Dames, Herkent iemand zich in mijn verhaal? Ik ben opnieuw zwanger, en zeer gewenst. We hebben bewust voor nog een kindje gekozen. Ik ben echt blij dat het ons gegund is om opnieuw (snel) zwanger te mogen worden. Dat staat buiten kijf. Maar nu ik zwanger bén, en alle kwaaltjes weer opkomen, die ik al snel herken, word ik overvallen door een gevoel van weerzin over het feit dat mijn lichaam de volgende 9 maanden weer zal worden 'overgenomen' door een zwangerschap. Daarbij zal meespelen dat mijn vorige zwangerschap behoorlijk zwaar was (bekkeninstabiliteit en zwangerschapsdiabetes). Ik ben gewoon bang voor wat komt, of mijn lijf het allemaal wel trekt en hoe ik er doorheen kom. En natuurlijk voel ik me schuldig, dat ik niet 100% alleen maar blij ben en op een roze wolk zit. Herkent iemand dit?
Ja, ik. Inmiddels ben ik 22 weken zwanger en begin ik me 'over te geven' aan de zwangerschap en alle ellende die er voor mij bij hoort (continue vieze smaak in de mond, supermoe, vaak nog erg misselijk, pijn bij het lopen). In het begin dacht ik de hele tijd: ik moet genieten, ik moet genieten, iedereen zegt dat, dus ik moet. En nu denk ik: ik geniet van de mooie momenten, de echo's, het kopen van spulletjes, en voor de rest zit ik het uit. Ik wil heel graag een kind, en die zwangerschap is daar nou eenmaal voor nodig..
Dat is heel verstandig denk ik... Voor mezelf denk ik dat het handig zou zijn om niet op voorhand bang te zijn voor alles wat er zou kúnnen komen, maar om gewoon te dealen met wat er op dat moment aan de hand is.
Jazeker herkenbaar. Het heeft niets te maken met de liefde voor je kindje. Het is gewoon het gevoel, dat je bang bent dat het weer zo'n p... zwangerschap wordt. Ik heb bijv. heel erg last van vermoeidheid, misselijkheid, overgeven en hormonen. Nou, denk maar niet dat ik de hele dag sta te juichen. Bij mijn 1ste zwangerschap was dit precies hetzelfde. Heb toen ook last gehad van BI. Ik heb nu wel elke maand een consult bij de chiropractor. Dit omdat ik versleten wervels heb, dus wie weet onderdrukt dit nu wel de BI. Misschien een idee? Verder probeer ik echt tussen de bedrijven door te rusten. Ik ga bijv. vrijdag naar de sauna. Ondanks dat ik niet in de sauna zelf mag, heb ik wel even zin om te genieten. Lekker zwemmen, eten en relaxen. Ben lief voor jezelf en je lijf
jeps hier ook. En toch tot kort geleden zwangere buiken er wel weer leuk uit vinden zien... Denk dat ik van mijn misselijkheid langzaam af begin te raken, maar dan de maagzuur, bi, overgeven, rugpijn... o men. Omdat het moet voor een kindje... Volgens mijn collega moet ik me er bij neerleggen, 9 maanden lang!? Ik begrijp je helemaal!
Oh wat 'fijn' dat ik niet de enige ben!! Onbewust ga je je toch zorgen maken, of je dan straks met dit kindje ook wel blij zal zijn, of je niet alsnog gewoon een slechte moeder blijkt te zijn, ... Fijn, die hormonen.
Ik ben zwanger vd 1e en mag eigenlijk niet klagen, fiets er bij wijze van spreke zo doorheen. Had verminderde eetlust maar dat is weer zo goed als terug. Wel erg moe eind vd middag t/m bedtijd, maar daar valt wel mee te leven. Ondanks dat het tot nu toe best goed gaat, heb ik soms nú al van die gedachtes die jij nu hebt; of ik er bij een 2e ook doorheen zal rollen enzo... Hoe je het ook wend of keert, het is gewoon zo dat die 9 maanden een behoorlijke invloed op je dagelijks doen en laten hebben, of je er nou doorheen fietst of met alle kwalen die je maar kan bedenken. Ik geef me er ook maar aan over, het komt zoals het komt. Je hebt het toch niet in de hand. Wil je heel veel sterkte en suc6 wensen!
Jup.. Ik tel de minuten, uren, dagen, weken... Nog officieel 10 weken en 2 dagen.. Ik hou van het getrappel in mijn buik, maar mijns inziens is dat ook het enige leuke. Zwanger zijn is gewoon niet mijn ding. En heb 2 kindjes rondlopen waarmee ik nu zo weinig kan. Voel me een halve bejaarde.. Blech.
Sja zwangerschap. Het is mijn hobby ook niet terwijl ik nou ook weer geen mega-zware zwangerschappen heb of zo. Maar ik vind er gewoon niet zoveel aan. Het is zwaar, buik in de weg, je kan niet zoveel meer doen. Lopen wordt zwaar, schoonmaken en huishouden kost zoveel moeite en energie, ik lig nachtenlang wakker en ben moe moe moe. Voel me iedere keer een halve bejaarde. Terwijl ik normaal iemand ben die niet stil kan zitten en alles graag tot in de puntjes geregeld heeft. Dus dat gevoel van geen controle over je lichaam hebben irriteert mij inderdaad ook mateloos. En ik heb ook iedere begin van de zwangerschap in de eerste weken, dat ik soms ineens overvallen wordt door het 'help, waar ben ik aan begonnen!'-gevoel. Gewoon het idee dat je een keuze hebt gemaakt waar je niet meer op terug kan komen. Maar dat heb ik alleen in het begin. Daarna is het weg. Maarrr, dan daarna is er de bevalling en die leuke, zo speciale kraamperiode en die heeeeeeeeerlijke baby. En ja, daar doe je het allemaal voor, en daar focus ik me dus maar op.
