Mijn man is gauw down/negatief ik wordt er soms zo moe van. Als er iets is voor gevallen in de familie/buurt of op het werk zo negatief gelijk en soms gewoon weg niet meer ergens heen gaan daardoor of als je er wel bent heel stil zijn gewoon weg bij het saaie af. Ook als ik wat zeg of vraag, zoals voor verjaardagscadeau, dan reageert hij op een negatieve toon je moet maar mee gaan uitzoek anders is het toch niet goed wat ik koop. I.P.V. dat hij zegt op vrolijke toon: Dan gaan wij gewoon samen zodat het wel de goede is. De buuf zegt ook al dat je bij hem goed kunt merken als hij down is. Hij heeft al wel eens gesprekken gehad bij maatschappelijk werk, maar dat negatieve blijft. Mij is ooit gezegd je een ander niet kunnen veranderen je moet de ander accepteren zoals hij/zij is en er zelf mee leren omgaan. (bij maatschappelijk werk) Maar mijn man kan dat echt niet, er zijn ooit erge dingen tegen mij gezegd (doodverwensingen) ik vond dat ook erg maar heb zo iets ach dat is die maar en laat maar, maar mijn man kan dat echt niet hij heeft de sms die hij naar diegene heeft gestuurd ook nog steeds in de telefoon staan (ruim 8 maand geleden gebeurt). Wie herkend dit karakter? Hoe ga jij er mee om? Ik vind het echt moeilijk, zo kan een leuke dag zo verpest worden. PS: schoonmoeder en schoonzus zijn ook gauw negatief/down.
Poeh, dat zou ik heel slecht trekken eerlijk gezegd. Wellicht psychotherapie? Edit: niet voor jou, maar voor je man.
Als ik dat soort dingen tegen hem zeg dan reageert hij: als jij dat nodig vind? Mij lijkt een soort van relatie "therapie" wel wat en dan is het o het huwelijk is niet goed, als jij het nodig vind.
hier heeft ML er ook last van.. al jaren.. en ook therapie gehad en deed wel iets, maar niet voldoende.. negatief over alles.. echt alles... noem het maar... en hij ziet alleen negatieve kanten van dingen.. doodvermoeiend.
Tja. Ik zou dan zeggen dat dat inderdaad het geval is en dat hij kan kiezen. Of hij gaat in therapie (met deadline dus niet volgend jaar ofzo)of het houdt op. Ik krijg vast mensen over me heen die vinden dat ik dat niet zou kunnen maken. Als mijn man in een depressie zou belanden zou ik hem ook echt niet verlaten. Maar als iemand weigert er iets aan te doen dan houdt het op een gegeven moment wel op. Idem geldt als hij gewoon zo in elkaar steekt zonder depressie. Het spijt me, maar dan vergalt hij ook gewoon mijn leven en daar pas ik voor.
Ik ben het compleet met je eens! Nou, en dan krijgen we maar mensen over ons heen Ik zit zelf ook totaal anders in elkaar, probeer altijd positief te zijn. Ik heb gewoon niet het geduld voor iemand die zo negatief is altijd.
Samen yoga doen? Gewoon thuis. Genoeg work-outs op het internet of youtube. Als je het serieus neemt kan je er echt van opknappen.. Sterkte ermee. het lijkt mij zo vermoeiend..
Ik heb zo'n zwager, en dat vind ik al vermoeiend, laat staan als het je partner is. Hij is ook zo'n type die om 1 opmerking zijn hele dag laat verpesten en dan blijft mokken. Ermee omgaan kan ik ook niet hoor, ik negeer het meestal maar want ook hij wil er niks aan doen en ik ben het beu dat als hij op visite is hij de hele stemming verpesten kan. Bij je partner is dat natuurlijk lastiger, en ook niet wenselijk om te negeren. Ik krijg niet echt de indruk dat hij er zelf zo mee zit, of er iets aan wil doen. Is dat ook zo? Want dat maakt het wel een stuk lastiger om dit aan te pakken. Heel eerlijk zou ik niet met iemand kunnen samen leven die snel bij de pakken neer zit en zo vast blijft houden aan negatieve gebeurtenissen (de bewaarde sms) en opmerkingen. Als je zo in het leven staat, en er niks aan verandert/wil doen dan kom je in een neerwaartse spiraal, denk ik. En daar trek je anderen in mee, bewust of onbewust. Ik zou toch eens met hem praten en er min of meer op aandringen dat hij hier iets mee gaat doen. Dit is voor hemzelf niet leuk maar ook zeker niet voor de mensen om hem heen, waaronder jij. Als hij er echt niks aan wil doen en dit verandert niet dan zou ik, net als username, toch gaan twijfelen of ik wel met hem verder wil. Ik zou me niet voor kunnen stellen dat ik op zo'n manier de rest van mijn leven zou door moeten brengen. Want ik zou toch wel steeds angstvallig(er) zijn stemming in de gaten houden om eventuele 'buien' aan te zien komen, bovendien zou ik dan ook steeds meer op mijn woorden letten om te voorkomen dat ik iets zou zeggen wat hem chagrijnig maakt. Om de sfeer maar gezellig te houden, dat is toch niet de bedoeling? Dus wat dat betreft ben ik het volledig eens met username.
