Hallo allemaal, Ik doe mijn verhaal maar onder dit topic het gaat toch over (geestelijke) gezondheid. Partner en ik zijn gister bij de verloskundige geweest. Alles in orde maar we hebben het ook over voorgeschiedenis gehad en aandoeningen. Ik heb aangegeven dat ik gediagnostiseerd ben met manisch depressiviteit type 1. Even kort; vanaf 2007 in behandeling en tot 2008 met medicatie seroquel en lithium. Na een ernstige medicijn vergiftiging (lichaam verdroeg de seroquel niet) besloten te stoppen en alleen met therapie door te gaan. Dit ging redelijk goed, nodige ups en downs gehad maar kan toch zeggen dat ik me goed voel en het laatste jaar geen episodes heb doorgemaakt. Dit alles heeft wel de nodige druk op familie en partner gelegd waardoor partner en ik ook meerdere malen uit elkaar hebben willen gaan. Gelukkig is dit niet gebeurt en hebben we nu een stabiel leven en weten we wat we aan elkaar hebben. Familie is minder overtuigd van onze relatie en hoe stabiel ik ben, maar na alles wat we en ik meegemaakt hebben, is het blijkbaar lastig om mij als stabiel persoon te beschouwen. Lastig, er worden al snel strubbelingen in onze relaties afgeschoven op mijn md. En als ik een keer heel enthousiast ben "ze zit tegen een manie aan". Natuurlijk is dit met de beste bedoelingen en is het goed om een vinger aan de pols te houden. Toch heb ik gestrijd om een goed leven te lijden zonder medicatie en verantwoordelijk te zijn voor mezelf en mijn leven en keuzes dus vind ik het jammer dat er allerlei beren al op de weg gezien zijn en er weinig mensen enthousiast zijn in de familie. Nu dan mijn vraag; ik ben dit jaar gestopt met de therapie. Mijn svper ging met pensioen, de eigen bijdrage werd ingevoerd en ik had al een tijd het gevoel dat de behandeling stagneerde. Verloskundige is toch huiverig gezien de voorgeschiedenis, en ik ben niet eerder zwanger geweest, dus weten we niet wat het zal gaan doen met mij. Ik voel me nu goed maar vraag me af of het verstandig is om toch contact te hebben met de ggz over deze nieuwe situatie. Zijn er mensen op dit forum die ook in een dergelijke situatie zitten of hebben gezeten? En hoe gaan jullie er mee om?
Geen bipolaire stoornis wel in het verleden andere klachten gehad. Voornamelijk stemmingswisselingen, depressies en zelfdestructief gedrag. Ook verschillende medicatie gebruikt. Na een heftige periode in mijn adolescentie was ik nu al jaren stabiel en voor mijn zwangerschap en ik gestopt (in overleg) met mijn antidepressiva. Echter door de hormonen kwamen wel weer wat stemmingsklachten terug ondanks de blijdschap die de zwangerschap met zich meebracht. Ook erg veel angst en onzekerheidsgevoelens, niet over het moeder zijn maar over mijzelf als persoon en hoe anderen naar mij kijken. Ben bij de pop-poli terecht gekomen en heb via hun een cursus gedaan voor zwangeren die in het heden of verleden psychische klachten hebben gehad want het schijnt veel voor te komen dat oude klachten weer naar voren komen tijdens een zwangerschap. Ik heb contact met een spver en indien nodig kan er contact opgenomen worden met de pop-poli, het was in mijn geval niet nodig om daar onder behandeling te blijven. Ik vind het zelf wel prettig dat er een lijntje met mijn spver is omdat ik ook een verhoogde kans heb op PND. En ze zijn bij mij ook erg flexibel, heb ik niets nodig dan blijven ze op de achtergrond en als ik aangeef dat het wat moeizamer gaat kan ik aangeven wat ik nodig zou hebben. Zou hou ik zelf de regie en zijn er mogelijkheden voor extra ondersteuning indien nodig.
