Jezelf niet schuldig gaan voelen, absoluut niet doen. Je vertrouwen is nu volledig weg, hier kun je alleen maar uitkomen als jullie dit allebei willen, alleen vechten heeft geen zin, spreek uit eigen ervaring. Zorg dat jezelf weer een sterke vrouw wordt,je hebt nu de stap voor jezelf gezet, wat waarschijnlijk erg moeilijk is geweest.
Waarom praat je het goed? Om te rechtvaardigen waarom hij een kans verdient? Of omdat je vind dat je dit veroorzaakt hebt? Dat is niet zo! Als je bij hem wil blijven, zou dat mijn inziens om andere redenen moeten zijn. Namelijk dat hij meerwaarde heeft op emotioneel en mentaal vlak. Is dat zo? Voel je je gesteund, geliefd, gewaardeerd? Depressie is verschrikkelijk en het is een ziekte. Stel dat hij een ernstige ziekte krijgt of iets breekt...Vind je dan dat jij vreemd mag gaan? Los van alles... Het is een goed idee om eerst aan jezelf te werken. Wil je hem ondertussen zien...prima toch. Alles op jouw manier nu . Wanneer je je weer sterk voelt, weet je wat je moet doen.
Ik keur het absoluut niet goed en jezelf de schuld geven door je depressie, niet doen!! Wat hij heeft gedaan is ontzettend fout en nooit goed te praten. Als je problemen praat je het uit. Daarentegen, ik heb zelf een enorme depressie gehad na de jongste en ik was onuitstaanbaar en wilde ook geen sex. En daar kon ik dan wel niet veel aan doen, het was voor mijn partner ook wel heel erg moeilijk en dat heeft ook wel 2 jaar geduurd. Boos was ik zeker geweest als hij vreemd zou zijn gegaan, maar aan de andere kant, ik was echt een monster tegen hem..
Sorry, maar ik ben het hier dus wel mee eens. Een relatie waarin een van beide partijen sex weigert word mijn inziens een bom onder gelegd. Sex is toch wel een van de hoogtst staande behoeftes van een mens, net als liefde overigens. Ik vind dus dat er onder een huwelijk waarin iemand zn partner geen sex geeft een bom wordt gelegd even als een huwelijk waarin iemand zn partner geen liefde geeft. Niet dat dit vreemdgaan goed praat, je moet elkaar kunnen vertrouwen binnen een relatie maar het is in mijn ogen wel een gevolg van omstandigheden waar jullie beiden een aandeel in hebben. Jullie hadden hiervoor samen een oplossing moeten vinden voordat de bom zou barsten. Buiten dat, wat zal jij je nu vreselijk voelen!:x Knap van je dat je het nog verder wilt proberen voor jullie gezin. Succes en sterkte daarmee!
Bedankt voor alle reacties. Niet verwacht dat ik zoveel verschillende reacties zou krijgen. Nogmaals dank!
Wat oneerlijk en verdrietig! Als hij voor jou wilt gaan dan zal dat hard werken voor jullie allebei worden, heb jij daar puf voor en is hij daar echt toe bereid? Hij moet dan elke dag de keuze maken om jouw vertrouwen terug te willen winnen en elke dag zich daar vol voor inzetten, ondanks alles wat er is gebeurd. En jij moet elke dag weer open staan voor die nieuwe kans die je hem dan gegeven hebt. Het lijkt me een verschrikkelijk lastige situatie om in te zitten, ik weet niet wat ik zou doen maar ik neig naar toch nog kijken wat er van te maken is. Maar dan moet je wel zijn inzet en bereidheid kunnen zien, anders breekt het wantrouwen je op. Ik wil je heel veel sterkte, kracht en bakken vol liefde en geduld toe wensen om hier alleen of samen uit te gaan komen!
