Dat is inderdaad een goed punt, dat zou heel goed kunnen. Hoe kan ik daar verandering in brengen denk je?
Ik denk dat dit niet het antwoord is wat je wilt horen..... maar ik denk dat hij dit alleen zelf kan.....misschien kan je het hem vragen of dit bij hem speelt.... hij moet het zelf erkennen en er aan werken.....
Dit zou bijna mijn verhaal kunnen zijn. Wat herkenbaar zeg ! En ook sinds onze dochter is geboren. Mijn man is ook zeer perfectionistisch, erg met zichzelf bezig, hij heeft altijd last gehad van angsten en daardoor zijn wij in de 5 jaar dat we samen zijn nog nooit een dagje samen weggeweest...laat staan op vakantie. Zelfs niet uiteten. Wat wij samen doen is af en toe een film kijken. Ook heeft hij een eigen zaak, dus als ik hem al eens bijna zover had om iets leuks te gaan doen gebeurde er weer iets op de zaak, waardoor het toch weer niet doorging. Vorige week barstte de bom... Sinds onze dochter geboren is heeft mijn man weinig tot geen last van angsten meer. Dat is natuurlijk fantastisch, maar wat is nu het geval : hij is tegenwoordig minimaal 3 avonden per week bij een vriend. Ik zag hem al weinig omdat hij heel veel tijd besteed aan zijn werk en in zijn vrije tijd was hij vooral met zijn hobby bezig. Daar pobeerde ik al steedsmet hem over te praten, maar daar heb ik weinig mee bereikt. Vorige week kwam hij ineens vertellen dat hij samen met die vriend op vakantie gaat !! Ze vertrekken as maandag ! Ik ben nu toch wel zo diep teleurgesteld. Er is niks met mij overlegd. Wat ik vind doet er blijkbaar niet toe. Hij ziet onze dochter al weinig. Doet het hem dan niks,vraag ik me af. Dat kleine beetje tijd wat hij overheeft besteedt hij dus liever aan anderen dan aan ons en dat vind ik heel erg. Ik voel me alleen en in de steek gelaten en het enige wat hij daarop te zeggen heeft is ...zeur niet zo, gun je me dan niks, en ben je dan niet blij voor me dat ik van die angsten af ben! Daardoor voel ik me nog schuldig over mijn eigen gevoelens ook, pff. Wat moeten we hier toch mee? Even ter info...mijn man heeft ADHD. Dat beïnvloedt natuurlijk ook het een en ander, maar hij gebruikt dat ook graag als excuus.
Als het elk weekend zo gaat dan zou ik ook niet blij zijn, alsof ie vrijgezel is...maar hij heeft een gezin en tja, dat is ff andere koek. Toch blijven praten en niet alleen verwijten maken maar ook vragen wat hij wil, wat hij verwacht van jou...en van het (gezins)leven en ook van zichzelf. Hoop dat ie gaat praten!
hihi, klinkt als mijn man. Wij hadden het het eerste jaar met onze dochter niet gemakkelijk. Mijn man voelde de verantwoordelijkheid voor zijn gezin zwaar en dook in zijn hoofd ook erg in zijn werk. Bovendien gaf ik 13 maanden borstvoeding en pakte mijn dochter de fles niet, dus voelde hij zich vaak overbodig. Mijn energieniveau was erg laag door de nachtvoedingen/borstvoeding en ik was zo'n 10 kg te zwaar en dat was weer voor mij een libido killer. Het heeft mij getroost te hebben gelezen dat zo'n 80% van de koppels in het eerste jaar van hun kind een relatie crisis doormaken. Ik wilde ook altijd heel graag alle gevoelens van de dag doornemen, maar mijn man heeft het daar niet zo op en als hij zich aangevallen voelt (wat helaas soms vrij snel het geval is), dan duwt hij me weg. We zijn nu een jaar verder en mijn man pakt nu heel gemakkelijk taken over, speelt/onderneemt veel met onze dochter omdat ze nu ouder is en hij voelt zich dus ook niet meer het 5e wiel. Al met al zou ik het echt even de tijd geven, het is een grote verandering in jullie leven en ieder mens heeft zijn eigen manier om daar mee om te gaan.
