Hi iedereen, Ik heb een vraagje over iets waarmee ik zit. Ik ben nu 37 weken zwanger en wordt soms erg gefrustreerd door vanalles. Vooral lichamelijke klachten waardoor ik weinig kan doen en eigenlijk de hele dag door prikkels heb. Dus bijvoorbeeld: ik ben moe, lig in bed, opeens misselijk, 10 min later moet ik plassen, harde buik, dan rusteloze benen, na insmeren magnesium jeukende benen, opeens buikpijn etc. Ik denk dat jullie het wel herkennen. En dan heb ik het nog niet eens over het mentale aspect van wachten tot het gaat gebeuren, jezelf blijven entertainen als je alleen thuis bent, etc. Soms om gek van te worden en dan ben ik verdrietig, echter snapt mijn man er niks van. Dan geeft hij alleen maar tips, allemaal goed bedoeld, “probeer een boek te lezen” “doe je yoga ademhalingsoefeningen.” Maar het is gewoon teveel en ik kan dan niks anders doen dan huilen. Heb al uitgelegd dat ik geen oplossing zoek, maar meer een schouder om op te huilen. Maar hij kan niet snappen wat mij nou frustreerd. Ik probeer mijn gedachtegang of gevoelens dan uit te leggen, maar zijn brein werkt gewoon anders. Iemand tips om een mannenbrein te laten begrijpen hoe ik mij voel? Misschien is dit ook beetje een klaagtopic over de laatste loodjes. Maar het zou veel stress schelen als mijn man het op z’n minst een beetje kon snappen.