Wat vreselijk voor je vriendin en haar vriend. Ik vind de reacties van de dames hier niet erg vriendelijk. Dat ze koekoek is en niet spoort vind ik wel wat ver gaan. Alsof deze dame er zelf om vraagt? Ik snap dat het onbegrijpelijk is en je er niet bij kan met je verstand, maar als je zoiets hebt is dat toch verschrikkelijk? Hetzelfde met mensen die smetvrees of pleinvrees hebben. Of alle sloten 1000 keer wil controleren. Ik snap het echt niet waarom je daar zo moeilijk over moet doen maar om nou te zeggen dat ze niet sporen? Ik ken in mijn familie iemand die ziekelijk jaloers was. Trauma uit jeugd (seksueel misbruik) en mede? Daardoor een verschrikkelijke laag zelf beeld en erg onzeker. Maar het is een onwijs leuke en lieve meid met gewoon een havo diploma en volgens mij ook een redelijke vriendenkring. Therapie (psychiater en psycholoog) met anti depressiva heeft toen geholpen. Haar man mocht niet meer bij een vrouwelijke caissière, niet gedag zeggen tegen een vrouw, een vrouw niet aankijken en ook inderdaad niet werken met een vrouw. Alle vrouwen werden ook afgekraakt. Ook vrouwen binnen familie (ik ook) mocht zelfs geen contact meer. Ik heb nu minder contact met haar vanwege verhuizing maar ik geloof dat het goed gaat. Hij werkt iig buitenshuis en ze hebben een kindje samen en er mocht een kraamverzorgster komen (voor ze kinderen hadden wou ze dat absoluut niet) en haar vriend wou geen kinderen met haar zolang ze ziekelijk jaloers was. Hij zei: wat nou als ik naar de eerste hulp moet met de kinderen, daar werken vrouwen! Moet ik mijn kind dan laten stikken omdat jij problemen hebt? Als ik dit zo opschrijf: damn wat absurd. Maar ze heeft er ook niet om gevraagd om elk uitje en elke familie aangelegenheid en werkelijk elk stukje wat zich buitenshuis afspeelde af te ketsen.
Dit. En haar man moet per direct stoppen met rekening houden met haar jaloezie en gewoon een normaal leven gaan leiden. Zij weet van zichzelf dat dit wel heel abnormaal is? Dan moet ze er ook wat mee doen. Doet ze dat niet, dan helpt ze haar huwelijk naar de knoppen en ze heeft mensen om zich heen nodig die haar dit zeggen zoals het is. Recht voor z'n raap en niet maar alle problemen voor haar wegruimen, omdat het zo zielig is voor haar. Daar help je haar niet mee
Mijn man was in het begin ook erg jaloers.. Elk moment dat hij kon belde hij mij om te kijken wat ik aan het doen was en nog ging doen. Van mijn werk hield hij niet echt omdat ik voornamelijk met mannen werk (beveiliging) en daarbij ook nog eens in de nachten!! ("als daar iets gebeurd komt niemand daar ooit achter", heeft hij vaak genoeg gezegd) En als hij mij niet te pakken kreeg ging hij mijn ouders of zus bellen of naar mijn werk toe.. Wij hebben samen toen veel gesprekken gehad en ik ben nooit dingen uit de weg gegaan omdat hij zich daarbij niet comfortabel voelde. Meestal probeerde ik al zijn vragen redelijker wijs te beantwoorden en andere dagen reageerde ik er niet op of redelijk bot omdat het mij ook op ging breken. Uiteindelijk is het na een jaar ofzo langzaam aan beter geworden doordat ik hem heb laten zien echt voor hem te kiezen en niet voor iemand anders. Hem verteld hoeveel ik van hem hield en waarom ik nu juist bij hem wilde zijn. En nu is het mijn man Ik vind het zielig voor de mensen die zo'n jaloerse aard hebben, maar je kunt niet altijd tegemoet komen aan hun "wensen". Hoe meer je toegeeft aan hun "wensen", hoe meer je eigenlijk zegt dat het 'normaal' is.. Tot op zekere hoogte kun je best tegemoet komen, maar 100% lukt je nooit.. Wens ze in ieder geval veel sterkte toe.. en hopelijk kunnen ze met elkaar gesprekken aan gaan waar ze beide het 'hoe en waarom' kunnen vertellen..
