Dank voor je reactie. Misschien moet ik het ook zo to the point brengen. Bij ons lijkt het nu ook weer niet zó erg... maar aan de andere kant: het heeft wel invloed op onze relatie. Ik vind het best onaantrekkelijk als een man zo onzeker doet En zeker wanneer hij zichzelf weer afsluit van mij omdat hij lijdzaam in zn uppie zit te kniezen dan ervaar ik dat nou niet bepaald positief natuurlijk... het is dan ook best dubbel, want waarschijnlijk veroorzaak ik dit ook zelf doordat ik na tig keer ook niet meer zo aardig en geduldig ben... tsja... misschien best reden om hem "voor het blok te zetten"... ook voor mezelf hoe ik hier het beste mee om kan gaan?
Tja, lastig... Ik begrijp je en ik hoor wat je zegt. Ik heb er ook geen klinkklare oplossing voor. Ik herken enkel wat je beschrijft. Ik ga er wel op in, omdat ik - zoals hier in het topic al is genoemd - bang ben dat er op een keer wel iets is, maar dat ik hem niet meer geloof en het slecht afloopt ofzo. Zoals met die maagverzakking; er was wel iets. Enkel niet zo erg als hij dacht dat het was. Ik ben geen dokter, en al heb ik na de 100ste keer ook wel zoiets van: uhhuh, ja het zal wel, dan zal ik nog zeggen dat hij naar een dokter moet gaan om er zeker van te zijn dat het niks is. Mijn vader is praktisch heel mijn jeugd ziek geweest en hier uiteindelijk ook aan overleden; ik ergerde mij altijd mateloos aan zijn 'gedoe', terwijl ik achteraf ook wel besef dat hij er niks aan kon doen. Er is mijn inziens wel een verschil tussen zijn gedrag voeden of gewoonweg naar hem luisteren. Ik luister wel want ik sta achter mijn partner, maar ik ga geen aai over de bol geven of iets dergelijks of 'ach gussie, zielig zielig' zeggen om vervolgens verder niks te zeggen of doen. Ik zeg nuchter: joh wat vervelend voor je, en hoe voel je je nu? Wat zegt de dokter ervan? Ik laat hem niet in de slachtofferrol zitten of iets dergelijks. Ik geef je twintig minuten tot een kwartiertje om je zorgen te uiten, vervolgens relativeren/advies. Doe je daar niks mee, dan is het klaar en blijf ik het advies herhalen de eerst volgende 18x, net zolang totdat je er iets mee doet. "Ja lieve schat. Maagpijn, oké, staat genoteerd, ben je nou al bij de dokter geweest dan?"
Voor we kinderen hadden, kon ik er best mee om. Maar het werd of leek erger toen de jongste geboren werd. Maar die sliep/slaapt zo slecht dat we geen goede nachteust hadden en dan kan je zowiezo al minder verdragen... Ik heb er baat bij dat hij zich minder inbeeldt en druk maakt. Maar ik denk dat vooral hijzelf er baat bij heeft. Want lijkt me verschrikkelijk om telkens te denken dat je echt heel ziek bent of doodgaat. Al de onderzoeken die hij heeft gehad waren voor hem vast ook geen lolletje. maar hij was er zo van overtuigd dat hij iets had. Hij was toen ook echt heel bang en onzeker. Hij is nu veel zekerder en niet alleen op meisch vlak. De gesprekken met de psych hebben hem toch ook wel wat over hem zelf geleerd.
Dit dus. Kan het níet geloven dat een arts een echo laat doen als hij denkt dat er niks is. Dat is lekker het systeem op kosten jagen. Dus de arts zal dan ook wel denken dat er een kans is dat er iets is. En een echo waarvan? Toch niet van bultjes en onrustige moedervlekken?
