Een paar weken terug had ik een topic over wat je zou kiezen bij een verzakking (een ring, of een operatie) De beslissing die ik had gemaakt was een operatie. Nu was ik vandaag bij mijn gyn om te bespreken wat ik wilde en vertelde ik dus dat ik geopereerd wil worden. Dat was ook prima, maar hij ging de opties bekijken en kwam tot de conclusie, dat op basis van de verzakking, de klachten die ik heb en doordat ik flinke tussentijdse bloedingen heb, het beter is wanneer ik dus behalve een gewone operatie waarbij de banden opgetrokken wordt, ook de baarmoeder verwijderd wordt....... Ik begrijp zijn advies, al heb ik het er een heel klein beetje moeite mee, omdat wij heel diep van binnen nog een kindje hadden willen krijgen. Wat niet kan, kan niet, dat accepteren wij ook wel hoor. Maar nu dus mijn vraag, al denk ik niet dat er hier veel vrouwen zijn (op een zwangerschapssite ) die er persoonlijke ervaringen mee hebben. Maar misschien toch dames waarvan de moeder/tante een complete baarmoederverwijdering hebben gehad. Kom je inderdaad vervroegd in de overgang? Hoe hebben zij de operatie ervaren? Is de verzakking ook weggebleven? de kans dat hij weer terugkomt is nl ook aanwezig Hoe is het herstel verlopen? (ik mag echt wéken totaal niks, nog geen luier verschonen!!) er zit (gelukkig) ook nog een voordeel aan: nooit meer ongesteld, nooit meer een uitstrijkje, geen kans meer op baarmoederhalskanker Is tenminste iets.
Wow, heftig zeg... Ik weet wel dat zowel mijn oma als tante een verzakking hebben gehad en de baarmoeder hebben laten verwijderen, maar kan het ze helaas niet (meer) vragen hoe ze dat vonden. Vooral als je nog een kindje wil lijkt me dit erg moeilijk.
Dat is het ook Maar weet je, ik heb nog 3 prachtige kinderen en wat niet kan, kan niet. Maar goed, dat is wel met mijn verstand gedacht hoor, mijn hart zegt stiekem wat anders, maar daar zal ik met mezelf toch in het reine mee moeten komen. Nu wordt ik ook bijna 41, dus had al steeds meer in mijn achterhoofd dat we er mee moesten stoppen, alleen het is nu wel in eens heel definitief. Mijn gyn weet van onze kinderwens, maar dit is wel op zijn advies. Dat is ook echt niet zomaar, vooral omdat ik weet dat hij deze operatie maar zelden adviseert. Het is niet anders Hebben jouw oma of tante nooit iets gezegd? Hoe ze het vonden?
Geen ervaring met verwijdering. Helaas mag ik op advies ook niet meer zwanger worden. Verstand vs. gevoel is niet altijd makkelijk.. Ik wil je met de hele situatie gewoon even sterkte wensen!
Oke, goed dat ik dat weet. Die blijven zitten, mits die er op het moment van opereren er normaal uit zien. En bij mijn weten zijn die normaal, want de gyn heeft daar geen afwijkingen aan gezien.
