn. Hebben jullie mannen er een vast patroon in zitten met innemen? Weet echt niet meer hoe ik het erin kan krijgen, Met medicatie kan je redelijk met hem communiceren, vergeet hij minder snel dingen en is hij liever voor de kids. Zonder medicatie is het echt om gek van te worden!! Vooral het gevoel hebben voor alles op te moeten draaien en te regelen in huis is heel herkenbaar! Hopelijk kunnen we elkaar zo een beetje helpen met eventuele tips hoe er mee om te kunnen gaan. Ik blijf het lastig vinden!
pff kom toch wel herkenbare dingen tegen zeg.. ook dat hij iets zegt en dat ik zit huh maar idd dan wil hij gewoon 3 zinnen zeggen maar zegt er 1.. of ik heb wat verteld echt niet hebj e niet gezegt oohhh af entoe tot frustratie aan toe maar goed dan doe ik maar adem in adem uit tel tot 10 en klaar. zo merk ik bijvoorbeeld ook kwa huishouden als hij iets doet, moet het de ene keer spik en span zijn maar bijvoorbeeld de was moet met kilo's te gelijk in de wasmachine en het uithangen pff haha maar ja daar moet ik meestal om lachen en doe het dan op mn eigen manier.gaat om het idee haha.. ik merk ook wel dat als het chaos in huis is dus zeg maar niet echt goed opgeruimd dat hij ook sneller gepikeerd is en sneller boos word of gefrustreerd.. en dus zorg ik ervoor dat het gewoon netjes en rustig is.. in ons vorige huis had meneer op de ene muur limegroen, de andere pimpelpaars en nog 1 muur met bloemetjes nou werkelijk ik werd gillend gek.. nu hebben we hier gewoon rustige kleuren en heeft hij 1 kamer waar hij zich kwa kleuren uit mag leven, dat is dan ook zijn stuiter kamer.. oftwel daar kan hij lekker druk doen.. en hier is het gewoon rustig
Ik meld me ook hier,we weten sinds een klein half jaar dat mijn man adhd heeft,mijn gevoel zei het al eerder.Heb ook een broer met adhd dus herkende al veel. Toch voelde ik me heel verdrietig toen we de diagnose kregen,voorheen had ik nog zoiets van,het komt wel goed ofzo.Klinkt mischien raar maar nu weet ik gewoon zeker dat het niet meer goed komt in de zin van dat hij er echt niks aan kan doen dan hij zo is en dat "alles" eigenlijk op mij terecht komt. Mijn man heeft nu 3 soorten medicijnen geprobeerd maar geen van alles werkt echt.Hebben meer mensen dit want de psychiater vond het maar apart.
Yes....ook ik heb hem gevonden. Ik had niet gedacht dat mijn topic zoveel te weeg zou brengen. Super nu "ons" eigen clubje om te mopperen en ervaringen uit te wisselen. Ik merk dat het bij al helpt, voel me minder alleen haha. Ik had een heel stuk geschreven vanmiddag in het andere topic maar ook ik op de iPad dus kan het hier niet opnieuw plaatsen. Schorpioentje op jou wil ik in het bijzonder nog even reageren. Onze oudste is nu 9 en oh wat een dram is het geweest!! Ik zag hem steeds verder in zichzelf keren en zijn zelfvertrouwen was tot het mi punt gezakt. Ik ad zo met hem te doen. Dit was voor mij de druppel. Of hulp zoeken, of ik met de kids weg, moest gewoon voor de kinderen kiezen. Ik schreef in het andere topic al het nu met medicatie al een stuk minder is. Hij slikt medicanet en hoeft dit maar 2 keer per dag dus scheelt al weer 1 keertje. Wat de ruzies met de oudste aangaat is dat al super verbeterd. Dus mijn doel is in zekere zin al bereikt. De rest is van latere zorg, of komt misschien wel niet. Hier ook een vreselijke flapuit. Er gebeurt iets en hup, voor hij er erg in heeft flapt hihi er iets kwetsends uit. Ook dit gaat al beter maar Nasr mij toe is het in zekere zin nog wel aanwezig.
welkom bij de club angiebaby, kzou zeggen klets lekker mee.... Hier op dit moment een schema van 8 uur/12 uur en 16 uur en ritalin. HIj heeft een alarm op zn mobiel ingesteld en dan gaat het goed. Maar is zijn eerste dosis en zijn nog aan het finetunen. Ik heb zelf het gevoel dat ie wel meer kan gebruiken. Maar goed woe weer controle bij de arts en die zal wel zeggen wat raadzaam is.
Hoi dames, Mag ik ook meekletsen? Mijn vriend heeft dan geen ADHD maar wel pdd-nos, en als ik jullie verhalen lees zijn dit dezelfde kenmerken. Alles vergeten, alles moeten regelen, er niet bij zijn met zn hoofd.... Hij is heel juist erg rustig ipv een adhd'er die wat druk is. Vind het fijn om te lezen dat er meer zijn met zo'n soort partner. En idd ik hoor ook vaak, ooh joh dat is normaal mijn vriend/man is ook zo. Dan denk ik ja dat geloof ik meteen maar de mijne is toch wel een tikkeltje erger hoor!
