Hoi meiden, Ik heb er eerder wel eens wat over geschreven, maar wij hadden een enorme krijsbaby (die gelukkig een erg lieve en ondernemende dreumes is geworden). Daar gaat het verder niet over, maar ik realiseer me nu wel dat er toen eigenlijk weinig hulp was. Ons CB wist er eigenlijk geen raad mee en we kregen onwerkbare - of soms zelfs idiote ("spookt het in huis?") - adviezen mee. De HA stuurde ons steeds naar huis. De osteopaat hielp een beetje, maar daar kwamen we pas heel laat terecht. En onze omgeving - ouders en vrienden - leken het probleem niet te snappen en ons zelfs de schuld te geven. Aangezien onze ouders niet om de hoek wonen hadden we ook geen opvang. Achteraf besef ik me dat het voor de ouders en de huilbaby's eigenlijk een heel gevaarlijke situatie is. Ik heb gelukkig iedere keer weg kunnen lopen en tot 10 kunnen tellen.... maar lukt dat altijd bij iedereen? Bij ons is het probleem ongelost vanzelf over gegaan, maar hoeveel ongediagnosticeerde baby'tjes zijn er? Wij zijn er na een jaar weer redelijk bovenop gekrabbeld, maar hoeveel ouders raken overspannen? Er zijn wel borstvoedingscafe's enzo.... voor mama's bij wie het allemaal volgens het boekje gaat. Maar zijn er ook opvangpunten voor ouders met huilbaby's? Als je huis verslonst, het moederschap tegenvalt en je het liefst een keer flink zou willen huilen of boos zou willen worden. Met wie kan je dan praten? Waar kan je je kind even kwijt als je de herrie niet meer trekt? Oftewel, ik denk erover om eens met CB of andere (geen idee welke) partijen om tafel te gaan of we niet lokale initiatieven kunnen opzetten die echte steun bieden aan moeders/ouders met huilbaby's. Praatcafe's waar ze eerlijk kunnen zijn en er niet verwacht wordt dat ze een stralende mama zijn, waar ze tips kunnen uitwisselen die werken en een steunnetwerk waar ze voor korte tijd (een paar uurtjes) hun baby even veilig kwijt kunnen zodat ze op adem kunnen komen. Is er al zoiets? Zou er behoefte aan zijn? En met wie kan ik dan het beste om tafel? Eerlijk is eerlijk, ik schrok me kapot toen bleek dat we het eigenlijk maar uit moesten zitten. Ik ben blij dat er geen ongelukken gebeurd zijn. En toen ik later andere ouders sprak met huil/krijsbaby's hoorde ik verhalen die ik wel begreep, maar waar de rillingen van over mijn rug liepen. Het kan toch niet dat we deze kwetsbare kindjes (en ouders) gewoon maar aan hun lot overlaten?
Goed punt Zilvervosje.... Wist je dat in Duitsland de kinderen gelijk naar een osteopaat gestuurd worden! Ik heb het met het huilen maar drie weken vol gehouden en ben toen op aandringen van een vriendin naar een osteopaat gegaan en daar heb ik zeker geen spijt van gehad!!! na 1 behandeling had ik een heel ander kind... Ik vind het jammer dat je mama's onbegrepen worden door artsen en CB snap het niet... het is dat wij in een generatie zitten die lekker alles zelf regelt en niet zo afwachtend zijn maar ik weet dat ikzelf ook een ontzettende huilbaby tot peuter was....tot me 2e!!! wel zijn me ouders verschillende keren naar de dokter geweest maar duurde heeeeel erg lang voordat ze erachter kwamen dat ik astma had..... Ook hebben we tot voor kort bij een kinderfysio gelopen die kunnen je echt helpen!! Ik hoop dat meiden gewoon zelf actie ondernemen om zelf gewoon een afspraak maken bij een osteopaat of manuel therapeut en niet afwachten totdat je het niet meer aankan!