Dit inderdaad... ik vind het geen excuus, helemaal niet als jullie er wel open over hebben gepraat en hij de ruimte had om aan te geven dat hij wél behoefte had aan extra seks en aandacht. Maar misschien durfde hij dat ook weer niet te zeggen omdat hij bang was dat hij je depressie dan nog erger zou maken, immers, je had al zo het gevoel dat je niet aantrekkelijk meer was.... waardoor je ook geen zin hebt in seks, natuurlijk. Hij had voor jou gewoon eerlijk moeten zijn en zeker niet zomaar het buiten de deur gaan zoeken. Maar jij had voor hem (en je kinderen) al eerder hulp moeten zoeken. En dat is een heel lastige, want het is juist de depressie die ervoor zorgt dat je dat niet goed kunt. Maar je bent het wel verplicht naar je gezin toe om goed voor jezelf te zorgen vind ik - niet alleen voor je kinderen, maar óók voor je partner. Daarmee wil ik niet zeggen dat het jouw schuld is dat hij is vreemdgegaan, dat is zijn eigen verantwoordelijkheid. Maar wel dat jullie in mijn optiek allebei 'niet het beste hebben gedaan voor je relatie', en dat je vanuit dat oogpunt wellicht begrip kunt hebben voor elkaar. En dat begrip geeft hopelijk de ruimte voor vergeving en groei. Ik zou ook relatietherapie overwegen, vooral omdat het denk ik belangrijk is dat jullie er allebei weer achter moeten komen of je de ander wil, en dat de ander jóu wil.
Hier sluit ik me volledig bij aan. Als hij je werkelijk terug wil zal hij geduld moeten opbrengen tot jij daar aan toe bent. Maar ik vraag me af of hij dat kan, aangezien hij al vreemd gaat als hij "maar" 1x per maand seks kreeg. (Weet je dat er vrouwen zijn die hun hele zwangerschap en de maanden na de bevalling zo beroerd zijn dat hun man een jaar lang geen seks heeft gehad? Ik ken er een paar, en hun mannen gingen niet vreemd, maar deden hun best om hun zieke vrouw te ondersteunen) Jij bent ziek, en hij heeft jou in je meest kwetsbare periode in de steek gelaten. Ik kan wel zeggen wat ik ervan vind, maar daar heb jij nu niks aan. Zoals bovenstaande reactie, ga als eerst goed voor jezelf zorgen, en dat kan best een hele tijd duren (trek er zeker een half jaar tot een jaar voor uit) en beslis daarna of en hoe je verder wil én kan met de relatie met je man. Als je besluit verder te willen knokken voor je huwelijk Bedenk je dan goed, dat je zijn vreemdgaan ook zal moeten verwerken. Je zult er dan hard aan moeten werken om hem weer volledig te vertrouwen. Hij kan namelijk niet de rest van jullie leven elke stap die hij zet bij je komen verantwoorden. Hij zal moeten bewijzen dat hij te vertrouwen is, en jij moet er dan voor open staan om dat toe te laten en het een eerlijke kans te geven. Ik heb veel relaties zien sneuvelen op deze manier. Máár ik heb het ook zien goed komen. En die relaties zijn veel sterker dan ze daarvoor waren, omdat beide partners zich volledig open stelden om het een kans te geven. Als je dat straks na je herstel nog steeds wil, dan is er zeker weten een mogelijkheid. Geef niet op, vooral voor jezelf niet Ik wens je heel veel sterkte
Als het echt zo slecht met je ging als je nu zegt, dan had hij je kunnen steunen. Dingen uit handen nemen en niet alles bij jou neer gooien. Ik lees nu alleen maar zorg dit en zo en je man dan? baantje in de kroeg is avond werken normaal is overdag dus waar had jij de tijd kunnen vinden om tot elkaar te komen? en nu ook lees ik dan komt hij voor de oudtse en de jongste dan? dus tussen de regels lees ik dqt je alles al alleen doet en dat hij komt voor het leuke. Denk aan je zelf en dan komt de rest
Behalve dat het een hufterige actie was vraag ik mij af hoe het nog goed kan komen. Jij hebt ruimte nodig voor jezelf. Een partner die vreemd is gegaan is ook niet bevorderlijk om uit je dal te komen. Daarbij of hij zich in kan houden in de tussentijd is niet alleen de vraag. Maar of jij ermee om kunt gaan om een tijdje een time out te hebben. Ik zou mij dan bijvoorbeeld druk gaan maken over wat hij op afstand uit loopt te vreten. En dat kan het herstel in de weg staan. Zou hij thuis blijven bij het gezin dat zou ik het moeilijk vinden omdat zijn aanwezigheid mij zou confronteren met het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Maar ik weet niet wat voor gevoelens en gedachtes dat bij jou zou oproepen. Depressie is niet alleen een persoonlijke ziekte. Maar ook van het systeem (in dit geval gezin). Als jij verder met hem wilt zou ik vragen of het mogelijk is dat er naast hulp voor jou, ook gesprekken voor jullie samen komen. Waarin ook het effect van jou ziekte op het gezin besproken kan worden. En waar hij meer begrip kan krijgen voor depressie. Maar ook handvaten om ermee om te gaan. Add: waar hij ook steun kan vinden om met afwijzing ed om te gaan.