Nee? Heb je nooit van preventief onderzoek gehoord? Volgens mij hebben heel veel vrouwen baarmoederhalsuitstrijkjes of denk aan biopten die op kweek gezet worden... Een huisarts heeft geen röntgenogen en bij aanhoudende klachten kan er worden besloten om een echo/scan te laten maken om zaken uit te sluiten. De arts kan wel zo vaak 'denken' dat er niets aan de hand is, maar zoals het in de wetenschap vrijwel altijd is, gaan ze van de 'waarschijnlijkheid/zo goed als zeker' uit. Wanneer de bloedtesten 'goed' zijn en de 'echo' goed is, dan hebben zij zichzelf ingedekt en zijn ze niet nalatig geweest. Een beetje fatsoenlijke arts neemt het zekere voor het onzekere en checkt eerst voordat hij/zij uitspraken doet. Voor hetzelfde geld is er namelijk echt iets aan de hand en dan heeft hij/zij dat gemist - geloof me, artsen willen dat liever niet op hun geweten hebben. Het zijn net echte mensen
De arts heeft letterlijk gezegd: "in mijn ogen is er geen reden om me ergens zorgen over te maken, maar ik zie dat u al vaker geweest bent. Voor uw eigen gemoedsrust zullen we een echo maken zodat u extra bevestiging heeft". Aldus wat ik terug hoorde van mijn man. Soms zien ze uitsluiten van iets ook als een behandeling als dat extra zekerheid kan brengen?
Hallo zeg, dit is heel iets anders dan preventief onderzoek! Ik lees: Serieus hypochondrische klachten waarmee 5x naar de ha is geweest, ha stuurt voor de gemoedsrust van de patient door voor een echo, terwijl manlief zelf ook wel weet dat het tussen de oren zit, ha heeft het woord psycholoog al laten vallen. Ik zie liever artsen die hun patient eerlijk helpen en goed verwijzen en geen geld verspillen: naar de psycholoog dus ipv radiologie.
Nou, hier viel ik dus ook over. Hoe vaak sturen ze hem nog met een troostende "niks aan de hand" of eens in de zoveel tijd bloedonderzoek of echo naar huis?! Naar mijn idee kunnen ze beter de echte oorzaak aanpakken ipv "symptoombestrijding" of onderzoeken om hun eigen ideeën te bevestigen.
Het zou maar zo kunnen dat die AANNAME van die huisarts fataal wordt voor die patiënt. En wanneer dat gebeurt (en geloof mij maar dat dat kan gebeuren, ook in Nederland) dan zijn de rapen gaar! De arts stuurt de persoon door voor een scan; niet 100x achter elkaar, maar zeker wel 1x na het herhaaldelijk klagen over een bepaalde regio.
Als jouw man zoals jij het noemt een serieuze hypochonder is, dan weet je ook dat het niet blijft bij 1 ding. Die echo is dus niet voor de angst voor bultjes, moedervlekken e.d., die komt er dus nog eens bij. Als ik jou was, zou ik met je man de afspraak maken dat als hij nu na een goede echo weer denkt dat hij iets heeft, dat hij naar de ha gaat voor een verwijzing voor een psycholoog.
Hij had nu niet zichtbare klachten, vandaar de echo. Maar precies; na de goede echo zal hij voor een tijd weer gerustgesteld zijn, totdat er weer wat komt. Ik ken m langer dan vandaag Denk dat ik bovenstaande idd ga aankaarten. Mocht de echo goed zijn en hij wil over een tijdje voor dezelfde klachten weer naar de huisarts dan stuur ik zeker aan op een gesprek met een psycholoog. Eventueel ga ik mee op consult als hij niet durft
Hier ook...en het heeft mijn leven gedurende een aantal jaar flink verpest! Zo erg als mensen je niet geloven. Ook al is het niet zo, je man ervaart dat zo en dat maakt het voor hem echt! Ik had ook jarenlang vage klachten, artsen konden niets vinden en ik mankeerde niets en met andere dingen moest ik maar leren leven. Bleek meerdere vitaminetekorten te hebben toen ik naar een orthomoleculair arts ben gegaan. Spuit nu al jaren B12 en slik andere zaken bij en ben een heel ander mens! Even puur ter illustratie, hopelijk gaat het snel beter met je man.