Is jullie nooit een ziekenhuisopname ter observatie aangeboden door de huisarts? Dat is ook niet zaligmakend maar zorgt er wel voor dat er mensen objectief naar je kindje kijken en ook de verandering van omgeving kan veel doen. Ons dochtertje is na 2 maanden heel veel huilen 5 dagen opgenomen in het ziekenhuis (ik ben er overigens 24 uur p/d bijgeweest) en we hadden echt een ander kind na die paar dagen, puur door sommige dingen gewoon wat anders aan te pakken (en nee, niet door haar urenlang te laten huilen). Het heeft ons echt gered. Overigens werd zij dus ook als 'huilbaby' bestempeld maar dat bleek te komen door verborgen reflux en daarna gewoon door totaal gebrek aan ritme/oververmoeidheid/overprikkeldheid.
Heel goed van jou! Mijn zoontje is een maand weggeweest naar mijn ouders omdat ik het niet meer aankon helaas! De oudste die kwam wel regelmatig thuis maar ook af en toe weg. Nu is het punt eindelijk weer terug gekomen dat hij weer af en toe thuis is. Heel veel mensen begrijpen je helaas niet!
Even voor verduidelijking, het gaat niet meer om ons. Met ons en onze meid gaat het inmiddels supergoed. We krijgen nu allerlei berichten over hoe goed wij haar opvoeden en dat wij geweldige ouders zijn (heerlijk!)... die hadden we toen - toen ik nog veel harder mijn best deed - veel harder kunnen gebruiken. Het gaat me meer om de ouders die NU met een huilbaby zitten. Is daar opvang voor? Ik kan me bijna niet voorstellen dat het er niet is, en als het er niet is moet het er snel komen. Maar hoe zet je zoiets op? (sorry, ik vergeet het helemaal... wel bedankt voor de fijne reacties!)
Ik denk dat dat een heel goed plan is, gewoon een plek waar je naar toe doorgestuurd kunt worden door het cb en waar ze je helpen, je door kunnen verwijzen, weten waar iets zit, telefoonnummers hebben enz enz. Ook hier is er gelukkig niets gebeurt maar man wat zat ik er soms doorheen en het ergste nog ik kon het niet aan een ander overlaten. Mijn schoonmoeder wilde het echt wel maar ik kon het gewoon niet. Als ze bij mij al zo huilde, ik die de veilige haven zou moeten zijn, hoe erg zou het dan wel niet bij een ander zijn. Gelukkig heb ik wel een meedenkende huisarts (zelf ooit vader van een huilbaby) en bleek dat het toch iets medisch was (obstipatie waardoor zelfs de lucht niet meer langs haar darmen kon waardoor ze dus haar maag aan het opblazen was) en het met medicatie op te lossen was. Maar ik heb ook wel eens 's nachts op de stoel gezeten (tijdens het voeden) en dat ik dacht meid als het leven je hier zo zwaar valt (was voordat ik bij de huisarts was geweest) dan ga maar (om vervolgens 2 uur later blij te zijn als ze weer begon te huilen omdat ze toch niet gegaan was). Dus ja het zou fijn zijn als je in zo'n geval gewoon ergens naar toe kunt en dat ze je daar dan verder helpen.
Zou je zoiets niet kunnen regelen via het sociaal cultureel werk? Samen met de gemeente en een welzijninstelling, cb, icare oid om tafel?
@Zilvervosje Ik vind het een echt een heel goed idee!! Hier geen huilbaby, maar gewoon gebrek aan ervaring van mijn kant. Elke snik van onze kleine is er voor mij een teveel. Voel me elke keer machteloos. Weet dan niet wat er aan de hand is. In mijn geval zou het fijn zijn om te horen dat het nog veel erger kan, en dat het bij ons ontzettend meevalt. Gelukkig heb ik ook een moeder die heel graag wilt helpen en oppassen en een vent met een engelengeduld. Dus ik red het wel. Maar voor vragen en ervaringen uit te delen vind ik het een top idee!!