Mijn oma heeft een baarmoederverwijdering gehad (eind jaren 60) omdat ze baarmoederhalskanker had, de enige manier om er vanaf te komen was die operatie. Dat heeft goed geholpen en ze is er uiteindelijk 84 mee geworden. Mijn moeder heeft een baarmoederverwijdering gehad, die is er ontzettend van opgeknapt. Ik was toen nog jong (10 ongeveer) en ik kan me dat nog zo goed herinneren. In eens had ik een moeder die er altijd was ipv een moeder die veel in bed lag omdat ze pijn had/ veel bloede/migraine had. Vorig jaar had mijn zus een verzakking en dan ook nog zo erg dat het de blaas meenam in de verzakking waardoor ze niet goed meer uit kon plassen. Haar is vooral het herstel erg tegen gevallen, maar dat komt ook wel omdat ze geen zit in het gat heeft en zich dus ook niet aan de 'herstel' regeltjes hield. Maar ook zij is er uiteindelijk van opgeknapt. Maar al deze vrouwen hadden geen kinderwens meer en jij wel, ik zou dit toch wel even met een arts doorspreken, blijkt dat je sowieso niet zwanger zou kunnen worden met verzakking/ring dan zou ik toch kiezen voor een verwijdering
Heftig zeg, maar wat moet dat moet helaas Mijn ex schoonzusje heeft het een halfjaar geleden gehad. Ze heeft een week hersteld, en haar kindje uitbesteed aan opa en oma. Zodat ze echt alleen was, en niet de zorg ook nog had voor de kleine. De operatie is haar meegevallen (was ook bekend met een keizersnede) Die heb ik ook gehad, maar durf niet te zeggen of je het daar ook echt mee kunt vergelijken. Na die week is ze voorzichtig aan de dingen weer op gaan pakken. Maar niet zwaar tillen en veelvuldig bukken. Voor zover dat lukt met een kleine en geen partner aanwezig. Ze kon gewoonweg niet weken helemaal niets doen. Heel goed naar je lichaam luisteren dus! Tot nu toe nog geen symptomen van vervroegde overgang bij haar. Ze is blij dat ze het gedaan heeft. Succes!!
Mijn moeder heeft een verwijdering vd baarmoeder gehad ook ivm verzakking. Eierstokken zijn blijven zitten om zo vervroegde overgang tegen te gaan. Na de verwijdering had zij weinig last meer van vooral heel veel tussentijdse bloedingen die ze eerst had. Dit maakte dat zijnmeer energie terug kreeg en ook veel minder pijn had. Ze werd weer veel vrolijker en had weer zin om dingen te ondernemen. Het was echt een groot verschil
Pluk: Ik kan wel zwanger worden met een ring en ook wel met de verzakking hoe hij nu is. Alleen kan ik de ring toch niet gebruiken, omdat de achterwand (en de voorwand en de baarmoeder een klein beetje) is verzakt, daardoor heb ik verstoppingen, waardoor ik moet persen (wat de verzakking ook niet ten goede komt) De ring valt om die reden dan toch af. De reden dat de arts een verwijdering adviseert is omdat ik veel tussentijdse bloedingen heb, die naarmate ik richting de overgang ga verergeren. Daarbij verlies ik tijdens de menstruatie enorm veel bloed. Toen ik nog een tampon kon gebruiken, had ik daarbij nog een nachtverband en dan moest ik nog oppassen dat ik niet na een half uur doorlekte. Nu ik geen tampon meer kan gebruiken wil je echt niet weten hoe dat dus soms gaat tijdens de menstruatie Ik gebruik van de 28 dagen dat mijn cyclus duurt zo'n 12/14 dagen maandverband, waar ik dus ook nog eens allergisch voor ben, dus de hele onderkant is dan opgezwollen en kapot Dus ook al hebben wij nog wel een kinderwens op zich, ik ben bovenstaande zó zat dat ik het wel kan accepteren, puur omdat ik ook niet op deze manier door wil gaan.......
Mijn moeder heeft het gehad, zo'n 25 jaar geleden. De operatie vond ze zwaar, ook nabloedingen gehad. Daarna heeft ze tot een 'overgangsleeftijd' nog hormoonpleisters moeten plakken om niet direct in de overgang te komen na de operatie. Wat ik me goed kan herinneren is dat ze erna en nog steeds regelmatig last heeft van een zwaar gevoel in de buik. Dus de klachten zijn nog steeds wel aanwezig. In hoeverre ze echt veel 'pijn' heeft en hoe zeer het haar belemmert, zou ik niet durven zeggen, dat zou ik na moeten vragen. Moeilijk zeg zo'n beslissing, veel wijsheid en succes met het doorhakken van de knoop.
