"Hij heeft geen zin/behoefte"... Maar dat is toch niet de vraag?! Het is verdorie je eigen kind! Net of ik wel zin/behoefte heb om altijd maar in de weer te zijn en slecht te slapen. En waarom is het toch zo vanzelfsprekend dat moeder de vrouw het allemaal opknapt? Gisteren zei mijn man: 'Donderdag avond ben ik niet thuis. Dan mag ik een partijtje fluiten op... (hij is bondscheidsrechter bij hockey)'. Dus ik zeg voor de gein: 'En wie past er dan die avond op de kinderen?' Niet dat ik plannen heb, maar je hebt samen de verantwoordelijkheid over je kinderen, dus zul je moeten overleggen als je je tijdelijk aan die verantwoordelijkheid wilt onttrekken. Lijkt mij logisch. Voor hem is het logisch dat ik toch wel thuis ben.
Leef enorm met je mee. Ik heb me in mn hele leven (waar echt het nodige in is gebeurd kan ik je zeggen) nog nooit zo eenzaam gevoeld als in de eerste paar maanden na de geboorte van onze dochter... Gelukkig gaat het inmiddels iets beter. Ben er wel achter dat mijn hormonen het eenzame gevoel wel versterkte. Het gaat niet nog niet helemaal zoals het hoort, maar ik kan het wel weer beter aan.
Of mannen dat hele kleine nu leuk vinden of niet, het is hun kind, en dat moet je vanaf het begin knuffelen en verzorgen. Ik merk wel aan mijn man dat hij het steeds leuker gaat vinden nu onze dochter groter wordt, nu kan hij haar ook in de lucht gooien, stoeien, aan het lachen maken, enz. Maar hij was óók heel betrokken bij het verzorgen en knuffelen toen ze nog heel klein was en toen vond hij het óók al heel leuk allemaal. Natuurlijk heeft hij wel dat hij soms veel dingen aan mij vraagt (wat moet ze aan vandaag, wat moest er ook alweer in haar papflesje op dit moment, etc), maar dat probeer ik zoveel mogelijk weer bij hemzelf neer te leggen (kies maar iets wat ze aan doet vandaag, maakt niet uit, pak maar wat). Geen reden waarom hij dat niet zelf zou kunnen beslissen immers . Dus ik vind het wel raar dat je man/vriend niets doet met zijn zoontje hoor! Al heeft hij meer met wat grotere kinderen dan pasgeborenen, dan nog, het is zijn kind....
Wat een omschakeling zeg, fijn voor jou! Hier doen we eigenlijk alles samen. Gisteren had ik wel een zware dag op m'n werk (mensen te kort, tsja de zorg he ) en ik kon 's avonds nog gewoon aan de slag, badje, flesje, e.d. Heb toen ook gezegd dat ik het niet erg vond als hij spontaan iets van mij overnam. Mijn man is vrachtwagenchauffeur en staat vaak ergens tussen 4 en 5u op 's morgens. In het weekend als ik dan werk, dan is hij blij als de kleine slaapt dat hij bij kan tanken. Maar het zal toch verdeeld moeten worden want ik werk om het weekend. Ach, we komen er altijd wel uit. Hij is het er ook mee eens dat we het samen moeten doen. @ts hoe is het nu?
Erg herkenbaar hoor! De eerste weken deed manlief hier ook weinig. Samenloop van omstandigheden, een pasgeboren, erg kwetsbare baby vindt hij erg spannend, een dochter van net twee die aandacht nodig heeft en op datmoment erg aan papa hing, etc. toen zoon 4 weken was is hij ook nog een week op kamp gegaan, met mijn goedvinden uiteraard . Voormijbest een zware week en heel slecht voor zijnbinding met de baby. Toen was ik het wel zat en hebben we betere afspraken gemaakt. Hier in huis moest ook nog het een en ander gedaanworden dus hij heeft een aantal dagen vrij genomen zodat ik het schilderwerk af kon maken (is mijn ding) en moest manlief dus voor zoon zorgen. Is heel goed geweest. Nachtvoedingen heb ik altijd gedaan en nu nog steeds, ikhoef niet te werken en manlief wel, ik kan overdag ff bijslapen of als een zombie rondlopen. Samen een voeding doen vind ik onzinnig, is niet sneller en dan kan er tenminste iemand doorslapen. Plus dat hij later wakker wordt dan ik van een hongerig kind. Maarvanaf half 6 mag ik hem wakker maken, doet hij de voeding en gaat daarna direct werken. En in het weekend laat hij me zeker een ochtend uitslapen. Voor ons werkt dit prima, af en toe stuurt ie mij ook even de deur uit, met of zonder dochter, zodat ik er ook uit ben. Werkt voor mij een heel stuk beter. Ik kan ook wel beamen dat mijn hormonen het eenzaamheidsgevoel versterkten.is gelukkig al een stuk beter hier Maar ik zou zeggen, maakduidelijke afspraken zodat je man ook voor zn zoon gaat zorgen, dan ontstaat die hechting ook.
grr afspraken maken lukt niet als 1 van de 2 zich er niet aan houdt. man was gister om 20.15 thuis, ik zou om 20.30 gaan zwemmen, maarja was nog niet aan toe gekomen om mn spullen te pakken en de boel bij te werken a la binkiniproof omdat de kinderen naar bed moesten. resultaat; ik bek af en geen puf meer om te gaan. belt mn man zn baas nog op, dat net nadat hij naar huis was gegaan, de grote deal was doorgegaan en dat hij er niet was. zegt mn man daarna tegen mij; was ik nou maar gebleven dan was ik erbij geweest. stond met mn mond vol tanden. maar hier vind ik het ook leuk hoor zegt ie dan als hij mijn gezicht ziet. en vandaag zou die op tijd thuis zijn, wat denk je; belt hij net op dat er een vergadering begint om 5 uur en die duurt tot 7 en dat is met de directie dus daar moet hij bij zijn. oftewel ik moet weer alles alleen doen tijdens het spitsuur en het naar bed doen. kan hem wel schieten!! zo einde klaag. ga vanavond maar weer eens bij hem klagen, hopen dat het nu eens doordringt.
net zoals hierboven, Manlief doet nu ook meer alles op automatische piloot. Hij heeft nu zijn manieren en handelingen ontdekt en die past hij zo efficient mogelijk toe. (hij heeft geleerd dat je zo een baby het snelst eten geeft en dan doet hij dat ook zo). Komt goed joh