Ik vind het een super idee! Ken zelf nu geen plek waar je naar toe kunt. Ook onze kleine heeft heel veel gehuild, zeker de eerste 6 maanden. Nergens dat we goede adviezen kregen. cb zegt 'laat maar huilen' maar dat kon ik echt niet. Tja in mijn armen huilde ze ook, maar dan nog liever bij mij dan alleen in bed! En de omgeving zegt allemaal: ach joh, dat is maar een relatief korte periode.. gaat wel weer over. Echt niemand die het begreep! Niemand die erkent dat het een hele impact op je heeft en het zijn altijd verwijten naar ons als ouders wat we niet goed doen.. Zou graag gewild hebben dat er een plek is waar je er eerlijk over kunt praten en vooral waar je begrepen wordt!
Wat grappig zilvervosje, toevallig dat ik hier ook over nadacht(en het met mijn schoonmoeder vorige week over had). Mijn eerste was ook een huilbaby, en de tweede (nu inmiddels 5 maanden) huilde ook veel (dit in verband met koemelkallergie, gaat nu goed). Haar buurvrouw zit nu ook met een huilbaby. Toen zei ik tegen haar: Eigenlijk zou het Cb medewerkers in dienst moeten nemen, die mensen met een huibaby kunnen ondersteunen en adviseren (en "in de gaten kunnen houden" je begrijpt wat ik bedoel). Eventueel aan huis. Adviezen hoe hiermee om te gaan, kijken naar het gedrag van de baby (mensen met enige medische kennis) of juist gewoon even wandelen met de baby, een stofzuiger door het huis halen, een luisterend oor...Zoiets! Ik had gelukkig ook steun vanuit mijn omgeving, maar ondanks dat vond ik het superzwaar en heb ik hier toch nog een soort 'trauma' van. Laat staan dat je dit alleen moet doen! Ik denk alleen dat hier geen geld voor is, want wie betaalt zulke mensen? Daarom bestaat zoiets (bij mijn weten) niet. Maar ik weet zeker dat er veel behoefte aan is! Maar mocht je hier iets mee willen, ik sta helemaal achter je idee!!!!!
Wat een goed idee! Ik heb het 2x meegemaakt en wat zou het toch fijn zijn geweest als er een plek was geweest waar ik mijn verhaal had kunnen doen en iemand had gevonden die me begreep. Als er zo een plek zou komen, zou ik me onmiddelijk aanmelden om te vrijwilligen en moeders die in die situatie zitten te steunen.
De gemeente vind ik inderdaad wel een heel goede tip! Helaas is mijn eigen CB niet zo denderend, maar mss via een regionaal kantoor wel. ICare kende ik nog niet. Jemig, wat raar eigenlijk dat er wel allerlei tips zijn voor hoe je flesjes uit moet koken en welke matras je moet hebben, maar dat de kindjes die eigenlijk best gevaar lopen nauwelijks (zinnige) ondersteuning krijgen! Als ik het zo hoor was ik niet de enige die alleen stond.
Denk ook dat heel veel moeders (en vaders) hun gevoelens tenopzichte van hun kind op dat moment niet uit durfen te spreken. Van de "wereld" behoor je nu op een roze wolk te zitten en als je dat niet doet ben je niet "normaal" Toen ik bij mijn huisarts zat barste ik gewoon in huilen uit (was er voor anticonceptie) en het eerste wat hij vroeg was of ik soms ook de neiging had om de kleine net iets te hard in de box te leggen. Toen ik dat negatief beantwoorde was hij blij, mooi dan ben je nog niet op dat punt als waar wij toen zaten. Gewoon de erkenning dat andere mensen dit ook hebben, ook die gevoelens hebben en me meteen serieus namen, wat een opluchting.Mijn huisarts bood ook meteen aan om de kleine die nacht mee te nemen met zijn nachtdienst, dan konden wij een nachtje slapen (aanbod heb ik overigens niet aangenomen)