Dit had die van mij niet hoeven te doen, kom op zeg zonder overleg. Jullie kind leven en financien. pff
Meid, geniet van de tijd dat je al die mooie dingen nog gehad hebt . Die van mij is nooit zo geweest en zal ook nooit zo worden . Nee zonder gein. Ben het met Mrs Nuke eens. Als dit jou verdrietig maakt praat er over met hem. Voel je niet schuldig want dat is nergens voor nodig. Ook eens met anderen, het is en blijft een man en die zien nu eenmaal dingen niet. Soms zijn ze zo blind als maar kan. Mijn man moet ik gewoon vragen. Dan doet ie alles voor me en meteen. Hij is superlief voor me hoor. Knuffelt me de hele dag, aai over mijn wang, troost me als ik verdrietig ben (ZIET godzijdank ook als ik verdrietig ben, daarin is ie dan weer meer man dan menig man ) MAAR... cadeautjes, romantische dingen etc. nee, dat heeft ie gewoon niet. Eerst werd ik daar verdrietig van maar inmiddels weet ik gewoon dat ie verschrikkelijk veel van mij, en zijn dochter, houdt en accepteer ik het. Ik zou hem voor geen goud kwijt willen dus ja. Praat met je man. Ook al reageert hij niet aardig, blijf rustig en vertel hem dat het je verdrietig maakt. Maak vooral geen verwijten maar hou het constructief. Communiceren is een kunst. Als je het op de juiste manier aanpakt kun je heel veel duidelijkheid krijgen en heel veel bereiken. Sterkte.
Sorry hoor boonie, maar ik heb ADHD en mijn vader en broer ook, maar zulke achterlijke acties hebben wij echt niet. Dat is geen excuus..
Ik heb dit hele topic doorgelezen, maar eigenlijk nergens eigenlijk het advies wat ik zou geven.. heb je wel eens naar jezelf gekeken? Hoe ben jij veranderd sinds je zwanger bent? of misschien sinds jullie 'bezig' waren met kinderen? En niet zeggen "ik ben niet veranderd". We zeggen over mannen dat ze raar zijn, maar vrouwen worden pas rare wezens als het over kinderen gaat. Hoe was jullie dagelijks leven voorheen? Wat was er anders, wat deed jij anders?
Nou, hij kwam om 20:00 thuis, met een lang somber gezicht en een bosje bloemen. Hij loopt naar de keuken, legt daar de bloemen op het aanrecht en begint eten op te scheppen, gaat eten aan de eettafel. Ik maak nog een praatje van joh was het toch nog zo druk op je werk. Ik krijg een somber, ja het liep weer uit en mijn fiets is kapot. Ik zeg grappig, nou je hebt iig bloemen van ze gekregen. Nee die zijn voor jou. Oh dank je wel, en dat leg je dan zo in de keuken neer? Ja ze moeten toch water. Eet verder en gaat vervolgens in de schuur zijn fiets maken. Ik kan wel janken. Zo gedraag je je toch niet? Ik moet morgen naar de verloskundige en dan moest ik ook aangeven of we zo'n screening voor Down willen hebben ( ben even de naam kwijt). Ik heb het met hem erover gehad en gezegd dat we er maar even over na moesten denken. Het is niet meer ter sprake geweest. Vast ook vergeten.
Het is moeilijk te zeggen wat PRECIES de oorzaak van jullie problemen is (er zullen meerdere oorzaken zijn), maar mijn indruk is dat hij in elk geval zijn prioriteiten niet goed stelt. Vraag hem heel direct naar wat hij wil. Hij is vooral bezig met zijn werk en fietsen en laptop als ik op jouw kant van het verhaal af ga. Bespreek met hem hoe hij zijn gezin wat meer bovenaan kan zetten. Met praktische voorbeelden. Bijvoorbeeld fietsen / internetten NADAT jullie samen de baby in bad gedaan hebben of NADAT je samen ergens koffie gedronken hebt. Ik zeg maar wat. Hij hoeft zijn soort van vrijgezellen leventje niet helemaal op te geven, maar zal wel veel meer ruimte moeten maken in zijn planning voor jou en kind(eren). Mijn man werkt ook veel en sport ook veel. Hij is nu net vertrokken nadat we samen hebben gegeten, hij heeft de was gedaan, ik de keuken enz opgeruimd, samen kinderen naar bed gebracht en daarna kan hij lekker gaan sporten. Ik vermaak me wel Het gaat om prioriteiten en een goede planning. Communiceren en vooral blijven communiceren. En heel concrete afspraken. Desnoods op papier. Met alledaagse voorbeelden van wat je van elkaar verwacht in welke situatie. Succes!
