Ik knal uit elkaar van wat als-en... Wat als vanwege mijn leeftijd het weer misgaat (Ik ben inmiddels 40), of er met het kindje wat mis blijkt, wat als het kindje te vroeg geboren wordt (vroeggeboorte komt meer voor bij syndroom van asherman). Wat als alles goed gaat, durf ik dat nog te geloven? ( de "wat als ik nooit meer een poging kan wagen" probeer ik nog even te vermijden) Na een missed abortion van mijn eerste kindje deze afgelopen zomer de medische molen ingedoken, een aantal x cytotec, 2 curettages, een operatie om het syndroom van Asherman te verhelpen en een hormoonkuur waar ik allergisch op reageerde later hoor ik 17 januari of we opnieuw kunnen gaan proberen. Nu heb ik om me heen best wat zwangeren/net bevallen vrouwen waar het nodige bij misging. (En ook een aantal waar het wel heel goed bij gaat en die zijn eigenlijk nog meer intimiderend...) En eigenlijk durf ik niet meer zo goed, terwijl ik wel wil. Hebben hier meer mensen last van en zo ja hoe ga je er mee om?
De angst voor herhaling is groot, de kinderwens is groter. Wij proberen opnieuw zwanger te worden. Hoe ik omga met de angst? Geen idee. Eigenlijk doe ik zo min mogelijk. Ik leg mijn toekomst in handen van het lot.
Hoi lieve lirial, Ik kan me je angst heel goed voor stellen. Ik denk er precies het zelfde over, alleen overheerst het gevoel om het toch te willen, van het gevoel van niet durven.... Hoe je er mee om moet gaan? Geen idee ook. Gewoon over je heen laten komen, periodes in stapjes verdelen..... Dikke knuffel , ik duim voor iets moois voor jullie!
Ik zie dit topic nu pas.. dus een wat late reactie van deze kant. Ik begrijp je angst heel goed. Het is en blijft een risico en het zal altijd spannend blijven of het wel goed gaat. Maar als je kinderwens zo enorm is, zal je het erop moeten gokken. Life is a gamble! Hier ook weer aan de slag, angst of geen angst. Ik moet en zal een babytje in mijn armen krijgen.... al moet ik er voor door een hel!