Ik lees: er is veel gebeurd, er is jullie beiden van alles overkomen en jullie hebben allebei bepaalde keuzes gemaakt in hoe jullie hier mee om zijn gegaan. Daar kun je van alles van vinden en je kunt ook zoeken naar wie de meeste schuld heeft. Of je kijkt naar de bottom line: hij wil jou niet kwijt, jij wilt hem niet kwijt. Zoek hulp, samen. Of dat kan naast de hulp die jij voor je depressie gaat krijgen, moet je dan ook bespreken. Maar zoek ook bij die afweging hulp. Jullie kindjes verdienen het dat jullie proberen hier samen doorheen te komen. Als de basis goed is, kun je hier heus samen sterk uit komen. Sterkte!
Jeetje wat een rot situatie. Vreemdgaan is natuurlijk nooit goed te praten, maar als ik jouw verhaal lees snap ik wel hoe t zover heeft kunnen komen bij je man. Dat vind ik wel belangrijk in dit verhaal, hij heeft een uitweg gezocht (wel een foute) Als hij echt nog van jou houdt en jij van hem zou ik t toch nog een kans geven. Jij moet aan jezelf gaan werken (doe je nu ook lees ik) want hoe kan hij nou van jou houden als je t zelf niet eens doet Maar ik denk ook dat je samen in therapie moet gaan. Alles uitpraten en dan kijken of je een nieuwe start kan maken. Heel veel succes en sterkte
Ik kan niet voor jou spreken maar ik zou hem nooit meer durven te vertrouwen. Ik zal me altijd afvragen is hij misschien bij""haar"" geweest. Ik zou hier heel onzeker van worden, je kinderen merken die spanning natuurlijk ook. Je hebt gelijk je had hulp moeten zoeken, maar als je depressief bent , dan ben je eigenlijk gewoon ziek. En dan had je man hulp moeten zoeken, en moeten aangeven dat dit zo niet langer gaat. In de plaats daarvan heeft hij gewoon zich als een puber gedragen. Je man doet net alsof hij het slachtoffer is, maar dat zijn jij en je kinderen. En vergeet niet hij heeft niet alleen jou, maar ook jullie kinderen in de steek gelaten. Door hun moeder niet te helpen hebben zij het ook moeilijk gehad. Ik denk dat je nu vooral eerst aan je kinderen en jezelf moet denken. Therapie is een goed begin. Knap dat je dat gaat doen, misschien krijg je hierdoor ook wel meer zelfvertrouwen en ga je meer om jezelf geven.
vreemd gaan is no go maar dit dik gedrukte ook niet hij heeft het schijnbaar kenbaar gemaakt alleen is er vanuit de andere kant ook niks meer mee gedaan. ik snap namelijk heel goed, heb aan de andere kant gezeten hoe frustrerend het is dat je geliefde zo afgetakeld is en er ook niet echt iets aan doet om het beter te maken. ik heb hier dus wel de keuze gegeven of je gaat er nu aan werken of het is gewoon klaar dit brengt teveel druk op heel het gezin. nee ik ben niet vreemd gegaan maar als je de knoop niet durfd door te hakken gebeuren er dit soort dingen want de behoeftes heb je wel. als je hulp zoekt klinkt het voor je man oo wat fijn er gaat verbetering in komen. maar als daar niks mee gedaan word zit je in een gat die alleen maar dieper word mensen doen stomme dingen met hun rug tegen de muur. het doet namelijk veel pijn als je aangeeft hulp te willen geven en die deur word in je gezicht dichtgeslagen.
