Hoe ga je dat later dan doen TO als jullie beiden niet meer werken en de kinderen de deur uit zijn? Kun je niet op de dagen dat je samen thuis bent iets leuks gaan doen? Of samen iets nuttigs zoals de zolder uitmesten, klusjes doen waar je anders niet aan toe komt ofzo?
Op vakantie kunnen we juist wel heel goed samen, dan zijn er geen verplichtingen en is de setting natuurlijk heel anders, dan Is het echt genieten! Thuis gaat het irriteren als vriend niks doet/niet meehelpt, op de bank hangt en klaagt hoe vervelend het is om kleine kinderen te hebben. Voor ons werkt het zo. De weekenden samen thuis en soms een dag doordeweeks, maar verder onze eigen tijd. Moet er wel bij zeggen dat dit vaak in de winter/herfst is. In de zomer, als we lekker buiten kunnen zijn en met de kids naar kinderboerderij/strand/speeltuin kunnen gaat het stukken beter.
Precies dit! Ik snap dat je een bepaalde routine hebt opgebouwd omdat je man werkt, dit werkt voor jou het beste. Want ik dan niet begrijp is dat je niet met je man om tafel gaat zitten en zegt; Dit is mijn routine als jij werken hebt, nu je thuis bent, werkt dit niet zo omdat jij er ook bent en er nu meer troep is of dat we de zorg voor de kinderen samen kunnen delen. Zullen we eens kijken of we samen een routine kunnen bepalen waar we allebei iets mee kunnen? Ik mis altijd zoveel communicatie tussen mannen en vrouwen. En dan lees ik foto's maken nadat je het hebt opgeruimd, gaat er echt niet voor zorgen dat die man denkt... ohhhh zo wil ze het hebben! Die denkt... oh daar heb je haar weer! Doe ik het weer niet goed?? Nou dan doe ik helemaal niets meer.. Dat schiet toch ook niet op... Zeg gewoon wat je wilt en wat je fijn vindt, bespreek dat en kom tot een oplossing. Je bent nog veel lang samen...
Kan me voorstellen dat dat erg tegenvalt idd. Het heeft ook niks te maken met niet samen kunnen zijn als je met pensioen bent. Daar leef je naar toe, je weet dat het er dan aankomt, waardoor je je daarop in gaat stellen. Maar nu is het plotseling. Je eigen routine wordt verstoord. Ik kan daar echt niet tegen. Als mijn man een paar dagen ziek is word ik al geïrriteerd. Ik moet mezelf dan echt toespreken dat ik niet zo moet zeuren, en gewoon mijn ding moet doen. Anders ben ik steeds met hem bezig, waar ik helemaal geen zin in heb en wat hij helemaal niet van mij verwacht Als je nu zou weten dat je mag voor minimaal 2 jaar thuis zou zijn, dan stel je je daar weer op in, en dan gaat het vast anders. Nu is het maar de vraag voor hoe lang hij thuis is. Wat mij het meest helpt als mijn man onverwachts een dag of meer dagen thuis is, is mijn ding blijven doen. Gewoon mijn routine volgen. Daarnaast praten we wel, dus als mijn man een bende maakt en niks opruimt, dan vraag ik hem om daar op te letten. Mijn man is dan wel zo'n persoon die dat dan ook wel doet. Niet op mijn manier nee, maar dat hoeft niet. Mijn man is in het weekend regelmatig met de kinderen thuis als ik moet werken. Eerder was het wel eens een ontplofte bende in huis als ik thuiskwam. Ik heb verschillende keren benoemd dat ik dat lastig vind, omdat ik dan al moe thuiskom en van bende word ik nog meer moe in mijn hoofd merk ik altijd. Dus daar let hij nu op. Net voor ik thuiskom ruimt hij het huis op. En ja, dan staat het aanrecht soms nog vol met ontbijtborden, maar er staan geen tig bakken speelgoed meer op de grond die niet gebruikt worden, of de hele tafel vol knutselspullen terwijl we willen gaan lunchen. Dus ben ik blij dat hij dat heeft opgeruimd en probeer daar op te letten i.p.v. de paar ontbijtbordjes op het aanrecht
Als je met pensioen bent hoef je toch ook niet 24/7 op elkaars lip te zitten? Wat ben ik blij dat mijn man en ik wat dat betreft fijn op 1 lijn zitten en elkaar zonder klagen gewoon even lekker wat tijd alleen in huis gunnen.
