Oh ja: en hier ook allemaal rare reacties. Heel vervelend. De ergste was van mijn toenmalige assistent manager: Ik was aan het uitleggen wat de ziekte inhoudt, en hij onderbrak me en zei: ja als ik niet eet ga ik ook dood hoor.... Toen had ik het liefst willen slaan ofzo. Gelukkig heb ik me ingehouden en gezegd: ja maar niet na 6 uur...
ik herken het in die zin, dat ik zelf ernstig ziek ben geweest en met wat dingetjes ben blijven zitten naderhand. Waaronder vermoeidheid. In zo'n heftige periode, ga je gewoon anders tegen dingen aankijken, zijn veel dingen ineens een stuk minder belangrijk geworden. In die eerste periode, dacht ik als mensen ergens over klaagden ook vaak: pfff moet je je dáár nou druk over maken? Het gaat toch nérgens over... En onbegrip naar mijn kant toe - kom op, je hebt jonge benen! -als ik moest gaan zitten om uit te rusten. Inmiddels heb ik óók de andere kant meegemaakt, onder lotgenootjes zelfs. Toen ik zwanger werd en later toen onze dochter geboren werd, mocht ik niet zeuren, omdat ik het bijna niet vol kon houden. Omdat het fysiek zo zwaar was... Ik moest tenslotte blij zijn, dat ik een kindje had -waar anderen lotgenootjes helaas onvruchtbaar waren geworden -en ZIJ dus dachten.. joh, wat zeur je nou?! JIJ hebt tenminste een kindje... Dus tja, dingen zijn zo relatief. Ik heb geleerd om in te zien, dat mijn zorgen net zo erg zijn, als de zorgen van een ander. Ook al gaan ze over anderen dingen die voor mij peanuts lijken. Ik vind het persoonlijk een beetje een tekortkoming van mezelf, als ik me niet meer in kan leven in die ander, die nu kampt met problemen, waar ik ook ooit misschien een eerste keer, me net zo druk om heb gemaakt. Dat ik dat nu niet meer doe, komt puur en alleen omdat ik al dingen 'bijgeleerd' heb, ook al was dit niet vrijwillig zeg maar eerder noodgedwongen . En ik probeer dan maar blij te zijn voor hen, dat zij die dingen nog niet hebben hoeven bij te leren.... ---> wat natuurlijk wél een groot verschil is met botte reacties van mensen die ook niet willen luisteren hoor....
op mijn werk tot nu toe nog alle begrip maar dat slaat vast om als ik door mijn vrije uren heen ben, ik neem tot nu toe nog vrij als ik met haar naar het zkh moet in werktijd, dat houdt een keer op en dan verwacht ik wel weerstand. ik krijg heel veel vervelende opmerkingen maar meestal onbedoeld vervelend, als ik uitleg wat ze heeft dan slaat dat "je dochter is vast lui" al heel gauw om in "och poppie toch en dat op jouw leeftijd allemaal al"
Wij hebben/hadden ook wel last van lastige opmerkingen van directe familie. Mijn zoontje kwam pas een jaar na zijn geboorte echt thuis uit het ziekenhuis en dat ging in het begin heel moeizaam. Hij beschouwde het ziekenhuis echt als thuis en had heel veel moeite met wennen toen hij echt thuis was. We zijn dan ook bewust veel thuis gebleven en veel rust en regelmaat gehouden. Maar ouders en schoonouders hadden meteen al zo iets van "Hij is nu thuis nu moeten jullie snel hier komen of op een drukke verjaardag" En echt geen begrip als we dat dan niet deden. Terwijl wij na een jaar RonaldMcDonald huizen eerst eens gewoon thuis wilden zijn ook met ons oudste zoontje. Lastig om een goede reactie te geven. Nog steeds wel eigenlijk. Er wordt altijd meer geeist en verwacht dan waar ik met mijn zoontjes aan kan voldoen. Krijg ook vaak te horen "Je schoonzus doet dat wel gewoon met de kinderen". Ja, maar zij heeft geen zieke kinderen. En omdat mijn zoontje er op het oog goed uitziet onderschat iedereen altijd hoe ziek hij is. Als hij weer eens geopereerd moet worden zegt schoonmoeder altijd: "Vond je dat nou echt wel nodig". Nee echt, alsof ik de arts ben en dat beslis. Pfffff, frustrerend hoor. Ze komt zo op de koffie dus zal even stoppen nu, anders wind ik me veel teveel op. Liefs, Josie
Hier een chronische zieke mama (heb ms) en daardoor ontwikkel je een behoorlijk dikke huid (je moet wel anders overleef je het niet) Ik ben altijd vrij direct en heb gemerkt dat dit vaak rode wangen bij de tegenpartij bewerktstelligt. Dan denk ik mooi, misschien dat je de volgende keer nadenkt en niet meer zomaar er alles uitfloept. - een collega die aan mij vroeg of ik wel zwanger mocht zijn of dat ik het nu moest laten weghalen. Mijn antwoord, ja ik mag zwanger zijn van mijn neurologe en ik mag van haar ook slaan. - een leverancier die mijn werktijden heel luxe vond (ik werkte nog 6 uur per week als receptionisten ipv bejaardenverzorgster) en dat hij wel in mijn schoenen wilde staan. Prima dan moet je morgen om 12 uur in het ziekenhuis zijn voor controle van de MS bij mijn neurologe en als je pech hebt mag je meteen blijven voor een prednisolon infuus. Neem dropjes mee want je krijgt er een ontzettende K** smaak van in je mond en laat ze het infuus niet te hard zetten want dat doet zeer. Heel vreemd maar in eens wilde hij niet meer ruilen. Dus mijn advies zet ze maar gewoon op hun plek al is het midden in de winkel. Ik snap best dat je je soms ergert aan moeder die mekkeren over snotjes en kleine operaties. Afgelopen februari is Kylian geholpen aan zijn amandelen, helaas had hij nabloedingen en moest hij onder volledige narcose nog een keertje geholpen worden. Toen ik naast zijn bed zat prijsde ik mij zelf zeer gelukkig dat dit het ernistigste was dat ons kind is overkomen en dat er ouders zijn die dit meerdere malen per jaar moeten doorstaan. Groetjes Anita