Mijn ex man had dat ook. Dat was oa een reden van scheiding. Ik trok het niet werd helemaal mee getrokken in zijn negativiteit. En onze dochter ook. ' mama waarom is papa nooit blij' enz. Sterkte ermee. En denk goed om jezelf. X
Ik heb er zelf een handje van snel down te zijn en negatief. Vooral als ik maar iets niet lekker in mijn vel zit hoeft er echt maar iets heel kleins te zijn wat de hele dag kan verpesten doordat ik mij er rot door voel. Gelukkig vind ik het zelf ook enorm vervelend en ben ik er na een aantal goede gesprekken met mijn man (voelde mij totaal onbegrepen en niet gesteund) echt mee bezig. Bij mij is het helaas gewoon een deel karakter (glas is meestal half leeg etc.), maar ik weet er nu wel beter mee om te gaan. En belangrijker mijn man lukt het meestal me net dat zetje te geven dat het zo weer over is en we weer door kunnen zeg maar. Maar als hij het allemaal wel 'best' vindt een beetje grof gezegd, dan gaat er natuurlijk ook niets veranderen. Ik werd er zelf echt dood en doodmoe van dat negatieve. Kwam niets uit mijn handen omdat ik sommige dingen niet los kon laten. Een niet eens zo bedoelde opmerking van mijn man kon dan bijv ook heel lang doormodderen in mijn hoofd. Werd het niet veel gezelliger van
Mijn vader heeft het ook.. Die is over alles en iedereen negatief. Mijn man is super blij met zijn werk, mijn vader kraakt het alleen maar af. Zoekt alle negativiteit op over de farmaceutische industrie om het dan vervolgens aan mijn man te vermelden. Zo zijn er nog tig voorbeelden. Ik zie het als zeer slechte karaktereigenschap en ben blij dat ik daar als kind zijnde niet in mee ben gesleurd. Het lijkt mij een saai leven om overal het negatieve is te zien/zoeken. Je zult er moe van worden...
Herkenbaar hier, mijn man heeft dat van nature ook. Maar zoals hierboven al gezegd wordt, wanneer iemand er niets mee doet of wil doen, dan is het gauw over. Ik heb geloof 2 jaar geleden ook aan hem aangegeven dat ik er niet zo langer mee kon leven en eigenlijk van hem ge-eist dat hij er wat mee ging doen. Baat het niet dan schaadt het niet, zo heb ik het bij hem neer gelegd. Hij is toen naar Mindfullnes cursus gegaan, deels wel voor mij maar uiteindelijk heeft hij er wle iets aan gehad. Daarna zijn we later nog samen in therapie geweest en ook daar heeft hij heel wat aan gehad. Het gaat nu een stuk gemakkelijker allemaal en ik (en ook hijzelf) kan er veel beter mee omgaan. Succes ermee, maar op zich kun je hem best vragen om in therapie te gaan!
Mijn man is ook wel een beetje zo, hoewel niet op alle vlakken. Qua klussen bijvoorbeeld heeft hij echt veel doorzettingsvermogen. Maar voor de rest? Als er wat tegenzit, heeft hij de neiging meteen het bijltje erbij neer te gooien. Dat is al vervelend als het om een spelletje gaat (weleens Catan gespeeld met iemand die geen zin meer heeft als 'ie een x aantal keer een slechte beurt heeft?) maar het werkt nu dus ook flink door in onze relatie, omdat we in medische molen zitten. Van hem hoeft dat hele kind dus ineens niet meer, als het niet op de natuurlijke weg gaat nou laat dan maar zitten. Ik zag deze bui al hangen toen ik niet zwanger werd, manlief is nu eenmaal zo. Aandelen in de min? Verkopen die hap. Twee dagen regen op vakantie? Hij wil naar huis. Ontzettend vermoeiend, je kan zelf wel proberen om positief te blijven maar op zo'n moment voel ik me soms eerder z'n moeder dan z'n partner.
