en daar word ik soms best moe en verdrietig van. Toen ik onze oudste borstvoeding wilde geven was mijn man meteen heel duidelijk, hij begreep niet waarom ik al die moeite wilde doen, waarom niet gewoon de fles? Hij en zijn zus zijn ook met fles grootgebracht en allebei kerngezond. Aan alle onderzoeken die uitwijzen dat borstvoeding beter is heeft hij geen boodschap. Hij gelooft wel dat het beter is maar flesvoeding is ook goed. En goed is goed genoeg in zijn ogen (begrijp me niet verkeerd, hij is dolgelukkig met zijn kinderen en is een hele lieve vader die verder altijd het beste wil voor ze). Bij elke tegenslag, bijv. een dip in de productie, heftige spruw, borstontsteking enz riep mijn man om het hardste dat ik gewoon lekker moest stoppen. Ik heb mijn dochter 6 maanden bv gegeven. Nu is het weer zover. Ik heb erge spruw en ben doodop van de nachtvoedingen (zoon wil iedere 2 uur) en zit er even helemaal doorheen. Ik wil eigenlijk gewoon dat hij me hier doorheen helpt, maar hij zegt 'lieverd, als het zo'n pijn doet stop je toch? Dan kan ik ook wat nachtvoedingen overnemen' het is natuurlijk goed bedoeld, maar het schoot even verkeerd. Ik ben van plan om onze zoon nog heel lang bv te geven en ik weet dat het na deze tegenslagen ook echt wel weer beter gaat en dat zoonlief uiteindelijk ook wel wat langer tussen de voedingen laat zitten, maar ik zou zoooo graag willen dat mijn man er ook vierkant achter stond. Ik reageer volgens mij ook een beetje heftig, heb last van het ontzwangeren Ik ben er van overtuigt dat bv het beste is voor een kindje en bovendien vind ik het heel fijn en intiem om hem te voeden. Daar houd ik mezelf maar aan vast. Fijn om even mijn hart te luchten
Komt het misschien ook niet omdat je man het fijn zou vinden zijn zoon ook de fles te geven? Als dat zo is, zou je kunnen overwegen wat te kolven zodat hij kan helpen. Verder: knap hoor dat je ondanks tegenslag toch doorzet en doorgaat!
Die nachtvoedingen zijn toch pittig hè! Na een bevalling zou je toch het liefste lekker bijslapen en dat zit er gewoon even niet in. Ik was ook zoooo vreselijk moe in het begin. Kop op en zet hem op! Hij gaat steeds langer slapen. Je doet het hartstikke goed voor je zoontje!
Jammer dat hij zo denkt. Maar wel goed dat je doorgaat. Inderdaad de eerste weken zijn zo zwaar, pfff Maar na 6 weken gaat alles beter!!! Houd je daar aan vast.
Respect! Goed hoor dat je ondanks alles (inclusief manlief) bij de eerste 6 maanden bv hebt gegeven en ook nu weer goed doorzet. Wat jammer dat hij jou niet begrijpt. Misschien moet je dat eens tegen hem zeggen. Ja, kv is prima etc etc maar het gaat even om JOU. JIJ wilt graag borstvoeding geven en JIJ voelt je daar goed bij (al is het af en toe erg moeilijk) en JIJ vindt het mega belangrijk. Vraag om zijn steun aan JOU. Niet de borstvoeding steunen.. JOU steunen! Veel succes en zit je er door heen?? Ook kv mama's kunnen je een hart onder de riem steken
Wat lastig he? Ik herken het wel wat je schrijft. Manlief staat achter mij hoor, maar zou ook achter me staan als ik flesvoeding zou geven. Hij weet wel dat ik borstvoeding geven erg belangrijk vindt, maar begrijpt het niet altijd. Het is natuurlijk ook een vrouwenaangelegenheid en ervaring..haha.. Hij heeft niet door dat het veel van me vraagt. Wat jij nu nodig hebt is doorzettingsvermogen en een man die dit stimuleert. Niet iemand die bij de minste of geringste tegenslag zegt dat je er maar mee moet stoppen. Zoek een rustig moment uit en geef aan dat het voor joú, los van alle voordelen die bv geeft, ontzettend belangrijk is. En dit mag genoeg reden zijn om naast jou te staan en je te steunen in het geven bv. Veel succes!! PS: Gentiaan Violet was bij mij een supermiddel tegen spruw!
Sluit me aan bij Cygnet: vraag je man jou te steunen, omdat JIJ graag BV wilt geven. En respect hoor, dat je het volhoudt! Die eerste weken zijn intensief, maar het wordt beter! Komt goed!
heel goed dat je het volhoudt en wilt volhouden...ik dnek dat je zelf ook al hebt ervaren dat het na een week of 6 helemaal lekker loopt...mss helpt die gedahcte je sterk te houden...en idd vraag je man je gewoon te steuen...omdat JIJ het wilt...voor JULLIE kindje...mss kan hij julli kindjes bij wakker wordden uti bedje halen en bij jou aanleggen...en daarna mss bij papa boeren en bijkomen...