Eerlijk.. met vallen en opstaan. Maar ik probeer te accepteren dat het zo gaat. Sommige dagen zijn gewoon heel erg moeilijk, op andere momenten kan ik beter verstandelijk beredeneren dat dit zo het beste is. Dat mijn zoon een gezonde, stabiele moeder nodig heeft. En dan tel ik mijn zegeningen, dat we een gezond kindje mogen hebben. Als je nog een kinderwens hebt, hoe klein misschien ook, is het toch een rouwproces wat je dan kunt ervaren. Ik denk dat je jezelf het beste helpt door dit toe te staan en erover te praten met mensen bij wie dit goed voelt.
duikster en siriel: dat klinkt allemaal wel heel fijn en bemoedigend!! Ik heb 2 kleintjes van 5 en 3, en een zoon van 19. Mijn man en oudste zoon pakken het huishouden en de boodschappen etc op zich, opa komt 's morgens mijn man helpen en brengt dan dochter naar school en de jongste neemt hij mee naar huis. Dat is gelukkig hier al wel in kannen en kruiken Ik mag sowieso 2 weken echt niets volgens de gyn en ik ga me daar ook echt aan houden. Ik mag wel lopen en zelf thee zetten, maar meer dus ook niet. Ik zei al tegen mijn man: ik ga boeken inslaan En jullie hier natuurlijk lastig vallen
Maar zijn bij jouw moeder de eierstokken dan ook verwijderd? En zou je zo lief willen zijn om haar eens te vragen in hoeverre het gevoel haar belemmert? Dat zou ik graag willen horen.
Ik denk het dan wel, maar ga het haar even vragen. En of ze ook belemmeringen ervaart. Zodra ik meer weet, hoor je het!
Pfff meis wat een moeilijke keuze! Vooral omdat je nog wel een kinderwens hebt. Het is een loodzware beslissing maar stel jezelf de vraag kan je zo nog anderhalf a 2 jaar doorgaan zwanger worden, geboorte kindje met je andere kindjes erbij en daarna herstellen en als de tijd rijp is alsnog de operatie ondergaan. En wat houdt het in voor een volgende zwangerschap? Hier ook een kinderwens die niet meer in vervulling kan gaan. Mijn 2 kinderen zijn beide met complicaties geboren en de gynaecoloog zei letterlijk "speel dit spelletje maar niet meer, het is 2x goed gegaan we kunnen dit niet garanderen een 3e keer" het is alleen mogelijk als je gemonitord word, je kindje vroeger gehaald (als in best heel vroeg wat ook niet gezond is voor het kindje) gaat worden met een keizersnede (dochter was met 38 weken al 4 kilo en 52 cm) Het was heel naar om te horen zeker ook omdat de keuze niet meer bij onszelf (man en mij) ligt maar dat het voor je besloten word. Ik dank nu gewoon God op mijn blote knieën dat ik 2x stront mazzel heb gehad en heel bekwame verloskundigen en gynaecologen en dat ik daardoor 2 prachtige kindjes in hun bedje heb liggen vannacht.
Zelf geen ervaring mee. Maar ik weet wel dat je niet in de overgang komt als ze je eierstokken laten zitten (en die voorkeur hebben ze vaak wel, vervroegd in de overgang is niet ideaal). Mijn moeder was 32 toen ze haar baarmoeder en eierstokken hebben weggehaald ivm eierstokkanker. Ze heeft heel veel gedoe gehad door de vervroegde overgang. Maar ik neem aan dat de eierstokken hier toch los van staan.
Wachtend: Nee, ik wil in ieder geval zelf geen kinderen meer over 2 jaar, dat vind ik echt te oud. Ik accepteer het gewoon dat er geen kinderen meer komen. Niet heel leuk, maar het is niet anders en ik kan daar ook mee leven.