Moeilijk hoor voor jullie. Ik denk id dat het goed zou zijn als je het niet attent zijn e.d. even loslaat, probeer je te richten op wat hij wel goed doet en geef hem daar complimentjes voor, uit je respect en waardering naar hem toe, kijk naar wat hij nodig heeft om zich gerespecteerd en geliefd te voelen. Dit kan heel anders zijn dan wat jij nodig hebt. En onthoudt dat werken een van de balangrijkste manieren is waarop de meeste mannen laten zien dat ze van je houden.
Ik heb het er weer even heel moeilijk mee. Het kan er bij mij toch niet in dat hij depressief of burn-out is. Perfectionistisch zeker, en dat dat misschien terugtrek gedrag veroorzaakt wanneer hij het gevoel heeft te "falen"...daar kan ik nog wel iets bij indenken. Maar is het nu zo veel gevraagd om interesse te tonen? Ik voel me een schim. Onbelangrijk, bijzaak. Leuk wanneer ik gezellig ben, lastig als ik niet gezellig ben. En het erge is dat ik ook nog denk dat ik het op de een of andere manier zelf veroorzaakt heb. Teveel gehuild? Teveel gezeurd? Maar ook als ik positief blijf, heeft dat geen effect. Wanneer ik hem behandel zoals ik zelf behandeld wil worden, is hij daar wel blij mee, maar gedraagd zich niet zo terug. Als ik hem behandel zoals hij mij behandeld (grotendeels negeren dus), merkt hij het niet eens op. Ik bedoel, we hebben 3? dagen geleden hier nog een gesprek over gehad. De avond daarna heb ik al verteld hoe dat verliep. Gisteravond komt hij redelijk goed gehumeurd thuis, ik vraag hem hoe zijn dag was, hoe de les verliep, hoe het met die ene collega afgelopen was. Hij antwoord en zet de tv aan in het nieuws te kijken. Ik laat hem en probeer eten te koken. Na het nieuws gaat hij boven de slaapkamer opmeten ivm een nieuwe kledingkast. Komt beneden, zet laptop aan en begint zijn email te lezen. Ik vertel zelf maar dat het vandaag zowaar beter ging, dat ik niet gespuugd heb, hoewel een paar keer bijna, oa toen ik bij de verloskundige zat. "Oh ja, dat is waar ook, had ze nog iets nieuws te melden?" Komt het nou echt niet in je op wanneer je thuis komt, om mij een kus te geven en te vragen hoe het met je kotsende zwangere vrouw gaat?! Dat je onthoudt dat vandaag de eerste afspraak bij de verloskundige was?! We hebben verdorie op zijn verzoek een enorm planbord in de woonkamer hangen, maar blijkbaar is dat alleen voor mij bedoeld om zijn afspraken in de gaten te houden of zo?? Ik kan er gewoon niet bij. We hebben pas nog gesproken over die combinatietest. Ik ben zo verdrietig. En ik weet dat mijn hormonen nu een extra duit in het zakje doen, maar ik kan niet ophouden met huilen. Ik voel me zo alleen. En ik durf er niet meer met hem over te praten. Het lijkt wel of wat ik ook doe, een averechts effect heeft. En ik ben zeker niet perfect, maar ik doe hier wel mijn uiterste best. Mag ik alsjeblieft een beetje moeite terug zien?! Sorry, ik hou er maar verder over op. Het heeft toch geen zin. Ik ga alleen maar harder huilen.
He wat vervelend voor je ! Zoals ik al eerder schreef zit ik in ongeveer hetzelfde schuitje. Wat ik nu op het moment doe , of in elk geval probeer te doen, is alles los te laten. Ik probeer me op mezelf te concentreren en mijn dochtertje. Ik doe de dingen die ik leuk vind en laat hem het eigenlijk maar een beetje uitzoeken allemaal. Of het gaat werken weet ik niet, maar het zorgt er in elk geval voor dat ik me iets beter voel en niet constant met hem bezig ben. Het lijkt hem wel op te vallen, want gisteravond vroeg hij mij ineens: Je houdt toch nog wel van me? We zullen dus wel zien. Misschien is dit ook een tip voor jou? Zorg goed voor jezelf, want een ander doet het niet! In elk geval een dikke knuffel
Fijn dat jij nu enigszins de aandacht bij je man heb weten te wekken. Ik zal het ook proberen. Er zit denk ik toch niet veel anders op. Bedankt iig.