To wilde geen hulp zoeken terwijl hij er om vroeg. Wil het vreemdgaan ook niet goedpraten,maar snap je man wel. Als er thuis een vrouw op je wacht die niets van je wil weten en geen hulp zoekt bij haar problemen dan is je leven ook niet fijn. Als ik mijn man alles ontzeg,ja dan gaan zijn ogen ook vast eens dwalen. En andersom ook. Ik denk dat jullie er echt samen de schouders moeten zetten. En anders maar gewoon scheiden. Veel sterkte to!
Het klinkt misschien heel raar als ik het zeg, maar ik vindt dit geen typisch geval van lul achterna lopen. 'Het begon met appjes, dat liep uit op schunnige appjes en toen seks.' 'Maar het gebeurde vaker dan eens, en hij dacht zelfs gevoelens voor haar te krijgen.' 'Hij dacht verliefd te zijn op haar, maar wilde zijn gezin niet zomaar opgeven.' Dit vind ik meer klinken als een man die troost zocht of op de vlucht sloeg omdat hij niet meer wist wat hij anders kon doen. Dat maakt het nog steeds een hufterige actie. Maar geen typisch geval van lul achterna lopen. Mannen hebben naast een lul ook nog een hart.
Het is makkelijk om tegen iemand met een depressie te zeggen dat ze maar hulp moet zoeken, maar zo simpel zit het dan niet in elkaar.
Ik ben in het verleden ook weleens bedonderd na een lange relatie, maar ik geloof niet in een eenzijdige schuld. Je hebt mensen die vechten voor hun relatie en je hebt mensen die opgeven. Vreemdgaan vind ik een zwakte, want dan maak je eigenlijk alleen een keuze voor je eigen behoefte, maar het gemis van warmte in een relatie kan slopend zijn en wanneer een ander wel datgene (letterlijk) aanbied dan wordt het een lastig verhaal voor sommige. Ik heb een ouder gehad met een ernstige depressie en ik weet hoe de sfeer in huis was tijdens die periode en hoe moeilijk het is om liefde en aandacht te krijgen, omdat je als het ware buiten spel wordt gezet door de andere partij. Uiteindelijk denk ik dat jullie er beide aan moeten werken. Jij moet hulp zoeken als je voor de relatie wil gaan, apart van hem en ook hij zou dat moeten proberen. Daarnaast is het misschien handig om ook relatietherapie aan te vragen, zodat jullie hulpe krijgen met het weer naar elkaar toe groeien en zodat jullie kunnen voorkomen dat tijdens een volgende dip, van 1 van jullie beide, jullie de ander buiten spel zetten.
Dit. Kijk ik vind het niet jou schuld dat hij vreemd is gegaan, dat was zijn (stomme) keuze, maar jij hebt hem ook buitenspel gezet.. en door het vreemdgaan zijn ook jou ogen geopend (want nadat hij bekend had, durfde je de stap wel te zetten.. waarom daarvoor niet? Waarom was dit nodig?). Dat hij vreemd is gegaan is niet goed te praten.. dat jij hem op alle fronten buitensloot ook niet. Jullie zullen samen moeten bekijken. Vertrouwen zal wederzijds terug moeten groeien (vanuit jou, dat hij niet nog eens vreemd gaat, vanuit hem dat jij hem niet weer buitensluit). Willen jullie als gezin samen verder, zullen jullie beidde apart en samen er heel hard aan moeten werken. Ik hoop oprecht dat jullie elkaar nog een kans geven en er samen voor gaan.