Ik heb mijn eerste was pas gedaan toen ik alleen ging wonen, op 23 jaar oud. Is goed gekomen hoor Ik zie ook een groot verschil in «huishouden doen». Mijn kinderen helpen beiden mee, als zij en ik er zin in hebben. Dat kan gaan van tafel dekken over was oplopen tot stofzuigen. Maar dat vind ik niet echt «taken in het huishouden» hebben. Dat laatste geldt voor mij pas als ze iets consequent moeten doen. En dat heeft enkel de oudste van 7 hier: brooddoos etc uit haar rugzak halen en in de keuken leggen, en eigen was in de wasmand leggen. Al de rest hoeft voor mij nog niet consequent.
Ja afgelopen week over gehad. Het kwam vooral door stress en ontevredenheid over zijn situatie. Wij hebben afgesproken dat de echte taken blijven bij : bed opmaken , eigen kamer bijhouden en na het eten tafel afruimen. Als het niet goed gedaan is of wordt vergeten op een normale manier corrigeren. Of het echt goed zal blijven gaan op deze manier zal moeten blijken
Fijn dat jullie het er op een goede manier over hebben kunnen praten. Snapte hij je punt? Misschien over een paar weken samen even evalueren?
Door dit topic besef ik hoeveel ik zelf doe, maar de genoemde punten vind ik wel ver gaat. Onze kids gaan maandag, dinsdag en vrijdag naar de voorschoolse en naschoolse opvang. Daarnaast heeft de oudste woensdag voetbaltraining en donderdag nog zwemles. Dat vind ik wel genoeg eigenlijk, ook kal sta ik er alleen voor (man werkt op de vrachtwagen en is bijna hele week van huis. ik kan ze aanspreken op ''kleine'' verantwoordelijkheden, zoals het opruimen van speelgoed en afruimen als ze hun bordje hebben leeggegeten. Verder doe ik het zelf en vind het niet nodig dat de kids hieraan bijdragen.Ze MOETEN al zoveel.
We zijn ruim een jaar verder. Hier vanaf begin maart tot begin september hele dagen thuis op elkaars lip gezeten. Ik werkte thuis, kinderen thuisonderwijs en hij had niks om handen, echt verschrikkelijk. Volgens hem maakten de kinderen thuis alles kapot (denk aan een kapot slot van een badkamer deur) gebruiks voorwerpen die kapot kunnen gaan, werden volgens hem express gesloopt. Vlekken op muren of tapijt, Volgens hem woont hij in een varkensstal en kinderen gaan niet netjes en voorzichtig om met spullen. In september zijn de scholen weer begonnen en mijn man is begonnen met sochtends stage lopen en savons naar school. In plaats van hele dagen thuis is hij nu hele dag weg. Wat een opluchting voor iedereen.
Wat een heftige periode zeg! Wat zul jij op je tenen gelopen hebben met de kinderen. En dan nu die momenten op dagen dat het ontspannender is omdat hij niet thuis is.
Ik was nog niet klaar haha. Ik heb aan deze periode volgens mij een soort van trauma aan overgehouden. Ik heb sinds een paar weken heel erg gespannen schouders en nek en heel veel hoofdpijn. Lijkt of de spanning er nu pas uit komt. Vrijdag kreeg ik een paniek aanval denk ik, last van hartkloppingen ,brok in de keel en gevoel of ik geen lucht kreeg. kijken hou ik hier mee om kan gaan of verbeteren.
Dat zou heel goed kunnen dat het er nu pas uitkomt. Gewoon maanden elke dag op alert zijn staan!!! Ik heb het ook echt niet makkelijk maar gelukkig niet elke dag wat jij beschrijft. Ik weet niet hoelang ik dat vol zou houden.
Het punt is natuurlijk dat het niet zozeer aan het hebben van een baan ligt. Werkloosheid maakt een bestaande karaktertrek (niet tegen rommel kunnen) erger maar die was daarvoor ook al aanwezig. Zo zal een stage/baan het beter maken omdat hij niet de hele dag thuis is maar het onderliggende probleem blijft. Mss is juist hem herinneren aan wat wel en niet realistisch is nodig. Net als goed voor jezelf zorgen. Je blijft op je tenen lopen om hem goedgemutst te houden... dat zou echt niet nodig moeten zijn.
Ik zou hem eens een dagje bij ons thuis neerzetten, dan zal hij heel erg snel naar huis rennen. Maar wat naar dat je je zo voelt en als ik het zo lees zijn jullie het nooit eens geworden. Heeft hij niet een broer of vrienden met wie hij eens kan vergelijken hoe onrealistisch zijn verwachtingen zijn? Ik zou als ik jou was naar de huisarts gaan, de lockdown periode heeft bij mij ook zo zijn sporen achter gelaten, maar ik hoefde niet op mijn tenen te lopen. Ik herken de brok in keel en ‘verkeerde’ ademhaling, het is echt een signaal van je lichaam om aan jezelf te denken.
Ja dat klopt, die karakter eigenschap werd erger omdat hij niks om handen had en viel natuurlijk ook veel meer op omdat hij altijd thuis was .
Huisarts moet ik echt effe doen . Maar hier is nog een semi lockdown en dokter kan alleen bij noodgevallen, duurt nu al 9 maanden zo.
Ehhhh je loopt op je tandvlees, bent (bijna) overspannen en het gaat niet zo goed thuis met dit probleem. Want het probleem blijft bestaan als hij wel thuis is. Dus ja. Dit valt ook onder noodgeval. Bel alsjeblieft de dokter.
Je kunt hiervoor gewoon de huisarts bellen hoor. Uitstel maakt een probleem eerder erger dan dat het voor een oplossing zorgt. Bijna iedere huisarts heeft tegenwoordig een praktijkondersteuner GGZ voor oa dit soort zaken. Als blijkt dat er meet nodig is kan die je verder verwijzen. Denk daarnaast ook aan jezelf door goed voor jezelf te zorgen. Krijg je voldoende beweging door sporten, wandelen of fietsen? En heb je voldoende sociale contacten (vrijwilligerswerk of een hobby). Je kunt ook proberen juist in deze tijd aan je relatie te werken door samen dingen te ondernemen. Bestel thuis eten of laat de kinderen ergens logeren. Je man moet ook leren inzien wat hij doet.