Ik bedoel deze vraag echt niet lullig, maar waarom wil je dan kinderen van hem? Zo te horen heb je er eerder kind dan partner aan. Jij zult in je eentje de hele kar moeten trekken. Altijd. Vreselijk lijkt me dat.
Ik herken dit karakter heel erg in mijn eigen vader. De wereld heel zwartwit zien en het niet los kunnen laten van boosheid of frustratie. Het ergste vind ik "oude koeien uit de sloot halen". Dodelijk vermoeiend soms, omdat jij denkt dat je het verhaal 3 weken geleden afgesloten hebt. In de eerste plaats vind ik het zelf heel moeilijk om hiermee om te gaan, omdat ik er soms door aangestoken wordt. Ik ben zelf niet zo en wil zo niet zijn, maar ik ben er wel erg gevoelig voor. Het grootste probleem voor mijn vader is dat hij het zelf niet ziet en denkt dat hij dat niet doet. Hij zegt altijd dat dit aan de ander ligt. Het lijkt daarbij een soort eeuwige spiraal van ontkenning. Bij mijn vader heeft niks geholpen aan hulp... Van maatschappelijk werk tot psychiator.... Als ik jou was zou ik het toch eens met hem proberen om naar een psychiator of psycholoog te gaan (ik bedoel dan ook echt samen). Er gaat blijkbaar misschien toch iets mis bij zijn eigen zelfvertrouwen ("als ik iets koop is het toch niet goed"). Heeft hij een lastige jeugd gehad? Ik weet niet of jullie kinderen hebben, maar dit gedrag kan een grote impact hebben op hun. Zo heb ik zelf ervaren. Sinds ik uit huis ben gaat het stukke beter met mij. @username, dat hij negatief in het leven staat betekent niet dat hij niet voor zijn kinderen kan zorgen. Mijn vader heeft prima voor mij gezorgd. Alleen het geuite gedrag kan vervelend zijn.
IK vind dat echt geen lullige vraag, eerder een heel reële. Tja. Ik hou ontzettend veel van die man, dat doe ik al heel lang. Juist dat "kinderlijke" in hem heeft ook z'n charmes, zo kan hij echt heel blij zijn met iets zoals bijv een klus die goed gelukt is of onze nieuwe keuken. Als 'ie kon, zou 'ie z'n nieuwe auto naast z'n bed zetten, zo happy is 'ie ermee. Dat vind ik echt ontzettend leuk aan hem. Hij is ook vaak ontzettend knuffelig en grappig. Maar dus ook fatalistisch, onzeker en zeikerig. Zoals hij blij kan zijn met kleine dingetjes (een lief briefje in z'n lunch wordt maandenlang in z'n portemonnee bewaard), zo kan hij ook enorm zeiken over iets kleins. De kat die verhaart, de streep op het nieuwe aanrecht, de vlieg in de kamer. Terwijl ik dan denk: "Man, zeur niet zo, dóe er wat aan en hou er je klep over dicht!" Hij ziet ook echt overal problemen, ook bij een evt. kind. Dat gaat rommel maken en plakhandjes op de witte muur en het gaat gillen en hem wakkerhouden en het wordt vast een afgrijselijke puber en daarna gaat 'ie failliet aan het jong z'n studie en... blablabla. Op dat vlak twijfel ik inderdaad weleens, omdat hij me -nu hij ouder wordt- aan z'n ouders en dan met name zijn vader doet denken. Da's een ouwe verbitterde chagrijn die zich hele dagen achtergesteld voelt, over alles en iedereen een oordeel heeft en nooit iets wil, want er deugt niets. Tegelijkertijd denk ik: geen wonder dat hij (soms) zo doet, hij heeft nooit een ander voorbeeld gehad. We zien zijn ouders niet meer (halleluja!! ik dank Gof op m'n blote knietjes daarvoor!) maar ze zitten natuurlijk wel nog in z'n systeem.
Ik snap dat jullie mannen ook hun leuke kanten hebben, anders waren jullie niet voor ze gevallen. Ik bedoel de vraag ook echt niet vervelend. Maar het lijkt me loodzwaar om met zo iemand te moeten leven laat staan kinderen op te voeden. Ik vind het af en toe al pittig en ik heb een man die allesbehalve negatief is. Vandaar dat ik het me afvroeg. Spikkeltje, ik vroeg het in eerste instantie ook aan jou. Maar ben ook benieuwd naar de antwoorden van de andere dames