Ik heb ook de bipolaire stoornis maar met type II gediagnosticeerd, dus echte echte manie ken ik niet maar heb wel flinke hypomanie fases gekend. Normaal slikte ik lamotrigine maar in de zwangerschap alleen sertraline (AD). En eigenlijk gaat dat heel goed. Ik reageer heftiger door de hormonen maar kan me daardoor ook weer heel goed uiten. Ik heb verder geen episoden gehad tijdens al mijn zwangerschappen. Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik nog een lijn onderhouden met de SPVer waar ik toen bij liep, maar is daarna niet meer nodig geweest. Toen mijn zoon een half jaar was raakte ik wel weer een in depressieve episode en ook na het overlijden van mijn dochter* (maar kan dat ook gewoon een rouwfase noemen omdat er een aanleiding was). Ben hier allemaal wel zelf uitgekomen. Zodoende heb ik nu het gevoel dat ik het op eigen kracht kan (wel met medicatie) en als ik het gevoel heb dat het minder goed met me gaat, trek ik gelijk aan de bel. Wel moeilijk dat je familie gelijk overdreven reageert. Ik moet zeggen dat hier dat in het begin ook was. Niemand vertrouwde me. Het moest een tijdlang wat stabieler zijn voor men doorhad dat het toch beter ging nu. Als je het gevoel hebt dat je het zelf gaat lukken zou ik niet direct contact gaan zoeken met een SPVer. Maak wel een afspraak met jezelf en de vk dat àls er wat is, dat je dan direct aan de bel trekt. Laat aan de vk duidelijk merken dat het goed gaat en je serieus hiermee bent, dat als je een manisch of depressief gevoel krijgt je dus contact legt met een psych of spv-er.. Kijk goed naar jezelf. Wat wil jij? En je partner? En pop poli is inderdaad ook een aanrader maar die zit niet overal. Succes!
Ik heb in het verleden te maken gehad met depressies en angstoornissen. Die had ik dankzij therapie en medicatie geheel onder controle. Ook het afbouwen van de medicatie ging erg goed, het daarna medicatieloos door het leven gaan ook. Tot ik zwanger werd. Nog voor ik een positieve test had merkte ik dat de angstklachten terug kwamen. langzaam maar zeker, steeds heftiger. Ik heb na een paar weken weer hulp van een psychotherapeut ingeschakeld (dezelfde die ik al had) en met gesprekken kom ik nu de zwangerschap wel door, al zijn de angstklachten weer bijna net zo erg als dat ze ooit waren. De therapeut benoemde ook dat hormonen heel veel met je kunnen doen. Bij sommige verdwijnen alle klachten zodra ze zwanger zijn (net zoals sommige 9 maanden lang geen migraine hebben) en bij andere worden ze juist aangewakkerd/versterkt. Ik hoop voor jou dat het niet terugkomt en je zo mooi stabiel kunt blijven!!
Ook ik heb het labeltje Bipolair type I en tijden lang seroquel en abilify gebruikt. Afgelopen maart (1 maand voordat ik zwanger raakte) nog kort hypomaan geweest en direct weer een tijd medicatie geslikt. Hierna terug naar Nederland verhuist en hier verder geen begeleiding aangevraagd (nog). Ik loop voor mijn zwangerschap bij de gynaecoloog en word ondanks dat de problemen waarvoor ik 'medisch' was inmiddels over zijn, toch door de gynaecoloog als medisch aangehouden om zo de nodige grip op de situatie te houden. Hier in de randstad zijn lange wachtlijsten voor hulp bij instanties als PsyQ, dus mocht er iets gebeuren kan ik buiten ambulante zorg nergens terecht. Nu kan ik altijd terecht via de gynaecoloog die dan aan touwtjes zou kunnen trekken. Ook moet ik na de bevallingen 48 uur in het ziekenhuis blijven zodat ze me goed in de gaten kunnen houden. De laatste 2 weken merk ik dat ik telkens negatiever word in mijn gedachten en veel moet huilen, dit ga ik komende week meteen bij de gyn aankaarten zodat we er iets aan kunnen doen. Ik vind het persoonlijk een heel fijn veilig gevoel, immers gaat het niet meer alleen om jezelf maar ook om je kindje!!
Iedereen bedankt voor het antwoorden! En ook bedankt voor het delen van deze persoonlijke ervaring. Ik heb inmiddels een doorverwijzing gekregen van mijn huisart en ik ga per 1 januari weer naar de ggz, dan hoef ik dit jaar niet meer de eigen bijdrage te betalen. Niet dat ik het er niet voor over heb.Maar zoals ik al aangaf, ik heb nu geen behoefte aan begeleiding. Mocht het anders lopen, trek ik natuurlijk aan de bel. Ik zie het meer preventief.
Beter preventief en mogelijk niet heel hard nodig, dan dat alles nog opgestart moet worden als je niet lekker in je vel zit. Ligt er vast een lijntje indien nodig. Ik hoop op een onbezorgde en fijne zwangerschap! Succes en het beste !