Als je met pensioen bent zit je toch in een compleet andere levensfase?? Dat is helemaal niet te vergelijken met wanneer je jonge kinderen hebt. In ons voorbeeld: wij hebben 2 kinderen die nogal opvoedintensief zijn. En een man die dezelfde trekjes heeft. Dat gaat dus zeker niet altijd goed samen. Ik heb mijn routine en dagritme met de kinderen en man voelt dat niet zo goed aan. In het weekend kan dat prima, maar door de week de hele week zou niet zo soepel lopen. Op het moment dat onze kinderen volwassen zijn en hun eigen gezin en leven hebben zal dat dus heel andere verhoudingen geven.
Ik zit trouwens ook met mijn vent thuis. Hij zit nu tijdelijk in de ww. Nog niet zo lang geleden zat hij in de ziektewet. Hij ruimt zijn eigen zooi op en helpt veel. Maar alsnog vind ik het lastig om 2 kapiteinen op 1 schip te hebben. Dat zit hem dan in kleinere dingen die lastig zijn om op elkaar af te stemmen. Het is niet meer ‘mijn bedrijfje’. Alles wat ik normaal op mijn eigen kompas doe moet ik ineens gaan uitleggen en overleggen. Ik wil het stiekem ook graag op mijn manier doen omdat ik situaties anders inschat dan hem. En ik mis gewoon de structuur die ik had waardoor ik sneller overprikkeld raak en meer behoefte heb aan rust. Gelukkig heeft het ook zijn voordelen. Zo kan ik nu even een dutje doen
Ik snap het ook wel, mijn man trouwens ook. Wij hebben beide behoefte aan geregeld even alleen zijn. Hij heeft zijn werk en ik hou ons huishouden draaiende en zorg voor onze zoon. Als hij thuis zou komen te zitten zonder werk weet ik zeker dat hij zich lekker bezig houd. Hij was in dec 4 weken weg, wat was het op een bepaalde manier lekker rustig en nu is hij 4 weken thuis en doet hij gelukkig zijn eigen ding. Wij hebben gewoon graag ruimte nodig in ons gezamenlijke huishouden/huwelijk. Het gevoel van rust, vrijheid en even alleen willen zijn, maar ook graag dingen samen willen doen bereik je alleen door communicatie en vooral niet alleen je eigen zin willen doordrijven.
Ik herken het hoor, ik zou ook gek worden als mijn man thuis komt te zitten en de hele dag om me heen zou hangen. Op mijn vrije dagen is het gewoon mijn routine en pak ik mijn vrije momentjes als mijn dochter op bed ligt en zoon op school dan kan ik geen man om me heen gebruiken hoor.
Haha deels herken ik t hoor! Mijn man heeft 2 jaar thuis gezeten met een burn-out dus 2 maanden is een peulenschil
Hier mijn man 4 jaar. En als ik niet aan t werk was als leerkracht was ik thuis bij de kids en man. Nooit was ik alleen. Voor jaren niet... uiteindelijk vind je er echt wel een ritme in. Denk alleen dat t niet ’gezond’ is. En dat bedoel ik niet verkeerd maar het is in deze levensfase juist goed om als je elkaar ziet er van te genieten. Nu ander werk gevonden en de kids op school en ik weet niet wat ik meemaak, best lekker af en toe eens alleen zijn.