Ben het niet helemaal mee eens, als een psycholoog in eerste instantie al niet geholpen heeft, begrijp ik uit het verhaal van Ts, dan heeft pappen en nathouden ook weinig zin. Doordat ze uit haar comfortzone wordt gehaald 'leert' ze er wel mee om te gaan! Doordat er gepapt en natgehouden wordt, maak je het hierin alleen maar erger, want zo geef je die persoon juist het gevoel dat het 'terecht' en normaal is, ook al weet ze zelf dat het niet zo is! Het wordt geaccepteerd dat ze zo is en en dus volledig rekening mee gehouden, dan is er doorgaans weinig draagkracht om eraan te werken. Waarom zou je immers ook, men past zich toch wel aan je aan! (Die keuze wordt onbewust gemaakt, bewust kan diezelfde persoon namelijk wel aangeven hulp te willen en eraan te willen werken!) Bij de 1 is de wens voor kinderen aanleiding om uit de comfortzone te stappen en een ander heeft daar iets anders voor nodig! Ik had het met vertrouwen, ik vertrouwde niemand meer (had een oorzaak, hoor) en hulp genoeg gehad, therapie gehad. Deed uiteindelijk het sociaal wenselijke, maar ben pas uit de comfortzone gekomen toen ik op mijn werk niet anders kon om iemand in vertrouwen te nemen! Die hebben mij toen helemaal op zien bloeien in een tijdsbestek van 6 maanden.
Precies, opnieuw hulp zoeken want kennelijk was ze nog niet klaar. Dit is onhoudbaar voor alle partijen!
Het maakt niet zoveel uit wat ik ervan vind.. Zij zal ervoor moeten vechten dat ze dat gevoel kwijtraakt of dat het i.i.g drastisch verminderd en daar kun jij haar niet mee helpen, daar zal ze hulp bij nodig hebben, heel veeeeeeeeeeel hulp! Gaan ze zo verder dan zal er ook geen toekomst voor hun zijn, niemand kan dat volhouden, hoeveel je ook van elkaar houdt.. Vertrouwen moet er wel zijn!
Heb niet alles gelezen hoor, maar ik vraag me toch af of het mogelijk is om werk te vinden waar geen één vrouw in de buurt is... Lijkt me weg lastig worden, dat snapt ze toch zelf ook wel? Mijn man heeft echt 'mannenwerk' maar ja, er loopt toch bij iedereen zijn werk toch wel een receptioniste/telefoniste en/of werkster/schoonmaakster rond? Of je moet voor jezelf beginnen, maar ja, dan werk je lekker alleen en moet je straks een klus mij een vrouw gaan doen... 't Is niet echt haalbaar denk ik.
Ze zijn ALLEBEI vreemdgegaan toen ze 15 waren, en waar hij schijnbaar (voor zover ik uit je verhaal op kan maken) gewoon verder gaat met z'n leven, heeft zij er een trauma van overgehouden. Ze maakt van haar probleem, zijn probleem. Niet eerlijk, gezien ze beiden dan fout waren. Niet realistisch ook. En kom op, ze waren 15, kalverliefde heet zoiets hier... Herken het voor een deel wel, ben zelf ook jaloers aangelegd, vooral vanuit onzekerheid. Maar dat is merendeel omdat ik het gros van het vrouwelijk geslacht achterbakse secreten vind. M'n lief daarentegen, moet je eerst met een groot reclamebord om zijn oren slaan, wil hij doorhebben dat er met em geflirt word.
Rijp voor opname zou ik zeggen, of in elk geval zeer intensieve (en langdurige) therapie bij een psychiater/psycholoog. Haar ziekte belemmert niet alleen haar functioneren, maar dus overduidelijk óók dat van haar man. Hopelijk krijgen ze geen kinderen voordat ze genezen is anders zadelt ze die stumpers ook nog met een probleem op. Sneu, hoop dat ze snel hulp zoekt anders is ze sowieso binnen de kortste keren haar man kwijt, hoe lang kan je het uithouden bij zo'n vrouw?! Mocht ze in denial zijn, misschien haar dit topic laten lezen!
Is die vrouw zelf wel werkzaam of zit zij ook thuis? Het zou denk ik al een stuk schelen als zij zelf een baan heeft waar ze afleiding in vindt en niet continue bezig is met haar jaloezie.