Ik denk dat het wel normaal is dat je niet op een roze wolk zit. Ik heb nu mijn 2e zwangerschap en op wat bekkenpijn na heb ik me steeds goed gevoeld. Alleen op een roze wolk zit ik niet. Ik vind niet veel aan zwanger zijn. Al heb ik heus wel momenten waaar ik van geniet. Maar echt niet de hele tijd. En denk dat iedereen dat wel heeft
Ik ben erg dankbaar dat ik zwanger mag zijn en dat er een kindje bijkomt Maar goed, zwanger zijn is gewoon mijn ding niet. Eerst HG gehad, erbovenop nog tweemaal buikgriep, bekkeninstabiliteit, zware verkoudheid, slapeloosheid en een zware keelontsteking. En dan die leuke hormonen niet te vergeten. En dat in combinatie met manlief die superveel werkt en een drukke peuter van 21 maand. Roze wolk? Welke roze wolk? Maar goed, ik geef me er maar aan over bij wijze van spreken. Eerste zwangerschap me heel slecht gevoeld omdat ik me slecht voelde. En voelde me daardoor dus nog slechter! Het is niet omdat ik me nu niet zo goed voel in de zwangerschap, dat ik het kindje niet graag zal zien of zo. Bij mijn oudste zoontje is dat ook allemaal goed gekomen, ga ervan uit dat dit ook zo is. Maar nu soms dus ook last van wat neerslachtige gevoelens. Niet zo erg als bij de eerste maar toch aanwezig. Meestal 's morgens als ik de dag start maar heeft te maken met de hormonen en te weinig slaap. Eens bevallen komt dit vanzelf weer goed.
Ik vind niet veel aan zwanger zijn. Al heb ik heus wel momenten waaar ik van geniet. Maar echt niet de hele tijd. En denk dat iedereen dat wel heeft Dit herken ik gelukkig helemaal niet. Ik geniet echt al vanaf dag 1 elke dag van mijn zwangerschap en de kleine uk. Ik dacht van de week nog ik ga mijn buik straks gewoon missen. En die is mega hoor, iedereen denkt dat ik elk moment moet bevallen. In het begin wel klachten gehad maar de laatste maanden voel ik me top en ik besef dan ook zeker dat ik een grote geluksvogel ben. Ik moet er niet aan denken om BI te hebben of continu misselijk te zijn. Denk dan ook dat de gedachten die je nu hebt dan heel normaal zijn. Voel je niet schuldig, als je twijfelt aan jezelf, "kijk dan in je hart" en dan weet en voel je vast dat je ontzettend blij bent met de kleine uk in je buik.
Ja, herkenbaar! Maar dan bij mijn eerste zwschap. Ik wilde het heeeeeel graag, maar toen ik zwanger was kreeg ik na een aantal weken een bepaalde somberte over me heen... en uiteindelijk een depressie. Bij de tweede zwschap had k er van tevoren behoorlijk tegenop gezien, was bang dat ik weer een PPD zou krijgen. Maar deze zwschap was lichamelijk veel zwaarder (bekkenpijn en 30 weken lang misselijk) en psychisch juist beter... Een van de belangrijkste dingen was denk ik dat het bespreekbaar was, bij de 1e zwangerschap voelde het not done er over te praten, en schaamde ik me dood ervoor. Mijn advies aan jou is: probeer klachten te voorkomen (dus bekkenfysio/chiropractor) en zeker wanneer ze toch beginnen. en verder heel goed dat je het aankaart! Trek aan de bel als de klachten van weerzin lang aanhouden of erger worden. Sterkte!
Ohhh maar ik ben ook zéker heel blij met de kleine in mijn buik en ik ben ontzettend dankbaar dat ik überhaupt zwanger mág zijn en dat ik geen belachelijk zware zwangerschap heb!! Maar ik ben nog veel blijer als de kleine in mijn armen ligt en mijn lichaam weer alles kan. Het is gewoon écht niet mijn hobby en het kan me niet snel genoeg gaan. Al waardeer ik zeker de ervaring en had ik het ook niet willen missen
Skatje: Voel je niet schuldig, als je twijfelt aan jezelf, "kijk dan in je hart" en dan weet en voel je vast dat je ontzettend blij bent met de kleine uk in je buik. Dit was bedoeld voor mrs Hair, sorry als het verkeerd overkwam.
Ja dat weet ik wel, maar ik wilde alleen aangeven dat er een verschil is met blij zijn met je zwangerschap en het fijn vinden om zwanger te zijn. En ik kan uiteraard niet vanuit een ander spreken dus vandaar dat ik het vanuit mijn eigen beleving vertel
Ik ben al erg lang aan het aftellen. Ik wil dit kind dolgraag, maar zwanger zijn is niet mijn hobby. Op zich gaat het niet slecht, ik sport zelfs nog en durf meer dan de vorige keer, maar constante pijn is gewoon niet fijn. Vandaag was de oudste naar de kdv en het enige wat ik heb gedaan is gesport en geslapen. Verder helemaal niks. Dat had ik weliswaar erg nodig, maar ik vind het zo sneu. Ik wil gewoon graag weer mezelf zijn en niet zo'n oud mens voelen. Maar nog maar een paar weken en dan heb ik een heerlijk wezentje in mijn armen en dat maakt alles goed.