Ik zeg dit dus ook omdat jij zo stellig zegt dat er echt niks is en zijn klachten hypochondrisch zijn (en ik neem aan dat jij er ivm je vakgebied wel een beetje kijk op hebt). Kijk; mannen houden niet van huisartsen en al helemaal niet van psychologen, maar als arts zijnde pappen en nathouden daar is de patient ook niet bij gebaat natuurlijk!
Ja hoor; gewoon meegaan, daar is niks geks aan! Ik heb hier trouwens het omgekeerde in huis: een zwemmerseczeem waarbij de tenen er onderhand afvallen, echt bizar, maar gewoon weer het zoveelste tubetje creme als herhaling aanvragen en doorsmeren ook al helpt het niks ....
O dat is ook erg zeg.... ik zeg: struisvogelpolitiek... Ja, heb er wel een beetje kijk op, maar goed, heb ook geen röntgen ogen. Maar als ik twijfel zal ik het wel zeggen. Heb vanavond wel met manlief afgesproken dat als de echo goed blijkt te zijn dat hij toch gaat aansturen op psychologische hulp. Dit had hij vanmorgen schijnbaar al wel gedaan, maar er zat een jonge, net beginnende arts die ( kreeg de indruk) niet erg van het confronterende is. Beetje pappen en nat houden en bij geringe twijfel meteen " door de scan" bij wijze van... Ze heeft hem ook ooit met een ( flink) dikke ( geirriteerde) vinger naar het ziekenhuis gestuurd voor een foto om uit te sluiten dat het een breuk was waardoor hij zo dik was... Herken het van mn werk: jong, onzeker, alles uitsluiten... Baal wel, misschien als hij een ander had getroffen... Ach, tis gebeurd. Nu uitslagen afwachten en mocht er niks nieuws aan het licht komen dan door naar stap 2: aansturen op psychologische hulp.
Pfff, even spuien hoor. Manlief heeft vandaag de echo gehad, maar jammer genoeg door een verpleegkundige die geen uitslagen mag doorgeven hij moet dus morgen bellen met de huisarts. Manlief is in alle staten. Praat niet, eet niet, heeft zn bloeddruk al 3 keer gemeten...pfff... Zoonlief kwam thuis met zn rapport en hij kon het niet oobrengen om er in te verdiepen, hij was teveel met ziczelf bezig... Kan wel janken Vind dat hij echt een probleem heeft, maar als ik het erover heb dat hij toch echt wat moet doen met zn angst omdat ik zie dat hij eronder lijdt dan zegt hij: ik ben toch nietbgek?! Misschien is dit ook niet helemaal het moment om het erover te hebben Hoop van harte dat die uitslag er morgen wel is en dat we niet nog lang in deze onzekerheid moeten zitten. Kan er even niet meer tegen!
Hoi, wat vervelend voor jullie beiden! Ik heb niet alles gelezen maar wel wat ervaring met hypochondrie dus wilde toch reageren. Als je man niet uit eigen beweging naar een psycholoog wil zou ik hier voorzichtig mee omgaan omdat het anders bij hem kan oproepen om nog harder te klagen over zijn lichamelijke kwalen omdat hij daar juistin gehoord wil worden. En logisch dat je dit niet (meer) kan bieden. Wat soms erg effectief kan zijn is om hem de juiste informatie te laten lezen over hypochondrie. Hier zal hij zich in herkennen en misschien kan hij het beter verdragen dan wanneer jij of de huisarts dat label geeft. En het roept bij hem hopelijk ook iets op van herkenning en dat hij niet de enige is met dit probleem. Misschien het proberen waard? Op internet is veel te vinden. Is dit iets: http://www.ggzfriesland.nl/download.aspx?link='/upload/8850b52b-0cf8-4ecc-b892-c85e8484946e.pdf'&titel=Folder%20Hypochondrie.pdf ? Sterkte!
Jeetje, bedankt voor de link! Het is alsof het over mijn man gaat word er ook wel een beetje emo van... Tis confronterend, maar wel waar! Ik hoop dat hij die digitale folder ooit wil lezen. Zal hem er nu even niet mee lastig vallen hij is nu nog erg in de contramine.