Boonie, dat zou ik echt niet normaal vinden. Ik denk dat mijn man bij wijze van al zijn spullen kon pakken. Wat een verantwoordelijkheidsgevoel zeg... Het klopt zeker dat je veranderd door een zwangerschap en helemaal door het krijgen van een kindje. Ik heb mij bij beide kids daar helemaal op 'gestort'. Ik vind een pasgeboren baby erg veel energie kosten, wat vaak ook leuk is! Maar dat betekend wel dat ik weinig energie heb voor andere dingen. Dit heeft mijn man een stuk minder en hij vind het ook niet altijd leuk. Maar we praten erover en we proberen te beseffen dat het over een paar weken/maanden allemaal wel gaat veranderen. Wij zitten hier denk ik in de zogenaamde 'tropenjaren'. Maar blijven praten is voor ons we de key! En als de jongste rondom of voorbij een jaar is, dan gaan we eens lekker met zijn tweeen weg hebben we besloten.
Och meid, wat naar.. Ik hoop echt dat je hem eens goed bij de lurven kunt pakken en een beetje de neuzen dezelfde richting op kunt krijgen. Allebei misschien concessies doen en allebei jullie belangrijke punten aangeven. Ben je al eens heel erg boos geworden? Sterkte!
ik zou een goed gesprek aan gaan, en uitleggen wat er aan de hand is volgens jou. mannen hebben nu eenmaal andere prioriteiten als vrouwen... grote kans dat hij misschien niet eens in de gaten hoe erg jij dit vind! en ja, als ik je verhalen zo lees, vind ik ook dat hij wat bot is... een goed gesprek aan, en comprissen sluiten. het komt vast goed! ik wens je heel veel sterkte meid.
Ja het gaat niet goed met hem nee. We hebben wederom erover gesproken, maar er kwam weinig vernieuwends uit helaas. Ik wil jullie bedanken voor het meedenken. Ik heb een paar goede ideeën gehoord, die ik zeker ga meenemen. Ook is er bij mij besef gekomen, dat het misschien niet goed met HEM gaat, waardoor hij zich zo gedraagt. Dat is wel een nieuw uitgangspunt om vanuit te werken. We gaan in ieder geval goed aan de slag. Hoe dan ook gaan we hier uitkomen. Dank allen!
Hoi, Lastige situatie...ik zou eens proberen op 'zijn stuk' te gaan zitten in plaats van te zeggen/aangeven wat jij vind dat er niet goed is. Misschien heeft ie het wel door, maar voelt ie zich inmiddels zo aan het falen etc. Ik zou denk ik 'jouw ding' even aan de kant zetten, hoe moeilijk dat ook is, misschien zit hij ook wel ergens mee wat nu niet goed naar boven komt...doordat jij nu aan jouw stuk en jouw gevoelens denkt...Ideetje? Draai het eens om...dus niet wat wil ik hierin, maar wat wil jij hierin en waarom?
Dat is misschien wel waar. Wat niet maakt dat hij je niet zokan blijven behandelen en dan wel moet gaan toegeven dat het niet goed gaat. Misschien kun je eens een pagina op de pc/laptop/tablet oen laten staan over depressie of een test ervoor. Of een folder bij de ha scoren en die laten slingeren. Laat je nog eens weten hoe het verder gaat? Sterkte!
Zoals ik het lees heeft hij moeite met de nieuwe situatie...n kindje erbij betekent voor veel mannen een enorme omschakeling!ze zijn zeg maar tweede in de relatie tot hun vrouw.of tijdelijk niet meer nummer een...dat kan weleens hard aankomen.praat hierover mt je man!hij was altijd attent dus hij kan het wel! Overigens heb ik noooooooit zo'n vent gehad.ik kon het altijd zelf uitzoeken, was er nooit voor me in de nacht, ochtend of zwangerschap. Maar daarom zijn wij ook niet meer bijelkaar...