Sluit me helemaal aan bij Cygnet, vraag steun voor JEZELF. En leg hem uit dat vaders vaak een doorslaggevende rol spelen bij het lukken van borstvoeding (daar is onderzoek naar geweest). Borstvoeding is niet alleen goed voor je kind, het is ook goed voor de moeder! Dus als het hem voor het kind niet zo uitmaakt, misschien maakt het dan wel uit voor JOU.
Het zal echt veel beter worden, al zie je dat nu misschien niet in, hou vast aan de gedachte dat het beter zal gaan over een paar weken. Ik had vanaf de 1e keer aanleggen direct na de bevalling al problemen. Het deed gewoon echt verschrikkelijk veel pijn als de kleine aan m'n tepel begon te zuigen, en ik kon die pijn niet verdragen. Het was echt een tenenkrommende pijn waarbij ik niet meer aanspreekbaar was en me ook nergens op kon focussen. Ik moest daarom het colostrum met mijn hand uit m'n borsten melken en via een lepeltje voeden. Ze kwam er niet genoeg van aan, en toen moesten we KV in een plastic cupje erbij geven. Na een paar dagen was het colostrum vervangen door melk en heb ik geprobeerd om haar eerst telkens aan te leggen. Het ging beetje bij beetje wat beter, en als het te pijnlijk werd, hebben we KV gegeven. Na 3 weken was de pijn bijna weg (alleen nog de eerste paar slokken doet het zeer), kon ik de KV steeds vaker laten staan, en kwam mijn productie goed omhoog (Galactogil korrels hebben daar ook aan bijgedragen). In die begintijd heb ik veel gehuild, omdat het niet zo goed ging, en ik zo graag het beste wilde voor mijn kind. M'n vriend heeft toen ook vaak gezegd dat KV ook goed is en dat ze daar ook van groeit. Ik moest er niets van weten, en huilde elke keer dat we haar KV extra moesten geven, want het voelde voor mij aan alsof ik faalde. Mijn moeder had precies hetzelfde probleem, en zij is toen wel overgestapt op volledig KV. Maar ik wilde niet opgeven, zette door, en het is helemaal goed gekomen. Wat ik hiermee wil zeggen is dat als je er zelf achter staat, dat je dan niet moet opgeven. Zie KV als een hulpmiddeltje als een BV af en toe niet lukt, of kijk of je al wat kan afkolven. Ik denk dat de vaders het niet kunnen begrijpen, zij hebben immers niet de hormonen die wij vrouwen hebben, het moedergevoel is toch iets anders dan het vadergevoel, en ze weten niet hoe het is om BV te willen geven ondanks de tegenslagen. Ik wens je veel sterkte en geef je een digitale knuffel. Je kan het!
Wat een lieve reacties allemaal, dat doet me echt goed! Het is niet zo dat mijn man graag ook eens een flesje wil geven, dat heb ik hem ook al gevraagt. Hij doet heel veel andere dingen met onze zoon en mist dat niet. Gisteren zat ik weer met tranen in mijn ogen te voeden (pijn door spruw) en zei mijn man weer dat ik gewoon moest stoppen en toen heb ik hem huilend (hormonen he) uitgelegt dat ik dat echt niet wil en hem gevraagt niet steeds te zeggen dat ik moet stoppen. Hij schrok geloof ik een beetje, had niet door dat dat me zo raakte. Hij zei inderdaad dat hij niet begreep waarom ik mezelf zo pijn bleef doen, maar dat hij het wel knap vond dat ik zo achter mijn keuze stond. Een fijn gesprekje dus, waardoor de spanning wat betreft dit onderwerp weer uit de lucht is. afgelopen nacht heeft mijn zoontje voor het eerst 4 uur aan 1 stuk geslapen, ik voelde me vanmorgen gewoon een ander mens Hopelijk vannacht weer! Ook vandaag voor het eerst weer wat minder pijn met het voeden, de medicijnen beginnen te werken. Phoe, die eerste weken he... bij mijn dochter vond ik die ook het zwaarst dus ik had me wel voorbereid maar het valt toch tegen. Vooral omdat mijn zoontje de eerste 2,5 week iedere 1,5 wilde drinken, ook 's nachts. Daar knapt een mens niet van op!! Gelukkig groeit hij als kool en is het een heel tevreden en rustig mannetje, dus ik weet waarvoor ik het doe
Wat fijn voor je dat je vriend het nu toch beseft wat dit met jou doet. Ik hoop dat je snel geen pijn meer hebt met de borstvoeding en dat je ervan kan genieten
Goed om te lezen dat het gesprekje opluchting heeft gegeven! Wat een paar vrouwentranen al niet doen, om mannen in te laten zien wat hun woorden teweeg brengen Hij bedoelde het dus ongetwijfeld helemaal goed; de meeste mannen kunnen er niet tegen hun vrouw te zien lijden en willen iets doen om dat te verhelpen. In zijn hoofd: BV geven doet haar pijn / maakt haar moe. Er is een alternatief. Conclusie: ik help haar door haar op dat alternatief te wijzen. Nu hij heeft gezien dat hij je juist verdriet doet door die 'oplossing' te suggereren, zal hij er vast anders naar gaan kijken. Sterkte meid, ik hoop dat je nog veel goede nachten gaat hebben, zodat je er van kunt genieten!