Ben ik heel ontaard dat ik Onwijs uit kijk naar het moment dat mijn jongsten - twins - straks naar school gaan?? Aangezien ik onregelmatig werk betekend het straks dat ik 7 dagdelen (dus ochtend of middag) alleen thuis ben?? Tuurlijk ga ik mijn kinderen ook wel missen maar voor nu ben ik bijna in staat om een aftelkalender te maken. Niet eens zo zeer voor de kinderen, maar wel voor moeders zelf Ik ben dol op mijn kinderen, maar ik ben inmiddels 7.5 jaar nooit meer standaard alleen thuis geweest. Dus, ik begrijp je haha
Ik herken het gevoel ook heel erg hoor! Wij hebben hier een routine dat man fulltime werkt, ik parttime en ik zorg vnl voor de kinderen en het huishouden. Ook ik heb veel behoefte aan even" niks". Gewoon de badkamer soppen met de muziek hard aan en niemand die op wat voor manier dan ook een beroep op me doet. Mijn man kwam vorig jaar overspannen thuis te zitten. Wat een ramp was dat! Vnl voor hem natuurlijk maar ik vond het ook belastend voor mezelf. Ik voelde me veel minder vrij, moest constant rekening met hem houden. Doordat hij natuurlijk niet lekker in zijn vel zat, kwam er niks uit zijn handen. Ik ben regelmatig leuke dingen voor mezelf gaan doen en heb hem ook af en toe "weggestuurd". Mijn man is nu eigenlijk nooit alleen thuis. Hij heeft die behoefte ook veel minder dan ik. Wel kan hij zichzelf een hele avond afzonderen in de schuur om lekker te klussen.
Mijn vriend heeft ooit gezegd dat hij best wat wil doen als hij maar weet wat hij moet doen (en hoe). Als een schooljuf geef ik hem dan ook taken. Was opvouwen, boodschappen doen, wc's poetsen, stofzuigen, dweilen etc. Dat doet hij dan ook Geef ik geen opdracht, gebeurt er ook niets. Wellicht werkt dat bij jouw man ook.
Is helemaal begrijpelijk! En ik heb maar 2 kids... met drie jaar ertussen. Maar ik ben t leukste als ik soms rust aan mn hoofd heb. Ik stond eerst voor de klas en ging van herrie naar herrie. Trok ik ook niet meer. Ik werk nu onregelmatig en vind het heeeeeerlijk! Nee hoor, het wordt er straks iets beter op met meer tijd voor jezelf! Is niet erg. We zijn meer dan alleen maar moeder he!
Hier heeft man 1 volledig jaar in de ziektewet gezeten, en aantal jaren later 2 maanden thuis ivm werkeloosheid. Maar herken jou ongemak eigenlijk helemaal niet, wij hebben het eigenlijk altijd gezellig samen. Wat je kunt doen is zelf hobby's/vermaak zoeken. Ik ben eigenlijk ook altijd thuis, maar zou het echt verschrikkelijk vinden als mij man zou willen dat ik de deur uit zou gaan omdat hij alleen wilt zijn. En praat! Bespreek wat je dwars zit. Heel veel succes.
Tsja, voor je man is het natuurlijk nog vervelender dat hij thuis zit. Dan wil je niet te horen krijgen van je vrouw dat ze jou liever wat vaker de deur uit heeft, of dat ze zich aan jou irriteert. Heb je behoefte aan alleen zijn, dan ga jij toch de deur uit? Of ga eens lekker vroeg naar bed om een boek te lezen. Over het opruimen kan je luchthartig vragen of hij zijn gebruikte spulletjes ook direct op de goede plek terug wil zetten als hij er klaar mee is. En vragen of hij die dag wil stofzuigen / strijken, etc. Of het toch gewoon zelf opruimen en het loslaten, want ik denk dat dat minder energie kost dan geërgerd zijn
Ik herken de behoefte aan af en toe even alleen willen zijn. Ik heb op zolder een klein naaiatelier daar trek ik mij af en toe terug.