Boonie, ik denk dat het een goede taktiek is.... of hij nu wel of niet werkt..... het is heel moeilijk om te stoppen met je man te willen veranderen... dat lukt toch niet.... hij moet eerst tot zelf inzicht komen.... jullie hebben beiden geprobeert te zeggen wat er is..... als het dan niet opgepikt word is het inderdaad beter om je eigen plan te trekken..... je bent in de eerste plaats verantwoordelijk voor je eigen geluk, etc.... en jullie mannen zijn verantwoordelijk voor hun geluk...... samen ben je verantwoordelijk, elk even veel voor jullie geluk in je relatie......
Weet je als je depressief bent heb je eigelijk geen ruimte voor de ander.... het zorgt ervoor dat je heel veelmet je zelf bezig bent....als dat zelf niet hebt kun je je niet voorstellen dat hij inderdaad al die dingen vergeet, geen enkele belangstelling lijkt te hebben etc. Ik weet niet of hij depressief is, maar zoals jij het beschrijft komt hij heel somber, gelaten en zwaar over....
Ik denk echt niet dat hij depressief is. Hij is wel vaak enthousiast over zijn werk. Hij heeft 3 verschillende banen naast elkaar in dezelfde branche. Hij heeft pas werkplekken ingeruild; over de een is hij heel enthousiast omdat het leuk werk is, met name de soort cliënten die hij daar ziet. Over de ander is hij heel enthousiast omdat hij daar helemaal zelf een nieuwe vestiging mag oprichten. Alleen de derde baan geeft met name de druk en stress. Daarnaast heeft hij pas een soort freelance klus op hier en daar een zaterdag aangenomen. Toen vroeg ik ook, joh je hebt het toch zo druk, waarom nog meer? Ja omdat het leuk is, het is een goede werkervaring en vanwege extra centjes natuurlijk want het werd tijd voor een nieuwe racefiets grapte hij nog. Klinkt niet als een depressief iemand. Hij reageert wel depressief als ik met hem een gesprek aan ga. Hoe niet-verwijtend en opbouwend ik het ook aanpak. Hij klapt ter plekke dicht, weet niet wat hij moet zeggen of moet doen. Zelfs als ik zit te huilen gaat hij er heel somber bij kijken, zonder überhaupt een poging om mij te troosten. Hij is dan "zielig" omdat hij iets van kritiek hoort. Want dat hoort hij alleen. Hoe ik het ook aanpak. Daarom durf ik ook niets meer te zeggen. Geloof me, ik heb alle stappen van conflicthantering en alle adviezen van de korrelatiestichting opgevolgd. Maar ik krijg altijd dezelfde reactie. Misschien ben ik dan toch wel een vreselijke boeman die haar eigen man de stuipen op het lijf jaagt? Ik weet het gewoon niet meer!
Nou zo kom je op mij niet over hoor haha..... Vertrouw je hem wel helemaal? Gaat hij niet vreemd, heeft hij schulden of zo of een een of andere verslaving? is hij misschien ook niet meer gelukkig , maar durft hij er niet voor uit te komen?
Ja ik vertrouw hem wel helemaal. Het is een zeer rechtschapen man. Ik vertrouw er alleen niet op dat hij zijn werkelijke gevoelens uit. Hij zegt heel gelukkig te zijn, hij zegt nog steeds verliefd op me te zijn, hij wil het liefst 3 kindjes nog steeds..of hij zegt niet de hele waarheif of hij vindt het allemaal prima zo. Behalve mijn geklaag natuurlijk.
Wat gebeurt er als je eens flink uit je plaat gaat? Gooi al je irritaties op tafel zonder daarbij rekening te houden met zijn emoties. Het voelt een beetje alsof je zoveel rekening houdt met hoe hij zich voelt en hem daardoor onbewust alle ruimte geeft om zich zo te gedragen. Je schrijft dat je aangeeft dat het niet prettig vindt lopen, maar volgens mij geef je helemaal niet duidelijk genoeg je grenzen aan. Lok hem uit zijn tent, zodat hij niks anders kan dan boos of verdrietig te worden. Iedereen heeft het er maar over dat je rustig moet blijven en het bij zelf moet houden, maar dat heb je al 100 keer geprobeerd en het haalt niks uit. Door hem bij zijn emoties te laten komen, heb je meer kans dat hij ook gaat aangeven wat er dwars zit.
Ik ben daar denk ik te bang voor. Ik denk nu al vaak dat ik het alleen maar erger maak, hem weg jaag met mijn confrontaties. Je hebt een punt, ik ben alleen bang dat wanneer ik dat doe, er geen weg terug is zeg maar.