ja ik vind dit echt heel erg herkenbaar, nu moet ik ook wel toegeven dat ik vanaf het moment dat we proberen zwanger te worden helemaal opgeslokt word door dit alles, hij is veel nuchterder. ontpillen duurt bij mij al erg lang, hij spreekt daar nooit over tot we een keertje ruzie kregen en het hoge woord eruit kwam dat het hem toch wel erg dwars zat dat ik steeds geen menstruatie heb, is er iets mis? ook het praten met andere mensen op een forum vind hij onzin, jullie zijn mij toch niet? vind hij. zijn beleving en gedachten zijn inderdaad heel anders, ik vind het heerlijk hier mijn hart te luchten, soms eens even lekker te zeuren of te piekeren of te proberen anderen te helpen door op berichten te reageren. ik vraag me ook af waarom het zo zou zijn dat dit soort forums bijna alleen door vrouwen word bezocht, de reden is denk ik inderdaad dat we er op een heel andere manier mee omgaan. groetjes jose
Dat is ook zo hoor. Wanneer wij zouden stoppen met de pil heb ik van mijn man laten afhangen. Hij prikte de datum van als we 1 jaar getrouwd waren, en hij was degene die uiteindelijk de stopdatum ca. 5 maanden naar voren haalde.
ik herken het wel een beetje hoor, ook al wilden we beiden dat ik met de pil stopte, vond hij het toch ook wel erg eng en bleef hij erg nuchter, echt er lekker over kletsen deed mijn vriend niet, dus dat deed ik hier lekker. Toen was het eigenlijk de eerste maand al raak, sneller dan we beiden hadden verwacht en toen was hij meteen wel blij hoor, eerst verbaasd vooral, maar ook blij. Toen we de 1e echo achter de rug hadden, was hij helemaal om! Het komt vast wel goed, ik denk dat veel mannen wel een beetje angst hebben, bang dat hun leventje te erg veranderd misschien.
Ik denk ook dat dat eigenlijk het grootste punt is bij de mannen, uiteraard niet bij alle mannen. Maar bij die van mij wel hoor. Jammer is het wel, zou erg graag wat meer met hem willen delen.
De mijne is absoluut niet zo. Hij vindt het leuk voor me dat ik hier met mijn vragen terecht kan en dat ik hier tips en adviezen lees een meeneem. Hij kan mij toch niet informeren, dus vindt hij het goed dat ik me orienteer en hem vervolgens een samenvatting geef van wat ik allemaal weet. Bijvoorbeeld over de cervixslijm dat heb ik mijn man uitgelegd Hierna zei hij: Hou maar op ik weet genoeg! Maar hij is er wel minder mee bezig dan ik. Hij vindt alles best en hij realiseert zich ook dat het misschien lang kan gaan duren voordat we zwanger zijn.
Ik moet er wel bij zeggen dat mijn vriend het in het begin prima vond dat ik hier mijn informatie vandaan haalde, maar dat ik 24/7 hier bleef rondhangen vond hij op een gegeven moment helemaal niks..
Mijn man vind het prima dat ik hier zit. Hij hoort mijn verhalen aan en ik deel alles met hem.. Maar soms is het fijn om je ding met anderen vrouwen te bespreken die in dezelfde situatie zit.. Mijn man vind het alleen maar leuk, en ik denk eerlijk gezegd ook wel opgelucht dat hij niet de enige is aan wie ik mn verhaal vertel.. ( ik kan nog al es doorratelen ) Maar ik begrijp zeker de vrouwen bij wie de mannen dit niet hebben en dit forum onzin vinden.. Ik zou es proberen om een week lang alles met je man te delen en het veel over de zwangerschap hebben, want je kan immers je ei hier niet kwijt, dan maar bij je man! Ik denk dat hij na een week zeg": Schat ik vind het goed als je je verhaal doet op het forum hihi Succes!
Ik zie het ook niet als kritiek ofzo hoor. Het was nl. inderdaad een poging te denken op een manier dat bij jullie past. Mijn verdere tip, want verder blijft het zoals ik al zei herkenbaar. Hij moet er gewoon even aan wennen en er naar toe groeien. Het kan inderdaad heel erg goed nu raak zijn. Maar dan nog hebben jullie samen 9 maanden om aan het idee te wennen. Het komt wel goed, geef hem gewoon even de tijd, zou ik zeggen. Zoals ik al zei, ik hem mijn lieverd laten beslissen wanneer ik met de pil zou gaan stoppen, en die datum is vanuit zijn eigen initiatief naar voren verschoven. En ik ben blij dat je door mijn stukje het een en ander op een rij heb kunnen zetten.
Hallo allemaal Geweldig, al die posts. Mooi dat 't herkenbaar is: hele opluchting. Inmiddels is de storm in mijn hoofd wat geluwd. Ik ben zondag ongie geworden (precies na 28 dagen). Ik had verwacht dat 't een teleurstelling zou zijn, maar dat was 't eigenlijk niet. Daardoor kan ik 't ook een beetje loslaten: ik merk dat ik zelf toch ook overweg kan met de instelling van "we zien wel wanneer 't komt". Ik zag m'n ongie al aankomen doordat ik twee dagen ervoor rozig slijm had. En ik dacht wel even: "jammer!" Maar dat was alles. De spanning is iig behoorlijk geweken en da's al heel wat.
Heel herkenbaar. Hoef eigenlijk niets meer te schrijven want alles is al gezegd Voel me hetzelfde als de meeste. Manlief vind het erg spannend maar is er een stuk minder mee bezig als mij. Toen het vorige keer wat langer duurde en ik me ook anders voelde toch maar een test gedaan. Bleek negatief. Dus ik belde hem op (hij was al op zijn werk) en hij was super leif. Had ik niet verwacht. Ik huilen natuurlijk (hormonen hahahaha). S'avonds weer helemaal plat geknuffeld. Wat kunnen mannen soms toch verrassend uit de hoek komen. Hij weet dat ik hier kom, maar vertel hem voor de rest niet zo veel. Heeft ook niet zo'n behoefte aan (denk aan dat verhaal met het cervixslijm )