Mijn man slikt Wellbutrin. Geen standaard middel overigens, daar het voor o.a. depressies voorgeschreven wordt. Mocht je het interessant vinden: http://www.psyq.nl/files/Files/PsyQ/Artikelen/ADHD%20bij%20volwassenen/Wellbutrin%20XR2.pdf Wat ik zelf heel erg jammer vind, is het gebrek aan begeleiding vanuit het GGZ. Het is allemaal erg eenzijdig. Naast het slikken van medicijnen en een afspraak met de psychiater hierover, was dit het wel. Terwijl ik echt wel sta te springen om complete gezinsbegeleiding. Nu krijgt de gediagnosticeerde wel "een vorm" van hulp, maar de rest van het gezin moet het maar uitzoeken. Wij gaan over een maand verhuizen naar Gelderland en dus heeft het GGZ hier besloten dat het dan maar beter is om daar verder te gaan. Maar ze hebben geen idee of het dossier overgedragen kan worden. Terwijl ik denk; is het GGZ geen landelijke vorm?? Dan moet dat toch kunnen? Het laatste gesprek daar was ik bij. Op mijn eigen verzoek. Omdat manlief had bedacht acuut te stoppen met zijn complete behandeling. Het is bij hem alles of niets. Echt drama's wat dat betreft. Hij loog over zijn internetbehandeling, gaf aan opdrachten gedaan te hebben, maar ondertussen dus niet. Dat soort dingen. Nu slikt hij dus alleen zijn medicijnen en dat is het. Nu gaan we eerst maar eens verhuizen en de storm laten zakken en dan kijken of we verder gaan via het GGZ of een andere manier. Een vorm van gezinscoaching ofzo. En ja, dingen wel en niet gezegd hebben.. gek word je er dus van.
Hier dus ook he,schaam me soms dood maar voel me er vaak ook heel erg door gekwetst ook al weet ik dat hij het niet expres doet.Ook af en toe humour die hij zelf heel grappig vind maar een ander (vaak mij) mee kwetst.
@XD24,Mijn man heeft er ook een lichte vorm van asperger bij,al overheerst adhd veel meer.Ik twijfel of de diagnose asperger wel klopt maar we hebben binnenkort een gesprek met de psychiater. @justme,Waar ga je heen verhuizen in gelderland? Wij hebben tijd gezinstherapie gekregen. Hoe zit het bij jullie mannen met verslavingen?Mensen met adhd hebben vaak een verslaving begreep ik.
Ik dacht mensen met autisme hebben een soort van 'verslaving'. Niet perse met ADHD. Mijn vriend heeft iets met dieren. Heel raar maar hij kan in iedereen een bepaald dier zien haha.. Moet er altijd wel om lachen. Zo ben ik een muis..?! En ons zoontje een schildpad Als we ergens rijden en er steek een kat over, en dan kan hij zo hard lachen. En dan denk ik echt van okeee?! Waarom is dat grappig hihi
@Gijs, ja ik kan beamen dat adhders inderdaad sneller verslaafd raken. roken is zeker 1 ding waar die absoluut niet zonder kan.. @dieren mijn man is helemaal gek van dieren.. door zijn door gedram ( en mn eigen liefde voor beesten ) hebben wij nu 6 katten lopen
hebben julliem mannen trouwens ook heel erg dat als je bijvoorbeeld pland dat je om 9 uur naar de dierentuin gaat en het word half 10 dat ze de rest van de dag onrustig zijn? of als er een afspraak niet doorgaat ze de hele dag chagerijnig of onrustig zijn? mijn man kan dat dus echt niet hebben.. net zoals verjaardagen kan mn man nit tegen te druk..
Tsja... ik weet ook wel dat hij hetniet expres doet maar op zo'n moment voel je je zo klein! En er op reager er dan niet, er zijn vaak allemaal mensen bij. Resultaat, ik keer weer in mijzelf en uiteindelijk bars te bom na een paar dagen. Het is niet waar, bedenk het me alleen enz enz. Totdat ik concrete voorbeelden geef en dan geeft hij me gelijk maar dat kost zo veel energie!! Ik heb het ook wel geprobeerd op het moment zelf aan te geven, op een erg rustige manier overigens maar dan is het meteen een nare sneer en kwade blik en dan houd ik ook maar op. 1 keer ben iker op door gegaan wat resulteerde in een flinke woordenwisseling waar mijn moeder bij was. Wat de verslaving betreft, de mijne was erg gericht op sex. Niet naar buiten maar echt binnenshuis, dus naar mij toe. Voor mij eigenlijk erg opdringerig en vervelend. Ook dit is met de medicatie veel minder geworden!! Waar ik tegenaan loop is dat iedereen mijn man juist gezellig, vrolijk enz vind. Hij is zo leuk voor de kinderen, hij is altijd zo vrolijk enz. Niemand die echt ziet dat hij echt niet altijd leuk is en hij thuis heel anders kan zijn. Hij wil er ook nog niet aan anderen te vertellen dat hij ADHD heeft. Een paar goede vrienden en mijn ouders heb ik het dus maar verteld. Ik moet ook ergens mijn ei kwijt kunnen en zo begrijpen ze alles ook een beetje. Waar ik wel tegenaan loop is dat een hoop mensen niet weten wat een partner met ADHD inhoudt. Dan zegt mijn moeder bijvoorbeeld, het is voor hem zo rot dat hij het heeft....op mijn beurt zeg ik dan, kijk eens op internet hoe het voor mij moet zijn.
justme, Hie trouwens nog niks van gezinsbehandeling ter sprake gekomen. mijn man gaat nu eens in de 6 weken naar de psychiater voor zijn medicatie maar verder gebeurd er hier eigenlijk vrij weinig.